4

Temat: 4 Pon Wrz 22, 2014 5:06 pm

First topic message reminder :

Zrujnowana łazienka odstrasza już na pierwszy rzut oka, ale jeśli przyjdzie Ci spędzić tu trochę czasu, może rozejrzysz się uważnie? Nie masz gwarancji, że woda cieknąca z kranów nadaje się do picia, jak bardzo trzeba być spragnionym, by zaryzykować jej spróbowania?

Temat: Re: 4 Wto Wrz 30, 2014 2:05 pm

Krzyknęła w tym samym momencie, kiedy sufit zerwał się, a Carly i Mandy runęły na dół. Starała się złapać Carly, ale bezskutecznie, dziewczyna omsknęła się z jej ramion i przewróciła na wannę. Lucy nie miała nawet czasu, aby zainteresować się jej kostką, bo zaraz potem zaatakowała ją zgraja szczurów. Miała ochotę coś powiedzieć, coś bardzo brzydkiego, jedno takie słówko cisnęło się na jej cieniutkie usteczka, ale nie wydobyło się na zewnątrz, jednak prychnęła, obejrzała się wokół szukając jasnowłosej królowej króliczków i zobaczyła ją! Oszołomioną, znajdującą się na popękanym stropie, który powoli, prawie niezauważalnie, ale Crow wiedziała, że tak się dzieje, topił się pod wpływem kwaśnej cieczy. W pierwszym odruchu, bo to była sekunda, miała ochotę rzucić się za dziewczyną i wziąć ją w ramiona, aby następnie zaprowadzić z powrotem w jedyne bezpieczne (chociaż teraz już może mniej) miejsce.
-Trzymaj się Mandy, zaraz tam będę! - zawołała starając się odgonić od swoich nóg nadgorliwe gryzonie, zsunęła wtedy plecak z ramion, wyciągnęła jabłko i rzuciła je zwierzątkom mając nadzieję, że da to im wszystkim trochę czasu... trochę czasu do czego? Do zjedzenia żywcem? Może do śmierci?
Kolejny problem, kolejna rzecz. Mandy. Mogłaby skoczyć za nią, to prawda, ale w każdej z ostatnich chwil powstrzymywał ją rozsądek, który lubił odzywać się w nieodpowiednich momentach. W zamian za to dostrzegła zaraz kolejną lukę w idealnym planie eliminacji – na podłodze nadal znajdował się gruz, teraz było go sporo, gdy część sufitu runęła. Pochyliła się po buty Matta i dziewczyny, którą winna teraz ratować, aby postawić pierwszy krok na niepewnym gruncie. Spróbowała, sprawdziła czy strop się nie załamuje, bowiem nie miała ochoty na orzeźwiającą kąpiel w bąbelkowo-bananowym kwasie, a czy bananowym, tego też nie zamierzała próbować. Wtedy też postawiła w połowie drogi buty, na których stanęła, aby zaraz potem znaleźć się przy dziewczynie. Nigdy nie należała do najsilniejszych, cóż, niestety, ale Mandy była drobna i delikatna, więc liczyła na to, że podniesienie jej nie będzie stanowiło dużego problemu.
A jednak.
-Mandy, Mandy! Przystojny pan na dziesiątej! Bierz go! - zawołała potrząsając delikatnie dziewczyną, jakby w panice, bo dosłownie czuła, jak strop pod jej stopami rozpuszcza się i złamuje – Matt, czy mógłbyś...? - chciała się zaśmiać, ale z jej ust wydobyło się raczej histeryczne czknięcie, bo zdecydowanie nie... może Mandy miała tym razem ochotę na uśmiech, ale Lucy najchętniej rozpłakałaby się na środku tej przeklętej łazienki. Skandal. Gdzie ta straż pożarna? Jak w tych czasach można liczyć na państwo? NO JAK?

Temat: Re: 4 Wto Wrz 30, 2014 2:46 pm

Co się stało? Czemu czułam się tak... Pijana? Czy ja piłam? Ćpałam? A może mi coś wstrzyknięto? Może za długo imprezowałam? Czy pieprzyłam się w końcu z jakimś ciasteczkiem? Ohh, jak ja chciałam się pieprzyć z jakimś ciasteczkiem, które potem bym zjadła. Ano, byłam głodna. I mi coś było... Wróć! Zarazzarazzaraz! CZEMU JA CHCIAŁAM ZJEŚĆ CIASTECZKO?! Chodziło mi o faceta, a facetów się nie jadało, czyż nie? Kanibalizm nawet nie był modny. Czemu myślałam jakoś tak...
Cholera, i czemu puma w mojej głowie właśnie podkulała ogon? Czemu się bałyśmy?! CZEMU SIĘ BAŁYŚMY?! I czemu czułam pewien znajomy, słodki memu sercu, a tak naprawdę metaliczny i niezbyt przyjemny zapach? Który nie smako... I płakałam. Czemu...
Półprzytomnie dotknęłam mokrych kącików warg, gdy udało mi się w końcu unieść obolałą głowę. Nie, nie chciałam wiedzieć... Nie, to nie mogło... Nie! Czemu bolało? Czemu zapiekło?
- Nie! – Jęknęłam, unosząc zakrwawioną dłoń ku mym zmrużonym oczkom. Byłam brzydka! BRZYDKA! Właśnie mnie oszpecono...
Zaczęłam płakać jeszcze bardziej, przez co słone łzy zaczęły mi palić rany po nożu. Czułam ogień. I nie tylko tu, ale też w moich zgrabnych i jeszcze nie tak dawno gładkich nogach. Poparzyłam się kwasem! Mandokalipsa nadeszła! Kurwa, teraz! Teraz, gdy... Byłam teraz potworem...
- NIE! – Wychrypiałam, patrząc na swą drżącą rękę. – Zepsuli mnie-e... Nie jestem już... piękna. Zepsuli... – Pisnęłam jak mały porzucony kotek i nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że zaraz ten kotek może utonąć w kwasie i że Lucy chce tego kotka ratować.

//zapomniałam wspomnieć, że noże do rzucania są w moim plecaku, latarkę dostała Lucy, zaś Matt noktowizor

Temat: Re: 4 Wto Wrz 30, 2014 8:05 pm

Powietrze przeszył armatni wystrzał.

Ekwipunki zaktualizowane.

Temat: Re: 4 Wto Wrz 30, 2014 10:03 pm

Mówiłam, że wolę uderzyć o wannę. Ale tyłkiem, tam chciałam guza. Nie życzyłam sobie skręcać kostki.
Świat musi mnie nienawidzić.
Naprawdę byłam teraz wściekła, że twórcy areny tak z nas sobie kpią. Czy nie wystarczył sam kwas, by nas udupić? I tak nie pozostawili nam żadnej zbyt obiecującej drogi ucieczki. Naprawdę chcą nas wszystkich wybić jak muchy już pierwszego dnia? Zero show, zero zabawy? Widać, że ciotce chodzi tylko i wyłącznie o pseudo zemstę, cholerna odpowiedzialność zbiorowa za coś, czego większość z nas nawet nie widziała na oczy. Zabawa na poziomie dzieci z piaskownicy, zainicjowana przez ponad pięćdziesięcioletnią kobietę. Doprawdy, godne podziwu.
I choć mogłoby się wydawać, że zdołamy uciec cały czas wzbierającemu kwasowi, wszystko musiał trafić szlag. Jak to mówią - jeśli nie urok, to sraczka. Życie znajdzie zawsze sposób żeby cię udupić, a jeśli nie los się w to bawi, to ludzie, którym się najzwyczajniej w świecie nudzi. Szczury? Serio, szczury? Niedługo zaczną napadać na nas krwiożercze jamniki. Szkoda tylko, że sufit nie wytrzymał tego napięcia i sprawił, że ja oraz Mandy spadłyśmy i niestety nie wylądowałyśmy telemarkiem.
- Chyba mi urwało nogę. TO BOLI. Czy ja mam nogę? JA NIE POPATRZĘ, NIE, NIE MA MOWY, JAK JEJ NIE MAM, TO TO BĘDZIE STRASZNY WIDOK, PO PROSTU NIE - darłam się, leżąc w wannie z zamkniętymi oczami. Bolało mnie jak cholera i naprawdę myślałam, że mam złamanie otwarte, a kość przełamaną na tyle części, żeby każda wskazywała inną stronę świata. Jednak kiedy usłyszałam piski Amandy, otworzyłam oczy, by sprawdzić co się dzieje i... przelotnie zauważyłam swoją kostkę.
- O, jednak jest na miejscu. - powiedziałam uroczym głosikiem pełnym ulgi, w końcu lepiej jest mieć nogę niż jej nie mieć, po czym stwierdziłam, że od skręcenia się nie umiera i wystarczy to nastawić.
- Kocham cię, nóżko. - dodałam, obmacując się po kostce, jednak niezbyt długo, bo nie jestem masochistką. Przeniosłam się ostrożnie na kolana i wyjrzałam, by sprawdzić, jak bardzo jesteśmy w dupie.
- Ojapizgam, co jej się stało - wydałam z siebie dziwny wyraz przerażenia, ale zaraz potem wrócił zdrowy rozsądek - NO WYJMIJŻESZ JĄ, przecież sama nie wyjdzie, a kwas nie woda, nie wyparuje! - chętnie bym pomogła, no ale moja noga miała zdecydowanie wiele przeciw w tej sprawie i z przyczyn technicznych stawanie na niej wydawało się raczej niemożliwe. W sumie stwierdziłam, że bardzo się by teraz przydała woda, ale tak serio bardzo bardzo, więc wyjęłam ząbkowany nóż z plecaka i uderzyłam nim parę razy w kran. Następnie pokręciłam kurkami. Fajnie się kręcą, muszę przyznać. A potem mnie olśniło, że zachowuję się jak człowiek za czasów maczugi i mamutów, więc zaczęłam tym nożem grzebać wewnątrz kranu. A nuż coś go zatkało i nagle spadnie manna z... kranu? Miałam cichą nadzieję, że nie popłynie tędy kwas, ale w końcu Mandy sprawdzała i nie umarła od tego, co z niego płynęło.

Temat: Re: 4 Wto Wrz 30, 2014 11:36 pm

Nie cieszyli się długo bezpieczeństwem. Nie minęło nawet kilka minut, gdy sufit pod nimi zaczął dziwnie trzeszczeć, a chwilę później zapadł się wraz z Mandy. Carly niestety też ucierpiała lądując w wannie, z której mieli nadzieję uciec. Wszystko poszło nie tak. Czy projektanci muszą być naprawdę aż tak złośliwi?
Matt nie miał czasu rozmyślać nad decyzjami organizatorów, bo zaraz potem w jego stronę rzuciło się stado wygłodniałych szczurów. Zaczął stopami je od siebie odpychać, ale na niewiele to pomogło i dopiero pomysł Lucy z jabłkiem dał im czas, by zareagować na krzyki dobiegające z dołu. Nie czekając na nic więcej zsunął się najzgrabniej jak potrafił znów na dół, ale tym razem w wannach pełno było rozwścieczonych gryzoni, więc musiał szczególnie na nie uważać. Był przecież boso, więc dość łatwo mógł poranić sobie stopy, a bez możliwości chodzenia nie będzie miał zbyt wielu szans na arenie.
- Spokojnie, zaraz coś zaradzimy! - nie miał zielonego pojęcia co powinni zrobić, ale ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowała Mandy to potwierdzenie, że są w ciemnej dupie i zaraz pewnie wszyscy zginą. Zeskoczył z wanny i po gruzie i butach dotarł do dziewczyn znajdujących się na rozpuszczającym się kawałku płyty.
- Chodź, przeniosę cię w bezpieczne miejsce - trudno było nazwać tak wypełnione szczurami wanny, ale lepsze gryzonie niż parzący kwas - Przyciągnij ją do mnie - zwrócił się do Lucy, bo Amanda najwyraźniej była w zbyt dużym szoku, by sama to zrobić - Nie mamy zbyt wiele czasu! - pośpieszył je gestem dłoni, a tuż po tym, gdy panna Gautier znalazła się w jego zasięgu wziął ją na plecy i razem wrócili do wanien. Droga wcale nie była prosta, a skakanie z jednej kupki gruzy na drugą z pasażerem na plecach łatwe nie było.
Gdy już wydawało się, że Mandy jest bezpieczna Matt sięgnął do kieszeni marynarki, w której był kawałek pieczeni. Podzielił ją na mniejsze porcje rzucając jedną do wanny ze szczurami, a gdy te sobie z nim poradziły kolejny wylądował tuż na jej brzegu. Trzecim rzucił w stronę kupki gruzu otoczonej kwasem ze wszystkich stron. Liczył, że szczury rzucą się na mięso topiąc się i paląc tym samym w kwasie.

Temat: Re: 4 Sro Paź 01, 2014 12:47 am

Równo północy dają się słyszeć dźwięki hymnu Panem, a na hologramie pod sufitem wykwita herb Kapitolu. Następnie wyświetlane są zdjęcia poległych dzisiaj trybutów, w kolejności: Margaritka Butterfield, Even Irving, Trinette Rosehearty, Mortimer Rees, Yves Redditch, Amadeus Ginsberg, Molly Petrel, Adah Haggard, Selvyn McIntare. Kiedy znika twarz Selvyna, projekcja gaśnie, a dźwięki muzyki cichną.

Temat: Re: 4 Czw Paź 02, 2014 8:19 pm

Lucy i Matthew wspólnymi siłami ściągnęli Amandę z płyty i pomogli jej wrócić do wanny. Znajdowała się tam teraz cała czwórka – w lepszym lub w gorszym stanie – lecz nie tylko. Szczury, które wysypały się przez sufit, bardzo szybko wyczuły znajdujące się w plecakach jedzenie. Stworzenia te, na oko dwa razy większe od przeciętnego szczura i o wyjątkowo ostrych zębach, zaczęły przemykać między trybutami, kąsając ich i podgryzając przy okazji.
Sporo z nich rzuciło się na pieczeń, wpadając w morze kwasu. Większość jednak dobrała się do jedzenia, które trybuci zabrali ze stołu podczas rzezi pod Rogiem Obfitości, by już w następnej chwili szybko je pochłonąć. Jeden ze szczurów wgryzł się w bosą stopę Amandy, a drugi wspiął się po nodze Lucy, lądując pod sukienką dziewczyny i dotkliwie kąsając ją w udo. Inny natomiast mocno ugryzł pokrytą bąblami dłoń Matthew. Na domiar złego w pewnej chwili na trybutów posypały się kawałki sufitu. Kilka z nich uderzyło mocno w głowę Lucy i Amandę, a inne rozcięły czoło Matta.

Tymczasem grzebiąca nożem w kranie Carly mogła w pewnym momencie zobaczyć, że przez otwór wypada deszcz drobnych kamieni, lecz już w następnej chwili z kranu wydostał się kwas. Ciecz zalała dłonie i nadgarstki dziewczyny, sprawiając jej olbrzymi ból – chociażby lekkie zgięcie palców powodowało, że przybierał on na sile.

Poziom kwasu poza wanną powoli zbliżał się do trzeciego schodka, a sytuacji wcale nie poprawiały grasujące pomiędzy trybutami szczury. Należało więc szybko znaleźć inną drogę ucieczki, jeśli trybuci chcieli uniknąć kąpieli w zabójczej substancji. Plusem całej sytuacji był jednak fakt, że coś znów zamigotało blisko klamki drzwi – czyżby pole siłowe zanikało?

Jeżeli trybuci przyjrzeliby się ścianom uważnie, zobaczyliby, że przylegające do nich podwyższenie – to samo, na którym stały wcześniej Lucy i Carly – znajdowało się mniej więcej na wysokości wanien i można było przejść nim do drzwi. Kwas nie zdążył go jeszcze zalać, podobnie jak prowadzącej do niego sterty gruzu, którą usypały trybutki. Może zatem istniała droga ucieczki? Istotny był jednak fakt, że podwyższenie w wielu miejscach miało niebezpieczne przerwy, a niektóre cegły wyglądały na zdradliwie luźne. Z kolei sufit na pewnym odcinku drogi był zarwany.

Sytuacja zdecydowanie nie była najlepsza, lecz trybuci szybko musieli podjąć decyzję.

Matthew, po ugryzieniu szczura Twoja lewa dłoń jeszcze bardziej puchnie, a poruszanie nią sprawia Ci olbrzymi ból. Rozcięcie na czole nie prezentuje się wcale lepiej, jest całkiem głębokie. Wypływająca z niego krew wciąż zalewa Ci twarz.
Amanda, rany przy Twoich wargach nadal krwawią, w dalszym ciągu jesteś poobijana i możesz spodziewać się różnokolorowych siniaków na swoim ciele. Kawałki sufitu, które spadły na Twoją głowę, nabiły Ci kilka guzów. Dobra nowina jest jednak taka, że ugryzienie na stopie nie jest poważne, a do Twojej paczki z jedzeniem nie dobrały się szczury.
Carly, skręcona kostka puchnie coraz bardziej, lecz bez porównania gorzej prezentują się Twoje dłonie i nadgarstki. Są spuchnięte i pokryte bąblami, a w kilku miejscach skóra nawet pękła. Wszystko to sprawia Ci ból, z kolei poruszanie się może być w Twoim przypadku wyjątkowo kłopotliwe.
Lucy, ugryzienie szczura spowodowało, że na Twoim prawym udzie pojawił się ciemnofioletowy siniak, a rana krwawi. Podobnie jak Amanda masz kilka guzów na głowie, a Twoja paczka z jedzeniem zdołała przetrwać.

Wasze ekwipunki zostały zaktualizowane, prosiłabym również, żebyście to samo zrobili z polami "obrażenia" i "przy sobie".

Temat: Re: 4 Pią Paź 03, 2014 8:10 pm

Wystrzał, który rozległ się wokół, sprawił, że ogarnęłam się na tyle, by wiedzieć, co się wokół mnie dzieje. Wystrzał też uświadomił mi, że ktoś umarł. Kolejna osoba zeszła z tego świata i, jak miałam okazję się zorientować, nie był to nikt z mojej drużyny. Nie tej najbliżej, ale Delilah i Sebastian nadal pozostawali gdzieś tam, gdzie moje zmysły nie docierały. Mogło któregoś z nich już nie być wśród żywych. Nie podobała mi się ta opcja i miałam ochotę się rozsypać wokół. Zrobiłabym to, gdybym nie miała pewności, a musiałam ją mieć. Pragnęłam zobaczyć ciało Delci, nim zacznę ją opłakiwać, a aby je zobaczyć musiała stąd wyjść. Na szczęście potem, po odsłuchaniu hymnu Kapitolu i obejrzeniu zdjęć poległych, okazało się, że to nikt z naszych.
Grzecznie dałam się przenieść przez morze kwasu. Co za ironia! Ja miałam makowe morze, a otaczało mnie właśnie morze kwasu. Nie było jednak bezkresne i miało swój koniec, swoje granice, którymi były ściany łazienki. Musieliśmy się stąd wydostać, a nadzieją na to okazały się drzwi, które zostały uwolnione spod działania pola siłowego.
- Mattie – jęknęłam, widząc obrażenia u innych. Zwłaszcza Carly miała się kiepsko. Coś z nogą? Złamana? Sama też nie trzymałam się za dobrze, a jakiekolwiek słowa wypływające z mych warg bolały cholernie. Chyba lepiej, jeśli będę mówiła jak najmniej, a najlepiej wcale. Musiałam się postarać mówić jak najmniej, zwłaszcza podczas spaceru po niewysokim murku przy ścianie, na który się zdecydowaliśmy. Na nim starałam się skupić, bo kąpiel w tym syfie mi się nie widziała. Chciałam usilnie przeżyć.
Pierwszy poszedł Matt, sprawdzając uważnie drogę. To on pomógł mi przejść z wanny do murku, a potem trzymał za rękę na wypadek, gdybym się zachwiała. Dodawał mi stabilności podczas tego nędznego spaceru i byłam mu za to wdzięczna. Zwłaszcza za to, że był blisko i nie zostawił mnie samej, że nie pozwolił mi umrzeć. Był moim bohaterem.
Tak jak Lucy, która szła zaraz za mną z Carly na plecach. Dwójka moich bohaterów, dzięki której czułam się silniejsza i jakoś się trzymałam, zamiast klęknąć w kącie i ryczeć. Miałam przecież kroczyć drapieżnie przez arenę! Cóż, jak widać, rzeczywistość okazywała się zgoła inna niż to mi się wydawało. Chwała, że towarzyszyli mi tak cudowni ludzie. I Mattie... Ciekawe, co sądził o tej paskudnej ranie... Co ja najlepszego zrobiłam – pomyślałam, poprawiając plecak, który nadal miałam na swoich plecach. Nóż w ustach nie był zbyt dobrym pomysłem. Teraz wyglądać miałam jak potwór.
Szliśmy naprzód. Matt obmacywał nogą nasz, w niektórych miejscach niepewny, grunt i prowadził ku drzwiom, które zamierzał na końcu drogi otworzyć. To równało się temu, że miał ocalić nam tyłki. Był bohaterem! Takim prawdziwym, który dumnie patatajał na swoim rumaku, by ratować niewiasty z opresji... To urocze.

Temat: Re: 4 Pią Paź 03, 2014 9:59 pm

Grzebanie w kranie było jednak złym pomysłem. Ale ja nigdy nie należałam do najinteligentniejszych, więc już dawno przestałam się winić.
Nie spodziewałam się tego kwasu. Za żadne skarby! Prędzej liczyłam, że wyskoczy stąd czarna mamba i pożre moją duszę... Przecież Amanda go sprawdzała. Tu była woda. Co się stało z cudownym połączeniem dwóch cząstek wodoru z tlenem? Tyle tego na świecie, a jak trzeba to nigdy nie ma. Kiedy kwas zalał moje ręce krzyknęłam z bólu, mając wrażenie, że moja skóra zacznie żywcem złazić z rąk. Do moich oczu napłynęły łzy, bo ból wydawał się nie do zniesienia. Ale ponoć od cierpienia fizycznego nie da się umrzeć. A co cię nie zabije, to cię wzmocni. Lub ewentualnie trwale okaleczy.
Zacisnęłam zęby z bólu, uważając, by nie odgryźć sobie języka i resztką sił starałam się wytoczyć z wanny. Podparłam się zdrową nogą jej dna i wyskoczyłam tyłkiem na murek pomiędzy. Zabrałam nogi zanim dotknął je kwas i wepchnęłam nóż w boczną kieszeń plecaka, praktycznie rycząc z bólu.
Jeszcze troszkę Carls, odrobinę.
Miałam ochotę zostać tam w takiej pozycji i ryczeć, starając się nie patrząc na poparzone dłonie. Nagle zaczęło mi być wszystkiego szkoda, że prędko nie narysuję żadnego obrazka, ani nic z tych rzeczy. Na szczęście ból wszystko tłumił, łącznie ze świadomością tego, co dzieje się wokół mnie. Ocknęłam się dopiero wtedy, gdy Lucy wzięła mnie na swoje plecy. Czy zawsze muszę polegać na innych? To było okropne. Zaplotłam ramiona wokół szyi dziewczyny, starając się nie dotykać niczego dłońmi, jedynie skrzyżowałam łokcie. Wtuliłam twarz w jej włosy, nie przejmując się, że za chwilę będą całe mokre od moich łez. Przy tym, co czułam przez poparzone dłonie, kostka była niczym.
Po prostu chciałam, by to wszystko się już skończyło.

Temat: Re: 4 Sob Paź 04, 2014 1:50 pm

Choć poziom kwasu ani na moment nie przestawał się zwiększać, a trybuci często potykali się i prawie tracili równowagę, idąc po murku, w końcu udało im się dotrzeć do drzwi.

Nagle w całym południowym skrzydle rozbrzmiał potężny głos:
- Trybuci! Wiele już przeszliście i wielu straciliście. Na pewno jesteście też głodni, spragnieni i zmęczeni. Mamy jednak dla Was dobrą nowinę - w Sali Głównej czeka Uczta. Przychodźcie więc tłumnie, ponieważ nie wiadomo, kiedy znów będziecie mieli okazję coś zjeść. Wesołych Głodowych Igrzysk i niech Los zawsze Wam sprzyja!
W tym samym momencie dało się słyszeć głośny trzask. Wszystkie znajdujące się na korytarzu drzwi zamknęły się na dobre z wyjątkiem tych, które prowadziły do Sali Głównej.

Ucztę rozpocznie post Game overa.
Póki co nie możecie wrócić do pomieszczeń. Natomiast tybuci, którzy jeszcze się w nich znajdują, niech napiszą posty z uwzględnieniem, że wyszli na korytarz, a drzwi od razu się zamknęły.

Temat: Re: 4 Sob Paź 04, 2014 6:19 pm

Nie mogłam powiedzieć, że czułam się świetnie. Przynajmniej nie w stu procentach. Owszem, cieszyłam się, że z każdym kolejnym krokiem jesteśmy coraz bliżej opuszczenia tej wstrętnej łazienki, w której za żadne skarby nie chciałam zostawać. Zostaliśmy, a teraz stało się to, co się stało. Miałam wrażenie, że odtąd będę unikała wszelkich pomieszczeń tego typu. To był całkiem świetny pomysł, patrząc na rany po kwasie, które piekły niemiłosiernie i przez które pewnie ciekłyby mi łezki. Dochodziły jeszcze ugryzienia szczurów. Roniłabym łzy z bólu, gdyby nie coś poważniejszego, co zdeptało moje jestestwo najbardziej.
Szkaradna rana, która rozcięła mi wargi, bolała strasznie i jedynie dlatego, by pokazać Mattowi, Carly i Lucy, że jestem silna, nie jęczałam, rycząc i kuląc się w jednym miejscu jak ostatnia sierota na świecie. Odebrano mi jedną z tych rzeczy, o których stracie nawet nie zamierzałam myślałam, nie uznawałam tego jako czegoś, co może nastąpić. I stało się! Zostałam oszpecona i teraz mogłam zapomnieć o zaliczeniu połowy Kapitolu. Kto weźmie paskudnie uśmiechniętego potworka w swoje ramiona? No, kto? Przegrałam w tej chwili swoje życie. Nawet gdybym została sławna, to widziano by mnie jago potwora z areny. To bolało nie tylko fizycznie, ale też psychicznie.
Zacisnęłabym wargi i szła dalej, gdyby to nie bolało. Ostatecznie jedynie powstrzymywałam łzy, idąc dalej. Dłoń Matta dodawała mi nieco otuchy, ale z każdym krokiem coraz bardziej zdawałam sobie sprawę, że on jest jedynie tak blisko, by przeżyć. Nie mieli tu nikogo, prócz siebie... Nie chodziło o to, że coś względem mnie czuł, że mnie kochał, a o to, że chciał przetrwać, a ja byłam możliwością przetrwania. Tak, tak zaczynałam widzieć swoją relację z Turnerem i czemu mnie to bolało? Nie szukałam przecież miłości... Może szukałam, ale on... Awrrr... Po prostu powinnam o tym nie myśleć. Wtedy będzie łatwiej. Łatwiej. Miałam ważniejsze rzeczy na głowie. Musiałam wyjść stąd i odnaleźć Delilah.
Dotarliśmy do drzwi, Matt otworzył je, a my wyskoczyliśmy przy jego pomocy na korytarz. W końcu miałam tę przebrzydłą łazienkę z głowy. Żałowałam, że nie mogłam mieć z głowy też swojej przebrzydłej twarzy.

[z/t dla całej drużynki]

Sponsored content