Miałam dobre dzieciństwo. Nieomal sielanka w Siódemce. Co dziwić się, skoro mój ojciec był Burmistrzem, który ożenił się ze Zwyciężczynią Igrzysk. Przez to nie cierpieliśmy takiej biedy jak reszta mieszkańców Dystryktu. Wszystko było dobrze. Miałam dwie siostry, brata bliźniaka i psa, który przez cały dzień spał przy moim łóżku. Patrzyłam na innych ludzi i wzdychałam z żalu nad ich losem, ale nigdy nie pomyślałam o tym, że może być inaczej. Cała moja rodzina była pogodzona z losem. Wyniosłam to z domu. Ale na dłuższą metę nie spełniło swojego zadania. Moja matka zaczęła kłócić się z ojcem i wreszcie skorzystała z szansy prezentowania się w Kapitolu, kiedy miałam szesnaście lat. Poszła na salony (dzięki Prezydentowi Snowowi) zabierając ze sobą ukochaną najstarszą córkę, ponieważ reszta z nas nie chciała opuścić podstarzałego taty. Ja, mój brat i moja siostra zostaliśmy w domu. Mieliśmy przed sobą jeszcze kilka lat lęku przed wyborem do Igrzysk, ale przez większość czasu nie mogliśmy pozwolić naszym umysłom na myślenie o tym. Warunki materialne pogorszyły się, kiedy mama odeszła. Na dodatek nad ojcem wisiało widmo zdegradowania z powodu aż nadto słusznego wieku i coraz mniejszej ruchomości oraz problemów z pamięcią. Był lepszy kandydat na jego stanowisko. W tamtym czasie wszystko było dla mnie na tyle traumatyczne, że dramatycznie szukałam oparcia w życiu. Trafiło na chłopaka niewiele starszego ode mnie. Mieliśmy krótką relację, kilka rendez-vous, parę poważniejszych zapewnień przy butelkach domowego bimbru. Potem odszedł. Wyjechał i zostawił mi prezent w postaci wrzeszczącego blondaska. Miałam niecałe dwadzieścia lat. Wtedy przez chwilę myślałam, że na serio się załamię. Ale nie mogłam. Sama odebrałam sobie poród. Sama przecięłam pępowinę i oporządziłam siebie i dziecko. To był początek mojej kariery położnej. Od tamtego czasu zaczęłam kształcić się u znachorki z naszego Dystryktu. Chodziłam z nią i po jakimś czasie mogłam ją zastąpić, kiedy stała się na to za stara. Życie szło swoim tempem. Dopiero rok temu wiele się zmieniło. Rebelia? Nie brałam w niej udziału. Nie walczyłam. Opiekowałam się swoim synem i dziećmi tych, którzy postanowili pójść w bój. Zajęłam się ich brzdącami i żonami przy nadziei. Tak zostało. Miesiąc później (już po zdobyciu władzy przez Rebeliantów) zatrudniłam się w szpitalu. Moja rodzina często mówi mi, że mam więcej serca do obcych ludzi niż do nich samych. Wiem, że to prawda. Staram się zmienić, ale mi nie wychodzi. Uciekam w swój świat i zajmuję się pracą. Tak naprawdę tylko ona mnie obchodzi. Nie interesuję się polityką i dramatami rządu dopóki nie mają one wpływu na moją pracę i mojego syna. Jestem neutralna choć czasem czuję, że stoję po którejś stronie i jest zła.