Cześć, mamo darł się wniebogłosy świeżo narodzony Sebastian, cały zaczerwieniony z wrażenia i zaaferowany faktem, że otaczający go ludzie chyba nie do końca wiedzą, o co mu chodzi. A może wiedzieli? Uśmiechali się, nie? Nie wiedział jeszcze wprawdzie, co taki wyraz twarzy miał znaczyć, ale otaczała go dobra aura. Było trochę zimno w porównaniu do maminego brzucha, ale za to jak ciekawie! Gdyby mógł, to by się rozejrzał, ale raz, że jeszcze nie widział, a dwa, że zdołał ledwie dwa razy zawołać do mamy, gdy zabrano go na kąpiel, a potem zawinięto w kolorowy kocyk tak, że widać było co najwyżej zadarty nos. Bardzo go to bawiło. Kocyk był miękki, światło takie jasne, dźwięki tak inne.
Pierworodny Lybergów był dzieckiem poczętym tak naturalnie, jak tylko było można. Żadne tam in vitro i inne sztuczne techniki, ale bardzo bliski kontakt kobiety - zwanej później mamą - oraz mężczyzny - określanym potem mianem taty. Kontakt bliski, intensywny i zupełnie nie przemyślany, przez co chwila namiętności okupiona była znacznie większą ilością chwil niedospania i irytacji.
Sebastiana bowiem wszystko ciekawiło i choć rodzice raczej cieszyli się z jego aktywności, to gdy wył sobie radośnie kolejną z rzędu noc, nie skakali z radości. Mamo, mamo, mleko, masz jeszcze? Mamo,  ale dlaczego już poszłaś? Nie chcę jeszcze spać, chcę ROZMAWIAĆ!
Generalnie jednak mówiło się, że od dzieciaka był wystarczająco bystry, by być osobnikiem dobrze rokującym. Pokładano w nim wielkie nadzieje i widziano przyszłego ministra. Oczywiście, zawsze tak to wygląda - wyidealizowanie dziecka, wielkie plany, nie zawsze współmierne z pragnieniami małoletniego. W rzeczywistości bowiem mały Sebastian ministrem nie chciał zostać, bo... Bo, prawdę mówiąc, nie wiedział jeszcze, kim chce być. Będąc dzieckiem umiarkowanie zdolnym, ale niezbyt chętnym do nauki tego, co go nie interesowało, nie zastanawiał się nad życiem, wszechświatem i całą resztą. Chodził do szkoły, skoro było trzeba, odwiedzał ciocię, choć jej dzieci zawsze działały mu na nerwy, wracał do domu, by zjeść ciepły obiad. Było miło, naprawdę przyjemnie. A potem przyszła Rebelia.
Skoro Lyberg nad niczym się nie zastanawiał, to polityka również niewiele dla niego znaczyła... Pozornie. Chłopak nie był przecież głupi. Widział. Może nie wszystko rozumiał, ale pojmował wystarczająco wiele, by w obliczu walk stanąć po stronie rebeliantów i... Wylądować w getcie dokładnie tak, jak jego rodzina. Szesnastolatka, który dostrzegał niesprawiedliwość systemu, nikt nie zauważał. Bo i jak? Przecież nawet nie był wybitnym wojownikiem. Owszem, był szybki, umiał wykorzystywać cienie, bić się czy udzielać pierwszej pomocy, ale takich jak on było wiele. Nikt nie zapamiętywał jednostek, a gdy przyszło do segregacji ludności, wciąż był narodzonym w Kapitolu. To, że cała rodzina - poza nim, to jasne - popierała dotychczasowe zasady, nie mogło mu pomóc.
Getto zaś było innym światem. KOLC. KOLC, w którym zwinne palce, szybkie nogi i nieco odwagi (brawury?) nagle znalazły zastosowanie. Podczas, gdy ciocia Eva wykorzystała swe wykształcenie i podjęła pracę pielęgniarki, a mama Elisabeth założyła sklep - który później okazał się być strzałem w dziesiątkę - tata Igor wraz ze swym pierworodnym zaczął działać. Kraść. Przemycać. Robić to, co pozwalało najłatwiej ustawić się w ciągu tych pierwszych, najtrudniejszych dni i tygodni. Istotę złodziejstwa każdy rozumie - ot, kradzieże kieszonkowe, szabrowanie, włamania - jeśli zaś chodzi o przemyt, ten, oczywiście, nie wiązał się z wychodzeniem z getta. To po prostu było niewykonalne. O co więc chodziło? O nawiązanie kontaktów z tymi z zewnątrz? O odwagę, by podejść pod sam mur dzielnicy, odebrać to, co zostało przyniesione przez dobre dusze i dostarczyć, gdzie trzeba. Wiele osób się tym parało, ale jeszcze więcej zwyczajnie się bało. To im pomagali Lybergowie, dostarczając potrzebne rzeczy... Cóż, część z nich. Pozostałe znaleziska, te ciekawsze, lądowały na sklepowych półkach u Elisabeth. W końcu każdy tutaj chciał poprawić swe warunki bytu, prawda?