Prychnęłam, wywracając oczu ku tym niebiosom, które jeszcze nigdy nie raczyły spaść i zgnieść jak packi muchy tych ludzi, na których prychałam, musząc się irytować z ich powodu, bo innego wyboru nie miałam. Dobra, żaliłam się, że nie ma komu tutaj, w tym getcie, ruszyć dupy do buntu i że muszę działać sama, bo nikt się właśnie nie kwapi... Okej! Pogodziłam się z tym. Postanowiłam, że dam im ostatnia szansę, wykonując drobny psikus na ich rachunek. Drobny! Nigdy nie będą w stanie mi się odpłacić, jeśli osiągnie to zamierzone efekty.
– Co, już nagle uważasz, że nie jestem taka niebezpieczna, skoro wtedy dwóch Strażników grzecznie zaprowadziło mnie do celi? Powiem ci coś, mały... Nie powinno cię tu teraz być – rzuciłam. Pogodziłam się z faktem, że nikogo nie ma, by zbuntować się wraz ze mną przeciwko rządowi... i nagle pojawia się tu taki grzybek, i uważa, że kogoś zna. Miałam nadzieję, że nie siebie.
– Odwdzięczyć – odpowiedziałam krótko i sucho. Wiedziałam, że nie miałam czasu na żadne dłuższe dyskusje z tym człowieczkiem i że nie zamierzałam za niego odpowiadać, jeśli pojawią się tu Strażnicy Pokoju. Co on tu jeszcze robił? Powinien zmykać. – A ja znam kogoś, kto powinien stąd znikać. Prędziutko, gdzie pieprz rośnie – zauważyłam, znacząco na niego wskazując. – To jak? Zamierzasz mi ułatwić robotę czy nadal się upierać, że chcesz mi pomóc zarzynać Strażników? Wiesz w ogóle, co to znaczy kogoś zabić...? – zapytałam. Non stop szeptałam. Nadal nie miałam pojęcia, gdzie znajduje się Strażnik, o ile jakiś dziś pilnował tego przybytku.

Ugh! Młody był irytujący z tym swoim całym uparciem i, niestety, kogoś mi tym przypominał. Zamierzałam to jednak przemilczeć, zatrzymać dla siebie, wysłać młodzieńca daleko stąd i zabrać się do pracy... Zamierzałam.
– Cicho – szepnęłam ostro, choć Młody nic nie mówił. Ani też nie szedł sobie stąd. Stanęłam i nasłuchiwałam. Miałam wrażenie, że słyszę jakieś głosy. Nie wrażenie... Ja słyszałam głosy. Młody też, bo się usłuchał.
Uśmiechnęłam się pod nosem. Strażnik ze spiętą dupą, bojący się ciemności wygrał ode mnie całusa w policzek, którego, oczywiście, miał nie otrzymać. Ani się o nim nie dowiedzieć.
Drugi typ najwyraźniej Strażnikiem nie było, co nie wykluczało go z grona moich przeciwników. Mówiąc szczury, miał na myśli również moją obrażoną osobę. Nacisnęłam pierwszą lepszą klamkę, by zobaczyć, czy drzwi są otwarte. Stuknęłam też bachora toporem w rękę, by go jakoś ogarnąć.
– Szukaj otwartych – szepnęłam. Jeśli drzwi numer jeden nie zamierzały być otwarte, postanowiłam złapać za drugie... Potem zaś... Chyba pozostawało mi się włamać. Tylko że nie miałam nic, co mogłoby mi pomóc w otwarciu zamka. Musieliśmy oboje zniknąć z korytarza. I to jak najszybciej. Pobawić się w chowanego ze srającymi w gacie Strażnikami.
Jeśli najbliższe biura okazały się być zamknięte, postanowię wśliznąć się z Młodym do toalety. Choć to była nędzna kryjówka.

Wstrzymałam oddech i przygotowałam topór, gdy klamka drzwi opadła na dół, zaś głosy mężczyzn były najbardziej słyszalne, gdyż oni sami stali tuż przede mną, za tymi drzwiami. No, dalej, sukinsyny! Wtargnijcie tu, a ja porachuję wam kości! Byłam na to gotowa, bez skrupułów zdolna dopuścić się okrutnego aktu zadania śmierci. Kiedyś to właśnie takie przynieś-podaj-pozamiataj kolejnych prezydentów zabiły moją rodzinę, ja zaś przeklinałam na to wszystkich Strażników Pokoju. Żaden nie zdobyłby się na to, by przeciwstawić się rządowi dla dobra jakiejś szczęśliwej rodzinki. Niech tylko drzwi się otworzą...
Wypuściłam powietrze z cichym świstem, gdy mężczyźni się oddalili. Nie mogliśmy tu za długo zostać. Wiedziałam, że w końcu trafia na poprzecinane kable, zaś ja i Młody wtedy wpadniemy. Jeśli chciałam pozostawić po sobie pamiątkę, musiałam zrobić to teraz i możliwie jak najciszej, by zaalarmowani nie wrócili do tego pokoju, pozostawiając samemu sobie generator.
– Poszli – szepnęłam, odwracając się w kierunku Smarka. Mrok w pomieszczeniu przypomniał mi o kopalniach, których zamierzałam uniknąć. – Co za... Ten gabinet należy do typów, którzy odholowali mnie spod Pałacu. Porozwalaj im te papierki i postaraj się nie robić hałasu, okej? Ja zostawię wiadomość od KOLCa dla tych laleczek w białych mundurkach – rzuciłam, przekładając do lewej ręki topór, z którym wolałam się nie rozstawać i biorąc do ręki marker z biurka. Obejrzałam się jeszcze, by sprawdzić, czy są kraty w oknach. Lepiej było mieć plan B ucieczki z tego kurewskiego miejsca.
Adler zawiśnie! Nadchodzi dzień sprawiedliwości! Niech los wam sprzyja, żołnierzyki! Ciekawe, czy getto w końcu ruszy tyłki do buntu, do rewolucji, odnajdzie drogę ku wolności i sprzeciwi się tym jebniętym rządowcom. Zaczęłam naprędce bazgrać inne antyrządowe hasła i pozdrowienia od gettowiczów, a przy okazji też rozrzucać to i owo.

Jeśli okno dało się otworzyć, zablokowała drzwi krzesłem i zaczęła bawić się w drwala w środku gabinetu, każąc w końcu Młodemu uciekać. Sama zaś zamierzała to zrobić po niewielkiej rozróbce. Chyba że nie było tak łatwo... W takim wypadku nasłuchiwała, przewracając meble w bardziej cichy i dyskretny sposób.

//zamuliłam, nie zabijajcie:C

Nigdy nie byłam wielką fanką pisania. W dzieciństwie zgrabniej trzymałam w rękach trzonek drobniejszej wersji prostej siekiery niż długopis czy ołówek, o który było, nie okłamujmy się, w Dystrykcie sławniej. Może właśnie dlatego bardziej niecierpliwie mi się pisało te wszystkie antyrządowe pierdoły. Bardziej pewnie czułam się, dzierżąc topór, i o wiele lżej mi się nim operowało. Nie wzbraniałam się przed niszczeniem biurek tych ważniackich Strażników, gdy stwierdziłam, że dwójka mężczyzn zajęta przywracaniem prądu, w najbliższym czasie nie zamierzała wpaść do środka, by próbować mnie powstrzymać, złapać, uwięzić, cokolwiek. Hahaha! Po moim trupie! Zamierzałam im przy takiej ewentualności nieelegancko pokaleczyć buźki i odrąbać niektóre członki. Drzwi zablokowałam krzesłem, więc nie mieli też mnie tak od razu zaskoczyć... Miałabym przewagę, o ile nie wynaleźli tu jakichś tajnych przejść. Kto ich tam wiedział.
Nie szczędziłam też wszelkich szklanych naczyń oraz oszklonych szafek. Skupiłam się na tym, by mieli jak najwięcej do sprzątania. Musiało im się bardzo nudzić, skoro już tyle razy mnie skuwali i zamykali w celi na jeden, bądź dwa, dni. I tak chwała, że z jeden raz zareagował Finnick, wypuszczając mnie przed czasem. Zwariowałabym tam chyba. Zwłaszcza, że niemal każdemu z nich spieszyło się do chędożenia. Awrrr...
Otworzyłam zamknięte szafy i wyrzuciłam z nich posegregowane papierki, które niebawem pewnie miały trafić do archiwum. Powodzenia, chłopcy. Długopisy, ołówki, kartki... Wszystko latało, jak gdyby do pomieszczenia wpadło tornado, nie zaś Johanna Mason.
Całość wcale nie trwała długo. Pokój nie należał do obszernych, ale stwierdziłam, że to wystarczy, by im dać znak, pewnego rodzaju pozdrowienia od getta. Uspokoiłam oddech i nastawiłam uszy. Szli, nie szli? Byli daleko, pod mymi drzwiami zaalarmowani czy może nadal zajęci byli rozwiązywaniem zagadki z brakującym prądem? Dostrzegli już moje przecięcie linii? Cóż, jedno było pewne. Jeśli moich wrogów nie było słychać, zamierzałam wyjrzeć ostrożnie przez drzwi, zaś gdy nie miałam ich wtedy dostrzec ani usłyszeć, to miałam zamiar jak najszybciej stąd zniknąć. I tak wiele ryzykowałam dla getta i własnej satysfakcji. Teraz powinnam skupić się na ucieczce.