//szpital.

Nikola w końcu usiadł na kanapie. Eva pomogła mu zmienić pozycję na półleżącą, ułożyła poduszki pod jego głową. Cały ten proces nie obył się bez jęków i stęków ze strony ofiary, co Eva skwitowała w swoim stylu: - Jęczysz i stękasz, jakbyś co najmniej znajdował się w czerwonej dzielnicy.
Prawdę mówiąc, nie wiedziała, jak to jest być z facetem. Z Nikolą nigdy jeszcze na tyle się nie zbliżyli. Pomimo tego, że Eva co i rusz wtykała nieprzyzwoite żarty, była w środku bardzo nieśmiała. Nikoli też się nie śpieszyło, albo przynajmniej starał się na nią nie naciskać, co sobie bardzo ceniła. Cóż, wszystko na po ślubie...
Westchnęła ciężko. Dobrze, że ślub nadal odbędzie się... O ile wcześniej nie zabije jej niejaka Alma Coin za ociąganie się ze zleceniem. Ewentualnie grupka, która jej groziła. Nie chciała pokazać tego po sobie, chociaż Nikola chyba to zauważył. Uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco.
- Jak się czujesz, kochanie? Jesteś głodny? - pokręciła głową. - Następnym razem nigdzie sam nie idziesz.

// szpital.


Mina Evy świadczyła jednoznacznie, że ukochanej nie podobała się ta nagła eskapada na mościk i z powrotem, przez szpital i rzekę w międzyczasie. No ale co począć? Miał dać się zabić? Czy może pozwolić, żeby ktoś wycelował pukawkę w nieprzytomną Sunny lub bezbronną Cilię? Ah, te kobiety. Był pewien, że Magnus nie pochwala zabawy w skoczmy z mostu, to może nas nie postrzelą. A tu… No cóż, a tu dupa, bo został postrzelony; na szczęście nie na tyle głęboko, by mieć prawdziwe kłopoty.
Kiedy pomogła mu usadowić się i przykryła kocykiem aż po uszy, Nikola uśmiechnął się z wdzięcznością.
- Jestem najgorszym facetem na świecie. Szlajam się, po bankiecie stękam jak po wycieczce do wątpliwej jakości przybytku, a Ty zajmujesz się mną z takim oddaniem, że wstyd mi za siebie – stwierdził miękko. Nawet jeśli przeinaczył lekko słowa Evy, to nie było to ze złością, a raczej z rozczuleniem; jej nieco cierpkie uwagi, niezależnie od treści, wywoływały uśmiech na jego twarzy. Między innymi za to ją kochał, za ten wspaniały dystans do siebie i do świata i nietuzinkowe poczucie humoru. Nic dziwnego, że Magnus była tak uwielbiana przez swoje przyjaciółki.
- Kochanie, przez najbliższe dni będę się ruszał co najwyżej do łazienki, wołami mnie z domu nie wyciągniesz – puścił jej szelmowsko oko, po raz kolejny całując delikatną skórę jej dłoni. – I nigdy więcej nie wyjdę z domu bez Ciebie – zapewnił żarliwie, składając kolejny pocałunek, tym razem na wewnętrznej stronie nadgarstka, dokładnie w tym miejscu, w którym pod skórą delikatnie zarysowywały się żyły.
Nikola bał się tylko jednej rzeczy, że skrzywdzi tak delikatną istotę, jaką była Eva Magnus. Dlatego też, świadom własnych żądz, niekiedy całą swoją siłą woli powstrzymywał się od dość… radykalnych czynów. Był po prostu romantykiem i chciał, aby pierwsza wspólna noc była dla niej najpiękniejszym wspomnieniem, czymś po prostu wspaniałym i niezapomnianym.
- Wszystko w porządku? – spojrzał na nią z uśmiechem, któremu towarzyszyło lekko zaniepokojone spojrzenie. Martwił się o nią; coś najwidoczniej było nie tak.

Nikola uśmiechnął się do niej słodko, ale nadal nie był w stanie jej udobruchać.
- Jestem najgorszym facetem na świecie. Szlajam się, po bankiecie stękam jak po wycieczce do wątpliwej jakości przybytku, a Ty zajmujesz się mną z takim oddaniem, że wstyd mi za siebie. - uwielbiała, kiedy dawał jej za wygraną. Wiedział, że robił to tylko dlatego, żeby czuła się lepiej, żeby podnieść jej samopoczucie; rezultat był dokładnie taki, jaki sobie stawiał za cel. Ale nie mogła dać mu do zrozumienia, że wie o jego taktyce.
- Twoja wypowiedź każe mi się zastanawiać, czy aby na pewno byłeś na bankiecie. - pocałowała go w policzek, przypieczętowując tym samym swoje zwycięstwo, które sama sobie przypisała.
- Kochanie, przez najbliższe dni będę się ruszał co najwyżej do łazienki, wołami mnie z domu nie wyciągniesz. I nigdy więcej nie wyjdę z domu bez Ciebie. - no dobra. Sposób, w jaki całował jej dłoń i nadgarstek sprawiał, że mogła mu oddać walkowerem wszystko. Westchnęła rozanielona.
- Wszystko w porządku? - spojrzenie, którym ją obdarzył sprawiło, że Eva poczuła się dziwnie. Jakby przeszyło ją na widok. Uśmiechnęła się tylko w odpowiedzi i dodała: - Praca, kochanie. Fajna, ale czasem daje w kość.
Nie mogła się oprzeć, żeby pocałować go, ale ograniczyła się tylko do muśnięcia jego policzka. - Zrobić Ci coś do jedzenia? Na pewno musisz być głodny...

Przepraszam za opóźnienie.


Wszystkie znaki na niebie i ziemi, rozpoczynające się i kończące na postaci Evy Magnus, sugerowały Tesli, że ukochana coś przed nim ukrywała. Mimowolne drgnięcie lewej ręki. Szybkie, niemalże nerwowe mruganie, ruch długich, kruczoczarnych rzęs. Bezwiedne okręcanie pasma włosów na palcu.
Coś tu nie gra.
- Kochanie, nie męcz się tak, proszę… Powinnaś w tej chwili zastanawiać się nad datą ślubu, nad sukienką i kwiatami, nad wszystkim, co sprawi, że będziesz szczęśliwa… - uśmiechnął się do niej, kolejny raz całując skórę na nadgarstku.
- Naprawdę, skarbie… - dodał, układając się wygodniej.
Prawda była taka, że Nikola był potwornie zmęczony i w tej chwili myślał tylko o tym, aby spędzić chociaż kilka sekund na spokojnym i mocnym śnie, który być może uspokoiłby efekt uboczny morfaliny, jakim był nieziemski ból głowy, w szczególności odczuwalny w potylicy i na skroniach. Spojrzał na Evę uważnie po raz kolejny, jednak po chwili zamknął oczy i uśmiechnął się lekko.
- Kochanie, jeśli nie masz nic przeciwko… Chciałbym się nieco przespać, jestem wykończony… Nie pogniewasz się…? Może w tym czasie mogłabyś spotkać się z Sunny, Rory, Vivian lub Nicole i skoczycie na zakupy...?
Usłyszał jeszcze, że Eva zaczyna coś mówić… Lecz po chwili spał głęboko, bez snów.

//sypialnia narzeczonego.

Ten szczwany lis, który funkcjonował jako jej narzeczony zbył ją. Nie winiła go, lecz rozumiała bo wyglądał na bardzo zmęczonego. Ale zakupy?! Potraktowanie jej jak stereotypowej kobiety ubodło ją do żywego. Zakupy to była dla niej udręka, która jednak w towarzystwie którejś z przyjaciółek zamieniała się w nawet niezłe doświadczenie.
Prawdę mówiąc, chciałaby, aby było już po ślubie. Zawsze wyobrażała sobie, że po ślubie budzi się w ramionach ukochanego, otulona ze wszystkich stron śnieżnobiałą kołdrą, a jej sypialnia - ich sypialnia - była skąpana słońcem. Cały skomplikowany proces przygotowań ekscytował ją, ale nie aż tak, jakby się tego wszyscy spodziewali. Miała zresztą wszystko zaplanowane, jedyną zagwozdką była sukienka. Chciała znaleźć coś takiego, co zwaliłoby wszystkich z nóg - w końcu to jej ślub - a najbardziej jej przyszłego męża. Mąż? Dziwne słowo.
Eva ułożyła się wygodnie na łóżku i z błogą miną oddała się marzeniom. Zaczęła przestawiać poduszki, żeby miała mięciutko pod głową, kiedy nagle rozległ się odgłos upadku jakiegoś przedmiotu. Pewnie musiała zepchnąć coś ręką. Leniwie podniosła się i zobaczyła na podłodze rozsypaną zawartość teczki, która towarzyszyła groźbom, jakie padał pod jej adresem. Cały dobry nastrój rozpłynął się w mgnieniu oka. Uklękła obok bałaganu na podłodze. Nic jej nie zaszkodziło, żeby zobaczyć co tam jest, skoro "mleko się rozlało".

| memoriał.

Przez całą ich drogę powrotną panowała cisza. Może uroniła parę łez, ale ani ona, ani Nikola nie zwrócili na to uwagi. Nie miała ochoty przebywać na bankiecie. Czuła, że zaraz wybuchnie, że nie uda jej się utrzymanie w tajemnicy tego, co ją dręczy. W końcu dotarli do jej mieszkania. Eva ściągnęła pospiesznie płaszcz. Zrobiło jej się nienaturalnie gorąco. Nie mogła nabrać powietrza. Szła w stronę kuchni, kiedy o mało co nie przewróciła się, potykając się o własne nogi.
Jakimś cudem dotarła do kuchni. Czuła na plecach zaniepokojone spojrzenie jej narzeczonego. - Spokojnie, kochanie... Nic dzisiaj nie jadłam, coś zjem i poczuję się lepiej. - uśmiechnęła się słabo. Nie było wiadomo, czy Magnus uspokajała siebie, czy swoją miłość.

Mówi się, że naukowcy kochają tajemnice. Są one jak kochanki, których sekrety zgłębia się powoli, odsłaniając je krok po kroku, precyzyjnie, ale nieśpiesznie, jak gdyby chcąc w nieskończoność przeciągać ten jeden moment satysfakcji, gdy posiada się już wszystko, tę wiedzę, która była tak niezbędna. Jeden moment, zaledwie kilkadziesiąt, może kilkaset sekund, świadczy o całym potencjale naukowym, jaki każdy uczony w sobie ma.
Ten cały memoriał był naprawdę złym pomysłem i Nikola był na siebie wściekły, że tak się uparł, by iść. Oddanie czci zmarłym to jedno, ale mógł przecież przewidzieć, że nie obędzie się bez jakichkolwiek zamieszek. Widział parę znajomych twarzy, chyba gdzieś nawet mignęła mu ukochana przyjaciółka Evy, czymś załamana, ale… Nie to było najważniejsze. Ważna była Eva, jego Eva, jego anioł, dręczony przez coś, czego najwidoczniej nie umiała wyznać. Cokolwiek ją dręczyło, cokolwiek sprawiało, że między idealnymi brwiami pojawiała się zmarszczka, zwracało jego uwagę i zaczynało dręczyć i jego – nawet jeśli nie wiedział, co to.
Zaledwie weszli do mieszkania, panna Magnus zerwała z siebie płaszcz i, potykając się, weszła do kuchni. Podążył za nią, i ledwie wspomniała o jedzeniu, wstawił na gaz zupę pomidorową, którą oboje lubili. Był z siebie dumny, bowiem po raz pierwszy podczas gotowania niczego nie zepsuł i potrawa była przyrządzona jak należy.
Postawił przed ukochaną talerz i pocałował ją czule, najpierw we włosy, potem w jej piękny, idealny nosek, a na końcu w usta, jak najdelikatniej umiał.
- Wiem, że coś Cię dręczy, i domyślam się, że to ma związek z Twoją pracą dla rządu, kochanie – stwierdził cicho i spokojnie obdarzając ją czułym spojrzeniem. – Zapewne mój pomysł to poniekąd naruszenie Twojej prywatności…
Wziął głęboki wdech i upił łyk zielonej herbaty, którą sobie zaparzył.
- Kochanie, w najbliższym czasie mam zamiar iść do Coin i załatwić nam obojgu urlop - stwierdził cicho.

Uśmiechnęła się do Nikoli. Chyba dobrze robi, że to za niego ma wyjść za mąż. Znał ją w mig. Wiedziała, że on coś przeczuwa, ale nie mogła sobie pozwolić na to, że się wsypie. Musi szybko rozwiązać ten konflikt, najlepiej jeszcze przed ślubem.
Kiedy narzeczony zalał ją małą powodzią pocałunków, nie panowała nad swoją mimiką. Morze smutku? Chyba tak to szło.
Wysłuchała, co Nikola ma do powiedzenia. Zszokowało ją. Rzeczywiście, potraktowała to jako ogromną ingerencję w jej życie prywatne. Myślała, że się dogadali, że żadne z nich nie miesza się w pracę partnera, ale guzik to dało. Eva jednak musiała się uspokoić.
- Kochanie, wolałabym, żebyś jednak nie decydował o moich planach. - Okej, początek zbyt ostry i agresywny. Musiała uderzyć inaczej. - W sprawie swojego urlopu rób jak chcesz, skarbie. Ja ze swoją pracą postaram się uwinąć przed ślubem. Lekki uśmiech powinien ostatecznie poderwać sprawę.
Zjadła cały talerz pomidorowej. Była pyszna, nie omieszkała pochwalić ukochanego za udane pierwsze kroki w świecie dobrej kuchni. Poderwała się jednak z krzesła, gdyż pracownia Cinny czekała na nią otworem.
- Właśnie idę załatwiać parę przyjemnych rzeczy związanych ze ślubem. Musisz pomyśleć nad swoim ubiorem - puściła do niego zalotnie oczko. - Ja bym nie miała absolutnie nic przeciwko, jeśli poszedłbyś do ołtarza nago, ale wolę ten widok zostawić sobie dla później.
Posłała całusa w powietrzu i wyszła, troszeczkę uspokojona.

| pracownia Cinny.

Nikolę obudziło stąpanie kotki, która krążyła niespokojnie dookoła fotela, usiłując doskoczyć do śpiącego Haldira. Sokół zaskrzeczał parę razy i odfrunął, usadawiając się na szafie i skupiając na przeciwniku złociste oczy. Tesla obserwował zwierzęta przez chwilę, po czym skupił się na śpiącej obok Evie, jego narzeczonej.
Żonie.
Wciąż nie mógł uwierzyć w to, że poprzedniego wieczoru, wiedziony instynktem, zabrał ukochaną na spacer… który zawiódł ich do kaplicy, gdzie przed obliczem urzędnika zawarli związek małżeński. Bez świadków, bez całej tej hucznej pompy, w spokoju… Tak, jak Nikola w duszy pragnął. Teraz, gdy patrzył na dwie identyczne obrączki, jedną na swoim palcu, drugą na jej, miał wrażenie, że coś się zmieniło.
I ślubuję Ci miłość, wierność, i uczciwość, oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci.
Gdy zamknął oczy, wróciły do niego wspomnienia wczorajszej nocy, wszystkiego, co wydarzyło się od pocałunku. Jakich słów musiałby użyć, by opisać Evę, pogrążoną w radości, czułą i namiętną, gdy uczyli się siebie nawzajem? Chociaż był naukowcem i posiadał całkiem pokaźny zapas słów, Tesla nie umiał w tej chwili wybrać takich, które najwierniej oddałyby ukochaną w sposób, w jaki chciałby ją opisać.
Była piękna, po prostu przepiękna, gdy leżała obok niego, z kaskadą ciemnych, lśniących włosów, okalających jej twarz, opadających na ramiona, obojczyki i piersi. Najpiękniejsza kobieta na świecie. Pochylił się nieco i pocałował ją delikatnie, po czym odgarnął pasma włosów i ucałował kolejno szyję, nosek i czoło żony, uśmiechając się lekko.
W tej chwili był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

Nie wiedziała, co ją tak właściwie obudziło - czy to był Haldir, czy też jej narzeczony... Cholera, wróć, mąż.
Czy Eva Magnus dała się zaobrączkować jak byle ptak facetowi, który jest od niej starszy o 15 lat?! To był najbardziej niedorzeczny pomysł, który zrealizowała w swoim życiu. Wydarzenia dnia wczorajszego sprawiły, że jakieś dwadzieścia zasad, które miała ułożone w swojej główce legły w gruzach. Nie doszło do niej, że wyszła za mąż tak po prostu, jakby to był zwyczajny dzień. A gdzie jej suknia ślubna, przyjaciółki i sterta znajomych, gdzie pierwszy taniec i długi okres wyczerpujących przygotowań?!
Ale z drugiej strony, granatowa sukienka dała sobie radę. A co do przyjaciółek, sukni ślubnej i całej tej reszty, postanowiła zagrać upartą i uprzeć się na tym, żeby wesele jednak się odbyło. Nie po to wydała tyle pieniędzy i męczyła się z rezerwacjami, żeby tak dać za wygraną.
- Czy Ty właśnie omiotłeś wzrokiem moje nagie ciało? - zakryła się kołdrą pod szyję. Nie będzie pożerana wzrokiem i wyobraźnią, nawet jeżeli drapieżnikiem był jej świeżo upieczony małżonek. Odwróciła się do niego bokiem. Teraz jego oczy wielbiły jej twarz. Podniecało ją to dziwnie.
- To, że chciałeś przyspieszyć noc poślubną to nie znaczy, że się wywiniesz od wesela. Tyle chciałam powiedzieć. - mrugnęła okiem, wstała z łóżka i zaczęła ubierać się we wczorajszą kreację.

Nawet tuż po przebudzeniu, zaspana i urocza, Eva dysponowała nad wyraz ciętym językiem, niekiedy doprowadzając Nikolę do istnej rozpaczy śmiechu. Tak jak teraz – w jednej chwili zbierał się, by obudzić ją czułym pocałunkiem, w następnej zaś siedział obok niej, zaskoczony.
- Jeśli omiatanie wzrokiem ciała żony jest grzechem, to proszę o wybaczenie – uśmiechnął się z czułością. – Ale wiedz, kochanie, że mam zamiar grzeszyć do końca życia.
Była tak śliczna, tak uwodzicielska, gdy zasłaniała się kołdrą, że nie mógł się powstrzymać; porwał Evę w ramiona i zaczął namiętnie całować. Cały jego świat zawirował w jednej chwili, przyprawiając mężczyznę o lekki dreszczyk.
- Ależ kochanie, przecież to oczywiste, że będziemy mieć wesele – owinął się prześcieradłem i wstał, po czym podszedł do Evy i pomógł jej zapiąć suwak od sukni. – Będzie biała suknia, tańce, tort i szampan, wszyscy goście, których chcesz zaprosić...
Znowu pocałował żonę, tym razem w szyję; jego spojrzenie na moment zatrzymało się na jej nieskończenie pięknej twarzy, którą uwielbiał nad życie.
- Prawdę powiedziawszy, nie mogę doczekać się chwili, gdy zobaczę Cię w białej sukni, wiesz?

Od kiedy to sukienkę zapina się, pociągając suwak w górę? To ona miała wczoraj pierwszy raz? Eva czuła się, jakby prowadziła dziecko przez mgłę. Może posiadł wszystkie ścisłe umysły świata, ale na kobietach to się w ogóle nie znał, pomimo wcześniejszego doświadczenia w tej materii.
Namiętne pocałunki jej nie wystarczały. Była ze sobą szczera, jeśli o to chodzi. Ale dobra. Skoro chciał płatków, dostanie płatki. Jak na razie tylko płatki... Czy cokolwiek by chciał na śniadanie.
- Idę zrobić coś na śniadanie. Chcesz coś? Ja jestem bardzo głodna. - odwróciła się w jego stronę. Zachowała dystans trzech kroków celowo. Chciała się trochę pobawić.

Tesla wyglądał na lekko skonfundowanego zachowaniem żony. Do tego ten silny, niepokojący ból głowy, który towarzyszył mu od kilku dni... A może tygodni? Mniejsza o to, czuł się tak, jakby stado kormoranów tłukło dziobami o jego głowę, z każdej strony. Liczył na to, że może zmieniająca się pogoda w jakiś sposób poprawi to wszystko, ale nie, wyglądało na to, że jest coraz gorzej.
- Nie, dziękuję, kochanie. - ucałował ją w czoło i rozejrzał się po pokoju, w poszukiwaniu czegoś, co mógłby na siebie założyć. Dość szybko znalazł bieliznę, spodnie i koszulę, które założył. Wciąż uroczo uśmiechając się do żony, byleby tylko jej nie zaniepokoić. Już i tak miała dużo na głowie...

Z tymi facetami to faktycznie urwanie głowy było. Wczorajszy dzień tak wszystko zmienił, czy jak? Wcześniej jakoś nie miała problemów w związku, a teraz... Nie mogła poznać swojego męża. Jeżeli przez jedną noc wszystko tak potrafi się zmienić, to strach wejść do łóżka. Pewnie było wczoraj okropnie. Nienawierzone dziecko, które nigdy nie miało przed sobą nagiego faceta, nagle próbowało zgrywać nie wiadomo kogo. Cały entuzjazm uleciał z niej w mgnieniu oka. To nie tak miało być.
Skierowała kroki w stronę kuchni. Wyciągnęła z szafki aspirynę, może to wino uderzyło mu do głowy ciutkę za bardzo. - Wypij, wyglądasz fatalnie. Mam nadzieję, że nie przeze mnie. - próbowała zażartować, ale nie wyszło jej.

Z wdzięcznością przyjął lek i posłusznie wypił. Nie był w stanie uwierzyć w to, że Eva zdecydowała się na życie z nim; wciąż miał wrażenie, że to jakiś sen, z którego zaraz się obudzi. Ale nie, była tu, obok, zaniepokojona i cudownie troskliwa...
- Dziękuję, kochanie - uśmiechnął się lekko i pocałował ją. Było mu nieco wstyd, nie chciał sprawić jej przykrości. Zresztą... I tak bał się, że zawiódł jej oczekiwania. Zapewne liczyła na coś więcej...
Pocałował ją kolejny raz.
- Kocham Cię, wiesz?

Pocałowała go lekko, praktycznie musnęła ustami jego wargi. - Wiem, kochanie. Mówiłeś mi to dzisiaj raz... - jeszcze raz go pocałowała. - I tak jakoś z dziesięć razy - kolejny całus. - I jeszcze wczoraj po południu... - i jeszcze jeden. - I wieczorem, i jeszcze późniejszym wieczorem. - pocałowała go, tym razem dłużej. Jej prawa dłoń zaczęła wędrować w jego włosach. Gdy skończyła pieścić jego usta, oparła swoje czoło o jego.
- Ja też ciebie kocham, chociaż nie mówię tego piętnaście razy dziennie. - zachichotała cicho. Fakt, Nikola wygrywał to starcie w przedbiegach. Pod tym względem był strasznie nadpobudliwy i nie mogła uwierzyć, że to przez nią. Łapała się na tym, że powątpiewała, że on to robi z miłości. W takich chwilach na pewno był jakiś motyw, każdego dnia inny. Może Nikola chciał wykraść dane, informacje z którymi miała do czynienia w pracy, albo zwyczajnie się pobawić, ewentualnie ustatkować się bo już nie jest taki młody, jak kiedyś. Ale jeden całus, jedno wyznanie miłości potrafiło rozwiać te wątpliwości w mgnieniu oka.
- Co robimy, mężu? Może pójdziemy na spacer? - nie wiedziała, co robią małżeństwa i czy różniło się to od tego, co robili zanim się pobrali. Miała okazję teraz to sprawdzić.

Całowali się przez chwilę, dzięki czemu Nikola na moment zapomniał o bólu głowy. Na moment. Jednak nie opuszczała go myśl, że może faktycznie… Przesadza, mówiąc jej ciągle, że ją kocha i w ogóle. Fakt, położyłby świat u jej stóp, gdyby poprosiła, nawet za cenę własnego życia, za cenę setki istnień… Ale czy tego właśnie chciała Eva?
Nie był pewien i być może nigdy nie był pewien tego, co będzie.
- Co tylko zapragniesz, aniele – uśmiechnął się lekko. – Spacer, kolacja, oglądanie filmów do późnej nocy… Co tylko zapragniesz. – pocałował ją znowu.

- Nie możemy wyjść na spacer, wykluczone! - Eva w pięćdziesięciu procentach udawała oburzenie. Drugie pięćdziesiąt to była czysta troska o swój wizerunek. - Jak mnie dziewczyny zobaczą to się od razu im wygadam. Powiemy im po ślubie lub weselu, dobrze? - spojrzała łagodnie na męża. Nie myślała o tym wcześniej, dopiero teraz do niej zaczynało docierać, co zrobiła. Miała słuszne wrażenie, że dziewczynom by się to nie spodobało. Poza tym wcale nie miała ochoty wychodzić z domu. Myślami nadal spała.
- Te filmy to całkiem słuszna opcja... O ile przyniesiesz jakiś koc. I troszeczkę wina. - uśmiechnęła się i cmoknęła męża w policzek. Nie mogła się doczekać wesela i tego całego zgiełku z nim związanego. Chyba znalazła sobie właściwą drugą połówkę.

Leżenie na łóżku, gdy obok znajdowała się najpiękniejsza w mniemaniu Nikoli kobieta na świecie, było czymś niezwykłym. Dotąd mężczyzna nie ośmielił się przebywać w towarzystwie przedstawicielek płci pięknej, żeby nie powiedzieć - unikał ich obecności. Zamknięty w sobie, ukochany syn matki, nienawykły do życia innego niż w pojedynkę... Dopóki jej nie spotkał. To właśnie wtedy, już przy pierwszym spotkaniu, zawładnęła jego umysłem i skradła mu serce, skradła je na zawsze i tylko ją mógł kochać.
Zaśmiał się, gdy Eva wspomniała o przyjaciółkach. Doprawdy, uwielbiał ją za to, że jest z nimi tak związana, a myśl o tym, iż owe dziewczęta - w jego pojęciu zarówno rozbrykane, jak i płochliwe - mogłyby mieć zaskoczone miny na wieść o przyśpieszonym ślubie, znacznie poprawiły nastrój mężczyzny. Do tego stopnia, że poczuł się odrobinkę lepiej.
-Sądzę, że będą nieco zawiedzione, ale na pocieszenie możemy podarować im odnowienie przysięgi małżeńskiej. Co o tym sądzisz, aniele? - zapytał, czule całując ją w ucho.
Gdy wspomniała o winie i kocu, uśmiechnął się jedynie i niemal natychmiast sprezentował jej miękki, ciepły kocyk i butelkę wyśmienitego rocznika, pochodzącego z jednej z najlepszych winnic w kraju. Wprawnie otworzył alkohol i podał go żonie w wysokim kieliszku.
Nie mógł się powstrzymać od pocałowania jej idealnej szyi, dokładnie w tym miejscu, gdzie pod jedwabiście gładką skórą wyczuwał delikatny puls.

Nie podobało się Evie to, że śmiał się z jej przyjaciółek. Nie widziała w tym powodu do śmiechu. Naprawdę gdzieś tam głęboko bała się, że dziewczyny się niemiłosiernie wnerwią przez kompletne olewanie planów.
Jej partner rozproszył ją jednak wtedy, gdy przyniósł koc i wino. Zgodnie z jej życzeniami. Czasami naprawdę się tego bała. Co by było, gdyby kazała mu siebie zabić? Zrobiłby to? Gdzie kończyły się granice jego poświęcenia dla niej?
- Myślę, że będą usatysfakcjonowane. Ale dobrze wiesz, że wieczoru panieńskiego mi nie odpuszczą, jeżeli zaplanowały go sobie. - a co. Niech zżera go zazdrość. Od środka, jak wredny wirus, który złośliwie zagnieżdża się w organizmie.
Najpierw całowanie po uchu, potem kieliszek wina, następnie całus przy tętnicy. Jego motywy były dla niej zagadką. Nie wiedziała, czy nadal jest dla niego aniołem, którego sam umieścił na piedestale daleko poza swoim zasięgiem, czy też kobietą z krwi i kości. Nadal nie była pewna, czy ona jego pociąga. Postanowiła go sprawdzić. To bardzo wredne z jej strony, ale on nie musiał wcale rozbudzać jej nadziei wczorajszej nocy. Zaczęła go całować. Najpierw jej prawa dłoń gładziła dokładnie to samo miejsce na szyi, gdzie on złożył swoje pocałunki; obydwie ręce zeszły w dół i spoczęły na jego pośladkach. Cóż, najwyżej ją odtrąci. Ale anielicy to nie obchodziło.

Wzrok Evy mówił mu, że ukochana ma go za kpiarza. Ale czy on kpił z jej przyjaciółek? Wręcz przeciwnie! Po prostu... Czuł się rozbawiony tym, jak zażarte potrafią być kobiety w kwestii ślubów i wesel. On osobiście nie widział w tym nic specjalnego, ale to jego ukochana miała być zadowolona.
- Więc będziesz miała wieczór panieński, droga żono - uśmiechnął się szeroko i pocałował ją mocno.
To było dobre, słodkie i święte. Trzymał ją w ramionach, całując coraz mocniej, a gdy poczuł jej dłonie na pośladkach, delikatnie ugryzł ją w szyję. Był szczęśliwy jak nigdy dotąd.

Gdy oderwał swoje usta od jej, mogła wreszcie mu odpowiedzieć:
- Ale nie będziesz zazdrosny? Tam będzie du... - co to było? No proszę, własny mąż ugryzł ją w szyję. Zaskoczył ją i to bardzo. Wyszła z założenia, że to ona będzie wprowadzała powiew świeżości w jeszcze świeżym małżeństwie. Krew przyspieszyła swój obieg, a Evie zrobiło się nieznacznie gorąco. Oczy mimowolnie jej się rozszerzyły. Dało się wyczytać z nich szok.
FIlm chyba sobie poczeka.
- Kochanie, co ty próbujesz osiągnąć? - Bo jakby Ci to powiedzieć: ja chcę Cię sprowokować do dogłębnego wyrażenia swoich emocji, a na razie to unikasz mojej broni i sprawiasz, że obrywam rykoszetem. - rozpięła rozporek w jego spodniach i zsunęła je w dół, aż wylądowały na podłodze.
- Te spodnie ładnie komponują się z podłogą, nie sądzisz? - przyciągnęła Nikolę za kołnierz do siebie i zaczęła go całować namiętnie. Tak namiętnie, że musiała uważać, żeby nie zgnieść jego ust, które były tak delikatne, przynajmniej z pozoru...

/wielki powrót Tesli, czyli po przymusowych wakacjach w Trójce!

Nareszcie wracał. Prawie trzy tygodnie spędził w rodzimym dystrykcie, zajęty nadzorem nad produkcją w jednej z fabryk, odnawianiem starych więzi ze znajomymi, których nie było wcale tak wielu. Zostawił pod opieką chrzestnego swoje dwa ukochane zwierzątka, z czymś na kształt bólu serca – jednak miał świadomość, że dzikie zwierzęta nie miały łatwo na terenie Kapitolu. W Trójce zaś, bezpieczne w hodowli, mogły swobodnie hasać po przeznaczonych dla nich wybiegach. A Tesla nie musiał obawiać się, że Haldir może zaplątać się w linie napięcia elektrycznego, że Artemis może skaleczyć się na szkle, naruszając delikatne poduszeczki na łapkach.
Wracał do domu.
Do Evy.
Myśl o ukochanej żonie dodawała mu sił, dlatego też, gdy pociąg zatrzymał się na peronie w Kapitolu, Nikola jednym susem wyskoczył z pojazdu, żegnając się z maszynistami. Dobrzy ludzie, którzy umożliwili mu podróż, sprawili, że mógł się przekimać – dzięki nim wracał teraz cały i zdrowy, z bagażem nieco lżejszym; bo w końcu już bez ogromnej klatki, w której musiał przewieźć panterę.
Powrót do domu był prosty, żadnych korków, żadnych problemów. Ot, kilkanaście minut spaceru i był na miejscu, rozmyślając o żonie.
- Eva? – rzucił, wchodząc do mieszkania i rzucając torbę na podłogę.
Cisza, panująca dookoła uświadomiła Nikoli, iż żona raczej przebywała gdzieś na mieście; uśmiechnął się z czułością na myśl o niej, wziął szybki prysznic i zległ na swoim łóżku, pogrążając się we śnie.