Nigdy nie poznałam matki. Była dla mnie tylko niewyraźnym podpisem w dokumentach, jakimś skrawkiem materiału, z którego zostałam uszyta, a jednak wszyscy wokół od zawsze twierdzili, że musiałam się w nią wdać.
Podobno nie byłam typowym dzieckiem. Podobno nie lubiłam kolorowych zabawek oraz falbaniastych sukienek. Wolałam słuchać bajek, oglądać telewizję albo, według Benjamina, naprzykrzać się wszystkim po kolei. Kochałam zadawać pytania i robiłam to przy każdej nadarzającej się okazji, czasem doprowadzając rozmówców do białej gorączki. Byłam uparta, dociekliwa i momentami bezwstydna, a przynajmniej tak twierdził tata. Mówił też, że od dziecka wykazywałam ogromne zainteresowanie dorosłym życiem.


Byłam też bardzo odważną i konkretną osobą. Kiedy w końcu wyrosłam z etapu ciągłego zadawania pytań, nauczyłam się samodzielnie udzielać na nie odpowiedzi. Chciałam udowodnić sobie, że jestem inteligentnym stworzeniem, wystarczy, że wypełnię swoją głowę odpowiednimi informacjami. Marzyłam o tym, aby jak najszybciej stać się niezależną, dorosłą, móc stanowić o sobie. Wtedy właśnie zaczynałam czytać pierwsze artykuły, potem całe gazety, cienkie książeczki przeładowane obrazkami oraz ogromną czcionką aż z czasem zabierałam się za stare, opasłe tomisk, nad którymi siedziałam do późnych godzin, ignorując tępy ból głowy, zmęczenie i to, że tekst zaczynał rozjeżdżać mi się przed oczami. Jednocześnie podjęłam się powolnego proces tworzenia swojego pierwszego systemu wartości (wtedy jeszcze nazywałam go kodeksem), opierający się na, według mnie, podstawowych zasad funkcjonowania w społeczeństwie. Wierzyłam, że jest kilka wartości, które przez każdego powinny być odbierane tak samo, że wszelkie przejawy zła powinny być karane bez względu na przyczynę, że każdy jest stworzony, aby być dobrym, wystarczy wskazać mu właściwą drogę. Kiedy więc pewnego razu zauważyłam, jak starszy chłopiec znęca się nad kolegą z mojego podwórka, bez zastanowienia pobiegłam mu na pomoc (nikt inny się do tego nie kwapił). I zrobiłam to bez mrugnięcia okiem, popychając napastnika, niestety dość niezdarnie, bo zdążył chwycić moją rękę i pociągnąć za sobą na dół. Upadłam na niego, nabijając sobie samej siniaka i niszcząc jego telefon komórkowy schowany w kieszeni. Niektóre sprawy wymagają przecież poświęceń.
Niestety nie wszyscy potrafili zrozumieć moje idee. Matka zaatakowanego nie pochwaliła mnie za postawę, a wręcz przeciwnie – skrytykowała, a potem opowiedziała o całym zdarzeniu Benowi. Reszty można się domyśleć, prawda?


Zapewne ktoś chciałby, abym napisała, że nauczyłam się czegokolwiek, przejrzałam na oczy i porzuciłam swoją postawę na rzecz czegoś normalniejszego. Niestety, z każdym rokiem było gorzej (albo lepiej, zależy jak na to spojrzeć). Co prawda pewne błędy własnego rozumowania dostrzegłam, zauważyłam też, że niektóre rzeczy można było przeprowadzić w inny, może trochę bardziej humanitarny sposób, ale to nie znaczy, iż w jednej beznadziejnej chwili zatraciłam wszystko nad czym tyle pracowałam, bo znalazła się garstka ludzi, którzy nie podzielali mojego zdania. Pamiętam, że temat samodzielnego wymierzania sprawiedliwości pozostawał na ustach ojców jeszcze przez długi czas. Próbowali wyjaśnić mi, że nie powinnam się za to zabierać, że wystarczyłoby, gdybym powiadomiła odpowiednią osobę. W końcu musiałam im obiecać, że taka sytuacja nie powtórzy się.
Kłamałam, przyznaję się, ale miałam dosyć ciągłych kazań. Dałam im to czego chcieli, aby zaspokoić własne sumienia i aby w końcu dali mi spokój. Chyba myśleli, że wszystko wróciło do normy,  a ja nie zamierzałam zbyt szybko wyprowadzać ich z błędu. Grzecznie uczyłam się w szkole (nigdy nie wybijałam się jakoś szczególnie, uczyłam się tego, co akurat mnie interesowało), spędzałam czas z koleżankami, starając się nie dzielić z nimi swoimi poglądami, słuchałam poleceń ojców, słowem, byłam jak każde inne dziecko. Nadal bardzo mocno interesowałam się dorosłymi oraz ich codziennym życiem, ale postanowiłam skupić się bardziej na psychologicznym aspekcie tego zagadnienia. W tym okresie dużo czas spędzałam w bibliotekach i archiwach przekopując stare książki o psychologii. W międzyczasie zdążyłam już odnaleźć kolejną ofiarę, którą obserwowałam przez dłuższy czas, ale tym razem postanowiłam, że lepiej się przygotuję.
Od zawsze czułam, że nasz sąsiad był zwykłą świnią. Ludzie jego pokroju zwykle nie są normalni. Dość szybko zorientowałam się, na czym polega jego problem: znęcał się nad żoną i swoim dzieckiem. Wiedziałam, że nie mogę tak tego pozostawić i jednocześnie nie chciałam wplątywać w to nikogo więcej. Zamierzałam udowodnić, że jestem już wystarczająco duża, więc znów samodzielnie przygotowałam plan działania. Zaczęłam od nawiązania głębszej znajomości z synem sąsiada i, choć zajęło mi to sporo czasu, okazało się, że było warto. Któregoś dnia udało mi się wydusić z niego prawdę o ojcu, po czym zaproponowałam mu pomoc. Zgodził się, choć niechętnie. Bał się, a wtedy zaproponowałam, że pomogę mu zniknąć z miasta. Następnego wieczoru, kiedy rodzice chłopaka wyszli, spotkaliśmy się, taszcząc ze sobą 20 opakowań jajek. Przyznam szczerze, że reszta spotkania przebiegła nawet zabawnie. Oprócz duchowego spełnienia (nie, wtedy jeszcze nie znałam tego pojęcia), odczuwałam też głupią, dziecięcą radość. Czułam, że postępuję właściwie, a gdy zobaczyłam uśmiech na ustach przyjaciela, tylko utwierdziłam się w tym przekonaniu. Kiedy w końcu skończyliśmy, zgodnie z umową pomogłam mu spakować plecak, a następnie odprowadziłam na przedmieścia Kapitolu.


Widać nigdy nie miałam szczęścia w życiu, bo poprzednia historia również zakończyła się fiaskiem. Właściciel domu od razu zgłosił sprawę na posterunek, a tam odkryto, że zostaliśmy nagrani przez jedną z ulicznych kamer. Jeśli chodzi o uciekającego chłopaka, jego również wkrótce odnaleziono – głodnego i zmęczonego. Nie wiem, co stało się z nim potem, nasz kontakt urwał się z chwilą, gdy wrócił do domu. Potem cała rodzina wyprowadziła się z naszej dzielnicy.
Oczywiście o mnie też nie zapomniano. Ben i Isaac musieli najpierw wypłacić spore odszkodowanie, a potem jednogłośnie zdecydowali, że zasłużyłam na karę. Historia zatoczyła koło, schemat został powielony, ale tym razem też nie przyniósł oczekiwanego efektu. Nie ukrywałam już tego. Może było to też związane z dojrzewaniem? Ich argumenty nie przemawiały do mnie, stałam się głucha na jakiekolwiek słowa, a przynajmniej do momentu aż jeden z nich poprosił, abym dokładnie powiedziała, po co to robię. Wówczas naprawdę zaczęliśmy rozmawiać – o ludziach, uczuciach, indywidualności, o prawie, właściwie o wszystkim. Czułam, że próbują mnie zmienić, na nowo zaszczepić właściwe wzorce zachowania. Początkowo uparcie walczyłam z tym, nie dopuszczając do siebie żadnych możliwości, dalej trwając przy swoim i broniąc własnego stanowiska. Próbowali złamać mnie na wiele sposobów od zakazów wychodzenia ( to wtedy nauczyłam się wymykać przez okno), po ciąganie po psychologach, z którymi nigdy nie zamieniłam ani jednego słowa na temat własnych problemów. Po paru miesiącach nieustannej walki, widząc, że oboje są zawiedzeni już nie tylko mną, ale też własną nieudolnością, zaczęłam trochę spuszczać z tonu. Nie całkowicie, ale przynajmniej w niektórych dziedzinach. Przez dłuższy czas nie skupiałam się na pomocy innym, a na pomocy sobie. Wracanie o późnych godzinach, wymykanie się z domu, sprzeciwianie się wszystkiemu, o co prosili, słabe oceny - do tej pory sama nie wiem, co chciałam udowodnić i komu. Że mogło być gorzej? Że powinni się cieszyć, że i tak nie jest ze mną naprawdę źle? W którymś momencie zmęczyło mnie to. Widząc, że oboje są zawiedzeni już nie tylko mną, ale też własną nieudolnością, zaczęłam trochę spuszczać z tonu. Nie całkowicie, ale przynajmniej w niektórych dziedzinach.
I to właśnie wtedy, kiedy proces naprawiania trwał, znów coś się wydarzyło. To był zwykły przypadek, nie wiem, co tamtego dnia pchnęło mnie do domu ciotki. Może przeznaczenie? Chciałam zwyczajnie porozmawiać z nią o życiu, odciążyć głowę ciążącą od ciągłych rozmów z ojcami, a okazało się, że wpadłam w niewłaściwym momencie. I mimo że próbowałam wycofać się dyskretnie, ona dostrzegła mnie i zaczęła się tłumaczyć. Nie wypuszczała mnie na zewnątrz dopóki nie obiecałam, że nikomu nie powiem, ale kiedy tylko dotarłam do domu, od razu podzieliłam się wszystkim z Isaaciem. Nie wiem, czy mi uwierzył, zdawał się być nieco sceptyczny. W końcu postanowił, że lepiej będzie na razie nie wtrącać się, przynajmniej dopóki sam tego nie sprawdzi.
Nie podobało mi się to. Mijały kolejne tygodnie, miesiące, a on nadal pozostawał bierny. Już sama nie wiedziałam, co mam zrobić. Czułam, że milcząc, postępuję źle, a jednocześnie obawiałam się, że jeśli sama podejmę inicjatywę, znów popełnię błąd. Rozwiązanie problemu nadeszło samo podczas jednej z rodzinnych uroczystości. Pomagałam wtedy w kuchni, razem z wyżej wspomnianą ciotką przygotowując potrawy. Byłyśmy same, reszta gości czekała w salonie. To ona zaczęła ten temat, znów próbując niezdarnie wytłumaczyć się. Szkoda, że nie wiedziała, że w moich oczach tylko coraz bardziej się ośmiesza. Zapewniała, że już to skończyła i że jest niezmiernie wdzięczna, że nikomu nie powiedziałam. I kiedy już prawie kończyła swój przydługi i rozemocjowany wywód, wykorzystałam jej nieuwagę i szybko przesunęłam rękę kobiety, w której trzymała nóż, nad jej wolną dłoń, po czym przycisnęłam ją na dół. Czubek palca nie odpadł całkowicie - utrzymywał się jedynie na niewielkim skrawku skóry. Wystraszyła się, ale nie krzyczała. Może trochę panikowała potem, lecz nigdy nie powiedziała nikomu, że to ja do tego doprowadziłam. W końcu, wyjaśniając, jak do tego doszło, musiałaby wspomnieć o swojej niewierności.



Issac domyślił się prawdy, ale tym razem odpuścił mi i postanowił nie mówić o niczym Benowi. Chyba pomyślał, że to jego wina. Może to nawet lepiej, chociaż raz coś mi się upiekło. Proces prania mózgu w końcu ustał, oboje uznali, że już skończyłam ze swoimi wybrykami.
Pozostałe lata minęły stosunkowo spokojnie albo raczej bez jakiś większych wyskoków. Co prawda dalej uparcie stałam przy swoim, jednak powoli sama zaczynałam ograniczać swoją sferę działania. Może tamte rozmowy faktycznie coś przyniosły? Przestałam aż tak wtrącać się w życie obcych osób, musiałam skupić się na własnym otoczeniu i szkole. Wybierałam się na psychologię, więc miałam więc ręce pełne roboty. Nawet kiedy dostałam się na wymarzone studia, nadal starałam się trzymać od pewnych spraw z daleka. Czasem niektóre zachowania naprawdę mnie raziły. Ludzie wokół przerażali coraz bardziej, ale to było niczym wobec tego, co działo się ze mną samą. Wielokrotnie odwracałam wzrok, wmawiając sobie, że to nie jest moja sprawa. Udawałam obojętną, kiedy tak naprawdę to wszystko rozdzierało mnie od środka. Nienawidziłam się za to, ale z drugiej strony wiedziałam, że nie mogę się poddać. Patrząc na to z perspektywy czasu, widzę, że długo wytrwałam w swoim więzieniu.
Pewnego razu, kiedy późnym wieczorem wracałam z zajęć, zauważyłam szarpaninę. Jeden ze Strażników Pokoju wykrzykiwał coś do przerażonej kobiety, potrząsając nią stanowczo za mocno. Znów obudził się w mnie ten stary instynkt, nie potrafiłam stać i patrzeć. Zaczęłam grzecznie od poproszenia, aby zostawił ofiarę w spokoju. Skończyło się na tym, że sama stałam się ofiarą przemocy, a potem po prostu zabrano mnie na posterunek i oskarżono o napaść na przedstawiciela władzy. Jeszcze długi czas ciągano mnie po sądach, próbując oskarżyć, skazać, zabronić wykonywania zawodu i inne takie. Nie poddałam się. Za bardzo zależało mi na tej pracy, więc chwytałam się każdego, nawet najmniejszego dowodu świadczącego o winie tamtego Strażnika. W końcu udało mi się przekonać wszystkich, że mężczyzna był pod wpływem alkoholu i tym samym moje działania zostały uznane za obronę własną i pochwalone (z przymrużeniem oka, niestety).
Później była już tylko rebelia, która przyniosła kolejne wątpliwości, ból i w którą nie angażowałam się równie mocno, jak we wszystko inne ostatnimi czasy. Wolałam siedzieć w domu i oglądać ją z własnego okna lub w telewizji niż wyjść i pomóc którejkolwiek ze stron. Jeśli jest coś, czego żałuję szczególnie mocno to właśnie ten moment, kiedy poddałam się po raz kolejny (pomimo świadomości konsekwencji) i pozwoliłam tak wielu osobom zwyczajnie umrzeć. A potem jeszcze na rozdzielenie mojej rodziny, której już nigdy nie odnalazłam.


Niektórzy żartują, że faza buntu minęła i dlatego ostatnimi czasy przycichłam. Inni twierdzą, że w końcu wyrosłam z głupich pomysłów, nauczyłam się nie wychylać, znormalniałam. Bzdury. Praca psychologa szkolnego zobowiązuje, to prawda, nie jestem aż tak radykalna jak dawniej, ale to nie znaczy, że porzuciłam swoje przekonania na rzecz kiepsko opłacanej pracy. Życie mknie do przodu i, mimo że nie zawsze jest kolorowo, daję słowo, radzę sobie. Przecież w końcu jestem dorosła.