/ z czasoprzestrzeni

Wspomnienia nie przypominają filmu, choć często tak o nich myślimy. Wielka bryła recepcji Ośrodka pojawiła się przede mną, natychmiast rozbijając w pył kliszę pamięci.
Było zupełnie jak wtedy - przed dwunastoma laty podczas Sześćdziesiątych Czwartych Głodowych Igrzysk.
Ekscytacja i pewność siebie.
– Jak pani się nazywa? Be… coś tam?
Do dziś pamiętam nalaną twarz Strażnika Pokoju, który odprowadzał mnie do drzwi.
– Benner. Previa Benner.
Rozbiegane, świńskie oczka.
– O, bardzo egzotycznie. Ósemka? Jedenastka? Nie, momencik, Felicia coś wspominała, zdaje się. Zaraz,  zaraz. Dziesiątka? To gdzieś w środku kontynentu, czyż nie?
Góra-dół. Obojętne wzdrygnięcie ramion było najlepszą odpowiedzią ze strony trybutki, która nie mogła doczekać się dnia Igrzysk.
Minęło dwanaście długich lat a ja wciąż obojętnie wzdrygam ramionami, odprowadzana przez czujny wzrok recepcjonisty. Uśmiecham się do niego, machając obojętnie przepustką.
Bolą mnie zęby od tego uśmiechu, kąciki ust ciągną, jakby ktoś spiął je z tyłu gumką. Ok, przetrwam. Co mi innego zostało?  
Nawet śmiać mi się nie chce. Nawet drwić.
Myślicie, że wkraczając do Ośrodka i kierując się ku Sali treningowej poczułam się jak Odyseusz przybijający do brzegów Itaki? Pieprzyć. Gdzie tam. Miałam dość siedzenia w dusznej taksówce pośrodku najgorszego korka, jaki stworzyła cywilizacja, chciałam wreszcie rozprostować nogi, wziąć prysznic i napić się czegoś zimnego, bo jakoś cholernie zaschło mi w ustach.
Zwyczajnie, jak to po pracy.
I oto proszę, Ośrodek Szkoleniowy, lobby bar, pomrukująca klima, kafejka internetowa szumnie zwana centrum informacyjnym, senny recepcjonista za kontuarem, wszystko jak dawniej, czas zamrożony niczym lód w niezliczonych drinkach z whisky. Niech mi nikt nie opowiada, że nie można cofnąć się w przeszłość.
Życie zatoczyło pętlę i znów postawiło mnie na schodach cholernego Ośrodka Szkoleniowego.
Alleluja!
Kelner w restauracji o nic nie pytał, kiedy zażądałam szklanicy wypełnionej alkoholem, niekoniecznie legalnym na oficjalnym treningu… ale ćwiczenia z Gautier do takiego nie należały. Wszystkie chwyty dozwolone.
W tym drinki z lodem.
Kilka minut później drzwi opustoszałej sali treningowej rozsunęły się z sykiem teatralnej kurtyny. Voilà! Na scenę znów wkracza bohater zaginiony gdzieś w połowie pierwszego aktu.
Oklaski?
- Tylko tyle?
Podniosłam do ust szklankę, obojętnym wzrokiem mierząc tkwiący w środku tarczy nóż. Whisky miała rześki, mocny smak. Dymny, podnoszący na duchu smak zwycięstwa.
Mojego zwycięstwa.
- Kiedy na Arenie cudem trafisz w trybuta też zaczniesz tańczyć ze szczęścia? - bursztynowy alkohol zalśnił nęcąco, gdy szklanka z cichym stuknięciem spoczęła na stoliku wchodzącym w skład stanowiska roślin jadalnych.
Durna nazwa.
Wszystkie rośliny są jadalne… ale niektóre tylko raz.
- Już wiem, że potrafisz zabijać.
Kąciki ust podskoczyły nieznacznie do góry, kiedy oparłam się o metalowy stół, całą uwagę poświęcając poobgryzanym paznokciom.
- Teraz chcę się przekonać, czy potrafisz przetrwać.
Miodowe spojrzenie prześlizgnęło się po Gautier i zamarło dopiero na nożach, leżących w zasięgu dziewczyny. Przez kilka, kluczowych sekund byłyśmy jak obwąchujące się psy, które nie są pewne, czy się lubią, czy gryzą.
Amanda przypatruje mi się podejrzliwie. Oczy ma czujne, usta niby uśmiechnięte. Wiem, co myśli, niemal widzę, co kłębi jej się pod czaszką. Po cholerę ja, Previa Benner, zgodziłam się na treningi? Czego chcę? Nudzi mi się wieczorami w pustym mieszkaniu? Gautier pewnie już słyszała (Randall potrafił być niezwykle uczynny w tej sferze), że nie pracuję w pokojowej branży. Słyszała, że jestem zwariowaną, podstarzałą panną, która jednak zapewniła sobie przyzwoitą posadkę. Klasyka. Wielu Zwycięzców tak w końcu ląduje. Co mogło mnie więc wyrwać z ciepłego bagienka koszar? Jakiś kaprys? Może coś wiem, może dostałam cynk, że szykuje się coś wielkiego, niesłychanego, przewrót, rewolucja, atak terrorystów, inwazja kosmitów?
- Podejdź. - koniec badawczych spojrzeń, węszenia, wyczuwania przeciwniczki.
Najwyższa pora działać.
- Potrafisz rozróżnić kapustę od sałaty? - delikatne uniesienie brwi, którego pozbyłam się dopiero dzięki zanurzeniu ust w alkoholu, nie zwiastowało przyjaznej rozmowy przy szklaneczce czegoś mocniejszego.
Ja o tym wiedziałam - Gautier dopiero miała się przekonać.

Czy ona kpi? myślę leniwie, wsłuchując się w miarowe klekotanie trybutki. Czy drwi sobie ze mnie, ten aniołek, ta słodka chmureczka obarczona winą za zaatakowanie Tudor, ta trybutka, która przybyła tu nie wiadomo skąd, równie nie wiadomo dlaczego pozwoliła się natychmiast pozbawić prawa do treningów z resztą przeciwników, a teraz przemawia najspokojniej, jakbyśmy rzeczywiście spotkały się w szczytnym celu?
Przecież powinnam coś czuć - jakieś napięcie, nerwowość, może nawet irracjonalny strach - wszystko to zaś obliczu uzbrojonej wariatki, która kilkadziesiąt godzin temu podziurawiła śledzionę Catrice jak sitko.
Jedno drgnienie palca, jeden przestrach za dużo i nie będę żyła. Wystarczy, że złapie za nóż i nim rzuci.
- Przyjaźń…
Drgnięcie kącików ust - delikatnie w górę, niemal nieśmiało. Znam to słowo. Znam jego definicję. Znam zastosowanie w życiu.
I wychodzę z założenia, że ma prawo bytu wyłącznie w obliczu śmierci.
Wbiłam spojrzenie w Gautier, tak złowrogo spokojne, przepełniona obecnością tej dziewczyny, tego wcielenia klęski, tego przekleństwa. Bo tak, jej szaleństwo to klątwa. Nie ma wątpliwości. Klątwa, która ani na chwilę jej nie opuściła, która po prostu zatoczyła krąg i znów przemieniła się w kolejne nieszczęście.
Wystarczy, że ponownie złapie za nóż i rzuci.
A jednak spoczniesz w ziemi koło ojca znacznie prędzej, niżbyś przypuszczała, syczy zły głosik w głowie. Czyż nie o to się modliłaś, durna babo? Czy ten piekielny, upadły anioł z zestawem noży nie jest właśnie odpowiedzią na twoje żałosne modły? Max będzie konał samotny, zupełnie opuszczony, dławiąc się krwawym kaszlem, w jakimś leprozorium dla ubogich, przerażony tak, jak tylko może być osierocone umierające dziecko…
- Musisz zrobić coś, by tłum Cię pokochał. Możesz odcinać kończyny. Wycinać wątrobę. Zjadać serca poległych.
Ale tu, w łagodnym cieniu sali treningowej, to wszystko nie jest wcale ważne. Tu znajduje się brama do innego królestwa. Do małego, niezwykle cichego świata, który wypełnia sobą tylko obecność dwóch kobiet. Jednej młodszej, rozkołysanej, rozbujanej młodością gibkiego ciała i drugiej, tak nienaturalnie spokojnej, siedzącej naprzeciw z dłońmi spoczywającymi na blacie, obok szklanki whisky i roślin, które przy odrobinie dobrych chęci mogłyby ją zabić.
- Im więcej krwi przelejesz, tym bardziej wzrosną Twoje szanse w oczach sponsorów… - kostki zachrzęściły cicho, gdy wygięłam palce, nie przestając się uśmiechać, tak jak mógłby to robić lampart albo niedźwiedź, wcale nie przejmując się, że Gautier może chwycić za nóż, widząc ruch mojej ręki prześlizgującej się nad
uśpionymi roślinami, nad dziesiątkami trujących nasionek, aż ku lśniącej szklance wypełnionej alkoholem.
- … i tym mocniej będą chcieli zabić Cię wciąż żyjący trybuci.  Wystarczy jeden błąd, jedno potknięcie, by już się nie podnieść… zupełnie jak w tańcu, który uważasz za bezużyteczny. Na Arenie będzie na Ciebie czekać cały układ, zestaw kroków, skoków i obrotów wykonywanych w rytm armatnich wystrzałów zwiastujących śmierć przeciwników. - zakołysałam alkoholem w szklance, mrużąc z lubością oczy. Duży łyk whisky pozwala cofnąć się po swoich śladach, jakbym zwijała własny cień, zacierała ślady butów.
I oto wracają w pełnej krasie.
Sześćdziesiąte Czwarte Głodowe Igrzyska.
Słodki śpiew ostrza przesuwającego się po gładkiej szyi dziewczyny z Piątki.
Głuchy charkot chłopaka z Dwunastki.
Wściekłe spojrzenie partnera z Dwójki.
-  Danse macabre, w którym wygrywa najlepszy tancerz. - szklanka powędrowała do góry w wyraźnym geście toastu skierowanym ku pannie Gautier.
Zrozumiała? Dla własnego dobra powinna chociaż spróbować.
W końcu kto lepiej zna smak krwi trybutów, jeśli nie ja?
Pielęgnuję wspomnienia z Areny, ponieważ stanowią dla mnie punkt zwrotny. Odnośnik. Nowy start.
Zupełnie, jakbym zresetowała życie i zaczęła je od nowa - z o wiele wyższego poziomu. Większość Zwycięzców uważa, że to niezdrowe.
Starają się zapomnieć. Zmyć krew z rąk. Nie mogą spojrzeć na własną twarz w lustrze, by nie czuć do siebie obrzydzenia.
Ale oni to oni. Ja - to ja.
Jak urzeczona gapię się w bursztynowe, nieporuszone oczy zabójcy. Każdego ranka dostrzegam je bardzo wyraźnie. Jasne, zupełnie przejrzyste, bystre, złote tęczówki z ciemną plamą nieruchomej źrenicy. Na dnie niczym w płytkiej, bardzo czystej wodzie odbijają się cienie i kształty, prześlizgują odblaski.
Lubię myśleć, że to duchy moich ofiar.
- Słodkie różnice kulturowe. - z mojego gardła wyrwał się krótki, niemal szczekliwy śmiech, kiedy pieszczotliwie przesunęłam palcami po zestawie smukłych probówek, w których tkwiły niegroźnie wyglądające nasionka. Ekscytacja szepcze do mnie czule, lód w mojej głowie zaraz rozsadzi puszkę mózgową, czuję, jak tyka niewidzialny zegar uzbrojonej bomby.
- W Dystrykcie Drugim już na trzecich zajęciach pierwszej klasy uczyli nas, jak dobierać broń do warunków fizycznych. Chłopcy lubili miecze, nęciły ich duże zabawki i wrażenie, jakie miały zapewniać. Dziewczynki wolały łuki i noże, a ja…
Lubię ten moment, tą chwilę kosmicznej pustki między wybraniem odpowiedniej probówki i niemal teatralnym wsypaniem jej zawartości do alkoholu.
- … byłam znacznie bardziej elastyczna. Dopiero w wieku czternastu lat zdecydowałam się na konkretną broń.
Niewielkie ziarenka opadły na dno szklanki, odcinając się od bursztynowej barwy alkoholu ciemnymi grudkami. Delikatny ruch nadgarstkiem wystarczył, by nasionka oderwały się od dna i zawirowały w gęstej cieczy, zupełnie jakby były targane delikatnymi podmuchami wiatru. Bez słowa podałam Gautier szklankę, kiwając zachęcająco głową i rozsiadając się wygodniej na blacie stołu - noga na nogę, pasemko włosów odrzucone na plecy, kąciki ust unoszące się w lekkim uśmiechu wygrzewającego się na słońcu kota...
Niech los zawsze wam sprzyja.
- Śmiało, przecież Cię nie otruję. Nie zrobiłabym tego Malcolmowi.
Ta gładka jak kluska formułka nic mnie przecież nie kosztuje, choć zawiera w sobie oczywiste kłamstwo. Znacznie łatwiej przyszłoby mi otrucie podopiecznej Randalla… niż zrobienie mu sałatki, co w porywie słodkiej naiwności zasugerowała Amanda.
Nie lubiliśmy się zbytnio, ale też nigdy nie byliśmy wrogami. Swego czasu owo nielubienie Malcolma w moim wykonaniu podszyte było niezdrowym zainteresowaniem, niemal dziecinną potrzebą zwrócenia jego uwagi, uzyskania aprobaty, zdobycia sympatii…
… a dzisiaj? Dzisiaj Randall był wyłącznie wilkiem z sąsiedniego stada.
Na domiar złego takim, którego miałam prawo się obawiać.

Ja też lubiłam swoje kukri, czego najlepszym świadectwem są blizny na dłoniach.
Uśmiechnęłam się blado, przesuwając opuszkami palców po krętych, jasnych liniach owijających się wokół nadgarstków. Blizny, te blizny, nie miały znaczenia. Prawdziwe rany odniosłam poza przestrzenią i poza czasem. Te były tylko ich symboliczną prezentacją, odbiciem. Materia wszystko zubażała, rozpraszała, a zarazem wchłaniała – również ból, cierpienie… miłość.
Jestem weteranką najstraszliwszej z wojen - wojny z własny obłędem. Wszystkie późniejsze konflikty i te, które dopiero będą, okażą się jej wyblakłą kopią. Artyści to wiedzą. Wiedzą, że nawet najdoskonalsze odwzorowanie myśli oddala się od doskonałości. Myśli bywają blisko istoty rzeczy, a gdzieś po drodze, w akcie stworzenia dzieła, takiego czy innego, obrazu, opowieści czy rzeźby, następuje nieuchronne rozrzedzenie perfekcji.
Opór materii.
Był on odczuwalny nawet na poziomie wzajemnej komunikacji między mną a Amandą – słowa były balastem, więcej zakrywały niźli odkrywały.
- Kolejna śledziona? Nie podejrzewałam Cię o monotonność… - … bo w końcu łączy nas pewnie podobieństwo.
Wyczuwałam to - zupełnie jak zapach burzy wiszący w powietrzu bądź delikatny swąd zgnilizny obecny w piwnicach całego Panem. Pragnienie przetrwania. Potrzeba rozrywki… ale przede wszystkim zdolność do zadawania bólu.
I ciągła gotowość do szerzenia śmierci.
Nasz wróg ani się obejrzy, gdy zatrąbi nad nim anioł wtóry i oznajmi, że właśnie przesrał swoje bezsensowne życie. Tymczasem w powietrzu rozbrzmi: „Kochanie, zapal światełko na grobie dziadziusia”, „Odszedł nasz nieodżałowany” oraz „Tu leży ukochany mąż i ojciec”, zanim przeciwnik zdąży złapać się za głowę i krzyknąć: „Jak to?” i „Skandal!”.
W tym tkwił mój największy problem. Nie zwariowałam skutkiem wypadku, ciężkich przeżyć, całkowicie zrypanego dzieciństwa.
Ześwirowałam, bo po Igrzyskach zabrakło mi śmierci.
Właśnie tego mi brakowało aż do dnia rebelii. Tęskniłam za zapachem strachu, za widokiem przerażenia w oczach drugiego człowieka.
Tęskniłam za mrokiem Areny, za Previą z Igrzysk - tą Previą, która stała pośrodku stosu bezgłowych korpusów umazana lepką, krzepnącą krwią. Previą doznającą tego cudownego uczucia oczyszczenia.
To piękne, szlocha wzruszony hipokamp.
Och, do licha, Benner! – wtóruje mu zakręt skroniowy.
Odnalazłam właśnie klucz do swojej duszy. Czy to nie cudownie znaczące?
- Dzikie koty? - mój głos już nie brzmi jak upadek dojrzałej śliwki. Płynie i płynie w powietrzu niczym długi, smukły nóż kukri ciśnięty ręką wytrawnego zawodowca, z gracją charakterystyczną dla mojego stylu.
Cięcie od dołu, by dotrzeć do wnętrzności.
- Spójrz na mnie, aniołku. Spójrz w zwierzęco żółte oczy, doszukaj się w nich wszystkich moich dziwactw, zakrętów, niepokojów. Przekonaj się, że potrafię popłynąć pod prąd, a później z jego biegiem. Potrafię, bo potrafią to tak durne istoty jak łososie i nawet bezużyteczne wodorosty na rzece w Siódemce. Dostrzeż pod niewzruszoną miną, zbyt chłodnymi źrenicami, spokojnymi dłońmi to, co ukrywam… - kąciki ust podskoczyły do góry, gdy zacisnęłam na nadgarstku Gautier smukłe, długie palce.
Pozdrowienie Previi Benner. Cóż za zaszczyt.
- … dla waszego dobra. Choć na to pytanie odpowiedź poznałaś już w izolatce. - uścisk palców zelżał po chwili, jednak nie cofnęłam dłoni - kontakt cielesny był dla mnie chwilą, którą należało odpowiednio celebrować. Mój dotyk  nie był przypadkowy, nie mógł być odebrany jako przypadkowy. Zwykle zwiastował śmierć nieszczęśnika… jednak zwykle nie oznacza zawsze - co brzmi jak pieprzona krwawa bajka Andersena.
To było częścią zadania, którego podjęłam się sugerując indywidualne treningi.
Musiałam wysyłać Gautier czytelne znaki ostrzegawcze. Każdy gest, każda mina musiały nieść ze sobą przekaz, jakbym mówiła:
Nie pakuj się w bagno, siostro
albo
Odpuść sobie, młodsza koleżanko po fachu.
choć zdrowy rozsądek powinien podpowiadać Amandzie coś zupełnie innego, być może:
wywieź Benner śmieciarką na wysypisko. Posól ziemię, po której stąpała. Previa śmierdzi na kilometry gównem i problemami.  Niech przekleństwo spadnie na innych trybutów.  Miej rozum w głowie, dziewczyno.
Ale było już za późno na wycofanie się z układu - i wiedziały o tym obie strony.
- Gratuluję, aniołku. - kostki lodu zagruchotały cicho, gdy uniosłam szklankę do ust, pociągając spory łyk alkoholu, w którym wciąż unosiły się ciemne, powoli przybierające na objętości ziarenka. - Właśnie pozbawiłaś się szansy na poprawę  perystaltyki jelit. - naczynie stuknęło cicho, gdy odstawiłam je na blat stołu, sięgając po opróżnioną fiolkę, której zawartość z lubością wsypałam do whisky.
- Siemię lniane, prawdopodobnie najpopularniejszy środek leczniczy. Sto gram dostarcza co najmniej połowę dziennej dawki niezbędnych dla organizmu mikroelementów. Zapobiega awitaminozie, uzupełnia białko, błonnik i magnez, działa łagodząco przy nieżycie układu pokarmowego. - ciche stuknięcie butów o wypolerowaną posadzkę było zwiastunem nagłego ożywienia z mojej strony - zeskoczyłam ze stołu, przeciągając się przy cichym akompaniamencie rozprostowywanych kości.
- Poproś Randalla, by wyświetlił Ci migawki z Sześćdziesiątych Czwartych Głodowych Igrzysk. Jestem pewna, że ogląda je za każdym razem, gdy w telewizji akurat nie puszczają dobrego horroru.
Kilka wprawnych ruchów nadgarstkiem wystarczyło, by pobudzić w zziębniętych dłoniach krążenie krwi.
Widziałam w życiu wiele masakr, części z nich patronowałam… i dobrze wiem, że nie usprawiedliwią ich żadne szczytne hasła.
- Nie spotkałyśmy się, by rozmawiać o mojej bez wątpienia fascynującej osobie…
… ponieważ nikt nie potrafi określić, kim tam naprawdę jestem.
Strażniczką Pokoju? Żołnierzem? Zwyciężczynią? Mentorką? Wariatką? Wszystkim po trochu?
- Na Arenie nigdy nie bierz żywności od drugiego trybuta. Nigdy nie spożywaj owoców, grzybów, liści, kiełków i pestek, których nazwy nie potrafisz wymienić. Wszystko, co nie jest Ci znane, bez wątpienia może wywołać mnie lub bardziej bolesną śmierć. Kieruj się instynktem, bo to on naprowadzi Cię na trop innych trybutów... bo przecież nie należysz do tej grupy zawodników, którzy będą unikać starć. Mam rację?
Lekki uśmiech rzucony przez ramię Gautier.  Ciche prychnięcie, zupełnie jak u kota… oraz niemal bezszelestne kroki, gdy ruszyłam w stronę ściany, zdejmując wojskową bluzę i rzucając ją obojętnie na posadzkę - tak pokrótce brzmiała odpowiedź na elaborat trybutki.
Wróg czy przyjaciel?
- Widzisz, dziecinko… - chłodny powiew suchego, zimnego powietrza z wentylatorów przemknął po nagiej skórze ramion, kiedy oparłam się o ścianę, wpatrując się spokojnie w Amandę.
- Przez całe życie wychodziłam z bardzo prostego założenia - jeżeli szukasz godnego wroga….
Ślepia zwierzęcia, pogańskiego boga, niewzruszone niczym górski strumień zalśniły w wyrazie niezdrowej ekscytacji, gdy przesunęłam dłonią po gładkiej ścianie.
W miodowym wzroku Previi Benner nie było ani śladu porażki, ani krztyny poddania czy rezygnacji. O nie. Tylko ta straszna spokojna pewność.
Czego?
O tym przekonała się Amanda Gautier w chwili, w której ciche pstryknięcie włączników okazało się zwiastunem zapadnięcia mitycznych ciemności.
Lekkie pstryk!
I nagle cała sala pogrąża się w mroku.
Gęstym jak melasa.
Nieprzewidywalnym jak ja.
- … wybierz przyjaciela…
Echo odbiło się od wysokich ścian, zniekształcając ton głosu do głuchego pomruku przyczajonego drapieżnika.
- … on wie gdzie uderzyć.
Kolejna zasada Previi Benner, cięższa niż ołów i trudniejsza do skruszenia niż diament.
Ale jakże prawdziwa. Jeśli trening miał przynieść efekty, powinien przybrać najbardziej ekstremalną formę. Kto mieczem wojuje i takie tam.
- Na Arenie największym wrogiem jest czas! Nigdy nie możesz mieć pewności, kiedy zapadnie zmrok… i nigdy nie wiesz, kto będzie się w nim czaił.
Doświadczenie zawodowca nigdy nie zawodzi.
Doświadczenie Zwycięzcy nigdy nie pozwala się przeliczać.
Doświadczenie żołnierza nigdy nie dopuszcza poczucia strachu.
- Masz dwanaście sekund! Znajdź broń, aniołku, zanim ja znajdę Ciebie!
Walizka pełna tajemnic.  Cylinder pełen królików.  Kanałek pełen zamordowanych.
Previa Benner wróciła do gry.

Wiem, czym jest polowanie. I wiem, czym jest śmierć.
Już nieraz miałam lufę klamki przy skroni, dźgano mnie kałachem w plecy, szturchano nożem, bito, kopano, próbowano spalić, torturowano i raniono. Teoretycznie umarłam bardzo wiele razy. Powinnam być oswojona.
Tylko że ze śmiercią nie sposób się oswoić.
Cholera, no nie sposób.
Gdy wiem, że jestem zagrożona, gdy tylko dociera do mnie niejasne wrażenie niebezpieczeństwa,  robi mi się zimno, jakbym dostała pozdrowienia od królowej zimy przyczajonej w głębi mego DNA. Zamiast krwi mam w żyłach krzepnący sorbet, na ustach wyciśnięty uśmiech kretyna.
Pi, pi, pi, pi, pi, wyje alarm w głowie.
Dobranoc, przyjaciółko. Adieu! Tym razem się nie wywiniesz własnemu obłędowi. Dobrze wiesz.
I gdy tylko gaśnie światło na sali treningowej - nagle dzieje się coś dziwnego. Rzeczywistość zaczyna się zakrzywiać, zamykać, skręcać w spiralę.
Wciąż stoję przy włączniku, ale już nie ma we mnie wcześniejszych obaw związanych z niezdrowym zamiłowaniem Gautier do noży. Wyparowały w ułamku sekundy.
Teraz powolutku rodziła się ekscytacja. Radość. Zadowolenie.
Buzuje we mnie energia, gotowość do działania, do ataku. Tryska jak ropa z odwiertu. Nie umiem jej kontrolować, muszę się poddać.
Do diabła, kto potrafiłby opanować wulkan?
Właśnie otwierają się drzwi klatki i lampart w mojej głowie wyskakuje na zewnątrz.
O tak, Teraz pobawimy się w treningi po mojemu.
Królowa zimy chichocze w moich żyłach, po prostu zanosi się śmiechem. Słyszę, jak echo wali wewnątrz tętnic. Bum, bum, bum. Lampart jest gotów, żeby uderzyć. Czuje zapach ofiary, podniecająco słodki zapach ludzkiego mięsa. Atakujemy jednocześnie, wielki niewidzialny zwierz i ja.
Czasem myślę, że Previa Benner tak naprawdę nie istnieje. Że wypadłam z kartek przygodowej książki dla chłopców z początku dwudziestego wieku. Albo z komiksu. Mam łeb nabity ideami jak Batman, o którym czytałam z podniszczonych kart jako dziecko. Niestety, brakuje mi Alfreda do pomocy… oraz studzenia emocji.
Brakuje mi też - rzecz oczywista - zdrowych zmysłów. W życiu nie spotkałam drugiej tak pokręconej osoby. I kogoś, kto miałby tylu wrogów.
Nienawidzą mnie społem wyżsi stopniem rebelianci, radykalni partyzanci, bojownicy, zwolennicy politycznej poprawności, zaangażowani społecznie dziennikarze, skorumpowani urzędnicy, żołnierze różnej maści, lokalni politycy, dystryktowi królowie i obrońcy sumienia.
Ale ja się nie przejmuję.
Po prostu robię swoje.
Jakiekolwiek szaleństwa by to oznaczało.
- Najpierw palce, później stopa! Poruszaj się wolno, zanim postawisz następny krok, pomyśl i przywołaj w pamięci obraz podłoża. Na Arenie wykorzystuj odgłosy otoczenia: wiatr, armatni huk, deszcz… wtedy możesz wykonywać szybsze ruchy. Ręce przy ciele, jedna dłoń koniecznie na broni, nie będziesz miała czasu, by po nią sięgać!
Przykucnęłam, muskając opuszkami palców zimną posadzkę hali - mój głos wciąż odbijał się echem od strzelistych ścian i zamierał dopiero gdzieś wysoko, pod sufitem.
Cichy szelest ze strony, gdzie zostawiłam Amandę, wyraźnie świadczył o tym, iż dziewczyna potraktowała moje słowa zupełnie poważnie.
- Obserwacja i nasłuch! Dzięki nim możesz ocenić, gdzie znajduje się przeciwnik i wybrać lokację, do której powinnaś się przenieść w zależności od własnych zamiarów. To Ty dyktujesz warunki i decydujesz, czy zaatakować, czy wejść wrogowi w dupę! Metaforycznie, rzecz jasna.
Kąciki ust podskoczyły nieznacznie do góry, nie mogąc dłużej opierać się rozsadzającej mnie radości.
Czas płynie dla mnie i drapieżcy, którym się stałam, wolniutko, ledwo cieknie, tak jakby chciał się zaraz zatrzymać, jednak zmysły śmigają swobodnie na krawędzi sekund, przez co ruszam się szybciej niż rozdrażniona bestia.
Doskonale wiem, co robić.
Mam to wpisane głęboko w genach pożeracza mięsa. Optymalną drogę ataku.
Dwa szybkie, energiczne kroki, wciąż na wpół schylona, wciąż ukrywająca się w gęstej ciemności (ludzie nigdy nie patrzą w dół, nigdy nie spodziewają się ataku z poziomu niższego niż pierś), wciąż muskająca palcami posadzkę - bluza leżała tam, gdzie ją zostawiłam, zmięta, ciężka, nieporęczna… i chwilowo niezwykle przydatna.
Zacisnęłam dłoń na materiale, ważąc go w ręce, oceniając możliwość ruchu, planując trajektorię lotu, spokojnie czekając, aż wzrok przywyknie do ciemności i zdołam wyodrębnić ciemniejszą sylwetkę trybutki.
- Prawa!
Dokładnie w momencie, w którym przerwałam gęstą, niemal namacalną ciszę, wojskowa bluza pofrunęła ku znajdującemu się najbliżej Amandy stoisku z roślinami jadalnymi. Materiał runął wprost na delikatne, przeszklone ramki, za którymi ukryte były zasuszone okazy oraz na niezliczone probówki z nasionami - sądząc po huku tłuczonego szkła, co najmniej tuzin z nich pomknęło na spotkanie z posadzką hali, nie tylko ścieląc ją ostrymi drobinkami…
… ale tworząc idealne warunki do ataku.
Igrzyska to sztuka wprowadzania w błąd.
Będąc blisko, udawaj, że jesteś daleko.
Będąc daleko, udawaj, że jesteś blisko.
Atakuj, kiedy przeciwnik nie jest na to przygotowany.
Pojawiaj się tam, gdzie się ciebie nie spodziewa.
Na przykład… na samym koniuszku jego broni.
Osiem długich kroków, które dzieliły mnie od Gautier, pokonałam w chwili, w której bluza runęła na stolik, przewracając szklane probówki i odciągając uwagę trybutki od faktycznego zagrożenia.
Krzyknęłam: prawa. Rzuciłam bluzę na prawo. Zaścieliłam posadzkę odłamkami szkła po prawej stronie…
… ale zaatakowałam z lewej.
Z brawurą, szaleństwem, czytelnym obłędem, może nawet heroizmem - gruba bluza oplatała dłoń dziewczyny, krępowała ruchy jej nadgarstka.
Źle dla trybutki, lepiej dla mnie.
Zacisnęłam dłoń na lewym przedramieniu Gautier, obracając ją ku sobie w oczekiwaniu na najbardziej naturalny odruch, jaki zna ludzkość - jeśli jesteś uzbrojony, a ktoś cię atakuje - dźgaj. Moja ręka natychmiast pomknęła ku nadgarstkowi Amandy owiniętemu materiałem, zamykając go w silnym, przywodzącym na myśl kleszcze uścisku - uścisku pozbawionym delikatności, który wyczuwalny była w niemal identycznym geście sprzed kilku minut.
Wyszczerzyłam się w uśmiechu, niejasno zdając sobie sprawę z tego, że w ciemności mój grymas musi wyglądać jak zawieszony w powietrzu; białe zęby odznaczające się od mroku jasnymi plamami, zupełnie jak w kreskówkach dla dzieci - jednak zamiast uchylić się przed nadchodzącym ciosem…
… wlazłam prosto w jej nóż, bliziutko, niemal do zwarcia, póki nie poczułam końcówki zimnego, kuszącego ostrza na brzuchu.
Nie tak się uczyli walczyć w filmach. Tam nikt nie rusza do zwarcia na człowieka z bronią w garści. Przeciwnicy skaczą koło siebie jak koguty bojowe, barwni i zwinni, posłuszni odwiecznej intuicji. Tymczasem Previa Benner znów oszukuje, znów robi coś wbrew regułom. Przecież powinna uciekać, ukrywać się w ciemności, zwodzić aż do zmęczenia materiału.
A tu nic z tego, jak widać.
Na każdym kroku przesrane, co za ból.
Jestem tuż przy Gautier, jakbym chciała wziąć ją w ramiona, lecz nie miała ku temu śmiałości. Zaciskające się na nadgarstku palce wciąż unieruchamiają uzbrojoną dłoń trybutki tuż przy moim ciele.
Wystarczyłoby jedno dźgnięcie.
- Dezorientacja i zaskoczenie. Odciągaj myśli przeciwnika od swych zamiarów, jeśli jest czujny, a możesz być pewna, iż podobny stan na Arenie będzie codziennością, odwróć jego uwagę. Kamień, patyk, owoc - nawet najmniejszy szelest skieruje atencję w miejsce, z którego dobiegnie dźwięk. Wtedy uderzaj z drugiej strony, najlepiej od tyłu, by nie miał szans Cię dostrzec aż do momentu, w którym nie zanurzysz ostrza w jego ciele.
Milimetr, dwa - przysunęłam nóż do ciała, czując, jak jego czubek zanurza się w jędrnej skórze, bez problemu pokonując mierną przeszkodę w postaci cienkiej koszulki.
Puste wrażenie, oszustwo zmysłów bądź mój sen szaleńca - w chwili, w której ostrze przebija skórę, moje nozdrza niemal natychmiast wypełnia woń krwi.
Przyjemnie żelazisty zapach kilku miernych kropelek, które niemal natychmiast wsiąknęły w ciemny materiał.
Chłód nożna rozgrzewa. Naprawdę dodaje siły.
Lepka, krzepiąca, gęsta krew.
Co za uczucie!
- Zapamiętałaś?