Możliwe, że całe jej życie było przesądzone jeszcze zanim się urodziła. Na długo przed tym, jak jej rodzice się poznali, ścieżka jej życia była już z grubsza wytyczona. Ten świat jest zbyt dokładnie urządzony, żeby zostawiać cokolwiek sile tak błahej jak przypadek. Sile, która mimo swojej niepozorności potrafi odwrócić wszystko. Przeznaczenie jest ściśle z nią związane, współpracuje z nią kreując ludzkie losy.

Siedziała na drogiej, błyszczącej kanapie. Przeglądała zdjęcia przedstawiające w skrótowo historię jej życia w obrazach. Można powiedzieć, że inna nie istnieje, a przynajmniej nie jest zbyt istotna. Nikt jej nie zna. Miała to szczęście przyjść na świat w Kapitolu. Szczęście? Patrząc z perspektywy czasu wydaje się jednak, że nie bardzo. Ale zaczynając od początku, już samo poczęcie jej było dla jej rodziców małym, prywatnym cudem. Pierwsza, jedyna i ukochana córeczka. Nie pamięta całkowicie nic z okresu kiedy była dzieckiem, więc nie może za dużo powiedzieć na ten temat. Widziała tylko zdjęcia, słyszała od rodziny. To pozwala jej sądzić, że musiała być wyjątkowo kochanym szkrabem, nad którym wszyscy się zachwycali. Poza tym ze zdjęć można wywnioskować najwyżej dziwne upodobania jej mamy. Znalazła jedno, na którym mama miała włosy we wszystkich kolorach tęczy, a na policzkach misterne wzory. Oczywiście wyglądała na nim identycznie, jak jej młodsza, pulchniejsza wersja. To samo powtarza się na kilku innych fotografiach. Chociaż naturalnie jej włosy są rude bardzo rzadko można było mieć okazję oglądać ją w tym kolorze. Dlaczego nigdy nie wydawało jej się to dziwne? Bo tak ją wychowano, po kapitolińsku. Z czasem i ona zaczęłam podzielać fanaberie mamy. Widać to na późniejszych zdjęciach, kiedy już sama wybierała dla siebie stroje. Nie odbiegały one od powszechnych standardów, były drogie, wyróżniające się. I oczywiście jak wszyscy - oglądała Igrzyska. Jako córka jednego z organizatorów miała nieformalnie wyznaczone pewne normy zachowań, których musiała się trzymać. Cieszyła się z Igrzysk, nie zauważała śmierci, którą niosą. To nie dotyczyło przecież jej. Ale co dotyczyło w takim razie?

Byli odpowiednio bogaci, żeby zaistnieć w kapitolińskim światku. Pozycja ojca też sporo zdziałała w tej kwestii. Lubił chwalić się swoją jedynaczką, kiedy tylko była do tego okazja. Z wierzchu to musiało pięknie wyglądać. Idealna, kochająca rodzina, jednak rzeczywistość daleko odbiegała od pozorów, które tak skrupulatnie stwarzał. Jej życie dzieliło się na trzy przeplatające się ze sobą fazy: kiedy cieszyła się uwagą ojca, kiedy w ogóle jej nie zauważał i kiedy ta uwaga objawiała się w sposób niechciany. Pierwsza z nich łączyła się z Igrzyskami i specjalnymi okazjami. Dlatego tak bardzo cieszyła się na samą myśl o każdych kolejnych zawodach na arenie. Rozpaczliwie pragnęła jego uwagi. Jak żałośnie to musi brzmieć biorąc pod uwagę tę trzecią fazę. To pragnienie obracało się wtedy przeciw niej. Ojciec w dziwnych, dla nikogo nie zrozumiałych przebłyskach gniewu wyładowywał emocje na córce. Krzyczał na nią, bił ją odpowiednio wybierając miejsca, żeby można było skutecznie zakryć je ubraniem.  Emocje, które do niego żywiła były mocno mieszane. Powinna go co najmniej nienawidzić za to wszystko, ale nie potrafiła. Mimo wszystko była mocno przywiązana do ojca. Jak na to wszystko reagowała jej matka? Z początku płakała nad losem córki. Na pewno przeczuwała, że pomimo tego jej mąż w głębi duszy kochał ich jedyne dziecko. W pewnym momencie ten żal przerodził się w bierność.
Drugiej fazy nie trzeba chyba specjalnie opisywać. Były to podręcznikowe przypadki całkowitej obojętności.

Czuła, że coś się wydarzy, zanim zmiany uderzyły ją bezpośrednio. Czuła to w powietrzu, z smaku zjedzonego na obiad kurczaka, widziała w wyrazach twarzy mijanych ludzi. Nie zwracała na to zbytniej uwagi, dopóki żołnierze nie wtargnęli do jej domu. Nie odwróciła się kiedy zastrzelono jej ojca. Patrzyła na jego śmierć i wbrew sobie odczuła coś na kształt ulgi. Nie płakała. Kiedy zabierali jej matkę również nie uwidoczniły się u niej żadne emocje. Nie wiedziała co się z nią stanie, ale nie sądziła żeby matka miała to przeżyć. Teraz jest już całkowicie pewna, że nie miała na to żadnych szans. Może to dla niej lepiej, może śmierć była lepszym rozwiązaniem. Miała tylko nadzieję, że matka opuści ten świat szybko. To ostatnie o czym pomyślała chwilę po jej aresztowaniu.
Zanim to wszystko nastąpiło, jej rodzice, wiedząc już co się szykuje, przekazali jej instrukcje, co ma robić. Podobno miała przyrodnią siostrę. Podobno to dziecko jej matki, z poprzedniego małżeństwa. Nie wierzyła w ani jedno z ich słów, ale nie miała innego wyboru. Owa przyrodnia siostra była jedyną bliską osobą, która jej została. Po tym jak pozbawiono ją rodziców została odstawiona w miejsce, które miało być jej nowym domem, pozbawione luksusu i przepychu, do którego przywykła. Musiała odszukać Lethę. Nie było to trudne zadanie, zważywszy na to, że to Letha znalazła ją pierwsza. Starsza od niej o kilka lat dziewczyna zajęła się nią w KOLCu. Tak naprawdę nie wiedziała o niej nic, poza tym, że ma jej zaufać. Ale jak ma zaufać osobie, której kompletnie nie zna? Musiała zacząć myśleć jak przeżyć w nowych okolicznościach. Jedyne co zostało jej po starym życiu to cztery zdobione złote wsuwki wpięte we włosy, szmaragdowy naszyjnik i część zdjęć, które spaliła prawie od razu. Jakby symbolicznie paląc swoją historię. O dziwo przystosowanie się do warunków panujących w Kwartale nie przyszło jej jakoś specjalnie topornie. Co prawda na początku nie było łatwo, ale musiała wziąć się w garść, użalaniem się niczego nie zmieni. Letha nie umiała gotować ani nic w ten deseń, ale nauczyła ją czegoś, co wychodziło jej najlepiej. A ta dziewczyna specjalizowała się w drobnych i mniej drobnych kradzieżach.
Przez cały ten czas nie zbliżyły się jednak zbytnio do siebie, nie starały się nawiązać jakiejś konkretnej relacji. Letha po prostu jest i tyle. Pogodziła się z tym.