Urodzona. Jak każdy. Kochana. Jak laleczka, którą trzeba było nakręcić na balet - doprawdy nie wyobrażasz sobie, co potrafię zrobić z nogami, kiedy już zostajemy sami i mogę się swobodnie powyginać. Bogata. Widzisz, w moim życiu dziecięcym nie było niczego prócz obsesji mojego ojca na temat pieniędzy. Miał wrażenie, że kiedy nikt nie patrzy, on masturbuje się nimi, próbuje wpychać sobie je do ust, popełnia widowiskowe samobójstwo za pomocą banknotów i znowu rodzi się do życia jak feniks. Z tym, że jemu piórka wcale nie odpadają. Matka. Nie zatroszczył się o nią - technika poszła do przodu i mógł sobie pozwolić na dziedziczkę bez żony, która próbowałaby mu to wszystko odebrać. Jasne, że ktoś mnie urodził, wysłał na ten świat i wydarł ze swojego łona; ale byłam jak Atena - ta, która wyskakuje z głowy Zeusa - i tak miało pozostać przez długie lata, w których kobiety zdawały się być dla mnie niepotrzebnym balastem. Osobowość samcza? Chciałabym, ale nad każdą raną ryczałam jak głupia, planując urwanie języka za byle zniewagę i umawiając się po raz pierwszy na randkę, która miała nauczyć mnie kontaktu z płcią przeciwną. Powiedział, że jest brzydka, wsadziłam mu rozżarzony papieros tam, gdzie miałam według ojca wsadzać ręce. Naprawdę byłam zaskoczona, że nie pragnął powtórzyć tego spotkania. Inna sprawa, że na widzeniu w więzieniu próbował zachowywać się dość niewybrednie. Szybko mnie przeproszono za ten incydent. Prędko odkurzono mnie z brudu systemu sprawiedliwości i powołano do życia instytucję bony, która miała sprawić, że w wieku czternastu lat zacznę się zachowywać się jakoś poważniej.
Ku ich nieszczęściu (tatusiu, naprawdę nie chciałam) okazało się, że kobieta jest ludową wieszczką, która za parę groszy może mnie nauczyć tarota i czarnowidztwa. Zgodziłam się... i tak kończy się historia szczęśliwej laleczki, która dreptała w za małych rajstopkach do rytmu Czajkowskiego.
Nadal jeszcze mam w zanadrzu kilka sztuczek - na przykład, tę wrodzoną (przynajmniej tak wmawiała mi niania) skłonność do pozbywania się z horyzontu ludzi, którzy grali mi na nerwach. Tatuś udławił się niedługo po zawarciu mojego pierwszego małżeństwa. Chciałabym powiedzieć, że ją kochałam i że przypuszczałam, że zestarzejemy się razem, ale po pierwsze, chirurgia plastyczna była zbyt rozwinięta na nasze zmarszczki; a po drugie, nie umiałam ograniczyć się do kilku partnerów rocznie. Chyba ocknęłam się dopiero wtedy, kiedy na pogrzebie ciotki wylądowałam z nią w trumnie, próbując wmusić swojemu kuzynowi, że to wcale nie jest choroba.
Była, zapalałam papierosy zawsze po i diagnoza omal mnie nie zabiła - tak, to ja Erica, z płucem z nieboszczyka, bo własne straciłam w wieku dwudziestu lat. Razem ze Scarlett, która postanowiła wspinać się po drabinie społecznej, spychając mnie prosto do Jedenastki.
Bzdura, zrobiłam naprawdę wiele, by przetrwać i skończyć studia, by móc po latach diagnozować samą siebie. I swojego męża, który nagle zjawił się w moim życiu, przynosząc mi całkiem wygodne życie.
Które znaczyło dla mnie mniej więcej tyle, co opieka tatusia.  
Tak właśnie wyglądał nasz związek - on sobie egzystował, ja zajmowałam się kontrolowaniem swoich popędów... wszelakich i zaczęłam badać ludzi, próbując zmusić się do interakcji ze społeczeństwem.  Nie byłam przystosowana do życia w społeczeństwie - nie, nie byłam socjopatką czy sadystką, byłam po prostu cierpka i nieprzyjemna. Przynajmniej w myślach, w których mordowałam Kapitolińczyków milion razy, próbując udawać wielką damę z równie fałszywym królem na tronie.
Chyba wtedy znowu  to się zaczęło. Nie umiałam powstrzymać się od myślenia o tym, co by było, gdyby Frans zaczął mnie dotykać. Marzenie ściętej głowy, więc zaczęłam robić to sama, powoli, z wprawą, niebawem nabrałam przekonania, że skoro moje chude palce są tak sprawne, to każdy męski dotyk mógłby mnie zabić. Nie zauważałam zmian, które powoli zaczęły zachodzić w polityce, społeczeństwie, jakieś tam Głodowe Igrzyska pochłonęły mnie o raz za dużo, kiedy znajdowałam trybutów na przyjęciach i wsuwałam im palce pod pasek. Już nie zrobiłam tego błędu i nie raczyłam ich papierosem, przynajmniej nie do czasu, kiedy nie znaleźli się we mnie. Potem bywało różnie, traktowałam ich z równą czułością, co moje chusteczki jednorazowe, którymi przyszło mi wydmuchiwać nos.
Chyba wówczas zauważyłam biedę oraz to, że Frans dąży do odstawienia mnie poza obszar swojej działalności. Utworzono Kwartał, zabrano mi majątek ojca, przerżnęło mnie całe stado Rebeliantów, bo ciągle usiłowałam wymusić na nich obietnicę ocalenia. Nie było nikogo, do kogo mogłabym zwrócić się o pomoc, nawet jeśli jako czarownica potrafiłam mieć stada na własne życzenie.
Trafiłam do KOLC-a, żyłam z łaski męża - a raczej z laski jego chłopców, którzy zjawiali się, niosąc pieniądze dla wyrodnej żony i próbowali nie poddać się moim urokom. Byłam przekonana, że niedługo zarosnę brudem, grzybem z zgnilizną, ale chyba po raz pierwszy zależało mi na czymś bardziej niż na zaspokajaniu pożądania.
Traf chciał, że Strażnicy Pokoju często zaglądali do mojej samotni, chyba zwabieni obietnicami bez pokrycia.
Zagroziłam jak idiotka ujawnieniem ważnej tajemnicy państwowej. Wystarczyło puścić tylko plotkę o tym, że jestem zaginioną chrześniaczką Coin i że mam dowody na niepoczytalność mojego wujka... Który został natychmiast stracony, nie interesowałam się, czy szukali na niego haka czy byli tak bezbrzeżnie głupi, ale zostałam zwrócona światu niecałe dwa miesiące temu.  Wprost z gabinetem psychiatrycznym w Dzielnicy Rebeliantów i opieką wróżki- chrzestnej.
Tym razem bez męża idioty, zresztą żony też staram się unikać. Mam dość wariatów w pracy, nie potrzebuję ich w życiu osobistym. Które zacznie istnieć... Kiedyś.