D'Évreux - za czasów Starego Kapitolu to nazwisko naprawdę coś znaczyło; przynajmniej pośród tamtejszych elit. Niewiele pozostało dziś rodów, które mogłyby się szczycić równie długą historią, bogatą tradycją, no i saldem bankowym o podobnej liczbie cyfr. Członkowie rodziny świecie wierzą (z wyjątkiem już wspomnianego Tobiasa) w to, że wywodzą się z jednego z najczcigodniejszych arystokratycznych rodów dawnej Francji (stąd też "Marquis" - "Markiz" przed imieniem Philippe'a; próżność typowa dla Kapitolu, nieprawdaż?), który musiał za czasów Wielkiej Rewolucji w obawie przed represjami ze strony zbuntowanych mas szukać azylu w krajach ościennych i ostatecznie wyemigrował do Ameryki Północnej. Tam, w kraju "wielkich możliwości", rodzina przystąpiła do odbudowy swojej fortuny, której solidną część została zmuszona pozostawić w ojczyźnie. Inwestowanie w spółki zarządzające koleją żelazną, której sieci w coraz większym tempie zaczęły pokrywać obszar Stanów Zjednoczonych, okazało się być dobrym pomysłem, w przeciwieństwie do paru innych, przez które znaleźli się niemal na skraju bankructwa. Tym, co jednak prawdziwie zrobiło z Évreuxów milionerów była firma chemiczno-farmaceutyczna, utworzona w porozumieniu z grupą zamożnych udziałowców niedługo po zakończeniu I Wojny Światowej. Rosnące zainteresowanie chemią przemysłową i zapotrzebowanie nań wynikające z następnej wojny totalnej, jak i czasów po niej, określanych mianem "zimnej wojny", pozwoliło na przekształcenie przedsiębiorstwa w potężną korporację, chociaż nie obyło się bez wsparcia pewnych, żądnych zysku, grup społecznych, odpowiedzialnych za to, co przyniósł wiek XXI. Zagłada absolutna. Gdy ostatecznie, niczym feniks z popiołów, ludzkość odrodziła się pod postacią państwa Panem, dawni magnaci, co jest zrozumiałe, próbowali przywrócić swe dawne źródła utrzymania, lecz w przypadku Évreuxów - i nie tylko ich - sprawa była o tyle trudna, iż większość wyspecjalizowanej aparatury i maszyn przepadła w kataklizmie. Po niemal pół wieku nieudolnych prób ustabilizowania sytuacji, utworzono koncern "Millenium Laboratories" na zasadach trustu z jedną, chociaż bardzo liczną Radą Nadzorczą, w której skład weszli też Évreuxowie. Firma szybko niemal zupełnie zmonopolizowała rynek farmaceutyczny i biochemiczny, rozbijając całą konkurencję w drobny mak, z wyjątkiem jednej firmy, która stała się jedyną przeszkodą na drodze do osiągnięcia całkowitej dominacji na rynku. Nie mogąc otwarcie wessać rywala, ani doprowadzić do jego upadku, Laboratoria podjęły wysiłek osiągnięcia wygranej na polu naukowym. Rozległe obszary badań wkrótce przyciągnęły uwagę ówczesnego rządu, który postanowił o przyznaniu koncernowi grantu naukowego, co w dłuższej perspektywie czasu umożliwiło na uzyskanie kolejnych patentów i ostateczne wyprzedzenie konkurenta. Ponury okres w historii Panem, znany jako "Mroczne Dni", po raz kolejny dokonał zniszczeń w infrastrukturze Laboratoriów, a jednocześnie zmusił władze Panem do przeprowadzenia reform, także w kwestii ekonomii. W ramach "gospodarki centralnie planowanej", znaczna część firm została wchłonięta przez państwo i przekształcona w publiczne. "Millenium Laboratories" postawiono w dosyć wygodnej pozycji: przemianowano je na Scientific Institute of Panem, którego organem zarządzającym pozostała Rada Nadzorcza, bogatsza o nowego członka w osobie Ministra Technologii i Cyfryzacji (lub wyznaczoną przez niego osobę). Pod nadzór Instytutu oddano wszystkie rządowe ośrodki badawcze, nakładając nań jednocześnie obowiązek przeprowadzania "badań zleconych" - dla przykładu, niesławny program zmiechów. Na czele rzeczywistej egzekutywy wewnątrz Instytutu stanęły trzy osoby: Dyrektor Generalny - odpowiednik prezesa w innych firmach; Dyrektor Naukowy - nadzorujący postępy w projektach badawczych, sprawujący bezpośredni nadzór nad laboratoriami; w zamyśle te dwie osoby miały zajmować się codziennymi sprawami i problemami Instytutu, mając na swoich plecach baczne spojrzenie Wysokiego Kanclerza, wybieranego dożywotnio przez Radę Nadzorczą i Prezydenta Panem we własnej osobie. Osobiście odpowiada on przed rządem za pracę całej instytucji, z urzędu wchodząc w skład Scientific Comittee for Advanced Technologies and Research bezpośrednio przy głowie państwa. W rzeczywistości na co dzień Kanclerz nie ma zbyt wiele pracy, czego dowodem jest to, iż ten obecny większość czasu spędza w laboratorium, obserwując pracę naukowców, ewentualnie przeprowadzając eksperymenty we własnym zakresie, lub wykorzystuje go na zajęcia pod tytułem "bankiet/bal".

Dzisiejszym Wysokim Kanclerzem jest zaś nikt inny, jak Professor Dr Marquis Philippe Rodrigue Clovis Severin d'Évreux, który sprawuje tę funkcję nieprzerwanie już od dobrych kilkudziesięciu lat, "prowadząc naukowy wymiar Panem ku świetlanej przyszłości" (funkcję tę załatwili mu: ojciec i wuj) Cóż można powiedzieć w kwestii jego najmłodszych lat? Genetycznie odziedziczył po ojcu wszystko, co najlepsze. Prima sort. Może nie dokonywał rachunków różniczkowych w wieku czterech lat, ale i tak wykazywał wybitną inteligencję względem swoich rówieśników czy nawet młodszego brata - Françoisa. Dalsze lata bardzo szybko upłynęły pod znakiem.. zresztą, kogo interesuje dokładne sprawozdanie z 64 lat jego kapitolińskiego życia? Żył sobie jak panicz, robiąc karierę jako naukowiec - automatycznie przysługiwało mu miejsce w Radzie Nadzorczej Instytutu i spory zysk z tego tytułu, jednak on sam, jak wcześniej jego ojciec, pragnął czegoś więcej... czegoś dokonać, coś zmienić. I teraz, wraz ze zbliżającą się jesienią jego życia, chyba może powiedzieć, iż mu się udało, choć tak wiele pozostało jeszcze do odkrycia.
Wspominanie dawnych lat jest pasjonującym zajęciem, jednak przemieśćmy się do czasów nieco bliższych teraźniejszości, bo to właśnie te są najistotniejsze. Jakim cudem książkowy przedstawiciel Starego Kapitolu nie tylko przeżył tę rewolucję, ale też ona sama nie zmieniła zbytnio jego trybu życia? Przez dłuższy okres czasu nie był on wcale zainteresowany poczynaniami Trzynastki - poinformowano go, iż wciąż istnieje, bowiem rząd myślał nad użyciem specjalnie wyhodowanego wirusa, jako broni biologicznej, która w skuteczny, a cichy sposób wybije wszystkich wrogów Panem na tamtych terenach; i ktoś oczywiście musiał pierwej ten zabójczy zarazek uzyskać (ostatecznie go nie użyto, ze względu na ryzyko rozniesienia się po całym Panem; przetestowano go w rejonie Jedenastki, gdzie nie dość, że wybił do nogi niemal całą osadę, to jeszcze prawie uciekł z terenu zamkniętego. Obecnie spoczywa w hermetycznym, stalowym pojemniku o temperaturze ciekłego azotu gdzieś w najgłębszych otchłaniach Instytutu). Dopiero w chwili, gdy Trzynastka rozbiła 74. Głodowe Igrzyska, a dystrykty kolejno powstały przeciw swoim "panom", Philippe ujrzał możliwość upadku ówczesnego rządu. Wynik starcia nie był jeszcze wtedy przesądzony, jednak ostrzeżenia płynące z przeszłości samego Panem - co zwycięzca robi z pokonanymi - zmuszały do rychłego opowiedzenia się po którejś ze stron. Kiedy dokładnie skontaktowały się z nim władze podziemnego dystryktu? On sam twierdzi, iż było to mniej więcej dzień lub dwa po odbiciu pozostałych trybutów przez rebeliantów - wcale niemałym zaskoczeniem było dla niego to, iż wśród jego najbliższych współpracowników krył się szpieg, który go wtajemniczył (od tamtego czasu zaostrzono wymogi "security clearance"). Trudno powiedzieć, co przekonało Phila, by wesprzeć sprawę Coin i jej ludzi - "marchewka" czy inny wariant: obietnica spotkania z plutonem egzekucyjnym po zakończeniu rewolucji w razie odmowy. W każdym razie, faktem jest to, iż przesłał on do siedziby dowództwa pani prezydent dane dotyczące m.in. informatycznych systemów osłony Kapitolu (korzystając z faktu, iż rządowi programiści i hakerzy korzystali z superkomputera Instytutu przy tworzeniu ich) i prowadzonych badań nad metodą osaczania. Początkowo, to nie były spokojnie przespane noce - ostatecznie zdradził Panem i dotychczasową władzę, a nawet przy całej jego przezorności i sprycie, w każdej chwili do jego posiadłości mógł wparować oddział Strażników Pokoju - zwłaszcza po tym, co stało się z legendarnym Flickermanem (Philippe zawsze lubił go, jako Mistrza Ceremonii) Los chyba jednak musiał mu sprzyjać, bowiem nic takiego się nie wydarzyło, a zbliżające się do Kapitolu oddziały Trzynastki zapowiadały koniec zmagań, a przez to też niepewności, w jakiej wielu ludzi w całym Panem zmuszone zostało żyć. Na okres walk wewnątrz stolicy, gdy wszędzie dokoła zaczęły śmigać kule, zamknął się z domownikami i rodzinami wyżej postawionych w hierarchii naukowców wewnątrz podziemnego centrum badawczego, zaprojektowanego niczym jeden, olbrzymi bunkier - by nic, co tam sobie nawet jeszcze dzisiaj drzemie, nie wydostało się na zewnątrz, ale też by nikt niepowołany nie dostał się do środka. Nie miał stamtąd faktycznie bezpośredniego wpływu na przebieg wydarzeń, obserwując wszystko na obrazach z kamer miejskich i zaciskając zęby z każdą kolejną krwistoczerwoną plamą rozchodzącą się, niczym fala, na holograficznej mapie Kapitolu - symbolizującą wstrząs, najczęściej spowodowany zawaleniem się któregoś z budynków w strefie walk. Nawet w momencie ostatecznego przejęcia władzy w Panem przez tych z Trzynastki, Phil wciąż nie był całkowicie przekonany do idei rewolucyjnej (i do dzisiaj nie jest), jednakże jego poparcie dla tejże oszczędziło mu przeprowadzki do KOLCa - przynajmniej na tamtą chwilę, bowiem niedługo po ustabilizowaniu sytuacji w stolicy, Coin przystąpiła do sądzenia żywych i umarłych. Pomijając już kwestię Igrzysk, zachowała się o tyle rozsądnie, iż doszła do następującego wniosku: piekarzy, sprzedawców, stylistów czy kelnerów nawet po osadzeniu wszystkich z dawnego Kapitolu w getcie wcale nie zabraknie, bowiem wkrótce nastąpią migracje ludności z dystryktów. Metropolia nie może jednak przetrwać bez lekarzy, a tych w dystryktach jak na lekarstwo; podobnie z naukowcami-teoretykami - w dystryktach tych nie było, bowiem większość po prostu sprowadzano do pracy w Kapitolu. Skutkiem tego, części elit naukowych przyznano ułaskawienie, automatycznie przydzielając ich do pracy na rzecz Nowego Panem. Jak dokonywano selekcji? Można się tylko domyślać, w oparciu o przykład Phila. W jego przypadku, sprawa była o tyle zawiła, iż następujące czynniki działały na jego niekorzyść: z formalnego punktu widzenia należał do grona wysokich rangą urzędników państwowych; był pośrednio odpowiedzialny za badania przeprowadzane na ludziach (hipokryzja, te eksperymenty wciąż się kontynuuje, z rozkazu rządu), program zmiechów (phi! Samorozrastający się pająk w czasie 76. Igrzysk z nieba nie spadł!), prace nad metodą osaczania (no.. prawda, chociaż w oparciu o te badania, powstał szereg innych sposobów manipulowania wspomnieniami... z których rząd mógłby skorzystać). Chociaż "za" przemawiał fakt, iż wsparł Trzynastkę (lepiej późno, niż wcale, czyż nie?), wyraźnie widać, że argumenty "przeciw" przeważają. W tej sytuacji Philippe zastosował ten sam wariant, co wielu innych popleczników dawnej władzy: sekreciki i mocno wypchany portfel. Bezwstydnie wsypał paru kolegów z dawnych lat, których wcześniej oczyszczono już z zarzutów (oni tak naprawdę to byli winni, a przecież nie możemy pozwolić, żeby w naszym kraju panowało bezprawie! Uświadomienie władz było obywatelskim obowiązkiem - każdy prawdziwy mieszkaniec Panem postąpiłby tak samo) i przekazał ładną, okrągłą sumkę na rzecz "odbudowy zniszczonych w czasie Wyzwolenia zabudowań na obszarze Kapitolu" (to, że połowa tej kwoty trafiła na konta paru członków nowego rządu... cóż, każdemu należy się zapłata za jego ciężką pracę). Ostatecznie, został uniewinniony; jego kartoteka wymazana; posada zachowana - w skład Instytutu włączono uczonych z Trzynastki, wymieniono Dyrektora Generalnego. I cóż... jak na razie Philowi żyje się całkiem wygodnie (ku chwale Jedynego Słusznego Państwa Panem!). Wszystko powoli wraca do normy (tylko trzeba się jeszcze dogadać z tą cholerną Trójką!), chociaż zniszczenia wojenne - między innymi w Czwórce, która zaopatrywała fabryki farmaceutyków w algi, zielenice, jakieś koralowce, itp. - znacząco zachwiały rynkiem. Produkcja leków spadła, a ceny poszybowały w górę. Obecnie Évreux powrócił do swoich badań, starając się zbytnio nie angażować w politykę (przynajmniej nie otwarcie), zwłaszcza po ostatnich Igrzyskach, które uważa za jedno, wielkie nieporozumienie (i zbrodnię rządu popełnioną na narodzie Panem). A teraz, gdy atmosfera w stolicy się ogrzewa, po której stronie stanie? Któż to może wiedzieć? Bez względu na wszystko, z pewnością będzie się trzymać swojej zasady: