"Jesteś adoptowana" Wuj powtórzył po raz trzeci, niemalże krzycząc mi w twarz. Skonfrontowana z faktami, zaczęłam wyszarpywać się z jego silnych rąk, próbując rzucić się do ucieczki. Ale zrozumiałam, że jak zwykle, tylko zmarnuję siły, ponieważ taka słaba dziewczyna jak ja nie ucieknie przed mężczyzną w sile wieku. Poza tym, na pewno drzwi piwnicy były zamknięte na cztery spusty. Chociaż miał już 40 lat, wydawał się być krzepki niczym młody siłacz. Podziwiałam go. Nienawidziłam. Był niczym elektryczny wstrząs, który potrafił pozbawić mnie życia, a zarazem do niego przywrócić.
Był taki elektryczny.
Kiedy naprawdę go potrzebowałam, był. Pocieszał. Jakbym była jego własną córą. Jednak czasem nie wszystko potrafiłam mu wytłumaczyć, a on nie potrafił wytłumaczyć mi. Nie ze wszystkim potrafiliśmy się pogodzić. Kiedyś byłam mała, chodziłam z głową w chmurach, myślałam, że mnie nienawidził. Bałam się, bo widziałam jego wszystkie twarze. Jednak dojrzewam do tego, nabieram świadomości, że jego wybory są trudne. Że w dzisiejszym zwariowanym świecie nie wszystko jest takie proste. W tym świecie, gdzie człowiekiem gardzi człowiek.
Ludzie powiadają o nim 'szalony'. Myślą, że żyję życiem nędznym, życiem męczennicy, w czterech ścianach wariactwa jego i mojego. Ale dzisiaj myślę, myślę, czy szaleństwo może być zaraźliwe.
Zabijał na moich oczach. Uczył mnie. Nie wiem jeszcze czego, ale kazał mi zapamiętać. Przyzwyczaić się. To było takie złe na początku. Nie mogłam patrzeć. Ale chyba straciłam poczucie dobra i zła. Bardzo o to łatwo, bo, jak się mówi, granica między dobrem i złem jest cienka, a czasem niezauważalna. Ale dzisiaj, jak zwykle, kazał mi patrzeć. Kiedy skonfrontował mnie, że nie jestem jego rodziną, powiedział, że jestem całkiem sama. A po drugiej stronie pomieszczenia - ktoś cierpiał. Ale nie obchodził mnie. Nie czułam go. Nie czułam jego obecności, w tamtym momencie. Martwe ciało jest po prostu unieruchomione, nieszkodliwe. A takie jest najlepsze.
Potrafiłabym zabić. Mniemam, że w przyszłości przyda mi się ta niewrażliwość. Czy to przeczucie? Czy coś zupełnie szalonego? Jednak nie zabiję z wściekłości. Nie z zawiści. Zabiję, bo tak uznam za słuszne. Z czasem, nauczyłam się kontrolować emocje. Nawet gdy dowiedziałam się prawdy o swoim pochodzeniu, nie drgnęło to mną. Czuję, że moje serce zmieniło się w twardy metal, jakbym stała się maszyną, która odbija ból wewnętrzny. Jakbym była ciałem pełnym energii, a dusza wyzionęła już dawno. Jedyne, co chciałam zrobić, znając prawdę, to uciec. Wrócić do swojej codzienności, do swojego świata, w którym od tamtego momentu byłam sama jak palec. Nie zrobiło mi to nawet wielkiej różnicy, bo przecież, jestem odporna na uczucia.
Żyję. Ale ile jeszcze? Czerpię ze świata to, co najlepsze. Staram się dawać od siebie to samo. Po prostu jestem kolejną cegłą w murze. Staram się wtopić w tłum, i przetrwać... dlaczego?
Boję się śmierci?
Czy jestem szalona?
Czy szaleństwo mnie zabije?
Mamo...