Tego dnia wszystko było inne i chciała, by właśnie takie było. Codzienna szara rzeczywistość sprawiała, że tłumiła w sobie te wszelkie rzeczy, jakie potrzebne jej były na wolności, nie w samym środku duszy. Zmieniła się i nie mogła już dłużej udawać, że wcale tak nie było, jednak mimo wszystko… Cóż, wciąż próbowała pozostać choć w drobnej części dawną sobą. Nie taką jaką ona sama pamiętała, gdyż pierwotny obraz już dawno zatarł się w jej pamięci, lecz kimś, o kim opowiadała jej babcia. Ta sama podstarzała kobieta, o której jej matka mawiała, że wygląda niczym chodzące nieszczęście.
Chociaż to wciąż nie brzmiało tak jak powinno, a przynajmniej Delilah czuła brak czegoś we wspomnieniach związanych z matką i babką. Z dawnych czasów pozostawała w jej głowie myśl o tym, jak bardzo te dwie kobiety nie potrafiły sobie przypaść do gustu. Myśl, a właściwie wspomnienie. Kilka rozrzuconych obrazów, które poskładane nieudolnie w jedną całość, cóż, dawały prawie że jasny obraz. Wizytówkę tego wszystkiego, co teraz ujawniało się w pamięci Deli tylko i wyłącznie pod postacią kilku krótkich i niepoukładanych słówek wyjętych z wypowiedzi kobiet. Nic dziwnego, skoro minęło aż tyle czasu, jednak równocześnie… To było ciężkie.
Lecz najgorsze chyba przy uświadamianiu sobie, że tak naprawdę sama nie wie, przez co cierpi najbardziej. Jej tak zwany ból dupy brał się dosłownie znikąd, choć zarzewie miał z pewnością w tym wszystkim, co towarzyszyło jej praktycznie na co dzień, jeśli nie nieustannie. Owszem, może nie miała pod tym względem najgorzej, przecież widziała na własne oczy, jak ten człowiek zwykł traktować innych, jednak zdecydowanie nie mogła też powiedzieć, by jej egzystencja łapała się w podstawowe schematy tych zwanych prostymi.
Ktoś zapewne nazwałby ten rodzaj myślenia czymś na kształt filozoficznych bzdet, ona sama też zaczynała już chyba wchodzić w ten etap określania zjawisk tego typu, jednak w tej chwili Di zwyczajnie nie mogła pohamować nadzwyczaj twórczego myślenia, które miało to do siebie, że wprost uwielbiało uciekać tylko sobie znanymi ścieżkami. Okoliczności zaś tylko mu to ułatwiały.
Była w końcu pełnia lata. Słońce przypiekało z całą swoją siłą, czyniąc z niektórych miejsc coś zbliżonego do wielu piekarników zebranych w jedną wielką kupę i to bynajmniej nie śmiechu. Znaczna większość logicznie rozumujących osób zapewne miała pozostać w swych norach do samego wieczora, gdy to upał nie doskwierał do tego stopnia, jednak Delilah nie była znaczną większością. Ona, jak chyba na większość osóbek szumnie nazywających się wielkimi nastolatkami, pragnęła na każdym kroku podkreślać swój indywidualizm oraz oddzielać siebie od innych grubą kreską.
Co w tym danym wypadku objawiało się w wyskoczeniu wprost na parzące słońce i pospiesznym przemknięciu przez podwórze w miejsce, gdzie to teoretycznie mogła się oddać swojemu ulubionemu zajęciu. Błogiemu leżeniu na kocu rozłożonym na miękkiej, soczyście zielonej trawie usłanej dmuchawcami i powolnemu przerzucaniu kolejnych kart książki, która powoli zaczynała już sypać jej się w dłoniach.
Była stara. Z pewnością o wiele starsza od samej Di, która mogłaby mieć zamiast niej setki innych. Tysiące elektronicznych dzieł mieszczących się nawet w wąskiej kieszeni, jeszcze więcej filmów wyświetlanych na wypasionych ekranach, na korzystanie z których z pewnością mogłaby sobie jakoś zapracować, gdyby tylko chciała. Nie miała aż tak źle. Przynajmniej w tym momencie, choć, dotąd nieliczne, epizody związane ze zwierzęcym zachowaniem jej wuja nasilały się coraz wyraźniej. Teraz jednak mogła z tego korzystać, były sposoby na przymilenie się, ale… Nie chciała tego, mimo wszystko.
Było coś niesamowitego w wylegiwaniu się ze starym zbiorem opowieści w dłoniach, koszykiem wiśni przy boku i podebraną poduszką pod brodą. Dla takich rzeczy mogła nawet chyba ryzykować poparzeniem słonecznym, które w zaciszu takim jak jej obecna miejscówka nie działało raczej, panował w nim nadzwyczaj przyjemny chłód przemieszany z zapachem trawy i słodyczą kwiatów, jednak przy dostawaniu się do niej zaistnieć już mogło.
Tak samo zresztą jak, niezwiązane ze słońcem, konsekwencje takiego wymykania się, jakich doświadczyć by mogła, gdyby jej dobroczyńca powrócił do domu przed nią, odkrywając jej nieobecność. Ryzykowała za każdym razem, nierzadko faktycznie dostając w skórę, jednak powtarzając swoje wybryki wciąż i wciąż. Były tego warte… Poza tym nie miał wrócić aż do przyszłego tygodnia, więc tym razem mogła zaznać choć odrobiny większego luzu. Czyż nie?
Napięte nerwy nie pozwoliły jej jednak wyluzować się aż tak mocno, by uśpić instynkty nakazujące jej unieść lekko zaspane spojrzenie znad książki, gdy gdzieś za nią rozległ się głośniejszy dźwięk. Nie podskoczyła jednak, udając, że nie zauważa błysku bieli pośród traw i powracając do, tym razem odgrywanego, czytania.
By wywrócić się ze śmiechem na trawę, gdy króliczek postanowił wreszcie do niej doskoczyć, wymieniając z nią cały deszcz cmoknięć, który został zakończony swoistym przygwożdżeniem Dee do koca i rozbawionym potarciem nosa o jej nos, a następnie walnięciem się obok na trawę.
- Och. – Mruknęła, samej zasłaniając oczy przed promieniami słonecznymi bijącymi akurat w miejsce, w którym przyszło jej leżeć. Wydęła usta, chichocząc nawet aż nazbyt beztrosko jak na normalne okoliczności. Choć te aktualne… Czyż nie miały w sobie dozy szaleństwa? – To dlaczego nie pośpisz? Tutaj jest tak… Cicho, spokojnie, sama nie wiem… – Uśmiechnęła się, patrząc na Amandę i przejeżdżając po jej policzku zerwanym dmuchawcem. – Baśnie. Daję głowę, nigdy nie czytałam większych dziwactw, ale są na swój sposób ciekawe. Chyba tak… – Uniosła brwi, patrząc na liście nad głową. – Pomagają w ucieczce… Wiesz, że chcę uciec…? Jutro… Zrobię to jutro… Jutro stąd odejdę...

- Czy ty tego nie widzisz? - Westchnęła, odginając głowę w tył i patrząc na niewielkie skrawki czystobłękitnego nieba widoczne między zielonymi koronami drzew. Zamrugała kilka razy, jakby wybudzając się z transu i spoglądając ponownie na Dee, po której delikatnym policzku powoli powiodła trzymanym przez siebie źdźbłem trawy.
- Alvertus nie jest dobrym człowiekiem, chyba obie dobrze to wiemy, najdroższa. A ja... Chcę czegoś innego, lepszego. Nie zrozum mnie źle, Dee, szaleję za tobą i dlatego... - Zaczerpnęła powietrza, a w jej oczach pojawił się błysk desperacji, gdy wyrzuciła z siebie na jednym wydechu. - Jedź ze mną. Ucieknijmy stąd razem. Proszę, Dee. Nie chcę zostawiać cię tu samej, nie z tym diabłem, ale sama nie pragnę też uwięzienia tutaj. Czuję się osaczona, zamknięta. I wszystko to, co on robi... Niczego tak nie pragnę jak odejść stąd z tobą, Dee. - Ujęła dłoń towarzyszki, ściskając ją kurczowo i patrząc na blondynkę błagalnym wzrokiem. - Dee... Poradzimy sobie. Tylko coś powiedz...
Uwielbiała tę szaloną blondynę, która rozświetlała jej całą sobą paskudną rzeczywistość. Była dla niej prawdziwym promyczkiem, którego za nic w świecie nie chciała tracić. Nawet na moment, nawet na krótką chwilę pozostając w świadomości tego, że nie są już razem na swój dziwny, popaprany, lecz radujący serce sposób. To wszystko, co się między nimi działo było... Starczy chyba powiedzieć, że naprawdę to ceniła. Nie była już zbyt dobra w mówieniu o uczuciach, w przeciwieństwie do jej młodszej wersji, lecz wciąż była w stanie powiedzieć, że nie chce jej stracić.  
- Amanda... Nie patrz tak na mnie. Obie wiemy, jak to się skończy. On cię zniszczy, do końca zbruka, by następnie od siebie odrzucić. Nie chcę, byś cierpiała... - Powiedziała zbolałym głosem, by przytulić do siebie towarzyszkę.
Już teraz to zauważała. Dee była jak drobniutki ptaszek. Chuda, nawet koścista, z sarnimi oczami o błękitnym kolorze, w którym nie widziała już dawnego blasku. On ją go pozbawiał... Tyran, śmieć, monstrum... Czy mogła przejść obok tego obojętnie? Odejść bez niej, by próbować w samotności odnaleźć szczęście? To była jej słodka Dee. Jakże mogłaby coś takiego zrobić? Choćby o tym myśleć?
Przetarła wolną ręką oczy, nie przestając tulić do siebie dziewczyny i opadając z nią plecami na koc, by na leżąco przytulić ją do swej piersi i ująć w dłonie książkę. Przewertowała cienkie strony, by odnaleźć to, co tak bardzo jej teraz pasowało i powoli zacząć czytać. Niespiesznie, miękko, upodabniając swój głos do wiatru poruszającego leniwie koronami drzew, szelestu traw, ciepła promieni słonecznych na skórze.
- ...Pierwsza ofiarowała jej urodę, druga - zdrowie, trzecia bogactwo, czwarta dobre serce, piąta rozum, szósta wesołość... - Czy byłaby w stanie to zostawić...?
Na pytanie o kichnięcie wiedziała już, że zdecydowanie nie. I że jeśli jej nie przekona... Zostani dla niej w tym piekle. Byleby tylko uszczęśliwiać Dee...
- Patrzcie ją, jaka cwana! - Roześmiała się, wypadając w tym chyba mimo wszystko dosyć blado, lecz maskując to pacnięciem Amandy w powieki trawą. - Samej się nie chce czytać, a innych wypytuje, co? A ja ci powiem, że to mój sekret! Jak go ze mnie wydobędziesz, myszko? - Uśmiechnęła się z czułością.