- Deeeliiilaaah... Jak. Mogłaś. Mi. To. Zrobić. To paskudztwo, no – wyszeptałam, stojąc prawie na środku łazienki. Prawie, bo na środku stały dwie bliźniacze wanny i się wrednie na mnie lampiły. Nie tknę ich. Za nic! Nie jestem zagrożeniem. Niech spadają! Ja zaraz wychodzę i mnie nie ma.
Mimo to stałam prawie na tym środku, skulona, jakby wokół mnie pełzało pełno węży i czekałam, aż mnie ten syf zabije. Łazienka to królestwo. Żadna nie powinna stawać się czymś... takim. Ten gruz był wszędzie, mogłam na niego przymknąć oko, ale te brudne płytki? ZASŁONKI PRZY PRYSZNICACH! Matko Zgrozo! Zabierz mnie daleko!!! To ja, twój uniżony sługa, który błagałby na kolonach, gdyby nie te paskudne warunki.
- Wracamy – powiedziałam stanowczo, odwracając się napięcie w kierunku drzwi. W moich niebieskich oczkach pojawiały się pierwsze łzy, które starałam się powstrzymać. Lider musiał być twardy. Inni powinni czuć, że mogą na nim polegać, a ja właśnie taką osobą byłam. Nim się rozpłaczę, bo wtedy wszystko runie. – Nie zamierzam tu spać. Wy też, prawda? Nie patrzcie tak chętnie na to miejsce! To miejsce gryźć! Dobra, boję się tego miejsca i nie zmuszajcie mnie do tego, bym ja... i to COŚ... Delciu! Mattie! Lucy? Carly? Baaastku! Wszyscy na nie, więc idziemy! – Stwierdziłam, klaszcząc w dłonie i wracając do stojącej nieopodal drzwi Delilah.
- Powiedz im, by się ruszyli – szepnęłam do niej, kładąc jej na ramieniu swą delikatną dłoń. Liczyłam bardzobardzobardzo na nią, bo oni wszyscy stali jak kołki i czekali na zbawienie chyba. Albo śmierć od tych zasłonek. Tych paskudnych i pfepfaśnych zasłonek. Tabitha miała lepsze w swojej tragicznej łazieneczce. Mogłam wrócić do tamtej, jeśli tylko nie zmuszą mnie, bym została tu choćby sekundę dłużej.
- I marne miejsce do igraszek też – dodałam powoli po chwili ciszy, chcąc przekonać zboczeńców. Może wszyscy, podobnie jak ja, myśleli ostatnio tylko o jednym? Miała przemożną chęć na pewne rzeczy i to miejsce temu nie sprzyjało. – Ogniska też nie da się rozpalić. Pianek smażyć i... No... Kochacie Mandy, prawda? - Spytałam, patrząc z nadzieją na Delilah, by potem zerknąć na Turnera i ostatecznie zawiesić wzrok na Lybergu i jego wkurwiającej twarzy. Musiał być taki przystojny?

Komnata Rozkoszy? Czy to miejsce mogło być Komnatą Rozkoszy? Nie, nie mogło! Nie mogło! No, nie! Po prostu nie mogło, bo wtedy zdecydowanie unikałabym Komnat Rozkoszy, a nie chciałam ich unikać, bo ja chorobliwie wręcz pragnęłam rozkoszy. Jakichkolwiek! Aby tylko były, bo miałam wrażenie, że zaraz wkurwiona wysadzę swoją wściekłością cały świat, który coraz bardziej zaczynał na to zasługiwać. Zasługiwać... Cholera, przecież nie byłam osobą, która niszczyłaby czyjś świat. Ktoś się natrudził i go stworzył, więc nie mogłam od tak go wysadzać. Swą Krainę mogłam, ale nie tę planetę.
- Nie sądzę, by to była Komnata Rozkoszy. To zwykła łazienka, która w sumie już nie jest łazienką, bo przestała nią być miliony lat temu. Takie rzeczy powinno się zmiatać z powierzchni ziemi i to jak najszybciej, by nie raziły w oczy, przez co ja, jakże wrażliwa Amanda, muszę na to patrzeć, bo wy, ludzie ślepi, nie chcecie przyjąć do swojej świadomości faktu, że to jakaś nawiedzona łazienka. Pewnie zaraz zacznie się sączyć krew ze ścian, a dziecko-widmo zacznie biegać z misiem w ręku wokół tych wanien, bawiąc się z nami w morderczego berka. Dotknie cię? Zdychasz! – Zafantazjowałam nieco, ale to mogło się zdarzyć. Jak wiadomo, byliśmy wszyscy na arenie, a na arenie mogło się właśnie wszystko...
Czemu to nie była tak elegancka rezydencja, na jaką wyglądała przy kolacji? Zdecydowanie wolałabym, gdyby wszędzie nas otaczało takie bogactwo, przepych i czystość. Łatwiej by mi było uwalniać drapieżcę i... Chyba żeby być drapieżcą, powinnam zacząć polować na resztę, co wiązało się z porzuceniem Delilah i Matta, na co nie chciałam sobie pozwalać. Te dwie osoby były mi ważne i nie...
- Oranżeria może nie, ale inne pomieszczenie? Były też inne – jęknęłam, kopiąc kawałek gruzu i zaciskając przegrana wargi. Nie chciała zostawiać Delilah, więc skazana była na robienie tego, czego ta sobie życzyła. – A ogniska nie chcę... Nie musi ono być. Nie jest zimno...
Mogłam sobie mówić, ale nikt mnie nie słuchał. Mieli te swojego móżdżki, a Delilah miała Sebastiana, przy którym ja spadałam na drugie miejsce. DRUGIE! Nie miałam dla nich żadnej szczególnej wartości, gdy widzieli siebie i własne tyłki...
- Ufam – mruknęłam do Matta, gdy odprowadziłam tę dwójkę do drzwi. Delilah mnie zostawiała? Nawet nie powiedziała, że zaraz wrócą... Żebym poszła z nimi... Zostawiła mnie, gdy ja jeszcze chwilkę wcześniej powiedziałam, że im ufam. Właśnie, ufam, czyli wró... Nie, chyba już nie wrócą. Nie mogli, bo po...
- MATT! – Wrzasnęłam nagle, dziwiąc się samej sobie, że potrafię tak szybko reagować.
W sumie co w tym dziwnego? Robiłam już o wiele bardziej dziksze rzeczy. Tym razem jednak doskoczyłam do poparzonego chłopaka, jakby to właśnie poparzył się mój króliczek Pithy, a nie Turner, który przecież był mi obojętny. Ot, znajomy. Ba!, mój przybrany syn, którym nigdy jakoś szczególnie się nie interesowałam. Teraz zaś strach o niego, który pojawił się oczywiście przez niego, wstrzyknął mi taką dawkę adrenaliny, że... Nie chciałam myśleć o tym, do czego jestem zdolna w takim stanie. Po prostu chwyciłam go i odciągnęłam od tego żrącego cholerstwa, samej mocząc sobie w tym buty. Nie dbałam o to. Chciałam, by znalazł się z dala od tego. TEGO. Mówiłam, że łazienka, to zły pomysł!
Prędko poprowadziłam go po schodkach, stając wraz z nim między wannami. Mogliśmy przeczekać tu tę awarię, o ile ta ciecz zechciałaby w końcu przestać cieknąć. Sama zaś przyklęknęłam, szybko ściągając ze stóp buty i ciskając je do wanny. Pomagałam sobie nożem. To samo zrobiłam z obuwiem Matta. Nadal jednak cierpiał. Musiałam działać szybko.
Spojrzałam na kran jednej z wanien. Nie trysnął z niego kwas, a za to nadal sobie kapało niewinnie, na co zwróciłam uwagę na początku, gdy rzuciłam pierwszy raz okiem na to pomieszczenie. Podstawiłam pod kran malutkiego paluszka lewej ręki, by sprawdzić, czy będzie to kwas, czy może woda, którą mógłby mój towarzysz obmyć sobie rękę. Jeśli kwas, to oczywiście palec zaraz znalazłby się z dala od kranu, jeśli zaś nie kwas, to spróbowałabym odkręcić kurki.

Nadal nie mieściło mi się w głowie to, z jaką łatwością Delilah mnie porzuciła. Ba!, że w ogóle przyszło jej coś takiego do głowy. Dotąd myślałam, że jestem dla niej ważna, że coś się liczę i że ta mnie kocha. Kocha... Phi! Poszła sobie. Od tak. Nic nie powiedziała. Nawet nie zaszczyciła mnie swoim wzrokiem. Nie mogłam nawet zobaczyć po raz ostatni jej lśniących oczu. Poszło to w pizdu, a ja zostałam tu osamotniona, porzucona i zniesmaczona na dodatek. Opuściła mnie, idąc sobie z Lybergiem, a mimo to nie potrafiłam go nienawidzić. Nawet nie miałam na to czasu.
Z ciężkim westchnieniem odwróciłam się od kranu, patrząc na stan poparzeń Matta. Martwiłam się o niego. Zastanawiałam się, jak się czuł, ale jakoś krępowałam się o to pytać, co brzmiało absurdalnie, ale tak było. Chyba też bałam się, co również brzmiało absurdalnie, że mogłam urazić męską dumę i... Coś mi tu nie grało i nie chodziło tu jedynie o fakt, że kwas raczej nie zamierzał przestawać się lać. Coś w Turnerem. Zrobił mi coś i zamierzałam się dowiedzieć, co to takiego było. Niepodobnym, by cokolwiek zamykało mi usta i by to coś nie było pocałunkiem. Niecny Matt. Jego wina.
Uniosłam wzrok w górę, gdy Lucy zwróciła mą uwagę na sufit i kratki, które praktycznie nawoływały ich, by wcisnęli swoje tyłki na stelaż i pomknęli ku nieznanemu. Nie widziało mi się przeciskanie w ciasnych przewodach wentylacyjnych, ale to mogło nas uratować. Musieliśmy to zrobić, bo sama w tym być nie miałam. Właśnie, nie byłam samotna. Może Delilah, na którą liczyłam, mnie zostawiła, ale miałam Matta, Lucy i nawet milczącą Carly – ludzie, którzy mogli mnie pokochać, o ile już nie kochali i których ja również mogłam obdarzyć miłością. W sumie Matta i Lucy już pokochałam. Carly na razie wydawała mi się strasznie nieśmiała, przez co nawet nie mogłam jej poznać.
- Dobra – stwierdziłam, wstając. – Skoro to jedyna droga ucieczki i na nic innego nie możemy liczyć – zaczęłam, wzdychając ciężko – to wchodzę. Matt, dasz radę mnie podsadzić? Nie dosięgnę, a nie chcę skakać na tych wannach, by się nie połamać – przyznałam. Faktycznie mogłabym znów wykonać te swoje akrobacje, ale to wiązałoby się z wzięciem pod uwagę materiały, z którego było zrobione otoczenie. Wanny należały do ryzykownych faktur, choć w sumie byłam bosa.
Ucieszyłam się, gdy Matt okazał się szybko gotowy do działania. Oznaczało to, że nie jest z nim źle. Wcisnęłam nóż między ząbki, by mi nie przeszkadzał zbytnio przy podciąganiu się. Podsadził mnie, a ja zręcznie złapałam się rękoma, wdrapując na górę. Potem pomogłam wgramolić się Carly, ta Lucy, a Lucy pomogła Mattowi, który ostatni opuścił te paskudne wanny. Sama zaś wyjęłam z plecaka latarkę i zapaliłam ją, by się rozejrzeć. Nóż na wszelki wypadek postanowiłam trzymać w pogotowiu w lewej ręce, prawą zaś silnie ujęłam latarkę, by przypadkiem mi się nie wyśliznęła z dłoni. Pytanie, co teraz nas czekało...?