Dowcipy dowcipami i swoją drogą, lecz naprawdę miło było choć udawać cukierkowo normalny związek z cyklu tych, jakie występowały raczej tylko w telenowelach. Po tak długim czasie spędzonym samotnie, choćby przygotowywanie zwykłej kolacji zdawało jej się być czymś wyjątkowo dobrym i godnym wykonania. Gdyby tylko osoba ta praktycznie na każdym kroku nie przypominała jej, w jakim zawodzie pracuje... Wtedy byłoby chyba jeszcze lepiej, a ona sama przestałaby wreszcie poganiać go dłonią z nad patelni, by poszedł się czym prędzej przebrać. Strażników nie tulimy.  
Może to i było dosyć nieciekawe podejście, zwłaszcza przy zalążkach nieśmiałej miłości do tego człowieka, który był przecież kimś znacznie więcej niż paskudnym Strażnikiem, lecz wciąż nie potrafiła wyzbyć się całej gamy uprzedzeń związanych z jego zawodem. Wiedziała zbyt dobrze, że nie powinna tego okazywać, bowiem sama pracowała w dużo bardziej uwłaczajacym fachu, wciąż jednak... Nie. Zwłaszcza teraz, przy Igrzyskach, w których członkowie tej grupy raczyli pomagać.    
To jednak było tylko jedną stroną całej sprawy, zaś druga... O drugiej raczej słyszeć nie chciała, więc tak jakby uporczywie jej unikała, obracając się teraz na piętach w stronę Valeriusa, ocierając niedawne łzy i posyłając mu całusa na odległość.
- Hej, najdroższy. - Uśmiechnęła się lekko żałośnie, ruchem ręki odgarniając włosy z czoła i śmiejąc jakby przepraszająco. Wskazała ręką na cebulę i rozgarnęła ją nożem po tacce. - Kiedyś sprawi, że zapłaczę się na śmierć.  
To mówiąc, przeszła w stronę kuchenki, by dorzucić składnik na patelnię, a gdy to zrobiła... Tym razem podeszła do Valeriusa, celując w niego oskarżycielsko łyżką i jednocześnie nastawiając się do pocałunku, który to też szybko między nimi zaistniał. Po nim ponownie zabrała się za kręcenie po kuchni.  
- Długo i tęskniąco. Jak każdy dzień w KOLCu bez ciebie, ale za to kolacja z pewnością będzie wyjątkowa. - Stwierdziła, mieszając energicznie zawartość garnka z zupą. - Z chęcią wysłucham tego, co tam masz mi do powiedzenia, ale wpierw pogadaj z łazienką i garderobą. - Spojrzała na niego kątem oka, uśmiechając się z czułością. Było jej tak dobrze, gdy miała przy sobie jego towarzystwo. - Mam alergię na zapaskudzone czymś strażnicze ciuchy, wiesz. - Stwierdziła, doskakując do niego zwinnie, by pacnąć mu odrobinę sosu na koszulę i uśmiechnąć się niczym rasowe niewiniątko. Miał aż za dużo zapasowych ciuchów. - A teraz to właśnie jest zapaskudzone..

- Wciąż możesz swobodnie zapomnieć o zrobieniu ze mnie kury domowej. To ty w tym związku wyglądasz pysznie w fartuszku. - Stwierdziła pospiesznie, zauważając jedno z tych jego jasno mówiących spojrzeń.
Zaś w połączeniu z jej obecnie wykonywaną czynnością, cóż, zwyczajnie nie dało się tego odebrać w inny sposób. Myślał o niej jako o gosposi, zaś ona pozwolić mu na to nie zamierzała. Kim jak kim, ale kurką domową z pewnością się nie narodziła i kompletnie nie nadawała się do tej roli. Może i faktycznie gotowanie było tym, co kochała, co ją odprężało i co jej wychodziło, lecz na tym zdecydowany koniec historii, w której dalej zapędzać się już nie chciała.
Poza tym była w stanie przetrwać nawet te wszelkie sytuacje związane z radioaktywną jajecznicą wybranka, która nawet po usmażeniu zdecydowanie należała do tworów żywych, byleby tylko móc oglądać go w tym jego uroczym fartuszku. Pokazał jej go raz i już kaplica, nie chciała odpuścić mu ponownego narzucenia go na siebie w sposób równie uroczy, co poprzednio. O ile stroju Strażnika ścierpieć nie potrafiła, o tyle we wcześniej wspomnianym… Cóż, jej były, a zarazem też przyszły, narzeczony wyglądał jak ktoś wart grzechu.
Ba!, w pewnych momentach była nawet skłonna stwierdzić, że nie tyle wart był grzechu, co właśnie tym grzechem był. Sprowadzając niewinne kobiety na drogę występku już za pomocą samego swojego wyglądu. A było co podziwiać, nawet w tej chwili, mimo niezbyt chrupable ciuszków, jakie miał na sobie. Choć była praktycznie stuprocentowo pewna, że już niedługo tych ubrań mieć na sobie nie będzie. I nie, nie chodziło jej przy tym wcale o własnoręczne zdejmowanie ich z niego, bowiem na to miał jeszcze przyjść czas, a jak najszybsze posłanie go do łazienki niczym niegrzecznego dzieciaczka przed obiadem.
I… Dobra, to faktycznie było zachowanie godne kury domowej, gosposi czy innej takiej, lecz nie zamierzone. Jak najbardziej mimowolnie odwalała to wszystko, zupełnie nie zastanawiając się nad tym. A przynajmniej do czasu, w którym myśl ta wleciała jej do głowy, nie chcąc opuścić tego miejsca, choć zaciszem to ono zdecydowanie nie było. Teraz praktycznie przez cały czas Tabitha toczyła zacięte walki ze swoimi własnymi myślami, tłukąc się z nimi niczym prawdziwa wojowniczka. A i tak naturalnie skazana była na porażkę.
Dlatego też zdarzało jej się popłakiwać od czasu do czasu, co tym razem prawie wyszłoby poza jej świadomość, docierając do ukochanego mężczyzny, lecz jakoś udało jej się zwalić to na krojenie cebuli. Co zaliczało się chyba do najgenialniejszych pomysłów ostatniego okresu, bowiem dodatkowo mogła jeszcze wymigać się w przyszłości od kolejnego krojenia tego paskudnego warzywa, od którego jej oczy robiły się czerwone i łzawiące, zaś nos natychmiastowo zatkany. Pokiwała więc niewątpliwie energicznie głową, uśmiechając się słodko do Valeriusa.
- Czyżbyś był bohaterem w swoim własnym domu? – Spytała, śmiejąc się cichutko niczym eteryczna panieneczka, którą przecież zdecydowanie nie była. – Więc wiedz, że uprzejmie nie odmówię, bo naprawdę nienawidzę tego… Czegoś. – Ostatnie słowo wypowiedziała już z czymś w rodzaju nieskrywanej odrazy, mieszając cebulę na patelni.
Myśl o prowadzeniu własnej restauracji z pewnością wywołałaby na jej ustach choćby nieznaczny uśmiech, bowiem zdecydowanie by ją pokochała, jednak… Czy się nadawała? Zapewne już po kilku chwilach jasno stwierdziłaby, że nie. Może i uwielbiała gotować i miała jakieś tam zapędy przywódcze, przedtem była nawet osobą dominującą we wszystkim, lecz na tym nie dało oprzeć się dobrego biznesu. Poza tym pozostawała też kwestia jej aktualnego rozbicia robiącego z Tabby prawdziwą sierotkę.
I to było niedobre. Bardzo, ale to bardzo paskudne, jak i destrukcyjne. Choć fakt faktem, że trzymała się jeszcze na tyle, by móc pozwolić sobie na drobne łobuzerstwo raz na jakiś czas. Tak jak pacnięcie ukochanego drewnianą łyżką zamoczoną w obecnie przygotowanym sosie. Wiedziała, że spierze się dosyć łatwo, miało się przecież te przegenialne kwartałowe sposoby na pranie bez podstawowych środków czyszczących, więc mogła sobie na coś takiego pozwolić. Ze śmiechem i ogólnym zadowoleniem, które najwyraźniej udzieliło się też jej kochanemu.
Wyszczerzyła zęby w uśmiechu, gdy zaczął podchodzić do niej i rzucił nagle niepewne spojrzenie na łyżkę w jej dłoni. Jakby faktycznie miała zamiar pacnąć go nią po czole, co kuszące może i było, ale guza mu na być już nie chciała. Po czym, bez słowa komentarza do jego tekstów o praniu, pognała go z kuchni. Chciała go utulić, zaś obecny strój jej do tego nie zachęcał. No i był teraz zupełnie brudny.
Zakręciła się w kuchni, słysząc dźwięki prysznica w łazience i uśmiechając się przez to pod nosem. Te wszystkie rzeczy wyglądały tak… Domowo. Radośnie i prawie zupełnie szczęśliwie. Gdyby tylko nie ta cała sytuacja z Igrzyskami, choć po części to właśnie ona sprawiła, że byli teraz na powrót razem. Nucąc pod nosem, obróciła się w stronę drzwi do kuchni, wpadając w ramiona ukochanego i unosząc się odrobinę na palcach, by ucałować go już zupełnie chętnie.
- Winnym mieszania mi w głowie, obywatelu Panem. – Mruknęła, uśmiechając się i cmokając go ponownie, dopóki nie usłyszała dźwięku kipiącej wody. Jęknęła z niezadowoleniem, wyślizgując się z ramion Angeliniego i pędząc ratować kolację. Zdecydowanie działał na nią rozpraszająco.
- Nie narazisz się tym nikomu? To w pewnym sensie zupełna samowolka, a nie chcę, by ci się coś stało. – Powiedziała, przelewając wodę z makaronem na durszlak i obracając się na chwilę ku ukochanemu, by obdarzyć go uważnym spojrzeniem. – Nie będziesz miał z tego powodu niepotrzebnych problemów?
Po tym zabrała się ponownie za przygotowywanie kolacji, przynajmniej aż do momentu, w którym to postanowił spytać ją o coś niewątpliwie istotnego i to nie tylko na chwilę obecną, ale też dla ich wspólnej przyszłości. Nie mogła powiedzieć, że się nad tym już wcześniej nie zastanawiała i że nie miała gotowej odpowiedzi na taką właśnie ewentualność. Odstawiła więc tylko makaron na bok i odłożyła łyżkę, by przetrzeć ściereczką dłonie i spokojnym krokiem podejść do mężczyzny.
- Praktycznie już mieszkamy razem i kocham cię, więc chyba możemy pozwolić sobie na taki drobny kroczek w większe zaangażowanie. Choć osobiście wolałabym odciąć się od przeszłości i zacząć odkładać na jakieś całkowicie nowe lokum. Z naszą własną atmosferą i historią. – Stwierdziła, patrząc mu w oczy i uśmiechając się pocieszająco, by przestał tak wyraźnie obawiać się tego wszystkiego, co też ona powie. Wzięła go za rękę, wyciągając ją jednocześnie, aby mógł osobiście wsunąć na jej palec pierścionek. – Śmiało, panie narzeczony.

To… Zabolało, choć miała szczerą nadzieję, że nie dała tego po sobie poznać. Jednak myśl o tym, że jej własny mężczyzna musiał zdecydowanie zapracować czymś na opinię człowieka nienawidzącego mieszkańców Kwartału, cóż, była niczym wymierzenie jej mocnego policzka. Ba!, kopnięcie prosto w splot słoneczny, gdy i tak już praktycznie leżała przez inne nieprzyjemności.
Z całego serca pragnęła wierzyć w to, że Valerius naprawdę nie jest tak złym człowiekiem, za jakiego miała go jeszcze nie tak dawno temu. Tymczasem teraz dowiadywała się o nim dosyć nieciekawych rzeczy, które wywiercały w jej sercu dziurę raczej trudną do załatania. Owszem, była mu niezmiernie wręcz wdzięczna za szczerość związaną z przyznaniem jej się do opinii i powiedzenie jej tego prosto w twarz, lecz zdecydowanie wolałaby, by nie było co mówić.
- Co takiego robiłeś... robisz? – Spytała, przełykając ślinę i mimowolnie blednąc w oczekiwaniu na odpowiedź, której tak naprawdę chyba wcale nie chciała słyszeć.
Nie mogła jednak pozostawić tego wszystkiego ot tak, bez jakiegokolwiek komentarza. Zbyt dobrze wiedziała bowiem, że nadszedłby kiedyś ten moment, w którym zaczęłaby ponownie zastanawiać się nad tym, co takiego wyprawiał jej ukochany. To zaś mogło przynieść tylko jeszcze większe zniszczenia, a może nawet całkowite załamanie w ich związku, a tego w żadnym razie nie chciała. Naprawdę, ale to naprawdę pragnęła teraz spokoju i miłości.
- Muszę wiedzieć, Vale. Obiecuję, że przełknę wszystko. – Powiedziała poważnie, całkowicie odbiegając od niedawnej lekkości w zachowaniu i bawieniu się słowami.
Teraz była wręcz śmiertelnie stanowcza i nie miała najmniejszego zamiaru spuszczać z tonu aż do momentu, w którym postawiłaby na swoim, otrzymując odpowiednio satysfakcjonującą odpowiedź. Zaś o tą z pewnością łatwo nie było, co widziała w oczach szatyna. Biorąc głęboki oddech, uśmiechnęła się do niego delikatnie, wspierająco w swej prostocie. Naprawdę nie chciała, by czuł się źle. Ona tylko pragnęła znać odpowiedź i upewnić się w tym, że jej ocena nie była pomyłką.
To było paskudne zagranie, wiedziała o tym. Zdecydowanie nie powinna wątpić w kogoś, z kim coraz bardziej chciała spędzić resztę życia, jednak coś w niej zwyczajnie nie dawało jej odpuścić w kilku rzeczach. Ten przypadek zawierał najwyraźniej właśnie jedną z nich.
Nie poganiała go więcej, w spokoju oczekując na słowa płynące z jego ust. Nie sądziła, by coś w tym momencie było w stanie zmienić jej decyzję, zaś ta zawierała w sobie przecież faktyczne zaręczenie się z Angelinim, wyjazd z Kwartału u jego boku i prawdopodobnie wspólne zamieszkanie, które nie wydawało jej się już aż tak złym pomysłem. W końcu i tak spędzali ze sobą wyjątkowo dużo czasu, czasem nawet ze stwierdzeniem, że było go stanowczo zbyt mało.
- Kocham cię i dlatego nie przestanę się o ciebie martwić. Przynajmniej do czasu aż zażegnamy jakoś aktualne niebezpieczeństwo i będziemy mogli skupić się na naszych siostrach i sposobie wydostania ich z wybitnie paskudnej sytuacji. – Pogładziła go wierzchem dłoni po policzku, sadowiąc mu się na kolanach, by wreszcie złożyć pocałunek na tych niesamowicie zmysłowych wargach. – Takiego buziaka? – Mruknęła, wplatając palce w jego, wciąż za krótką!, czuprynę i ponownie miziając wargi. – Czy może jeszcze innego? Co, kochanie?

Nie zamierzała wychodzić. Cokolwiek by usłyszała, jakkolwiek byłoby to paskudne i bolesne, nie miała zamiaru opuszczać swojego jedynego szczęścia. Kochała go, czyż nie? Naprawdę, ale to naprawdę mocno pragnęła z nim być, ułożyć wspólną przyszłość pełną choć odrobiny tej beztroski, jaka była wcześniej między nimi. Owszem, bała się tego, co Vale ma jej do powiedzenia. Autentycznie obawiała tego, że okaże się potworem z tych najstraszliwszych koszmarów, jakie kiedykolwiek jej się śniły.    
To jednak była jej druga połówka. Wiedziała to chyba praktycznie od momentu, w którym zaczęli się przyjaźnić. Podświadomie zdawała sobie sprawę z tego, że to właśnie on jest Tym Jedynym. On, nikt inny. I czyż nie powinna trwać przy nim teraz niezależnie od tego wszystkiego, co usłyszy? Choćby było to niesamowicie wręcz bolesne i trudne do przełknięcia?
Przecież to właśnie relacja z nią po części popchnęła go w kierunku obecnego strażnikowania. Gdyby nie jej ojciec, zapewne mogliby wieść teraz inne życie. Niby niekoniecznie nawet wspólne, jednak wszystko mówiło jej, że byli ze sobą głębiej powiązani. Większość realistów zapewne byłaby skłonna nazwać to wymysłami wielce zakochanej panienki, lecz ona i tak naprawdę wierzyła w takie rzeczy. Przeznaczenie popychające ich ku sobie niezależnie od wszystkiego.
Mimo wszystko, chciała jednak dowiedzieć się tego, co sprawiło, że zasłużył sobie na taką a nie inną opinię. Oczywiście, mogła zawsze popytać u innego źródła, lecz to byłoby chyba nie fair w stosunku do niego oraz siebie samej.
Poza tym znacznie lepiej było przyjąć to wypowiedziane szczerze przez główną osobę w tym siedzącą, z całym podejściem Vala i znajomością okoliczności. Nie chciała szpiegować, bowiem to... Tylko jeszcze bardziej by wszystko zniszczyło. Tego była stuprocentowo pewna.  
- Ciiiichutko, kochanie. Nie obawiaj się. - Powiedziała, podchodząc do niego bliżej i biorąc go za rękę, którą ścisnęła na znak, że jest przy nim i mimo wszystko jest przy nim, tuż przy jego boku. - Możesz powiedzieć mi wszystko, przecież wiesz. Wciąż jestem tą samą Tabby, jaka była przy tobie nad jeziorem, marząc o całowaniu tych warg, którymi teraz zawładnęłam. Może tylko trochę starszą i bardziej zgorzkniałą. - Powiedziała szeptem, starając się jakoś go pocieszyć. Zaczynała coraz bardziej żałować, że w ogóle poruszyła ten temat.  
- Kocham cię. Ko. Cham. Cię. Nic tego nie zmieni. - Stwierdziłaz przekonaniem w głosie, plując sobie w brodę za krzywdzenie ukochanego.
To go bolało, a mimo wszystko nie pominął tego tematu, ciągnął go dla niej. Usilnie starając nie załamać i być silnym. Nie musiał być przy niej siłaczem ukrywającym swoje uczucia, grającym w jakąś chorą i ciężką grę. Chciała prawdziwego Valeriusa.
- Nigdzie się nie wybieram. Przepraszam, kochanie, nie powinnam była ciągnąć tego tematu. To już przeszłość, mało ważna w obliczu tego wszystkiego, co między nami.
Wysłuchując tego wszystkiego, co miał jej do powiedzenia, wciąż pozostawała w tym samym miejscu. No, po chwili tylko siadając mu na kolanach, by móc być jeszcze bliżej. Był taki ciepły i wspaniały, jej własny, kochany. Nie komentowała niczego póki sam nie skończył, nie miała nawet słów na to wszystko, nie chcąc przy okazji też niczego zepsuć.
Wbrew temu wszystkiemu, co myślała na samym początku, wcale nie odczuwała do niego żalu czy innych złych uczuć. Wręcz przeciwnie, czuła się tak, jakby faktycznie to wszystko rozumiała, jakby pływała w oceanie zrozumienia, przebaczenia.
Był jej narzeczonym, jej ukochanym, jej kochankiem. Jakże mogłaby go teraz odtrącić? Po tym wszystkim, co przez nią przeszedł, co dla niej zrobił. Nie była okrutna w odbieraniu mu, jak i również sobie, tej ostatniej deski ratunku, jaką była ich relacja.
Nie mogła pozwolić mu na dołowanie się, cierpienie z powodu wydarzeń zamierzchłych. Teraz liczyła się chwila obecna, a w chwili obecnej Tabitha postanowiła zrobić coś, co podpowiadało jej serce. Szalonego, patrząc z jej dotychczasowego punktu widzenia, ale równie słodkiego.
Przejeżdżając opuszkami palców po policzku i linii jego szczęki, zamknęła mu usta pocałunkiem tak różnym od zwyczajowej namiętności. Długim i niesamowicie wręcz czułym, pełnym oddania. Miała z nim wyjechać, zamieszkać wspólnie, tak? Dlaczego więc nie...
- Czerwiec to dobry miesiąc na ceremonię, nie sądzisz? - Powiedziała, patrząc mu w oczy z uśmiechem na ustach. - Dlaczego by nie przypieczętować tego...? - Wyszeptała, dotykając jego serca dłonią z pierścionkiem. - Choć kurką domową nie zostanę, musiałbyś mnie chyba wrobić w brzuch i przywiązać w kuchni, bym siedziała w domu. - Roześmiała się, patrząc na niego po chwili z łobuzerskim błyskiem w oczach. - Wrabiać się nie dam, ale zawsze można... Obiad nie boi się podgrzewania...
Kochała i zamierzała poślubić cchoćby dziś, tego była pewna...

Nie miała pojęcia, co mu siedzi w głowie. Już dawno utraciła zdolność odczytywania jego najskrytszych myśli i pragnień, choć… Czy kiedykolwiek tak naprawdę ją miała? Teraz zaczynała sądzić, że to po prostu była zasługa Valeriusa, tego dawnego chłopaczka będącego kimś, z kogo twarzy czy też zachowania dało się czytać niczym z otwartej księgi. Teraz to się zmieniło, więc nie mogła już powiedzieć zbyt wyraźnie, co się tam mu o czaszkę obija.
Chociaż wiedziała jedno – nie było to zdecydowanie nic dobrego lub choćby nawet neutralnego, była to jakaś czysta tortura, którą właśnie ona po części wywołała, powołała do życia. I naprawdę, ale to naprawdę mocno tego żałowała. Chciała tylko i wyłącznie szczęścia Vala, nie jego pogrążania się w smutku, wyrzutach sumienia przepełnionych już zupełną irracjonalnością lub też innych takich rzeczach. Pragnęła choć namiastki prawdziwej normalności.
- Kocham cię. – Powtórzyła śpiewnie, starając się poprawić mu humor pocałunkami. – Ty mój niesamowicie skromny facecie, który wcale nie afiszuje się swą urodą bardziej ode mnie. Trzeba wreszcie sprawić, by cię zniszczyły moje obiadki, Vale. Ta figura jest zdecydowanie zbyt apetyczna. – Stwierdziła, dodatkowo tycając go palcem prosto w sam środek klatki piersiowej.
Roześmiała się, gdy złapał ją za czubek nosa i odwrócił plecami do siebie, by zaatakować całuśnie jej szyję, którą wygięła w satysfakcji. Uwielbiała, gdy to robił, skubiąc ją jednocześnie wargami i drażniąc tym swoim lekkim zarostem. Oblizała wargi, obracając się do niego z powrotem w równie niespodziewany sposób, aby objąć jego nogi swoimi i przyciągnąć za koszulę ponownie do siebie. Kąsając, miziając, zapraszająco muskając językiem, zniżając wargi do jego szyi oraz torsu, który odsłoniła przy okazji za pomocą kilku zwinnych ruchów palcami, i powracając znów do ust.
- Ty też jesteś. – Wyszeptała kusicielsko, dosłownie wijąc się pod jego dotykiem, pomrukując cicho i mając wrażenie, że zaraz rozpadnie się od tego gorąca. – W tej chwili interesuje mnie tylko jedno niesamowicie ciekawe zajęcie… – Szepnęła, zsuwając się z jego kolan. – Kolacja. Zaraz nam wystygnie.