To zabawne, jak w stanie zdecydowanie nietrzeźwym przeinacza się znaczenia słów. Sam Lyberg był absolutnie pewien, że określając dziewczyny mianem nienormalnych wcale nie miał na myśli wyjątkowych. Tego a nie innego słowa użył całkiem świadomie i to w dodatku w ten sam sposób, w jaki używa się go wobec osób posiadających psychikę pozostawiającą wiele do życzenia. Mógłby więc zwrócić na to Amandzie uwagę, mógłby też przy tym wskazać, że w porządku, nie ma nic przeciw ich dalszym podrygom, jeśli tylko będą one miały miejsce z daleka od jego pokoju, ale przecież podstawowa zasada obcowania z ludźmi w stanie upojenia mówi, by z nimi nie dyskutować. Jakiekolwiek próby cywilizowanej bądź nie rozmowy są z góry skazane na porażkę, po co więc zupełnie bez potrzeby tracić siły? Zdecydowanie lepiej jest pogodzić się z tym, że nie ma się nic do powiedzenia i milczeć znacząco (choć przecież to znaczenie i tak umknie otępiałym umysłom rozbawionego towarzystwa). Nieco innym zasadom podlegałoby może jeszcze spotkanie z nietrzeźwym osobnikiem płci męskiej, ale w przypadku Sebastiana nie było nawet co tego rozważać - w jego apartamencie nie było innego chłopaka poza nim samym, a jedyne schlane stworzenia to dziewczyny, przeciw którym zwyczajnie nie wypada stosować bardziej dosadnych środków perswazji.
Wszystko ma jednak swoje granice. Poczynając od państwa Panem a kończąc na cierpliwości Lyberga, zawsze znajdzie się to miejsce, przekroczenie którego wiąże się z zasadniczą zmianą sytuacji, zmianą, której charakter trudno przewidzieć. W przypadku Bastiana, jego cierpliwość na wyczerpaniu była już od chwili przekroczenia progu apartamentu. Każde kolejne poczynania dziewcząt jedynie szarpały mu nerwy i nie, nie odbywało się to w ten przyjemny, upajający sposób. Drażniły go tak, jak zazwyczaj drażnił go każdy pijany osobnik (zakładając, że sam Lyberg był wtedy trzeźwym) i choćby były nawet całkiem nagie, choćby zrzuciły z siebie wszystkie ciuchy, fundując mu najlepszy striptiz świata, niewiele by to zmieniło. Jeśli natomiast chodzi o Amandę... Otarła się już o pogranicze w chwili, gdy zabrała mu papierosa, zbliżyła do posterunku granicznego, gdy zasiadła mu na kolanach, a po drugiej stronie znalazła się wraz z odważnym pocałunkiem.
Oczywiście, warianty reakcji były różne, ale znając Sebastiana łatwo było domyślić się, co będzie. To znaczy... że nie będzie nic. Chłopaczyna miał tę wadę, że wobec kobiet był raczej średnio decyzyjny i dość mocno na nie podatny, w związku z czym tak, jak przedtem mógł jeszcze starać się być kategorycznym, tak teraz z każdą chwilą robiło się coraz trudniej. Jedynym, co jeszcze go ratowało, był odebrany mu papieros, bo trybut gotów był znieść wszystko, ale nie odbieranie mu nikotyny.
- Chryste, Amanda, spieprzaj. - Skrzywił się, gdy wciąż jeszcze tkwiła mu na kolanach. Zabrał z jej dłoni papierosa, poprzednich słów ani myśląc komentować (szczerze mówiąc, nie bardzo nawet zwracał uwagę na tę całą dziewczęcą paplaninę, bo tyle go ona obchodziła, co pogoda na najbliższy tydzień na południu Panem), zaciągnął się raz czy dwa i...
Tak, to było do przewidzenia. Naprawdę mógł się tego spodziewać... No, ale nie spodziewał się. Już w momencie, gdy Deli cofnęła się zza kanapy, powinien założyć, że dziewczę knuje coś nieprzyzwoitego i stosownie do tego zareagować. Czego, jak wiemy, nie zrobił. Ostatecznie więc skończył z przerzuconym przez siebie sznurkiem i wróżką kombinującą przy nim w usilnych próbach związania go.
Na początku nie zareagował niczym więcej, jak zdumieniem. Potem gorzki grymas, jaki wykrzywiał mu wargi, pogłębił się tylko. Doprawdy, nie było potrzeby wyraźniejszego znaku irytacji chłopaka i jego przekonania o skrajnej desperacji dziewczyn. W porządku, rozumiał, że zbliżają się Igrzyska, śmierć, jesień średniowiecza i tak dalej, ale... Naprawdę? To naprawdę wystarczające wytłumaczenie? Nie był mnichem, pruderia zdecydowanie nie była jego cechą, ale czasem chciał po prostu spędzić wieczór jak normalny człowiek, na co w chwili obecnej dwie nimfomanki najwyraźniej nie zamierzały mu pozwolić.
Póki co jednak bronił się dzielnie. Pozostawiając papierosa w ustach, skrupulatnie uniemożliwiał Deli związanie się - choć nie ukrywajmy, tak bliska obecność Amandy zdecydowanie to utrudniała. I już nie chodzi o to, że tak bezpośredni kontakt z półnagą dziewczyną zazwyczaj jest dekoncentrujący - problem był typowo techniczny, bo przecież blondynka zwyczajnie ograniczała mu pole manewru.

Zadawanie się z Amandą z pewnością niosło ze sobą nadzwyczaj wiele ciekawych sytuacji, jednak niektóre z nich były równie zabawne, co też dziwne i nierzadko wprawiające człowieka w konsternację. Tak jak właśnie teraz, gdy stała w miejscu, zerkając otwarcie na dosyć bezpośrednie zachowania koleżanki w stosunku do kogoś, kto przecież... Był jej. Może nie oficjalnie, może nie z ustaleniami czy obietnicami, ale i tak. I chociaż nie miała jakiegokolwiek prawa własności do tego chłopaka, czuła się jak największa zazdrośnica tego świata.
Uwielbiała Dee, ale pewne rzeczy zwyczajnie sprawiały, że zaczynała mieć ochotę na pomaganie blondynce w ogarnianiu się. Zwłaszcza ze względu na to, że ta przecież doskonale wiedziała o tym, kim dla Delilah i jej nienarodzonego dziecka był Lyberg. A mimo to wyrywała go z całych swoich sił. To zdecydowanie nie wzbudzało w tejże chwili sympatii Delilah, choć normalnie przecież Amanda była jedną z tych osób, które Deli zaliczała do najlepiej ją znających, a co za tym idzie - jej najbliższych. Lecz i tak zadowolona być nie mogła.
Nie miała bladego pojęcia, co kombinuje jej koleżanka, a była jedna rzecz, której Di nie łykała jeszcze mocniej od jej własnych fobii. A był to czysty brak panowania nad sytuacją. Nawet po pijaku wykazywała skłonności do tego, by być zawsze najlepiej poinformowaną, non stop w temacie i zupełnie ogarniającą nawet najmniejszą sprawę. Zdecydowanie nie była tym typem osoby stojącej sobie gdzieś w cieniu i pozwalającej komuś na podejmowanie za nią decyzji. Te chwile nie podobały jej się więc tak, jak z założenia miały to robić.
Stała sobie na boczku, gdy przedstawienie rozgrywało się gdzieś obok niej, zupełnie nie biorąc pod uwagę jej osoby. Dlatego też wydała z siebie niezadowolone parsknięcie, podejmując wpierw nieudaną próbę związania Sebastiana, a gdy to jej w żadnym razie nie wyszło – ponownie odsuwając się na bok i starając się myśleć na tyle logicznie, by wykombinować coś ciekawego plus satysfakcjonującego. Ją satysfakcjonującego, bo amandowe obmacywani jej się nie podobały. No, o ile nie były skierowane w jej stronę, bo wtedy już robiło się znowu słodziaśnie.
Ale teraz zdecydowanie brakowało jej słodziasności. Plus Dee niepotrzebnie zaczynała wspominać o sebastianowym ojcostwie, bowiem do tej pory jakoś szło wymigać się jeszcze od wspominania o tym i niszczenia ich relacji tak zupełnie. Choć po pijaku aż tak bardzo się tym jeszcze nie przejmowała, ale przecież główna osoba pijana nie była. Cholera. Nawet nie jasna, ciemna i ponura cholera.
Zerknęła ma Amandę, starając się ogarnąć to, co możliwie ta dziewczyna planowała. Choć to było raczej trochę tak jak z ogarnianiem wnętrza czarnej dziury. Tego zwyczajnie nie dało się ogarnąć, bo to była Dee. Istota tak skomplikowana, że aż w tym swoim skomplikowaniu prosta, lecz i tak nie na tyle, by móc ją zrozumieć. Nawet po alkoholu nie dało się tego zrobić. No, poza tym jasnym przekazem, że zamierzała dobrać się do gaci Lyberga i to zupełnie sama. Bez podzielenia się, co było czystym złem i niecnością.
Chociaż zrozumienie tego, że chce go wpierw spić… To akurat przypadło Deli do gustu, bowiem sytuacja miała możliwie powrócić do tej swojej beztroskości i lekkości, a ona mogłaby wreszcie przestać tak filozofować. Chciała się przecież bawić. Wyśmienicie bawić, dalej śmiejąc w najlepsze! Nie stać sobie w miejscu, pozwalając ciągłej zmienności nastrojów sobą zawładnąć. Tego zdecydowanie nie chciała i nie zamierzała na to pozwolić. Dlatego też uśmiechnęła się cwanie do Dee, mrugając do niej jednym oczkiem.
Gdyby tylko miała pojęcie, gdzie znajduje się ta parszywa butelka, jaką zakosiły wspólnie po drodze, jakoś tak zahaczając o zupełnie oddalone od celu miejsce. Bynajmniej nie przypadkowo, a całkowicie specjalnie. Nie pamiętała już co prawda, której z nich był to pomysł, bardzo możliwe że obu, ale to się nie liczyło. Nie w momencie, w którym uświadomiła sobie, jak wyśmienite było to posunięcie. Teraz trzeba tylko działać…
Co wliczało w siebie upicie odrobiny zawartości butelki, jaką odnalazła Amanda i z którą przechodziła tuż-tuż obok niej. Nie dając jej jednak wypić ani łyczka, co spotkało się z niezadowoleniem, jak i fochem trwającym jakieś kilka sekund, bowiem po nich zauważyła miseczkę orzeszków, natychmiast piszcząc przez nie radośnie, no i została tak wyśmienicie ucałowana. Wspominała już o tym, że wręcz uwielbiała smak ust Gautier? Był taki… Kuszący, więc przeciągnęła jeszcze trochę całus, nie mogąc powstrzymać się przed zachichotaniem i klepnięciem Dee w ten zgrabny tyłeczek, gdy ta zaczęła się oddalać.
Obserwowała ruchy koleżanki, uśmiechając się przy tym kocio i zaczynając na nowo kołysać w rytm muzyki płynącej z głośników. Nie zareagowała na stwierdzenie o Morgańcu-Lybergańcu, tańcząc coraz odważniej, by w którymś momencie zgłośnić też muzykę. Ten rytm ją hipnotyzował, sprawiał, że nie mogła przestać poruszać się, otulona magicznymi dźwiękami.
A gdy Amanda podeszła do niej, natychmiastowo porwała ją do tańca, chichocząc przy tym i odwzajemniając pocałunek, by przemienić go w całą ich serię. Głęboką, namiętną, dziką… Wraz z przeczesywaniem palcami włosów blondynki oraz stopniowym schodzeniem z całusami coraz niżej – do jej szyi, którą zaczęła powoli skubać ząbkami, liżąc ją nawet kilka razy.
- Mhm… – Mruknęła z zadowolonym wyszczerzem i chęcią na więcej. Na znacznie więcej. – Chcę wyzwania, Deesiu… Pysznego wyzwania… – Wymruczała jeszcze dziewczynie do uszka, zerkając kątem oka w stronę Lyberga i nie przestając łasić się do Amandy w tańcu.

- Zdawało mi się, że trociny pod czachą masz ty, ale nie Delilah - stwierdził zimno. Pomóc w piciu, by pić nie mogła wróżka? No chyba nie. Wbrew wszystkim zaletom, jakie posiadać mógł Bastian, nie był samarytaninem... No, już nie był. Kiedyś generalnie był inny, ale teraz było teraz i ani myślał dać im się wrobić. I tak trzeba mu było przyznać, że wykazywał się anielską cierpliwością i opanowaniem, nie wypieprzając dziewczyn na pysk za drzwi. A mógł, przecież miał do tego pełne prawo. Ostatecznie niebawem i tak się będą mordować, więc co za różnica, czy się obrażą czy nie? Prawdopodobieństwo, że przetrwają we trójkę, było zerowe, więc wszystkie bieżące układy gówno były warte.
Ale jednak się starał być przyzwoitym, naprawdę. Ze stoickim spokojem znosił umizgiwania Amandy (ok, nie mógł powiedzieć, że jej pieszczoty w ogóle nie były przyjemne, ale wciąż jeszcze był na etapie upartego nieodwzajemniania, nie przyłączania się do zabawy), wziął nawet butelkę, którą wcisnęła mu w ręce, otworzył ją nawet o brzeg stołu, i chyba nawet upił z niej łyk, nim Mandy znów zachłannie porwała naczynie. Trudno jednak było uznać go za bardziej przystępnego, przynajmniej aż do chwili, gdy...
Nie bardzo wiedział, co powinien zrobić. Znaczy, wiecie... To całkiem przyjemnie tak sobie posiedzieć i popatrzeć. Skoro i tak dwa blondaski nie miały w planach nigdzie się wynosić, skoro wciąż zamierzały okupować jego apartament, to ostatecznie mógł z tego skorzystać... Trochę. Wyjął więc kolejnego papierosa (ten pierwszy parę chwil temu przeszedł już do przeszłości), rozsiadł wygodniej, ogarną wymiętoszoną przez Amandę koszulę i patrzył. Tak po prostu, paląc bez pośpiechu i w tenże sposób wykorzystując chwilę spokoju.
Z tym, że to nie mogło trwać długo. Zwyczajnie zrobiło się... nudno? Tak, zdecydowanie. W jednej chwili
Bastian siedział więc jeszcze potulnie, racząc się nikotynowym dymem, w drugiej zaś wstał, bez słowa ominął stolik i zbliżył się do obściskujących się dziewczyn nie po to jednak, by im w tym pomóc, ale by zabrać z dłoni Amandy butelkę z alkoholem.
- Rozlejesz i będzie szkoda - rzucił, kradnąc trunek i skierował się ponownie ku swojemu miejscu. Ostatecznie jednak manewrowanie między stolikiem a kanapą uznając za zupełnie niepotrzebne, przysiadł na blacie niewysokiej ławy i rozprostowując nogi przed sobą, dalszą kontemplację dziewczynek kontynuował w tej właśnie pozycji, dopalając bez pośpiechu papierosa i popijając oszczędne łyki alkoholu. Nie, nie zamierzał się upić. Ostatnim, czego mu było potrzeba to poranny kac, w towarzystwie którego nie byłoby mowy o faktycznym skorzystaniu z treningów. Ale przecież na zupełnie trzeźwo takiego towarzystwa po prostu nie idzie znieść. Więc tak, Bastian chyba częściowo się poddał. Był zbyt dobrze wychowany, by roznegliżowane blondaski wyrzucić za drzwi, musiał więc okupić to połowicznym wyrzeczeniem się swego uporu. Skoro miał przetrwać w ich towarzystwie do rana (a wolał nie zakładać bardziej optymistycznego wariantu, że dziewczyny w końcu się znudzą i gdzieś sobie pójdą) to musiał sobie w tym pomóc i tyle.

Powoli zaczynała dochodzić do nadzwyczaj niepojętego wniosku, który chyba też na serio zaczynał jej się podobać. Wniosku mniej lub bardziej, choć chyba właśnie bardziej i znacznie mocniej, powiązanego z tym wszystkim, co działo się w chwili obecnej. A tego było akurat nadzwyczaj wiele. Począwszy od samego faktu upicia się, przez zdecydowanie szalony pomysł wyjścia z jej apartamentu i przejścia tutaj, na jej obecnym tańcu z Amandą zakończywszy. I to było takie... Dzikie.  
Dzikość ta jednak w żadnym razie jej nie przerażała, a nawet wręcz przeciwnie - ona motywowała ją do dalszych szaleństw mogących zapewnić jej jakiś rodzaj tego zdrowo porypanego szczęścia, które w tym momencie było tak mocno jej potrzebne.    
Potrzebowała rozluźnienia i to takiego natychmiastowego, by nie zamienić się w sztywniaka typu tego siedzącego teraz na kanapie i najwyraźniej robiącego z siebie jeszcze większego nudziarza od tego, za którego obecnie go uważała. A przecież jeszcze wcale nie tak dawno wszystko było inne! Jeszcze jakiś czas temu zapewne cała trójka brałaby udział w ogólnym szaleństwie, jakie teraz obejmowało tylko je dwie. Z niego był jakiś cholerny posąg z kamienia, który nadawał się tylko do tego, by go gołębie w parku wzięły i obsrały na biało.    
Jego miały zabarwić na jasno gołębie, zaś one... One nimi były! Nie znaczyło to, oczywiście, że zamierzały faktycznie na niego robić. Co to, to nie! One były jak dwa zajebiście białe gołębie w sensie czysto... Cóż, metaforycznym. Były przeznaczone do wyższych celów. Do latania, szybowania w przestworzach, ociekania geniuszem i radością. Teraz widziała to bardzo wyraźnie. Teraz, gdy tak kołysała się z Dee w tańcu pełnym namiętności.
Ostatni raz robiła to tak dawno temu i dopiero teraz zaczynała sobie zdawać sprawę z tego, jak bardzo jej brakowało takich rzeczy. Z panem nudziarzem, choć wcześniej przecież nim nie był, wszystko szło inaczej. Nie w sposób mniej cieszący jej serce, bo zdecydowanie coś do niego czuła, lecz na innej zasadzie. Nie miała nawet prawa, by porównywać te dwie rzeczy ze sobą, gdy tak bardzo się od siebie różniły. Były jak... Dosłownie niczym woda i ogień, choć nie była w stanie określić, które było którym, bowiem... Starczyło chyba powtórzyć, że to klasyfikowało się do dwóch zupełnie różnych odczuć, a ona zaczynała filozofować.    
Nie chciała tego. Dużo bardziej wolała poddawać się tej dzikości, tej pełni namiętności, jaka ogarniała ją w tańcu z Amandą. Zachichotała beztrosko, gdy po raz pierwszy skubnęła wargami apetyczną szyjkę Dee. Po raz pierwszy, a następnie kolejny i kolejny, i jeszcze następny. Nie wiedziała, czy miało to związek z upojeniem alkoholowym, ha! raczej z pewnością miało!, lecz Amanda wydawała jej się teraz wyjątkowo smakowita. Jej skóra była tak jedwabiście miękka, co normalnie aż by ją szokowało ze względu na rok spędzony w KOLCu, ciepła i pachniała tak wspaniale, smakowała... Słońcem?  
Raz po raz kosztowała jej smaku, tańcząc z nią kusząco i ocierając się kusicielsko. A gdy łapki Dee zawędrowały na jej cycki i tyłek... Zdecydowanie nie pozostała dłużna blondynce, obejmując ją mocniej i zsuwając obie swoje dłonie na zgrabne pośladki dziewczyny, które ścisnęła lekko, obracając się z nią w tańcu.  
W pewnym momencie jej wzrok ponownie padł na Bastiana, już nawet nie na butelkę przez niego trzymaną butelkę, a na samego chłopaka. Skrzywiła się przy tym dziwnie, obdarzając Amandę głębokim pocałunkiem i wyplątując się na chwilę z jej objęć.
- Zaraz wracam. - Szepnęła jej na uszko, muskając językiem płatek, by następnie odwrócić się i skierować swoje kroki w stronę Lyberga. Zmienne humory wystartowały i teraz zaczynała czuć się poważnie pokrzywdzona. Stanęła więc nad przyjacielem, z dłońmi położonymi na swoich bokach, patrząc na niego z irytacją, a następnie bezceremonialnie ładując mu się na kolana. Usiadła na nich przodem do niego i objęła go za ramiona.
- W ciąży już nagle nie jestem dla ciebie taka atrakcyjna, hę? - Spytała grobowym głosem, patrząc Bastianowi prosto w oczy, by nagle oblizać swoje wargi i uśmiechnąć się ni to gorzko, ni to radośnie. - Umrę. - Stwierdziła prosto, choć przecież wcale nie miała zamiaru ginąć i zamierzała walczyć. O tym jednak nie wspominała. - Umrę, dlaczego więc wcześniej nie będziesz się ze mną pieprzyć?

To był już ten moment, kiedy naprawdę nie potrafił byś absolutnie niewzruszonym. W dużej mierze - tak, ale na pewno nie całkowicie. Wszystko przez to, że... No ej, miał klub nocny za darmo, nie? I to jaki! Czuł się jak alfons. Jak alfons, który miał właśnie ocenić swoje nowe nabytki. Bogowie...
Poczynania dziewczęcych dłoni śledził coraz bardziej pożądliwym wzrokiem i... Nie, nie był zazdrosny. Chyba po prostu nie mógł, zbyt atrakcyjny był widok, który mu serwowano. Tak, jasne, rościł sobie jakieś tam prawa do Delilah, ale czy komuś coś ubędzie po pieszczotach, którymi nie on będzie wróżkę obdarowywał? Nie. Nie, dopóki owym obdarowującym nie będzie inny facet.
Trzymał się jednak dzielnie i nie ruszył nawet na krok, by do dziewczyn dołączyć. Za swą partnerkę miał póki co butelkę o wciąż przyzwoitej zawartości alkoholu i przy niej zamierzał pozostać - aż do chwili Delilah z bliżej nieokreślonego powodu pozostawiła Amandę na środku pokoju i władowała mu się na kolana, zadając bardzo niewygodne pytanie.
To znaczy, uściślijmy - pytanie należało do kategorii niewygodnych, ale Lyberg wcale go tak nie postrzegał. Bo i dlaczego miałby? Gdyby jeszcze nie wiedział, jak na nie odpowiedzieć, gdyby faktycznie miał jakiekolwiek wątpliwości, wtedy może. Ale teraz? Teraz to pytanie było po prostu rozkosznie głupie. Nawet przez chwilę nie podejrzewał, że wróżka może się w ogóle nad czymś takim zastanawiać.
- Nie jesteś atrakcyjna? - Ze spokojem odstawił butelkę na blat stolika, na brzegu którego w tym momencie siedział i spojrzał z uwagą na Delilah. - Zastanówmy się. - Nie pytając o zgodę, wstał, zmuszając dziewczynę, by również stanęła i zatrzymała się nieprzyzwoicie blisko niego, po czym również nie oczekując jawnej akceptacji, w kilku sprawnych ruchach rozebrał ją do naga. Miał dość tych wyrzutów, które mu robiła, tych słów, które próbowała mu wmówić. Ustalmy więc sobie wszystko raz a dobrze, tak?
- Dlaczego miałabyś być nieatrakcyjną, hm? - zapytał ze spokojem. Nie przygarnął jej do siebie, za to muskając dłonią jej delikatne ciało, okrążył ją niespiesznie, jak gdyby był kupcem oceniającym jakość nabytku. - Które dokładnie fragmenty miałyby być nieatrakcyjne? Te? - Będąc za jej plecami, bezpruderyjnie zsunął dłoń na uda dziewczyny. - Te? - kontynuował, wędrując nieco wyżej, ku nagim pośladkom wróżki. - Te? - Opuszkami palców przewędrował sobie wzdłuż kręgosłupa dziewczyny, prześlizgując się potem na jej piersi. - Czy może te? - Delikatnie musnął brzuch dziewczyny, zatrzymując się dopiero kawałek poniżej jej podbrzusza. Kończąc przegląd, prychnął cicho, znów stanął naprzeciw dziewczyny i spojrzał na nią z góry, bardzo protekcjonalnie.
- Jesteś atrakcyjna jak cholera, moja droga. Ja po prostu nie zamierzam pozbawiać cię motywacji. - Na dramatyczne wyznanie i następujący po nim wyrzut mógł odpowiedzieć tylko z jawnym rozbawieniem. - I siebie. Dziki, wygłodniały seks po wymordowaniu innych trybutów, naprawdę sądzisz, że dałbym się zabić przed czymś takim? - Cofnął się o krok, choć tym razem było to nieco trudniejsze, niż podejrzewał. Znów usiadł na brzegu stolika, znów zlustrował nagie ciało Delilah, po czym pańskim gestem wskazał jej pozostawioną na środku pokoju Amandę. - Skoro już to sobie wyjaśniliśmy, to wracaj do aniołka. Zobacz, jak tęsknie za tobą patrzy. - Nie odrywając wzroku od Deli (a jeśli nawet, to tylko po to, by zerknąć na osamotnioną Dee), na macanego sięgnął po butelkę i tym razem upił z niej spory, przyzwoity łyk.

Gdyby tylko do jej uszu doszły myśli o robieniu z niej swoistej własności kogokolwiek, zapewne mogłaby być dosyć mocno skonsternowana, jak i również zdziwiona. Bowiem choć ona, przynajmniej teoretycznie, była dla wszystkich, nie miał jej chyba nikt. Nie to, że coraz częściej nie myślała o tym, by faktycznie być czyjąś Delilah, ale to było raczej niewskazane i zupełnie bez sensu. Zwłaszcza w stanie upojenia alkoholowego, gdy to zachowywała się przedziwnie. Nawet jak dla siebie samej, a swoją osobę powinna przecież doskonale znać. Czyż nie?        
Tymczasem jej zachowania były co najmniej irracjonalne. Już nie chodziło jej o całe obściskiwanie się z Dee, bo to uważała za coś zupełnie normalnego i jak najbardziej pysznego. Na myśli miała bardziej swoje głupie zachowania przy Sebastianie. Te całe pytanie, choć tak naprawdę raczej znała odpowiedź na nie. Cokolwiek by nie wyszło z jego ust, cóż, robiła z siebie totalną debilkę i najgorsze w tym powinno być chyba to, że zupełnie się tym teraz nie przejmowała. Później może trochę, choć zazwyczaj miała to wszystko głęboko w dupie, w tej chwili jednak odczuwała coś bardziej... Dyskomfort?  
Tak, najbliżej temu było chyba właśnie do tego rodzaju lekko uporczywego dyskomfortu, który raz się pojawiał, a raz znikał zupełnie, sprawiając tym samym, że człowiek czuł się niczym na rozbujanej huśtawce. Jakby mało jej było nagłych zmian nastroju, jakie występowały u niej ostatnio praktycznie nieustannie.          
W jednej chwili była prawdziwą duszą towarzystwa. Radosną, rozgadaną, dziko szalejącą wraz z Amandą, by po chwili ponownie wpaść na Bastiana i mieć wściek macicy. Irytowała się i smuciła dosłownie bez powodu, plącząc nie tylko siebie, ale też i całe swoje towarzystwo.
Robiła z siebie idiotkę zadającą pytania, które nigdy nie powinny wyjść na światło słoneczne, biorąc udział w sytuacjach, jakie nigdy nie powinny wyniknąć. Umowa była umową. Może i faktycznie po części fikcyjną, ale też w dużej mierze wciąż działającą. Przynajmniej z jej strony, bowiem ona chociaż w niewielkim stopniu chciała być fair w stosunku do kogoś, na kim  mimo wszystko zdecydowanie jej zależało.
To nie było przecież tak, że kompletnie miała to wszystko gdzieś, gdzie światło słoneczne nawet nie próbowało dochodzić, że nie obchodziły jej te wszelkie sprawy. Musiała szczerze przyznawać, przed sobą – przed nikim innym chwilowo robić tego nie chciała, że zbytnio się w tę relację zaangażowała. Choć od samiuteńkiego początku wiedziała, że nie powinna była robić czegoś takiego, tak mocno odwalać.
To było tylko najzwyklejszym w świecie kluczem do porażki, którą to właśnie Deli ponosiła. Dosłownie na całej linii. Od czubka głowy, po koniuszki palców u stóp. Zaś ona pozostawała w pewnym sensie bierna wobec tego wszystkiego. Zadawała tylko setki kolejnych pytań, zaś z jej ust wychodził stek bzdur. Tak czysto idiotycznych, że nawet po chwili miała szczerą ochotę je cofnąć. Lecz nie dało się tego zrobić, a ona...  
Z niesamowitym wręcz niezadowoleniem wstała, gdy Bastian nagle postanowił powstać, lecz praktycznie natychmiastowo ponownie się do niego przysunęła, kładąc mu dłonie na piersi. Zamierzała odezwać się ponownie, teraz już zaczynało jej zwisać to, co jeszcze mógł sobie o niej pomyśleć, jednak nie zdążyła tego zrobić, bowiem tak jakby ją w tym wyręczono. Wyręczono... A także wystanikowano i wyfigowano, by już po kilku chwilach stała zupełnie naga na środku pokoju. I nawet nie drgnęła jej z tego powodu powieka czy też ręce nie wyciągnęły się, by cokolwiek osłonić. Nie była pruderyjna, zdecydowanie nie.  
- Bo mnie unikasz. - Stwierdziła bez zawahania, przechodząc w drwiący ton. - Nie dzwonisz, nie piszesz, ojoj. Czyżbyś mnie nie kochał? A, nie. To akurat nic niezwykłego i dobrze. Nie powinnam niczego z siebie wyrzucać. - Parsknęła, unosząc ramiona i ręce w górę niczym modelka podczas przymiarki, by dawać mu się bezczelnie obmacywać. Nie mogła przecież powiedzieć, że jej się to nie podobało, gdy zdecydowanie sprawiało jej to niejaką przyjemność.
- Właśnie to robisz. - Uniosła brwi, patrząc na niego po skończeniu tego dziwacznego pokazu. - Wszyscy wiemy, że to wymówki, by zostawić mnie samą sobie. Nienasyconą, wilgotną, rozpaloną mnie, która tylko czeka. - Powiedziała otwarcie, jakby właśnie brała udział w rozmowie o pogodzie. - Deser przed obiadem nie jest taki zły. Zwłaszcza ten tego typu. No, dalej. Bo pomyślę, że Igrzyska zrobiły z ciebie impotenta albo jesteś fanem Alemki jak Alexander. - Roześmiała się gorzko, obracając do Amandy słodzącej o alkohol. - Cóż. Ze sztywnego zrobiłeś się sztywniakiem. Bywa. Amando?