krótko, bo dopiero dziś mam chwilę, żeby odetchnąć.


Victor miał złe przeczucia co do tej akcji. W głębi ducha cieszył się, że trafił na tę misję z doświadczonymi ludźmi, których znał i na których mógł polegać. Jednak nic nie mógł poradzić na te wątpliwości, które stopniowo mąciły mu w głowie. Oto zaraz miał nadjechać pociąg, mieli dokonać nadzoru i zwijać manatki.
Głos Previi wyrwał go z zamyślenia.
- Na razie wszystko gra… - zaczął mówić przez krótkofalówkę, jednak trzaski uświadomiły mu, że wiadomość, którą miał zamiar przekazać swojej koleżance po fachu, najpewniej rozpłynie się w eterze. Wywrócił więc oczami i w dalszym ciągu obserwował bacznie otoczenie, na wszelki wypadek trzymając palec na spuście.

Podążał spokojnie za Conradem, pokładając nadzieję w tym, że mimo wszystko na terenie opuszczonego parkingu będą mieli względny spokój i możliwość obserwacji całego terenu. Jednak te nadzieje były dość płonne, co szybko uświadomił mu ból.
Ból, rozlewający się po klatce piersiowej.
Jasna cholera.
Gdyby Los tak chciał, Victor Sean przekręciłby się momentalnie na tym wspaniałym terytorium Kapitolu, a ściślej – na obrzeżach miasta. Na szczęście jednak Conrad zachował zimną krew i pomógł zejść kumplowi z tej przeklętej linii strzału.
- Cholera – mruknął w stronę swojego dowódcy. – Dzięki, Conrad.
Oparł się o bok samochodu, oddychając ciężko. Dzięki kamizelce kuloodpornej miał pewność, że raczej nic mu nie grozi; niemniej jednak ból na dłuższą chwilę uniemożliwił zarówno oddychanie, jak i poruszanie się.
Tylko się kurwa nie przekręć z wrażenia, Sean.
Oddech. Potem drugi, trzeci i kolejny, tak długo, aż miał pewność, że da radę zapanować nad sobą i swoimi reakcjami. Dopiero wtedy dał radę podnieść się i oprzeć całym ciałem o bok auta.
- Ja ci kurwa dam – mruknął bezgłośnie, celując w stronę, w którą padły strzały.
Widział, jak Conrad i Gaiman oddają strzały. Niewiele myśląc, strzelił za nimi, celując w jednego z mężczyzn. Nawet jeśli on nie trafi, w razie czego chętnie pomoże Ginsbergowi w przesłuchaniach

Jackson, Jeremy - kolejka przechodzi na Waszą stronę, piszecie w dowolnej kolejności, nie uwzględniacie toru ruchu pocisków. Podsumowanie tej kolejki pojawi się po Waszych postach (lub upływie 24 godzin od tej chwili*).

* Jeżeli wiecie, że nie dacie rady wyrobić się w tym czasie, napiszcie pw.

Strzały padały w niemalże spokojnym, jednostajnym i nadzwyczaj miarowym rytmie. Wiedział, że nie udało mu się trafić; najwyżej mógł popieścić amunicją karoserię paru autek – to jednak można było zrzucić na karb szoku pourazowego (w końcu kamizelka kuloodporna miała z założenia chronić przed pociskami, ale jak coś w człowieka rąbnęło, pojawiał się też ból). Mimo to był nieco zły, że nie trafiał.
Cypriane.
Myśl o siostrze w dziwny sposób dodała mu sił, zwłaszcza, gdy zobaczył mężczyznę, który znienacka pojawił się na parkingu. Zapewne kolejną osobę z grona Kolczatki, być może łącznika ze światem zewnętrznym – czy kimkolwiek tam był. Victor widział skierowany w swoją stronę pistolet i w myślach zaczął szybko kalkulować.
Mężczyzna coś krzyczał.
Strzały nie ustawały.
Odziany w swój biały mundur Victor Sean błyskawicznym ruchem uniósł rękę i pociągnął za spust, celując wprost w rękę gościa, który tak nieoczekiwanie wprosił się na tę wesołą imprezę.

Akcja rozgrywała się błyskawicznie: smigające w powietrzu kule, huki wystrzałów, a także nieodłączna krew, tym razem należąca do ich przeciwników. Trafił, Gaiman również - pomimo ograniczonej widoczności, nie zlekceważył okrzyku bólu, jaki mógł wydać tylko ktoś, komu w ciele utkwiła kula, przebijając skórę i dziurawiąc narządy. Conrad odetchnął i ponownie uniósł broń, choć wcale nie chciał tego robić. Sean nie umrze, nie musieli ich zabijać. Obrzydzenie do samego siebie ponownie zawładnęło nad Dillingerem, gdy mierzył w kierunku członków Kolczatki i powoli naciskał na spust. Zanim jednak zdążył ponownie wystrzelić, na terenie parkingu pojawił się kolejny mężczyzna, najwyraźniej sympatyzujący z rebeliantami. Jego głos odbił się echem w głowie Gustava i zamiast skłonić do faktycznego zawarcia ugody, odblokowal pokłady drzemiącej w nim agresji. Chłodna kalkulacja i podjęcie racjonalnych, logicznych kroków. Facet ich zaszantażował, lecz czy będzie w stanie zarżnąć praktycznie bezbronnego Victora? Który zresztą nie stracił zimnej krwi, oddając niski strzał, prawdopodobnie w dłoń przeciwnika. Dobrze rozegrane, dzięki temu Imago zyskał dużo większe pole do popisu. Jeden draśnięty, drugi ciężko ranny. Bez pomocy, szybko odpadną.
- Gaiman, złaź na dół i rozpierdol im auto. Opony, szyby, zwolnij ręczny, cokolwiek - rzekł cicho do stojącego w niewielkiej odległości Strażnika. Sam zaczął strzelać, niemal na oślep, nie przykładając uwagi do celności. To była dywersja, liczył, że członkowie Kolczatki skupią się na nim, na tym, który siał pogrom, aniżeli na drobnej sylwetce, dyskretnie przemykającej wśród wraków samochódów. Po oddaniu serii wystrzałów, schował się za filarem, aby zmienić magazynek. Przylgnął ciałem do betonowej kolumny, choć znacznie wydłużyło to przeładowanie broni, przynajmniej pozostawał w większej części osłonięty. Modlił się, aby Gaimanowi się udało - jeśli członkowie Kolczatki stracą auto, prawdopodobnie nikt nie zginie. Ale tylko prawdopodobnie.

Impreza na parkingu coraz bardziej drażniła spokojnego dosyć Victora. Dotychczas w miarę zaniepokojony facet jakoś dawał radę, jednak w chwili, gdy on i jego przeciwnik strzelili do siebie jednocześnie, coś w nim pękło.
Zupełnie, jakby znów był na arenie.
Dostał w obojczyk.
Czuł ból, który promieniował mocno, na klatkę piersiową i całą prawą rękę; przełożył więc pistolet do lewej dłoni, sycząc z bólu. Miał świadomość tego, że praworęczność oznaczała nie do końca idealną zdolność posługiwania się lewą ręką. Oparł się o samochód, oddychając ciężko i zaklął głośno.
Domyślał się, że Gaiman dotarł do auta, zgodnie z nakazem Conrada, gdzie miał uszkodzić pojazd. Niewykluczone, że miał tam okazję starcia z kimś z Kolczatki, może nawet dałby radę go wyeliminować.
Victor nie miałby nic przeciwko temu, żeby ta bajka już się skończyła.

Mógł jedynie zacisnąć oczy i udawać, że nie słyszy krzyków, jęków i odgłosów strzałów. Pragnął wyalienować się, wylogować z tematu "misja" i nigdy więcej do niego nie powracać. Niemal czuł zapach krwi, metaliczny i nieprzyjemny, wywołujący delikatne sensacje żołądkowe. Sean znowu dostał, ze swojej pozycji wyraźnie widział jego pobladłą twarz. Osłabienie jednak tylko przydało mu energii, Strażnik zaczął posyłać strzały lewą ręką, nawet zacieklej i zajadlej, niż czynił to wcześniej. Bałbym się o swoje przyrodzenie - pomyślał Conrad, uśmiechając się gorzko. Był już dziwnie spokojny, wyzuty z jakichkolwiek emocji. Jeden celny strzał i wykończy gnoja, który nieustannie kierował w jego kierunku salwy z pistoletu. Nie. Nie był w stanie. Zwrócił się w przeciwną stronę i ignorując ostrzał, pobiegł w stronę mężczyzny, który groził Victorowi. Ryzyko trafienia było ogromne - czuł się niczym wielki ruchomy cel, leniwie poruszający się po planszy. Gustav zignorował ból, powoli rozlewający się po ciele, gdy kula zdołała go dosięgnąć i uparcie (choć chwiejnie) brnął dalej. Zamierzał dotrzeć do rannego członka Kolczatki i ogłuszyć go - kolejny trup był zdaniem Dillingera absolutnie zbędny.


///Pardon za jakość i obsuwę. Założyłam też, że Conrad dostał - skoro w jego kierunku poszło tyle strzałów, raczej nie było opcji, że się wymigał :)