Początek końca

Sala wypełniona była odgłosami stukających butów, śmiechami podpitych ludzi oraz dobrą muzyką. Prawdziwe luksusy, zupełnie jakbyśmy nie byli w najbiedniejszej dziurze w tym kraju - Dystrykcie 12. Jak widać nawet tutaj można urządzić przyzwoite wesele na cześć zakochanych. Suknia panny młodej nie należała do szykownych. Trochę szarawa, prosta, przypominająca krojem kolejny strój górniczy. Pan młody miał prowizoryczny garnitur z którego wystawało kilka nitek. Ale czy to ważne? Goście bawili się w najlepsze, a Państwo Anda oficjalnie mogli przedstawiać się pod wspólnym nazwiskiem! To wynagradzało wszelkie niedociągnięcia związane z ubóstwem, a przynajmniej na tamtą chwilę. Muzyka zwolniła odrobinę tępo, a szaleni wujkowie zostali odciągnięci od parkietu. To był ten moment, czas na taniec młodej pary. Dwójka ruszyła na środek parkietu (dziurawe deski wyglądały jak niedokończone puzzle). Goście zamarli w zachwycie dla szczęścia jakim emanowali. Zakochani poruszali się w rytm muzyki, a w ich głowach wciąż rozbrzmiewały wzajemne wyznania miłości.


Niechciana królewna

Nowo narodzona dziewczynka otworzyła oczy, aby móc po raz pierwszy zobaczyć świat. Trzymana przez swoją matkę patrzącą na swoje dziecko ze łzami w oczach. Któż nie cieszyłby się z takiego cudu? Patrzcie jaka podobna do mamusi. Pielęgniarki również z zachwytem witały maleństwo. Czy nikogo nie brakuje w tym gronie? Gdzie ojciec? Gdzie Pan Anda, który powinien stać u boku swej żony i dziękować niebiosom za dziecko? A, tam stoi. W kącie. Oparty plecami o ścianę spogląda na wszystkich zgromadzonych spode łba. Swojego chłodnego spojrzenia nie szczędzi nawet dziecku. Serce mężczyzny pozostaje zimne jak lód, a jego wyraz twarzy przyprawia o dreszcze. Pielęgniarki zabierają córkę, a wtedy pan Anda w końcu podchodzi do żony. Krzyki wielkiej kłótni roznoszą się chyba po połowie dystryktu. O co ta dysputa? 'Miałaś mi urodzić syna!'. Ups.


Szpony diabła

Mijają trzy lata od awantury w szpitalu w Dystrykcie 12. Mieszkańcy byli wciąż niechętni do kontaktu z rodziną, która wywołała to zamieszanie. Unikają ich jak ognia. W zasadzie byli pozostawieni przez większość czasu samym sobie. Do tego krążyły pogłoski, że Casper Anda jest płatnym mordercą i szykuje zamach na Strażników Pokoju, którzy ostatnio za bardzo się panoszyli. Faktem jest, że mężczyzna miał kilka noży do rzucania oraz większych ostrz, jednak były tak poukrywane, że aż dziwne, iż ktokolwiek się o tym dowiedział. Dużą część kolekcji musiał oddać władzom i w końcu został z jednym, małym nożykiem. Ale po co mu ta broń?
Stoimy przed małym, nędznym domkiem. Gdybyśmy nie chcieli kłopotać się z pukaniem to można zerknąć przez dziurę w ścianie czy jest ktoś w domu. Gdy już wejdziemy, wita nas ciemny korytarz, na którym czuć stęchlizną. Kiedy ruszymy do przodu, usłyszymy jak deski skrzypią przy każdym ruchu, a nieprzyjemna woń staje się nieco intensywniejsza. Na końcu korytarza są podrapane, drewniane drzwi, za którymi znajduje się pokój dla dziecka. I to nie jest mowa o trzyletniej księżniczce Lelianie - urodził się bowiem długo wyczekiwany syn, Lyserg. Biedactwo. Casper Anda już ostrzy sobie zęby. Bowiem urodził się jego Czempion, trening czas zacząć.


Wybawienie

Tak mijały latka, a Pan Casper musiał coraz bardziej się natrudzić, by ukryć rosnące rogi. Nie można powiedzieć, aby treningi młodego nie przynosiły efektów, ale nieludzkie traktowanie na pewno nie wpływało zbyt pozytywnie na jego zapał do pracy czy chęć do udziału w tych całych Igrzyskach. Był z niego jeszcze mały wypierdek, a ten już mu nóż do ręki wpycha i każe zabić króliczka. Na śniadanie bicie żony, na obiad naśmiewanie się z chorej córki, na kolacje wymęczanie syna. I takie błędne koło trwało kilka lat. Aż można było przyłapać Elizabeth na błaganiu sił wyższych o jakiś wypadek w kopalni. Do czego to musiało dojść? Nie wiadomo czy to modły matki czy też zwykły traf, ale Pan Anda zaczął podupadać na zdrowiu. Zapewne dało by się go wyleczyć gdyby tylko chciał poświęcić kilka moniaków na jakieś proszki. Głowa rodziny Anda zmarła po dwóch miesiącach wypluwania sobie płuc. Że teraz będą żyć długo i szczęśliwie?


Trybutka z Dystryku 12

Trener Lyserga odszedł i tym samym skończyły się jego przygotowania do przyszłej rzeźni na arenie. Jako dziewięciolatek sam z siebie towarzyszył kilku starszym mężczyzną w drobnych polowaniach, no ale musiał przecież pomagać kiedyś rodzinie, a do tego trzeba się przygotować... Zaraz, dziewięć lat? Czyli Leliana ma dwanaście? Czekajcie, czy to nie jest czas na Dożynki? Przed Pałacem Sprawiedliwości zebrali się zarówno potencjalni trybuci jak i gapiowie. W końcu co roku był to wielki moment. Wybierano dwóch młodych ludzi, którzy mieli wyżynać się nawzajem dla rozrywki Kapitolu. Piękny sport. Zachowując zasadę, iż Panie mają pierwszeństwo, zgromadzony tłum z niecierpliwością czekał na werdykt. 'Leliana Anda' rozbrzmiało na placu wprawiając wiele osób w osłupienie. Ze wszystkich dzieciaków... Nie dość że wybrali świeżo upieczoną dwunastolatkę to jeszcze z problemami psychicznymi. Świetny wybór. Matka oraz braciszek obserwowali jak mała wchodzi na scenę, a niedługo potem obok niej staje męski przedstawiciel Dystryktu 12. Nie było zbyt wiele czasu na pożegnania, a jedyne co się właściwie działo w ciągu tych trzech minut to wielka rozpacz. Dziewczyna nie miała żadnych, absolutnie żadnych szans. Z czasem oczekiwania na dzień Igrzysk, panna Elizabeth wydawała się być coraz bardziej pozbawiona wszelkich emocji. Potrafiła nic nie jeść cały dzień i patrzeć się w jeden punkt. Leliana zginęła dwie godziny po rozpoczęciu zawodów po tym jak uciekając przed wyszkolonymi zawodowcami poślizgnęła się i rozbiła głowę o kamień. Tym samym wyrok śmierci nałożony na nią w dniu Dożynek został wykonany. Tymczasem w Dystrykcie 12 matkę tegorocznej trybutki widziano coraz rzadziej. Rok później z ich domu wyprowadzono dziesięciolatka oraz wyniesiono coś zasłonięte prześcieradłem.

Dystrykt 7

Dziecko nie może biegać samopas. Było pod tymczasową opieką rodziny zastępczej, jednak znalazło się kilku mężczyzn, którzy zorganizowali dla małego ucieczkę z biednego dystryktu i przeniesienie do 7, bo podobno tam miał jakąś rodzinę. Chociaż ucieczka nie obyła się bez kilku ofiar i drobnych komplikacji - młody dotarł na miejsce. Kowal Filip Lee, starszy brat jego zmarłej matki, zgadał się tu i ówdzie oraz zaadaptował małego. Niektóre z tych papierów były wypełnione mniej lub bardziej oficjalnie, ale koniec końców młody miał opiekuna. Zyskał on również dostęp do dobrze wykonanej broni z prawdziwego zdarzenia. Z początku podkradał to i owo pozwalając sobie na małe treningi w wolnym czasie. Kiedy zaczął dorastać, Pan Filip pozwalał mu brać niektóre z ostrzy, a nawet zaczął robić specjalne egzemplarze tylko dla niego. Po kilku latach zaczął brać udział w Dożynkach, jednak nigdy na niego nie trafiło i w sumie to nie rozpaczał z tego powodu. Nie miał także ochoty się zgłaszać na ochotnika, bo w sumie po co? Co mu z tego przyjdzie? Sława? Złudna wartość moralna respektowana tylko przez naiwnych i żadne wynagrodzenie za pozbawienie życia tylu młodych istnień.

Rebelia

Wszyscy nasłuchiwali tego, co się dzieje dookoła. Ludzie zaczęli znajdować w sobie odwagę, aby stanąć na przekór Kapitolowi. W siódemce sytuacja była dość spokojna dopóki nie dotarły wieści o buncie w Trójce, a niedługo potem można było usłyszeć o akcjach w Czwórce. Czemu więc siódemka miała być gorsza? Mieszkańcy zaczęli walkę ze Strażnikami Pokoju i nawet kiedy straty rosły to zapał nie malał. Lyserg pomagał Filipowi zaopatrzyć rebeliantów w niezbędny ekwipunek, zbierał materiały, roznosił jedzenie oraz leki. Nie brał udziału w bezpośrednich starciach. No, może raz, ale to było przez przypadek. Akurat jakimś cudem przyuważyli go Strażnicy, kiedy akurat dostarczał naprawione siekiery stawiającym opór drwalom. Oczywiście zaczął zwiewać gdzie pieprz rośnie wiedząc, że nawet noże mają się nijak przy pistoletach. Do tego trzech na jednego - no nieładnie. Biegł aż nie dostał w udo, co było dość problematyczne. Miał jednak bardzo dużo szczęścia, że zaraz po tym jak padł na ziemię zjawiła się grupa rebeliantów. Rzucili się na Strażników, a jeden z nich pomógł chłopakowi się oddalić. Do czasu aż jego rana się w miarę wygoiła pomagał w kuźni, ale potem wrócił do roli posłańca. Przez pół roku trwającej wojny nauczył się jak skutecznie zmylić strażników oraz które części ich zbroi są bardziej podatne na uszkodzenia. Mimo wszystko nie zabił absolutnie nikogo. Nie było okazji oraz powodu. Rewolucja w końcu dobiegła końca, a ludzie mogli odetchnąć z ulgą. Korzystając z okazji, Filip wraz z Lysergiem przenieśli się do Kapitolu. Były tam większe możliwości niż w dystrykcie. Co tu dużo mówić - potem już tylko szkoła.

C.D.N