Siódmy Dystrykt to nie drwa i całoroczna wycinka drzew. To nie ojczulek w ogrodniczkach z siekierą w mocarnej łapie. Czysty stereotyp.

Urodzić się w Dystrykcie Siódmym to wbrew pozorom spory łut szczęścia. To idealna różnorodność krajobrazowa i mnogość rozrywek - znów: wbrew pozorom. Johanna naprawdę żyła rozrywkowo, oczywiście w kategoriach przystępnych kilkuletniej, najmłodszej z czwórki rodzeństwa dziewczynce. Jako jedyna pośród starszych, silniejszych, niekoniecznie bardziej odpowiedzialnych braci, stała się od maleńkości oczkiem w głowie ojca. Bo matki nie zdołała poznać - rodząc w okropnie niehumanitarnych warunkach, w otoczeniu brudu i lokalnych nieomal znachorek, odeszła zaraz po pierwszej minucie nieprzerwanego płaczu córeczki.

A córeczka zbyt wiele o mamie nie myślała. Czasu nie miała, ochoty również, o tendencjach wzruszeniowych nie mówiąc. Odkąd pamięta najwięcej czasu spędzała z Jeffreyem - sześć lata starszym bratem, którego niesprawna ręka dyskwalifikowała z pomocy w zakładzie stolarskim ojca, gdzie z ledwością zarabiał na utrzymanie siebie i czwórki dzieciaków. Uwagę dzieciarni - głównie Jo - od ciężkiego żywota poddanych Kapitolowi mieszkańców dystryktu odwracał, konstruując oraz wymyślniejsze, piękniejsze i niespotykane zabawki.

Najoryginalniejsza nawet huśtawka nie mogła jednak uchronić od wyroków Demiurga. W tym przypadku prezydenta Snow, którego represyjna władza doprowadziła do tego, że dwunastoletnia wówczas najukochańsza, najdrobniejsza, najmniej odpowiednia na to stanowisko Johanna została wylosowana jako trybut. Złamane serce i wyłyżeczkowanie z krztyny nadziei, apatia i cicha, wewnętrzna rozpacz. Z takim wewnętrznym synkretyzmem śmierci za życia obserwował poczynania dzieciny. Która wygrała Sześćdziesiąte Trzecie Igrzyska Głodowe - jedynie dzięki swojej wrodzonej przebiegłości. Doprowadziła do tego, by uważano ją za słabą i nieszkodliwą tylko po to, by zaatakować z zaskoczenia z pełnym arsenałem koncepcji na likwidację rywali z zimną krwią.

Chwilowy błysk. Chwały i pieniędzy. Eksplozja adoracji i budowanie wizerunku najbardziej pomysłowej, taktycznej rozgrywki na arenie. To na zewnątrz. W środku Jo stawała się - choć początkowo nie była tego świadoma - przepisową wredotą. Przebiegłą, zaskoczoną okropieństwami do których jest zdolna, coraz bardziej świadomą swych wdzięków i bez skrupułów je wykorzystującą miłośniczką odosobnienia i niezobowiązujących przygód. Wszelkiego rodzaju. W ten hedonistyczny i banalny sposób egzystowała aż do kolejnego wykolejenia, co dla zwycięzcy Igrzysk może oznaczać jedynie konieczność mentorowania. A trafili się jej kompletni kretyni - należy przyznać bez ogródek i środków łagodzących. Polegliby prawdopodobnie prędko, gdyby nie działalność rebeliantów, którymi jak dotąd Jo niebardzo się interesowała. Jak dotąd - bo od chwili, w której została wtrącona do więzienia w Kapitolu to w nich pokładała nadzieje. Jeśli chciała dożyć kolejnego dnia, wypełnionego bestialskimi torturami, musiała uczepić się czegoś, co w jej ponurym i pozbawionym zachwytów życiu miało coś wspólnego z nadzieją. Po czternastej serii rażenia prądem w wypełnionym wodą zbiorniku nadeszła odsiecz i dla niej - mimo, że nigdy o nią nie prosiła (co podkreśla na każdym kroku).

Poszło lawinowo: ratunek dla ocalałych, lament nad grobami pogrzebanych, usunięcie prezydentury i przewrócenie panującego porządku. Pierwsze tygodnie po ocaleniu jej życia i odbicie przez rebeliantów z kapitolińskiego więzienia, Johanna spędziła w Trzynastce pod kroplówką i w stanie zupełnej nieprzydatności; dopiero później została wysłana do walczącej Trójki jako przymusowy ochotnik sanitarny i wciąż, stając regularnie nad skromnym pomnikiem z wypisanymi imionami ojca i braci w istniejącym wciąż Dystrykcie Siódmym, czuje, że świat niekoniecznie stanął na fundamencie autonomicznych decyzji.

Nowe rządy Coin, a właściwie odświeżenie ideologii życiowej Snowa w jej rękach, nie jest tym czego oczekiwała. Jako jedna z wielu oszukanych, czuje się wykorzystana i wrzucona z powrotem w wir wydarzeń, z którymi nie chciała mieć nic wspólnego i których nie podejrzewał nikt. Rebelia poskutkowała kolejnymi Igrzyskami; okazało się że zasady funkcjonowania życia w Panem są wciąż określone hasłem ucisku, zemsty i ciągłego konfliktu. Wobec tego Johanna Mason zdecydowała się odwrócić od rebeliantów i nowej władzy, szukając w nieporadny i intuicyjny sposób możliwości przeszkodzenia prezydenturze Almy Coin.