A kto tak naprawdę jest dla nas rodziną? Ten, kto nas wychował czy ten, kto chciał wychować, lecz los sprawił, że nie miał takiej szansy?

Mama była na pewno piękna i mądra. W moich wyobrażeniach ma długie, jasne włosy i niebieskie oczy. Śmiejąc się, pokazuje idealnie równe zęby. Pachnie łąką pełną kwiatów. Jej dotyk jest delikatny i kojący. Ma ciepły głos, miękko wypowiadający moje imię. Taka na pewno była mama.

A tata? Przy nim można czuć się bezpiecznie. Dobrze zbudowany, z lekkim zarostem, który drapie moją delikatną buzię, kiedy się w niego wtulam. Nawet kiedy się czasem złości, w oczach ma pogodne iskierki. Taki na pewno był tata.

A może miałam też rodzeństwo? Starszą siostrę, która często mnie nosiła na baranach, zabierała na spacery i opowiadała bajki. Na pewno miałam opiekuńczą starszą siostrę.

Heaven, o czym Ty mówisz? Nie pamiętasz rodziców.Nie wiesz, czy miałaś kogoś oprócz nich. Byłaś zbyt mała, żeby cokolwiek pamiętać.

Ach tak. Teraz mam wujka Horacego. Tak naprawdę nie jest moim wujkiem, ale chciał, żebym go tak nazywała. Wujek Horacy jest bardzo wysoki i bardzo poważny. Nie za bardzo wie, jak zajmować się dzieckiem, dlatego staram się jak najczęściej udawać, że mnie po prostu nie ma. Wychodzi mi to całkiem nieźle, nauczyłam się tego, kiedy mieszkałam jeszcze u Esmy. To właśnie do niej przyszedł pewnego dnia wujek Horacy i powiedział, że zabiera mnie do siebie, dopóki nie znajdą mi kogoś innego.

Esma była duża i często krzyczała, a kiedy krzyczała, robiła się cała czerwona. Zazwyczaj nie krzyczała na mnie, tylko na moich przyszywanych braci, ale obrywało się także mi. Często jest mi jej żal, ponieważ całe jej życie to zajmowanie się siódemką niegrzecznych chłopców i takim podrzutkiem, jak ja.

Miałam kiedyś babcię Kasandrę. Tak naprawdę nie była moją babcią, tak jak wujek Horacy nie jest moim wujkiem, ale to właśnie ona jest pierwszą osobą, która się mną zajmowała i którą pamiętam. Była bardzo opiekuńcza i troskliwa, czasem aż za bardzo. Kiedy u niej mieszkałam, nie mogłam bawić się z innymi dziećmi, ponieważ cały czas się ukrywałyśmy. Za to dużo czasu spędzałam czytając książki i ucząc się nowych rzeczy z babcią Kasandrą. Było mi naprawdę smutno, kiedy zachorowała. Dużo się nią opiekowałam, ale pewnego dnia przyszła Esma i powiedziała, że teraz to ona będzie się mną zajmować.