/Pokaz indywidualny.

Chroniąc paczuszkę w ramionach Atena ukryła się w damskiej toalecie. Zamknęła drzwiczki na kluczyk, zamknęła klapę toalety i uklękła, kładąc paczuszkę na desce. Dopiero teraz mogła ją rozpakować. Bała się co może być w środku, ale czuła, że to nic groźnego. Że raczej coś, co może jej pomóc. Bez sensu byłoby ją teraz krzywdzić. Nie po to jej szukali, nie po to ją ratowali, żeby teraz zabić w damskiej toalecie, skoro może zginąć efektownie na arenie. A zapewne zginie. Zaczynała się z tym godzić. Miała już pomysł na to co zrobi dalej. Miała tylko nadzieję, że Connorowi udało się uciec. Że był teraz w drodze do jakiegoś dystryktu. Był jej bratem i musiał przeżyć. Ona mogła już tylko pokazać jak okrutne jest to co zaplanowano dla dzieci z KOLCa, pokazać to rebeliantom i ludziom z getta. Pokazać całemu Panem. I coś zmienić...
Delikatnie rozpakowała paczuszkę i...

/no właśnie co? :P

Kiedy Atena otworzyła paczuszkę, ujrzała przedmiot zawinięty w biały materiał oraz znajdującą się pod spodem kopertę z listem.


Ateno,

Nie miałem wiele czasu na przemyślenie
treści tego listu, zatem nie miej do mnie
żalu, jeśli pomnę jakąkolwiek kwestię.
Od czego zatem mógłbym zacząć?
Jedyne, co teraz mi pozostaje to przeprosiny,
wyrażenie żalu o tym, że nie możesz być
teraz ze mną: zdrowa i bezpieczna.
Poniekąd czuję się winny za to, co Cię
spotkało. Gdyby nie mój zawód i stanowisko,
być może uniknęłabyś kary za moje błędy.
Mam nadzieję, że mi wybaczysz i nie przestaniesz
myśleć o mnie w ten sposób, w jakim
myśli się o tacie. Ateno, kocham Cię i najmocniej
proszę o to, abyś nie zapomniała o tym,
kim jesteś - Kapitolką. Co prawda w tych
czasach ludzie narzucają nas zdanie o
nas samych, ale wierzę, że wiesz, jak powinnaś
postąpić. Nigdy nie myśl o sobie w kategorii,
którą ktoś Ci wyznaczy! Jesteś moją
najukochańszą córeczką, Ateną Sky i nikt
nie ma prawa Ci tego odebrać. Wiem,
że prawdopodobnie już się nie zobaczymy,
z wielu powodów kochanie, ale chciałbym,
abyś wniosła na arenę pierścionek Twojej
mamy, który podarowałem jej przed ślubem.
Myślę, że byłaby z Ciebie dumna, równie mocno co ja.
Wiem, że walczyłaś i mam nadzieję,
że nikt nie zrobił Ci krzywdy,
bo jeśli tak, to chyba już nigdy nie będę
w stanie wybaczyć sobie tego,
co zrobiłem i do czego doprowadziłem.
Dlaczego tak jest? Dlaczego Rebelianci się mszczą?
To kłamstwo - winni są wszyscy, zwłaszcza Ci,
którzy oglądali Igrzyska. Ba! Gdyby nie
było widzów, widowiska także nie!
Cóż teraz mogę poradzić!
Wiedz jedno - cokolwiek się stanie,
wciąż będę Cię kochał, wciąż będę o
Tobie pamiętał i nigdy nie zapomnę.
Wszystko będzie dobrze.
Kocham Cię.

Zawsze wierny swym ideałom oraz córce - tata.


W zawiniątku znajdowała się złota obrączka zawieszona na łańcuszku.

Zakładam, że Ateny już tu nie ma, bo weszła po szkoleniu, teraz jest wieczór... no nvmnd.

| Dach ośrodka -> apartament na pierwszym piętrze (będzie post)

Wiedząc, że dziś w Ośrodku ma odbyć się bankiet dla ważniaków z Panem, Cordelia nie zamierzała stracić okazji na zaprezentowanie się większej liczbie osób. Była świadoma, że na wejście na główną salę nie ma co liczyć, ale przecież musiała zrobić wszystko, by zjednać sobie sponsorów. Skoro nie mogła już liczyć na mentorkę, której wody mogły odejść w każdej chwili, musiała to zrobić sama.
Telefony do rodziców, Maxa i Fransa wstrząsnęły nią bardziej, niż się spodziewała. Przez dłuższą chwilę nie miała nawet ochoty ruszać się z łóżka, poruszona wszystkimi słowami, które padły lub mogły paść. Rozpamiętywanie przeszłości nie dawało jednak nic nowego, humor pogarszał jej się z minuty na minutę. Nie chciała użalać się nad sobą, musiała być twarda i silna do końca. Wiedziała, że musi wziąć się w garść i tak właśnie zrobiła, starając się wyprzeć wszystkie trzy rozmowy z pamięci. Nie mogła przecież pozwolić, by jej słabości wzięły górę.
Wyskoczyła do łazienki na szybki prysznic, przebrała się i czym prędzej pospieszyła do windy. Ta, która znajdowała się tuż przy drzwiach do apartamentu, nie mogła zawieźć jej na piętro bankietowe, dziewczyna postanowiła więc zjechać na sam dół, zakręcić się po holu i, jak gdyby nigdy nic, wsiąść do odpowiedniej. Tak też zrobiła, jednak gdy tylko drzwi windy otworzyły się na samym dole, zauważyła Strażników Pokoju, eskortujących właśnie jakąś szychę.
Cordelia natychmiast zaczęła dźgać palcem przyciski, a drzwi w końcu zamknęły się i zjechała na sam dół. Musiała przeczekać, zdecydowała się więc na szybkie odświeżenie w toalecie. Pchnęła drzwi i natychmiast podeszła do umywalki, nad którą nachyliła się, żeby przepłukać twarz. Podniosła głowę i spojrzała na siebie w lustrze. Czy po Igrzyskach, o ile przeżyje, też będzie jeszcze potrafiła to zrobić?

Jakość tego posta zawdzięczacie odkurzaczowi jeżdżącemu teraz po moim pokoju.

// Wywiady

Szukałem Cordelii już od kilku dni, a dzisiaj mam w końcu zamiar ją znaleźć. Igrzyska rozpoczną się jutro, a czas ucieka niczym piasek przez palce. Udałem się do jej Apartamentu, jednak już na korytarzu zobaczyłem ją wchodzącą do windy. Gdzie mogła kierować się o tej porze? Trybuci nie są przecież zaproszeni na bankiet, treningi skończone, a wywiady miała jeszcze przede mną. Oszczędzam sobie czekania i schodzę klatką schodową pospiesznym krokiem. Na szczęście te nowoczesne windy transportują wolno, najprawdopodobniej aby nie powodować hałasu.
Gdy wydawało się, że winda stanęła na parterze, pojechała jeszcze niżej - do podziemi. Tam znajdowało się piętro treningowe, najprawdopodobniej teraz opustoszałe po wybuchu. Gdy kończę schodzić schodami słyszę charakterystyczny dzwoneczek, sygnalizujący koniec podróży windy i stukanie butów po marmurowej podłodze. Gdy docieram do końca, widzę zamykające się drzwi do łazienki damskiej.
Naprawdę?
Za długo jej szukałem, żeby teraz sobie stąd iść. Po prostu - wchodzę za dziewczyną do środka. Widzę Cordelię, stojącą przy lustrze i spoglądającą na siebie samą. Na jej twarzy malują się wspomnienia, najprawdopodobniej z rozmów z rodziną. Zauważa mnie, po czym przybiera swój naturalny wyraz twarzy - pewny i gotowy do boju.
- Musimy porozmawiać.

Chociaż lustro odbijało jej twarz, w żaden sposób nie ukazywało tego, co teraz czuła. Była mistrzynią w noszeniu masek, które zmieniała zależnie od sytuacji. Czasem nawet sama do końca nie wiedziała co czuje i co powinna zrobić, tak bardzo zatracała się w tej grze. Widziała ładną twarzyczkę, fałszywy uśmiech, a wewnątrz czuła, że niewiele brakuje jej do załamania. Jeden fałszywy ruch, jedna niepokojąca myśl, a to, co sumiennie budowała od momentu wylosowania, rozwaliłoby się niczym domek z kart.
Na szczęście ktoś postanowił przerwać jej kontemplacje. Chociaż damska toaleta byłaby ostatnim miejscem, w którym spodziewała się zobaczyć Bookera, Cordelia miała wrażenie, że jeszcze nie wszystko sobie powiedzieli, więc widok chłopaka niespecjalnie ją zdziwił.
- Musimy porozmawiać.
Skinęła tylko głową, wciąż spoglądając na niego w lustrze. Odkręciła gorącą wodę w umywalce, przy której stała, a potem to samo zaczęła robić z następnymi. Skoro wszedł za nią aż tu, temat był poważny. Oznaczało to, że kamery nie powinny podglądać ich w takim momencie, a zaparowanie ich było jedyną rzeczą, jaka przyszła w tej chwili do głowy pannie Snow.
-Zamknij drzwi - zarządziła pół głosem, upewniając się przy okazji, że są w toalecie sami. Dopiero wtedy mogła stanąć z nim twarzą w twarz.
Oparła się tyłkiem o blat przy umywalkach i spojrzała na niego wyczekującym wzrokiem. Ciekawiło ją, co ma jej do powiedzenia, a jednocześnie pod skórą czuła, co tak naprawdę będzie tematem ich rozmowy.
-A więc przyszło nam omawiać strategię w dziwnych warunkach, co? - zagaiła, przyglądając mu się uważnie.
Gratulowała sobie w duchu, że byli sojusznikami, nie chciałaby mieć wroga w tym chłopaku.
Szum wody trochę zagłuszył jej wypowiedź, dlatego skinęła głową na Bookera i zachęciła do podejścia bliżej.

Cordelia zobaczyła mnie w lustrzanym odbiciu, przy czym tylko lekko pomachała głową w odpowiedzi. Domyśliła się, że trzeba w końcu poważnie porozmawiać, zwłaszcza że już jutro wybija Igrzyskowy gong. Dziewczyna jest jedyną na tyle ogarniętą osobą z sojuszu, żeby objąć czołową pozycję na Arenie - trzeba to wykorzystać. Jednak nikt nie może dowiedzieć się o szczegółach tej rozmowy.
Cordelia domyślnie zaczęła maskować okoliczności spotkania. Zamknąłem drzwi, podczas gdy dziewczyna maksymalnie odkręciła gorącą wodę we wszystkich kranach, a gdy zaczęły się przepełniać, użyła zimnej, tym samym przerabiając pomieszczenie na istną łaźnię. Woda wylewa się na podłogę, jednak nie jest to zbyt wielki problem.
-A więc przyszło nam omawiać strategię w dziwnych warunkach, co?
- Nie mów, tylko patrz. - mówiąc to gestem każę Cordelii zejść z blatu i odsunąć się nieco od umywalek. Nad nimi wisi spore lustro, które zaparowało dzięki dziewczynie. Jeśli są tutaj teraz jakieś podsłuchy - wychwycą sam szum. Jeśli są tutaj jakieś kamery - wychwycą tylko parę wodną i jakieś rozmazane kształty. A o tej porze raczej nikt nie ma czego szukać na zniszczonym piętrze treningowym.
Na początek piszę palcem na lustrze dwa słowa - Róg Obfitości, oraz dwa imiona, po czym zakrywam usta mokrą dłonią i kaszlę przez parę w powietrzu. Pytającym wzrokiem spoglądam na Cordelię, czy rozumie, co próbuję jej przekazać. Dziewczyna machając głową przytakuje tylko; nie mija długo, dopóki napis nie jest z powrotem zaparowany.
Przechodzę dalej. Nie wiem za bardzo, jak mam to napisać, jednak szum wody chyba dostatecznie nas zagłusza.
- Jeśli wygrasz, uwolnisz Evelyn Noel z Kwartału jako wybraną osobę spoza rodziny. - mówię ściszonym głosem.
Na koniec jeszcze raz przechodzę do lustra, aby przekazać Cordelii ostatnią wiadomość. Piszę jedno słowo oraz jedno charakterystyczne nazwisko. Nazwisko pewnej Trybutki oraz pewnego więźnia KOLCa. Po tym, jak Cordelia odcyfrowuje plamki na lustrze przejeżdżam po nim dłonią, rozmazując wszystko jeszcze raz. Na koniec zakręcam też krany, żeby nie zalać całego Ośrodka.
- Widzimy się na Arenie. - mówię na do widzenia z mocząc wykładzinę zastanawiam się, czy zostało jeszcze coś do zrobienia. Przypominam sobie pewną rzecz.
Nie zdążę już pójść do Amandy.
Najwyraźniej zostało mi tylko czekać na jutrzejszy dzień.

// Apartament, gdzie nie będzie posta

Knucie niecnych planów z Bookerem było w gruncie rzeczy zabawne i gdyby nie to, że zależało od tego ich życie, Cordelia na pewno rzuciłaby jakąś uwagę albo dwie. Teraz jednak nie było na to czasu, musieli szybko się zorganizować i dogadać, a potem ruszyć, każdy w swoją stronę.
Dziewczyna przytaknęła i stanęła za plecami trybuta, przyglądając się uważnie jego poczynaniom. Gdy napisał na lustrze 'Róg' i dwa imiona, w mig zorientowała się o co mu chodzi. Pokiwała gorliwie głową, zgadzając się tym samym z jego tokiem rozumowania. Te dwie osoby należało bezzwłocznie wyeliminować, bo stanowiły jedyne zagrożenie dla ich sojuszu. Reszta trybutów nie odważyłaby się zaatakować tak licznej grupy ludzi.
Cordelia oczekiwała na kolejny znak od Bookera, jednak tym razem chłopak zdecydował się przemówić.
- Jeśli wygrasz, uwolnisz Evelyn Noel z Kwartału jako wybraną osobę spoza rodziny.
Zamrugała szybko i zerknęła na niego z cwanym uśmieszkiem przylepionym do twarzy. A więc w gettcie była jakaś dziewczyna, którą darzył uczuciem? A Snow już podejrzewała, że jest gejem!
- Da się zrobić - mruknęła, bo była pewna, że podanie tej całej Evelyn jako kuzynki nie będzie większym problemem. W końcu tych ostatnio zrobiło się nagle strasznie dużo.
Ostatnia wiadomość zaskoczyła ją. Koślawe pismo Bookera było ledwo widoczne, ale Cordelia natychmiast rozpoznała swoje nazwisko.
Snow.
Przez jedną nanosekundę nie miała pojęcia, o co mu chodzi, jednak wyraz jego twarzy powiedział jej wszystko. Spojrzała na niego, nie dowierzając, jednak chłopak już ścierał swoje bazgroły z lustra. Miała ochotę rzucić się na niego i wyściskać, nie spodziewałaby się czegoś takiego akurat po nim. Odebrało jej mowę.
- Widzimy się na Arenie.
Skinęła głową, wciąż w szoku, a gdy zakręcił krany i najzwyczajniej w świecie opuścił toaletę, obróciła się wokół własnej osi, dotykając dłońmi skroni. Czy to możliwe, że szczęście aż tak jej sprzyjało?
Opamiętała się jednak już po chwili, a na twarz wstąpił jej uśmieszek złośliwego chochlika. Wyszła z toalety cała w euforii, mając nadzieję, że dobra passa utrzyma się na tyle długo, by pozwolić jej wejść na bankiet.

| zt