Odkąd sięgam pamięcią, zawsze interesowałam się bronią. Było w niej coś fascynującego, zapewne to ta obietnica zadawania cierpienia innym, chociaż początkowo nie patrzyłam tak na to. Była środkiem do celu, do zadowolenia mojego ojca, który mi ją pokazał i zaznajamiał ze skutkami użycia. Początkowo strzelałam do atrapy, później do żywych zwierząt, które były przeznaczone na rodzinny obiad. Pamiętam niezadowolenie służby z pokaleczonych ptaków i leśnej zwierzyny, więc dość szybko sama zaczęłam je oprawiać, nie mogąc zrezygnować ze strzelectwa, które szybko stało się moim hobby. Odgłosy wystrzałów mnie motywują, gdy u większości wywołują strach.

Szybko zainteresowanie efektami działań broni zaczęło mnie nudzić, ile razy można przyglądać się odbieranemu życiu. Dziś wiem, że długo i wielokrotnie. Wtedy jeszcze byłam bezmyślna istotą, która nie wiedziała, co dokładnie robi. Ojciec widząc moją fascynację, zaznajamiał mnie z podstawowymi mechanizmami działania, by w końcu rozwinąć moja wiedzę na temat ich skomplikowanych konstrukcji. Zakręciłam się, robiłam to w zaciszu swojego pokoju, kiedy nie widział… Choć pewnie udusiłby mnie, gdyby wiedział, że sama sięgnęłam po broń łamiąc zabezpieczenia rodzinnej skrytki. Nie byłam traktowana jak dziecko kogoś lepszego, może dlatego po dziś drażni mnie snobizm. W odpowiednim do tego wieku poszłam do pracy, co prawda nie były to kamieniołomy, lecz produkcja broni nie należała do najłatwiejszych. Warunki kilkugodzinnej pracy, łączonej z obowiązkami szkolnymi, szybko dały się odczuć, pomimo jednej z lepszych kondycji psychicznych i fizycznych, najzwyczajniej byłam na to za mała, zbyt drobna i zbyt ambitna chcąc osiągać wyniki podobne do starszych dzieci. Początkowo pakowałam i zabezpieczałam bronie przed uszkodzeniem, by po kilku miesiącach zająć się ich składaniem. Dzięki tamtemu okresowi, mogę pochwalić się jednym z najlepszych wyników czasowych w montowaniu.

Moja relacja z ojcem przypominała tresurę psa, dopiero przed wejściem w czternastą wiosnę swojego życia, zdałam sobie sprawę, że działo się tak dlatego, iż chciał syna, a mi zabrakło latającego przyrodzenia pomiędzy udami... Mama, po komplikacjach w czasie ciąży ze mną, nie mogła wydać więcej potomstwa. Charlotte... Dawała mi odrobinę miłości, potrzebną do zdrowego wychowania, przez co znacząco opóźniła proces mojego zdegenerowania. Oczywiście, robiła to, gdy nie była zajęta tonami dokumentów dotyczących jakichś spraw Dystryktu Drugiego. Ważniejszych niż jej własne dziecko… Ważniejszych ode mnie.

Starałam się zrozumieć działania ojca, które akceptowałam z różnym stopniem sprzeciwu. Po okresach agresji następowały miesiące całkowitej bierności. Tłumaczę to sobie, chęcią dobrego przygotowania na ewentualne wytypowanie podczas Dożynek - wbrew wysokiemu statusowi matki i tytułu zwycięzcy ojca, miałam takie same szanse na wylądowanie na podium... Jak każde inne dziecko. W ramach treningów, podczas najsroższych dni w roku, wyrzucał mnie w letniej sukience na kilka, czasami kilkanaście minut za drzwi. Za to latem zostawiał na całe noce. Żałuję, że nie mieliśmy psa schroniłabym się w jego budzie przed deszczem. Kiedy woda w jeziorze Petris osiągała kilka stopni powyżej zera, uczył mnie pływać, nawet nie wiecie, jak zimno potrafi przyspieszyć procesy nauczania. Dzięki temu nie chorowałam - choć początkowo złapałam zapalenie płuc, anginy i paskudne przeziębienia; na szczęście, naszej rodzinie przysługiwał łatwy dostęp do lekarstw, by mnie wyleczyć. W taki sposób moje późniejsze choroby występowały rzadko, a jeśli już to w formie krótkich i łagodnie przebiegających infekcji. Za to go nie nienawidziłam. Zaczęłam odczuwać to, za zamykanie w ciasnych pomieszczeniach, gdzie drżałam z przerażenia, nie raz dostając spazmów, które wcale nie zmniejszały wrażenia kończącego się tlenu. Matka przeciw temu wszystkiemu początkowo protestowała, jednak i te sprzeciwy dość szybko ucichły. Mogłam się sprzeciwiać, nie raz próbowałam, a odzewem na moje butne zachowania były dodatkowe, ostrzejsze treningi fizyczne lub kolejna noc przed domem, której nie przesypiałam, bojąc się możliwego napastnika.

Zabrali mnie tam po raz pierwszy w dziesiąte urodziny, jakby po raz pierwszy chcąc się pochwalić swoją córką, która od razu wkupiła się w rozwiązłe serca Kapitolczyków, niczym uroczy, mały kociak.
Oszołomienie. Piękno. Luksus. Mieszanka kolorów niespotkanych w naszej Dwójce. Dopiero potem zwróciłam uwagę na dźwięki, niezwykłość materiałów strojów tych równie niezwykłych ludzi. Chłonęłam, dogłębnie przesiąkałam tym klimatem kilka razy do roku, choć zakochałam się w tym miejscu niezaprzeczalnie od pierwszego wejrzenia.

Mogłam kojarzyć go ze szkoły, chociaż przelotem. Ignorancja, to jedna z cech charakterystycznych dla wyższych warstw społecznych, nawet w Dystryktach. A może szczególnie w nich. Nie stanowiłam w tym temacie wyjątku, byłam ślepa na grupę społeczną, do której przynależał Conrad. Ten margines, na który patrzy się tylko w momencie, kiedy ginie kolejny produkt spożywczy z twojego sklepu, albo twój portfel. To wszystko sprawiło, że nasza znajomość rozpoczęła się w trochę inny sposób. Złamałam mu palce u prawej dłoni i trochę poharatałam twarz. Spokojnie, on też nie pozostał mi dłużny. Nigdy nie pomyślałabym, że ten osobnik, do którego w moim młodym serduszku nie czułam nic innego oprócz pogardy, zajmie moje miejsce w rodzinnym domu. Chcieli chłopca, to go dostali… W momencie, kiedy Strażnik Pokoju przywlekł nas do domu, zakrwawionych i poobijanych.

Prowadził moje treningi z użycia broni białej, które ociekały zaciekłością, jako że nie chciałam pokazać mu swojej niekompetencji. Umiejętność radzenia sobie na ulicy, też podłapałam od niego. Długo się nie znosiliśmy, on niepokorny i niewdzięczny, a ja jeszcze bardziej rozsierdzona jego zachowaniem. Jedyne, co powstrzymywało mnie przed rozszarpaniem go w tamtym okresie, to fakt, że musiał się mnie słuchać i zapewniać osobistą ochronę. Taki cień, którego nauczyłam się ignorować, by finalnie, po raz kolejny zwrócić na niego uwagę.

Ktoś kiedyś powiedział mi, że z takich relacji rodzą się najsilniejsze przyjaźnie.
Myślę, że miał rację.

Nie wytypowali mnie. Zgłosiłam się sama. Nikt na mnie nie naciskał. Sama czułam, że przepuszczenie ostatniej szansy na zostanie trybutem, byłoby żałosnym objawem tchórzostwa. Moje całe życie stanowiło wielkie szkolenie dla tego jednego dnia. Tylko tyle mam na swoje usprawiedliwienie swojej podniesionej ręki, gdy zapytano o ochotników.

Było cudownie, choć Kapitol nie stanowił dla mnie żadnej nowości. Cieszyłam się tamtymi chwilami, uśmiechałam radośnie do kamer, wkupywałam w serca mieszkańców, którzy przecież znali mnie osobiście. W ośrodku szkoleniowym pokazałam swoją zwinność i zawarłam sojusz z reprezentantami Dystryktów zwanych „Kolebką Zawodowców”. Na osobistej prezentacji dostałam dziesiątkę. Byłam ustawiona, a przynajmniej tak wtedy o tym myślałam.


Od wyjścia na arenę, nie wszystko układało się po mojej myśli. Co prawda, okupowaliśmy strefę Rogu obfitości, jednak Organizatorzy przeszli samych siebie w pomysłowości – miejsca charakterystyczne dla Dystryktów: kopalnie, sady, wybrzeże, lasy, a nawet jezioro i to wszystko pokryte śniegiem. Irracjonalne warunki klimatyczne, temperatura poniżej zera i już zrozumiałam, do czego potrzebne były termoizolacyjne stroje podstawowe. Osoba, która w dzieciństwie była hartowana, powinna ucieszyć się z takich okoliczności. Od początku był to koszmar na jawie, szczególnie, gdy okazało się, że woda w jeziorze, a także śnieg są zatrute zmutowanymi bakteriami, które wykańczały w kilka minut od spożycia.


Otarłam się o śmierć kilka razy, część stanowiła niewielkie obrażenia, po których mam blizny na plecach i w okolicy żeber. Po Igrzyskach poznałam nazwisko swojego Sponsora, który uratował mnie od śmierci, gdy oberwałam kulkę od Jedynki. Nie szukałam go, bo i po co? Nigdy nie potrafiłam okazywać wdzięczności. Warto nadmienić, że osobiście zagwarantowałam lub przyczyniłam się do śmierci czternastu trybutów, co stanowiło całkiem sporą liczbę, a swojego ostatniego przeciwnika skróciłam o głowę. Dosłownie. Kapitol miał mnie, za co kochać.

Moje życie po zwycięstwie rozkwitło, tak jak się tego spodziewałam. Kapitolczycy zabijali się o to, kto dzisiejszego wieczoru będzie gościł mnie u siebie na salonach. Podczas Tournée Zwycięzców, wygłaszałam formułki, nie wyróżniając się specjalnie, nie było mi przykro za odebrane życia. Bomba własnej produkcji czy podcięte żyły chłopczyka z piątki, chociaż cwany był i zdolny technologicznie, a co dopiero odcięta głowy Jedynki. Szczerze, zrobiłabym mu to jeszcze raz, tym bardziej ekscytując się jego cierpieniem. Co ważniejsze, pierwszy raz miałam okazję przyjrzeć się innym Dystryktom, po czym już nigdy nie żałowałam swojego życia w Dwójce. Pomimo tych wewnętrznych refleksji większość roku spędzałam w Kapitolu, dość szybko stając się zabawką do zadowalania najzamożniejszych obywateli – byłam na to przygotowana, za co w zamian otrzymywałam drogocenne świecidełka, ekstrawaganckie stroje z najnowszych kolekcji, ale także dobra niematerialne, rzutujące na późniejszą karierę przy organizacji kolejnych edycji Igrzysk. Miałam swoją sesję w OUTFLOW stylizowaną na japoński styl, który dziwnym trafem przypisałam do siebie podczas rozgrywki na arenie. Moim symbolem stały się czteroramienne shurikeny, z którymi ciężko było mi się rozstać. Oficjalnie sprzedałam historię życia – oczywiście, podkolorowując okres dzieciństwa – autorowi poczytnych biografii, a sama wydałam poradnik szkoleniowy dla przyszłych trybutów. Żyłam pełnią życia, udzielając wywiadów w programach typu reality show, pomogłam wypromować się mojej stylistce, dobrze sprzedały się zdjęcia z przyszłymi trybutami, bo już po dwóch latach wrzucili mnie do mentorowania. Nie ukrywam, że praca z dzieciakami z dwójki to czysta przyjemność, chociaż nie zawsze wygrywają. Niestety, przy tak dużej ilości zwycięzców, nie mogłam liczyć na coroczne mentorowanie, dlatego spróbowałam podejść do Igrzysk z innej strony… Organizacji od strony ekwipunku i pułapek. Dość szybko, skrzydła mojej kariery zaczepiły o projektowanie innowacyjnych broni dla wojska. Stałam się specjalistką od broni, przyjmując w między czasie rozszerzoną edukację z zakresu chemii i fizyki. Moja gwiazda zwycięstwa lśniła jasnym, nieblaknącym światłem.

Wszystko rozgrywało się po mojej myśli, wciąż kochana w Kapitolu mogłabym wieść tam dostatnie życie aż do później starości. Kto wie, może postarałabym się o obywatelstwo poprzez małżeństwo, a później o dzieci? Obecnie to wszystko jest nierealne, rządy Snowa zostały obalone, a ja nie zapewniłam sobie w porę ułaskawienia u nowej władzy, gdyż niejednokrotnie, publicznie popierałam politykę starego prezydenta, a dodatkowo brałam udział przy organizacji Igrzysk, a moje patenty wykorzystywano w wojsku przeciwko opozycji. Zsyłki Zwycięzców do Getta też nie brzmią zachęcająco.
Dlatego w mojej głowie zrodził się plan. Korzystając z pomocy zaprzyjaźnionych lub dłużnych osób, upozorowałam własną śmierć w wybuchu. Znaleziono szczątki, z których uzyskano moje DNA, a ja przejęłam tożsamość kiedyś żyjącej Caroline Petrie, samotnej mieszkanki Dystryktu Drugiego, która zaginęła w czasie walk. Wszystkie dokumenty potwierdzające moją historię, a także lekko zmieniony wygląd za pomocą koloryzujących soczewek i peruk ułatwiają mi wcielenie się w dziewczynę, której nawet nie znałam. Pomimo zapewnionego bezpieczeństwa, nie ma mowy o powrocie do domu w Dwójce lub tego w Kapitolu, dlatego zatrzymuję się w posiadłościach swoich przyjaciół, niechybnie narażając ich na ostry wyrok, w przypadku ujawnienia ich kontaktów z moją osobą. Zdarza mi się sypiać pod gołym niebem we wcześniej sprawdzonych punktach. Conrad myśli, że nie żyję, to kwestia ostrożności, na pewno zwróciliby uwagę na kobietę w jego towarzystwie. Ta sytuacja trwa od kilku miesięcy. Zastanawiam się, co dalej ze sobą zrobić. Nie mam zbyt wielu opcji, gdyby warunki uległy pogorszeniu, być może dołączę do Kolczatki.