| zapewne po powrocie ze spotkania

To było dziwne. Nie wiedziała, co o tym spotkaniu myśleć, ale to wiedziała od razu. Nawet późniejsza rozmowa z Rory tego nie zmieniła. Wsadziła ręce do kieszeni swojego bordowego płaszcza i szybko mknęła w stronę swojego mieszkania.
Już z daleka widziała światła w swoim mieszkaniu, co ją zaniepokoiło. Pamiętała, że sprawdzała, czy okna są zamknięte, a drzwi zdążyła zamknąć na klucz dwa razy, tak tylko, żeby się upewnić. Drzwi były przymknięte. Nie wyglądały, jakby zostały otworzone z użyciem siły. Czyżby Nikola wrócił? W sumie równie dobrze to mogła być robota zawodowca, dlatego Eva tylko mocniej ścisnęła dłonią sztylet, który spoczywał w kieszeni jej płaszcza. Cichutko zdjęła szpilki i rozejrzała się kolejno po salonie i kuchni. Nie było widać zarówno jej męża, ani śladów włamania tudzież rabunku.
Zauważyła kątem oka uchylone drzwi do sypialni, za którymi kryło się rozwiązanie zagadki - jej mąż w objęciach Morfeusza. Eva odetchnęła głośno z ulgą i wyciągnęła dłoń z kieszeni, w której został sztylet. Na razie go nie użyje, co wcale jej nie martwiło. Cieszyła się, że jej mąż (nadal do tego nie przywykła) jest cały i w miarę zdrowy.
- Nikola? - z jej ust wydobył się szept tak cichy, że prawie nie do wychwycenia. Nie uzyskała odpowiedzi, dlatego zacna żona dała spać mężowi, odwróciła się na pięcie i poszła do kuchni w celu zaparzenia dla siebie herbaty.

Jak długo spał? Prawdopodobnie ponad trzy godziny, nie krócej; był w stanie rozpoznać porę, wyglądając przez okno już chwilę po tym, jak otworzył oczy. Zapadał już zmierzch, a gdy wchodził do mieszkania, było jeszcze jasno, na tyle jasno, że nie odczuwał potrzeby zapalenia światła. Które jednak świeciło się w mieszkaniu, co oznaczało, iż jego ukochana wróciła.
Przeciągnął się i ziewnął, po czym ze spokojem przemaszerował do kuchni, z której dochodziły odgłosy krzątaniny. Ujrzał tam swoją piękną małżonkę - Losie, uwielbiał widzieć ją w każdej sytuacji. Zwłaszcza, że wypiękniała w ciągu tych kilkunastu dni.
- Dobry wieczór, kochanie - ukłonił się i ucałował jej dłoń, jakby była władczynią całego świata. Zresztą, niepodzielnie władała nim całym, zamieniając ich mieszkanie w prawdziwe królestwo, w którym to Tesla był najwierniejszym poddanym.
- Tęskniłem - wyznał nieco nieśmiało, obejmując ją i całując na powitanie. - Bardzo.

Woda w czajniku właśnie się zagotowała, kiedy jej mąż wszedł do kuchni. Ledwo zdążyła zalać swój kubek wodą w celu zaparzenia naparu bogów, kiedy jej mąż pocałował ją w dłoń. Na początku z lekka ją to dziwiło, może nawet śmieszyło. Dziwne, bo nie była jakoś specjalnie nieprzyzwyczajona do jawnego okazywania sobie. Ale jednak nie w taki otwarty i może troszkę staroświecki sposób. Ale każdy ma swoje słabości i małe wkurzające drobnostki, dlatego jeżeli jego jedyną wadą miało być to całowanie jej w dłoń, to była skłonna to zaakceptować. Z czasem to nawet stało się urocze.
- Ja też tęskniłam - powiedziała mu wprost do ucha i pocałowała w policzek, zostając jeszcze przez chwilę w uścisku. Dobrze było go mieć z powrotem. Potem zniżyła troszkę ręce i odsunęła się na tyle, żeby mogła widzieć jego twarz bez odchylania się do tyłu niczym żyrafa, jednocześnie nadal nie wyrywając się z (luźnego już) uścisku. - Jak tam podróż? I jak zwierzaki? - uśmiechnęła się, nad czym nie miała praktycznie żadnej kontroli.

Ilekroć wyjeżdżał, a jego piękna żona zostawała w stolicy, Nikola czuł wyrzuty sumienia. W końcu on szlajał się nie wiadomo gdzie i po co, a ona... biedna, zmuszona była do życia w samotności, piękna i zaniedbywana przez swojego męża. Czasem wstydził się za siebie - bo przecież jaki mąż co rusz wyjeżdżał do Trójki na kilka(naście) dni, nie zabierając ze sobą lubej?
- Moja piękna - ujął w dłonie jej twarz, by ucałować kolejno powieki, łuki brwiowe i miękkie usta. Czule i z namaszczeniem, świadom, że wcale nie zasługiwał na tak cudowną istotę, jaką była. Bo w końcu jaka inna kobieta skłonna byłaby pozwalać małżonkowi na tak częste wyjazdy? - Dałem jakoś radę, trochę snu, jakaś książka... Mnóstwo myśli o Tobie.
Pogładził czule jej dłonie, a gdy odchyliła się nieco, zaśmiał się. W chwilę potem pozwolił sobie na tę śmiałość, jaką było posadzenie piękności na kuchennym blacie, skąd mogła patrzeć na niego - niczym stojąca na piedestale bogini, spoglądająca z politowaniem i bezgranicznym zrozumieniem na śmiertelnika, klęczącego u jej stóp.
- Sprawiały wrażenie szczęśliwych, kiedy je zostawiałem. - powiedział, patrząc w oczy ukochanej. - Ale tęskniły za Tobą, kochanie, bardzo.

Kiedy całował ją tak, jak to robił właśnie w tym momencie, przypominał jej swoją byłą kotkę - wyjątkowo przymilną przylepę, kupkę białego futra. Po kotce nie został żaden ślad i w sumie nie wiedziała, dlaczego akurat to skojarzenie przypałętało jej się do głowy, ale nie rozproszyło jej to zanadto. Na twarzy wypełzł jej niewinny uśmiech, który był odbiciem ciepła rozlewającego się po jej duszy. Nie wiedziała, co jej się działo z ustami, ale to raczej jakiś tik nerwowy. Chyba tęskniła za nim bardziej, niż to była w stanie przed nim przyznać.
- Mam nadzieję, że nie spowszedniałam ci w tych myślach. - pocałowała go w policzek. Wiedziała, co usłyszy w odpowiedzi, ale nie chciała prosić o kolejną dawkę słownych pieszczot w dosłowny, jak dla niej nazbyt wulgarny sposób. - W ogóle to przepraszam, że Ciebie obudziłam. - widać było, zwłaszcza po ułożeniu jego włosów, które zaraz po swoich przeprosinach zaczęła penetrować swoimi dłońmi, że jej mąż spędzał ten czas nie w jej objęciach, a objęciach Morfeusza.
Zaśmiała się na wzmiankę o zwierzętach. - No coś Ty! - jeden kącik ust rozszerzał się bardziej, wyrażając rozbawienie z dozą sarkazmu. - To była na pewno projekcja. One tęskniły już za tobą, a ty tęskniłeś za mną - o ile nie kłamałeś w tej części. - jej wypowiedź może była trochę chłodna, ale wyraz jej twarzy i jej rozbawione oczy mówiły co innego. - Napijesz się kawy albo herbaty? - podeszła do niego o malutki kroczek bliżej.
- Mogę zaparzyć - po tym przybliżyła się do niego jeszcze bardziej i zaczęła go całować.

Nikola tulił do siebie żonę, uśmiechając się łagodnie. Wyglądała na odrobinę przemęczoną; w pierwszym odruchu miał ogromną ochotę zanieść ją do sypialni i ułożyć do snu.
- Kochanie, przecież Ty nigdy mi nie spowszedniejesz - zaprotestował, całując jej włosy. Przeczesał je palcami, po raz kolejny zachwycając się ich miękkością i przepięknym kolorem. Doprawdy, udało mu się natrafić na kobietę idealną, która była spełnieniem jego marzeń. Wszystkich, nawet tych najdrobniejszych, na spełnienie których nigdy nie liczył.
- A co u Ciebie? Jak tam w Kapitolu, działo się coś ciekawego i wartego uwagi? - zapytał, śmiejąc się cicho, gdy usiłowała ułożyć jego włosy. - Kochanie moje, spokojnie, za długo spałem, nie zaszkodzi mi, że zostałem obudzony przez najpiękniejszą kobietę na świecie.
Nagle zatęsknił za tymi momentami, gdy zasypiali obok siebie, a w nogach ich łóżka usiłowała rozwalić się pantera, mrucząca cicho. Jak dobrze być w domu, pomyślał, tuląc do siebie Evę.
- Kochanie, nie przesadzajmy, żadna projekcja. - zaśmiał się znowu. - Naprawdę… Może następnym razem po prostu pojedź ze mną do Trójki, żeby zobaczyć, jak mają się nasze maleństwa?
Pocałował ją znowu, długo i mocno.
- Dziękuję, kochanie, zrób sobie.

- No ja bym polemizowała. Nie byłbyś pierwszym ani ostatnim mężczyzną, któremu znudziłaby się jego biedna żona... - wzruszyła ramionami, żeby to wyglądało, jakby to była jakaś błaha sprawa, a lewy kącik ust sam wystrzelił* w co miało być jakimś zdystansowanym uśmiechem. Wiedziała, że to taka prawda jak to, że człowiek ma trzy ręce i sześć nóg. Kiedy jednak zaczęła bawić się w drażnienie swojego świętego i spokojnego jak tafla jeziora męża, nie było odwrotu. Dlatego na jego cichy chichot, który był reakcją na jej pieszczoty, jej jedyną reakcją było spojrzenie pełne politowania. - Kapitol to normalnie zamarł bez ciebie. Generalnie to nudy na pudy. Spotkałam się parę razy z dziewczynami i przy okazji popadłam w uzależnienie od kofeiny! - powiedziała to, jakby to była nowa zabawka, którą machała przed nosem zazdrosnych koleżanek. Od razu przypomniało jej się to spotkanie-porażka, o którym chciała zapomnieć, lecz średnio się dało.
- Ale powinieneś się wyspać. Przy takich wrażeniach, jakie tam miałeś... - zaczęła się śmiać. Chyba to ona z tej dwójki była zmęczona, biorąc pod uwagę fakt, że rozłożył ją na łopatki jej własny żart. - Jeśli chcesz, to pojadę. - uśmiechnęła się łagodnie. Zmiana jej usposobienia bywała przerażająca. Ale za to pocałunek, jaki Nikola jej sprzedał był lepszy niż najlepsze espresso. Pół minuty wpatrywała się w jego oczy, jakby ktoś ją zaklął, zatrzymał w czasie. Poszła w stronę szafki i wyciągnęła puszkę z torebkami herbaty. - Na pewno nie chcesz? - odwróciła się w jego stronę. - Co teraz planujesz robić? - spytała, jednocześnie wlewając do kubka wrzątek. - Jakieś podróże po Dystryktach?

* serio sam wystrzelił, super glue byś tego nie przykleił, panie!

Tesla przeczesywał palcami włosy ukochanej żony, uśmiechając się lekko. Niemalże błogo, jak człowiek, który po wielodniowej wędrówce w głąb pustyni trafia wreszcie na oazę, w której może odpocząć i odprężyć się. Tak, w tej chwili ich niewielkie mieszkanie było takową oazą, miejscem ważnym, niczym przepełnione boską obecnością świątynie, które niegdyś istniały na świecie.
- Kochanie, wiesz, że jestem w stanie się o to posprzeczać – ucałował jej przepiękne łuki brwiowe. – Ale w tej chwili mam wrażenie, że jesteś nieco zmęczona i potrzebujesz odpoczynku… Może przygotować Ci kąpiel?
Miał ważenie, że to byłoby najlepsze, co mógłby teraz zrobić. Zabrać żonę do łazienki, umyć jej włosy i plecy, położyć do łóżka, mocno objąć i zasnąć… A rano przygotować jej jakieś smaczne śniadanie do łóżka, by wynagrodzić tę kolejną nieobecność.
- Uzależnienie od kofeiny? – uśmiechnął się lekko, z zachwytem wpatrując się w jej cudowny profil.
-Nie wierzę, moja piękna, że się uzależniłaś, nie wierzę. A co u Twoich przyjaciółek? Jak się miewają?
Nikola wiedział, jak bardzo Eva dbała o swoje znajome, z którymi zaprzyjaźniła się w Trzynastym Dystrykcie, jeszcze nim on sam pojawił się w jego korytarzach. Doskonale pamiętał, iż dziewczęta były praktycznienie rozłączne – do momentu, w którym rozpoczęła się rebelia, trudno było zobaczyć którąkolwiek z nich samotnie przemierzającą korytarze. Miał nadzieję, że w trakcie jego nieobecności dziewczętom nie przytrafiło się nic nieprzyjemnego.
- Spokojnie, odeśpię to w najbliższym czasie, nic wielkiego. – Objąwszy Evę, uniósł ją i z łatwością usadowił na blacie kuchennym, spoglądając w jej przepiękne oczy. – Masz rację, może się napiję.
Pozwolił, by żona przygotowała herbatę dla siebie, a następnie nalał wrzącej wody do swojej filiżanki i odstawił ją, by herbata się zaparzyła.
- Byłoby cudownie, gdybyśmy mogli się gdzieś wyrwać na troszkę… - gładził palcami wierzch jej dłoni. – A co do planów… Mam zamiar zostać w domu, z Tobą, i póki co, nie ruszać się nigdzie.

Nikola miał w sobie coś zwierzęcego. Nie drapieżnego ani też bestialskiego nawet, bo na to nie pozwoliłby cały szereg manier i dobrego wychowania wyniesionego z domu rodzinnego. Ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jeżeli reinkarnacja byłaby faktem, to on jak nic byłby kotem w swoim poprzednim wcieleniu.
Czytanie w myślach nie było jednak cechą ani zwierzęcą, ani też człowieczą. A właśnie tym ewidentnie wykazał się pan Tesla, pytając o kąpiel. Eva popatrzyła na niego prosząco. - Zrobiłbyś to? - jej oczy same mówiły proszęęęę! - Kochany jesteś! - pocałowała go w policzek. Nie dała mu zbyt dużo czasu na zastanowienie się, ale czy on by odmówił? Nie zakładała nawet takiej opcji.
Parsknęłam śmiechem na wzmiankę o swoim nowym nałogu. W wypowiedzi Nikoli była dziwna... litość? Ironia? Mieszanka obydwu? - Musiałam czymś zabić twoją nieobecność. A co do przyjaciółek... - westchnęła i wzruszyła ramionami. - Jedna skołowała sobie chłopaka, ale coś facet śmierdzi. - oczywiście nie miała na myśli smrodu w dosłownym sensie. - Jakiś wojskowy czy coś. Ale ciebie to nudzi, może faktycznie pójdziesz spać? - podeszła do blatu i wzięła z niego swój kubek herbaty. Dzisiejsza wersja tego naparu wyszła jej w kolorze praktycznie czarnym, a z kolei gorzki posmak nieźle trzepnął ją po kubkach smakowych, aż się skrzywiła. Jednak tego było dzisiaj jej trzeba. - Ja się mogę gdzieś wyrwać, ale co z tobą? Ale równie dobrze możemy posiedzieć w domu, jak chcesz. - puściła do niego oczko. Niech coś z tego ma.

Zaśmiał się głośno, kiedy oczy Evy zalśniły lekko na myśl o kąpieli. Prawda, była to rzecz wymyślona naprędce – w końcu musiał jakoś wynagrodzić jej tę rozłąkę – niemniej jednak miło było mieć świadomość tego, że trafił w dziesiątkę. Bo było to coś, co sprawiało mu autentyczną radość i satysfakcję – zwłaszcza, że jego piękna żona zasługiwała na to, co najlepsze.
- Oczywiście, kochanie – rzucił, z uśmiechem chwytając ją za dłoń.
Poprowadził ją do łazienki i w czasie, gdy jego żona rozbierała się do kąpieli, Nikola zajął się napuszczaniem wody do wanny; pamiętając upodobania ukochanej, z uśmiechem dodał do płynącej wody nieco olejku.
- Wcale mnie to nie nudzi –zaprotestował, owijając na palcu pasmo jej pięknych włosów. – I to miło, że jedna z Twoich przyjaciółek układa sobie życie, ale z drugiej strony to smutne, że może to być niewłaściwa osoba…
Pochylił z szacunkiem głowę, wyciągając dłoń, by Eva mogła ująć ją i wejść do wanny. Jego żona, najpiękniejsza istota na świecie, naga i uśmiechająca się delikatnie.
- Kochanie… Przecież wiesz, że to mnie nie nudzi. Uwielbiam słuchać Twojego głosu. – zapewnił ją, całując pasma włosów. – Co do snu… Zobaczymy, dobrze?

Gdy usłyszała akceptację swojej prośby przez jej męża, uśmiechnęła się z politowaniem. Była niezmiennie przerażona tym, z jaką łatwością przychodziło Nikoli spełnianie jej zachcianek. Nie była z tego rodzaju harpii, co to tylko szydzą ze swoich ukochanych i wykorzystują ich łagodne usposobienie.
- No właśnie to mnie martwi. Ale trzepnę ją po tym zakutym łbie, jeśli zajdzie za daleko. - zaśmiała się. Dziwny to był temat przy ściąganiu z siebie ubrań. Z drugiej strony po najdziwnejszym wyborze w jej życiu - związek z Nikolą zaskoczył wszystkich, a najbardziej ją samą - mało co potrafi zrobić na niej wrażenie.
- Zachowujesz się, jakby zza siedmiu mórz przyjechała do ciebie jakaś królowa. - wyrwał się jej krótki chichot, ale ujęła jego dłoń i weszła do wanny. Westchnięcie świadczyło jako potwierdzenie nowo zażytej przyjemności, jaką była kąpiel w idealnie przygotowanej wodzie. - Może umyć tobie plecki? Porozmawialibyśmy sobie jeszcze... - popatrzyła na niego znowu prosząco.