| dzień rozpoczęcia szkoleń, parę dni po pogaduchach u Vivian

Odwlekała ten dzień jak tylko mogła. Przygotowania do ślubu, wesela - to wszystko służyło za zasłonę dymną. Nieważne, jak bardzo starała się odwlec ten dzień - kiedyś musiał on nadejść. Z pozoru wizyta ta niczym się nie miała wyróżniać od tych poprzednich. Rutynowe oddanie zlecenia, akceptacja pani prezydent, z rzadka żądanie poprawek i lepszych wyników swojej pracy. Jednakże to, co ona zrobi i kogo podłoży może znacząco odbić się na jej życiu, jak i równie dobrze może nie pociągać za sobą żadnych konsekwencji od anonimowych pyskaczy. Poprawiła garsonkę i przerzuciła włosy na przód. W ten sposób zakrywały jej nieznacznie twarz, a jakakolwiek ochrona, nieważne jak rozumiana, w tej sytuacji jej się przyda - dla zwykłego komfortu psychicznego.
Zapukała trzy razy do drzwi gabinetu i weszła zdecydowanie.
- Dzień dobry - dla Almy może niezbyt dobry, ale co tam. Uprzejmość musi być. - Przyszłam w sprawie pani zlecenia o odnalezienie sprawców przerwania transmisji otwarcia zeszłorocznych Igrzysk. - odchrząknęła dla dodania sobie pewności siebie. Zaczęła od razu, nie czuła się dobrze w gadkach-szmatkach.
- Sprawca użył niezwykle... wyszukanego kamuflażu, który był trudny do zdemaskowania i wymagał czasu. Ale w teczce ma pani akta, próbki głosu i parę papierów potwierdzających, że za tym stała Etaine Donovan. Znajduje się tam również parę zdjęć i transkryptów przechwyconych rozmów. Niestety, zarówno innych sprawców jak i tajemniczego rozmówcy nie udało się zidentyfikować.
Pozwoliła sobie przerzedzić zawartość tajemniczej teczki tak, żeby dane innych osób nie znajdowały się tam. Serce zaczęło bić jej jak szalone, a krew pulsowała tak, że nie sposób było tego nie odczuć. Starała się kontrolować twarz. Miała nadzieję, że makijaż odwalał swoją robotę i ewentualne rumieńce na jej twarzy nie rzucały się w oczy jej rozmówczyni.

Słynne spojrzenie Almy Coin. Poematy o nim można by napisać, a i tak nie oddadzą jego przerażającego piękna i przenikliwości. Gdyby te oczy były nożami, przecięłyby nawet diamenty. Na pewno w chwili obecnej przecinały duszę i zdrowy rozsądek pani Magnus. Trzeźwe myślenie poważnie zakłóciło pytanie Coin, którego najbardziej się obawiała. Wyprostowała się i powiedziała, częściowo zgodnie z prawdą (czego pani Coin nie musiała wcale wiedzieć):
- Dowody na ewentualnych wspólników Donovan były na tyle szczątkowe i w śladowej ilości, że niemożliwe było potwierdzenie tożsamości ludzi, którzy brali w tym udział.
Tesla, radzisz sobie, złociutka. Samochwalenie w tej chwili i w tych okolicznościach należało jej się i było wręcz wskazane. Kontakt wzrokowy nawiązywała w równych proporcjach, jak jego unikała. Idealna równość pomiędzy zbytnią pewnością siebie, a jej brakiem. Nie miała nic więcej do powiedzenia.