*Trudno mi tu cokolwiek powiedzieć. Wiem co robiłam pół roku, rok temu. Pamiętam zapach pyłu, gruzy, pamiętam rebelię... ale jak przez mgłę. Obudziłam się w szpitalnej sali, z bólem roztrzaskującym moją czaszkę na drzazgi i kilkoma drobiazgami na szafce. Nic wartościowego. Nie miałam już nic cennego. Nie wiem, czy to przewrót popchnął mnie na taką ścieżkę życia, nie wiem przecież nawet kim byłam zanim wykopali mnie spod rumowiska. Bliżej nieokreśloną ofiarę, w bliżej nieokreślonym miejscu w bliżej nieokreślonym stanie. Jak mnie znaleźli? Dokąd zabrali? Kto i dlaczego mi pomagał?
Spodziewam się, że to rebelianci wspierali ofiary, może ktoś znajomy. Pamiętam noce w gorączce, omamy. Mówili, że dużo płakałam przez sen, nie wiem czy z bólu fizycznego, czy raczej psychicznego rozdarcia, kiedy moja podświadomość odkrywała z wrzaskiem blada pustkę po moich wspomnieniach.
Najpierw była polowa prycza w ciasnym, skleconym naprędce namiocie polowym. Nie byłam tam sama. Do snu kołysały mnie postękiwania innych ofiar. Sama też stękałam, ale tego nie chcę pamiętać. Ktoś trzymał mnie za rękę, czasem większa i chłodna ręka, czasem drobna i koścista. Nie widziałam nic, marudziłam, że nie widzę. Mówili, że tak ma być.
Później był szpital, ktoś o mnie zadbał, ktoś mnie przeniósł. Wiem, że poza mną było wiele innych osób, ale ciężar z jakim się borykam każe mi czasem być egocentryczką. Mówić sobie, że wszystko wokół mnie się kręci. Wtedy wymiar mojej samotności jest odrobinę mniejszy.
Pierwszą rzeczą, którą odruchowo wzięłam do ręki - kiedy już mój mózg był w stanie przypomnieć sobie jak wywołać w dłoniach chwytny odruch i łączyć fakty - był mały zegarek, który idealnie mieścił mi się w zwiniętych palcach. Jakbym go tak ściskała od zawsze. Był zbyt znajomy na przypadkowy token, a jednak zarysowany cyferblat wyglądał obco.  Ktoś mi go pewnie podarował, pewnie ktoś ważny, w końcu wygrawerowano z tyłu jakieś inicjały i datę. Trochę jakby spodziewał się, że kiedyś stracę wszystkie wspomnienia i ten zegarek będzie moja jedyną pamiątką.
V.S.
Tyle ze mnie, V.S. Mogłam zgadywać w nieskończoność. Miałam przecież nieskończoność, z przetrąconym karkiem, przykuta do łóżka, wpatrywałam sie w biały sufit. Nikt nie wiedział kim jestem, nikt o mnie nie pytał, nikt mnie nie szukał. Nawet duża dłoń i mała dłoń z lazaretu gdzieś zniknęły. Vicky Swanson była mi zupełnie obca, ale wszystko wtedy wydawało się obce. Victoria przynajmniej była zwycięzcą...
Miałam wziąć się w garść i próbować stanąć na nogi, więc siedząc w holu szpitala zastanawiałam się od czego zacząć. Z pomocą wyszedł szpital, trochę dorabiałam jako salowa kiedy chodziłam na rehabilitacje. Tyle tylko aby mieć na podstawowe potrzeby. Z czasem kręciłam się po knajpach jako kelnerka, barmanka. Poznałam ludzi z MEIN, choć bardziej interesowała mnie fotografia i wizaż niż inne aspekty tej branży i teraz co. Krążę taka bez celu. Nie wiem co robię, ale robię. Cudowne życie, polecam...
*