Urodziłam się albinoską. Białe włosy, biała skóra, fioletowe oczy. Podobno dodaje mi to uroku, ale wszysycy sąsiedzi szeptali coś o mnie cały czas. Nie lubię takiego zachowania. Urodziłam się w centrum Kapitolu. Pamiętam to miejsce jako... dziwne. Dużo przepychu, kiczu, ludzi o dziwnych twarzach. Było tam mało drewna. Kochałam drewno. Wszystko po dodaniu drewna jest piękniejsze. Zapewne dlatego teraz mam taką pracę.
Mój ojciec umarł na raka płuc, gdy miałam 2 lata. Pamiętam go. Był wysoki, łysy, miał zarost. Na nosie nosił okulary. Dużo palił. To musi być okropna śmierć. Umrzeć za własne pieniądze. A gorsze jest to, że ja zapewne też tak umrę.
Rok po moich narodzinach przyszła na świat moja siostra. Reneé. Odkąd pamiętam, zawsze chciała być we wszystkim najlepsza. Kiedy wracała do domu, chwaliła się nawet tym, że pobiła kolegę. Oczywiście dostawała ode mnie burę. Choć dzieliła nas mała różnica wiekowa, traktowałam ją jako dużo młodszą. Strasznie ją to denerwowało. Gdy coś jej się nie udawało, krzyczała i biła wszystkich wokół. Zdarzało się to dość często. Kiedyś z tego powodu zniszczyła cenny wazon. Matka była wściekła. Posklejam go tak, by przypominał kota. Sprzedałam go. Nie wiedzieć czemu, nabywca dał za niego bardzo dużą sumę. Do dziś ją przechowuje. Na czarną godzinę.
Mama miała nas gdzieś, więc ja zajmowałam się siostrą. Pomagałam jej w nauce, robiłam jedzenie. Nie wiem czemu naszą rodziną nigdy nie zajęła się żadna policja. Dziwne.
Nie chodziłam do normalnej szkoły, tylko do naszej sąsiadki, emerytowanej nauczycielki. Była brzydka i gruba, ale miała dobre serce. Była dla mnie jak, babcia. Czasem nawet dawała mi zupę. Miałam dobre wyniki. Głównie z zajęć technicznych i gospodarowania czasem. Nauczycielka mówiła, że jestem inteligentna, ale przedstawiam wszystko w sposób bardzo prosty. I że za bardzo kieruje się emocjami.
Nie brałam czynnego udziału w rebelii. Choć zawsze interesowałam się bronią i marzyłam o karierze snajpera, wychowano mnie na osobę, która się nie miesza. Nie chciałam zginąć, nie chciałam by zginęła Reneé. Razem z siostrą i matką schowałyśmy się w piwinicy, tylko czasem wychodząc po żywność. Warunki były koszmarne. W naszym schronie mieszkała też moja nauczycielka. Skończyła tam życie. Nadal pamiętam ten dzień, jako najgorszy w całym moim życiu. Podczas jednej z naszych wycieczek po jedzenie zostałyśmy złapane i przeniesione do getta.
W getcie zajęłam się wyrabianiem rzeczy z drewna. Siostra mówiła, że powinnam mieszkać w trójce. Może. Chcąc jakoś zarobić na jedzenie zaczęłam sprzedawać moje wyroby. Tak się utrzymuje do dzisiaj. W tym miejscu zaczęłam też palić. Próbuję się wyrwać z nałogu.