Sny przesłuchiwanego były co najmniej dziwne. Bez ładu i składu, groteskowe, pełne sadystycznych obrazów i dźwięków. Jeden element nie pokrywał się z drugim elementem.
- Pobudka, księżniczko. - Liam usłyszał te słowa jakby z bardzo daleka. Ale z każdą literą składającą się na te dwa wyrazy, chłopak coraz to bardziej dochodził do siebie. Czuł, jak coś mokrego pokrywa jego twarz i teraz obudził się całkowicie. Otworzył szeroko oczy, ale nie wstał. Nie był jeszcze w stanie, jeszcze nie miał aż tyle fizycznej siły, by to zrobić.
Zobaczył dwóch swoich wrogów. Jego spojrzenie było przepełnione bezgranicznym strachem. Bał się o siebie, obawiał się, że Ci Nieprzyjaciele zagrożą mu jeszcze gorzej, niż to było przed chwilą. Bo przypomniał sobie, co Oni najlepszego zrobili. Chcieli go otruć – a dokładniej, jego żyły. Czuł, że coś się zmieniło. Jednakże był to jedynie efekt placebo. Liam nie mógł być oczywiście tego świadom, bo jak?
Przyglądał się ich twarzom, aż wreszcie opamiętał się. Muszę... stąd... uciec.... jak... najdalej.... od... tych... skurwysynów. – oto myśli, które aktualnie zaprzątały mu głowę. Przez chwilę jeszcze leżał tak, ze strachem w oczach, ale już po chwili zrozumiał, że musi działać szybko i najlepiej od teraz.
Wstał gwałtownie, nie spuszczając zlęknionego spojrzenia z twarzy Tych Niebezpiecznych Typków. Kiedy już podniósł się z pozycji leżącej na siedzącą, i z siedzącej na stojącą, nagle odwrócił się i pobiegł w stronę drzwi. Już myślał, że mu się udało, już uznał, że ucieknie stąd, wyswobodzi z rąk tych Członków Organizacji Przeciwko Liamowi... i będzie żyć. Co prawda przewidywał, że jeżeli nawet ucieknie, Oni nie przestaną go śledzić. Ani na chwilę, bo podejrzewał, że Oni przed chwilą wczepili mu coś pod skórę, jakieś urządzenie, które umożliwia śledzenie posiadacza obiektu. Postanowił, że jak już będzie sam, wydrapie sobie skórę na rękach i wyjmie ten podejrzany lokalizator. Ale nie teraz. Teraz pragnął uciec. Już był przy drzwiach... i prawie że wybiegł na korytarz, ale Oni – to dziwne – okazali się szybsi...
Kurwa, przeleciało mu przez myśl.

Tak, Dogonił go. Nie miał teraz nawet najmniejszej szczypty szans. Ten Szef organizacji Przeciwko Liamowi złapał chłopaka – a dokładniej rzecz ujmując, położył dłoń, dłoń która zaczęła się zaciskać, na ramieniu blondyna. Szarpnęło nim do tyłu.
- Gdzie się wybierasz? 
Liam zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że to pytanie retoryczne. Mimo tego jednak miał zamiar powiedzieć im, że przestanie uciekać, jeżeli wyjmą mu z ręki to, co mu wszczepili.... ale coś mu w tym przeszkodziło. Ból. Bezgraniczny, pulsujący ból w okolicach szczęki.Zwinął się pod wpływem tego nowego doznania. Ale to nie wystarczyło, by go ukoić. Był nie do zniesienia, i bezgraniczny bez komfort to bardzo łagodny opis tego, co się teraz z nim działo. Złapał się za szczękę i poczuł, ze ma wilgotną dłoń – tę, którą przyłożył do tej części ciała. Spojrzał na nią... krew! Teraz jednak Liamowi nie zrobiło się słabo ani na trochę. Dziwne, nie? Raczej niekoniecznie, gdyby wziąć pod  uwagę fakt, że nie mdlał kiedy rysował sobie ręce żyletką. Ewentualnie jakimś innym ostrym narzędziem. I upajał się widokiem krwi sączącej się z jego rąk. Ponadto kiedy zadźgał Gilberta, również dobrze się czuł, jak widział krew na jego brzuchu. Ale jest na to jedna teoria. Liam czuł się dobrze, kiedy sam dokonywał takiego aktu destrukcji, którego owocem jest płynąca, wypływająca, ewentualnie tryskająca czerownokrwista ciecz. Mdlał, kiedy widział tę substancję w przypadku, kiedy nie on sprawił, że ta znalazła się poza żyłami... i tętnicami. Ewentualnie kiedy wydobywa się po prostu z pewnej głębokości skóry.
Spojrzał na lekarza. Wiedział, że ten po prostu nie chciał sobie brudzić rąk, czyli niezwykle się ucieszył. Może teraz, kiedy po odzyskaniu przytomności, zebrał w sobie wszystkie siły, uda mu się zaszkodzić Temu Szefowi Organizacji Przeciwko Liamowi? Jednak zapamiętując siłę, z jaką go spoliczkował, uznał, że nie uda mu się to. Sądził, że to po części mutant, któremu wszczepili jakieś nadnaturalne zdolności i tym samym ma taką nadzwyczajną moc. Przecież uderzył go z takim impetem, że trudno by go było, zdaniem chłopaka, posądzić o pełne człowieczeństwo.
A lekarz, jak siedział, tak siedział. Nie ruszył się nawet o cal. Zapewne obmyśla to, jak kierować tym, co mi wszczepił, uznał. Dlatego Liam nie wytrzymał. Musiał Im powiedzieć o swoich spostrzeżeniach. Powinien im zdradzić fakt, iż Ich przejrzał. Otworzył usta, przemówił.. stop. Nie przemówił, a raczej wykrzyczał następujące słowa.
- Chcecie, bym zaprzestał szansy ucieczki, co? Słuchajcie. Skoro tak chcecie, to... musicie coś dla mnie zrobić, coś za coś, nie? - tu zrobił pauzę, żeby tak jakby zbudować napięcie, ale już po chwili mówił... to znaczy krzyczał ponownie. - oto, co pragnę – i tu pokazał swoją rękę, na której kwitł wielki, kolorowy siniak, efekt uboczny pobierania krwi, oraz wiele zadanych żyletką, pozszywanych ran – macie mi wyciąć z ręki to, co mi tam wszczepiliście. Lokalizator? Coś do czytania w myślach? Projekt mający na uwadze zniszczenie mnie? Hę? A może coś jeszcze innego, co? - kiedy skończył, zaśmiał się tym swoim diabelskim głosem. I wysunął obie ręce w kierunku śledczego, tak, obie, bo inaczej się nie dało. Nie dało się ze względu na zdobiące jego przeguby dłoni kajdanki.Patrzył się raz na jednego mężczyznę, raz na drugiego, oczekując, że któryś weźmie skalpel i ampułkę z środkiem znieczulającym.