Spotkałem wielu ludzi, którzy zastanawiali się, kim właściwie jestem. I w sumie to, skąd pochodzę jest ważne, bo "były mieszkaniec Kapitolu" mówi im wszystko. Rebelianci mnie nienawidzą, bo tu się urodziłem. Więc zacznijmy od początku. Jeśli chcesz poznać człowieka, musisz zacząć od jego przeszłości.
Kim jestem? Wcześniakiem, który wypchnął się na na świat chwilę przed swoja siostrą. Bliźniakiem, na szczęście dwujajowym, bo miałby, mały problem. Narodziny. Mógłbym mówić, że był piękny dzień. Że mama i tata bardzo nas kochali i czekali z utęsknieniem na uśmiech na naszych bla bla bla. Miałem świetne dzieciństwo, tylko że bez rodziców. Byli zwykłymi mieszkańcami stolicy, dzieci mało ich obchodziły, a oni mało interesowali nas. Piękna koegzystencja bez głębszych uczuć. To mniej więcej do dziewiątego roku życia.
Kim jestem? Facetem, który zalał się w trupa ze swoją siostrą, kiedy miał właśnie dziewięć lat. Nie uważam tego za coś dziwnego, w końcu używki zawsze były na wyciągnięcie ręki, a ja nie miałem problemu, aby tę rękę wyciągnąć. Ale jestem też chłopcem, który potrafi zrobić słodkie oczka i wszystkie grzeszki zostają mu wybaczone jak za pstryknięciem palców. Cudowny sposób na wygraną w nierównej walce z niańką albo rodzicami. Nie upijaliśmy się już tak bardzo z Jess.
Kim jestem? Osobą odpowiedzialną za nałóg mojej siostry, może nasz wspólny, chociaż ja starałem się to kiedyś rzucić. Przemyciłem paczkę papierosów do domu, mieliśmy po dwanaście lat. Zaprosiliśmy na urodziny moich starszych kumpli. Nigdy nie lubiłem trzymać się z rówieśnikami. Nic dziwnego, oni grali na konsolach, nam towarzyszyły wyszukane alkohole, czasem zwykłe piwo. Więc tak, śmiali się ze mnie, al fajki zasmakowały mi na tyle, że paliliśmy potem po kątach, mając nadzieję, że nikt nie wyczuje tego smrodu na kilometr. Ale oni chyba tak naprawdę nie chcieli się nami przejmować. Wystarczyły moje gorące przeposiny i żarliwe obietnice poprawy. Cała wina spadała na moją siostrę, ale dzięki temu miałem czyste konto. I mogłem trochę dla niej ugrać.
Kim jestem? Wspólnikiem. Bo tak trzeba nazwać ten bratersko-siostrzany układ. Dzięki temu mogłem wyciągnąć ją znad kibla, kiedy przesadziła z alkoholem. A ona mnie, na kolejnej imprezie. Dziwne, że tak dobrze się dogadywaliśmy, była moją pierwszą przyjaciółką, ale robi się ckliwie.
Kim jestem? Tym, który wiedział o jej dziewczynach przed innymi. Tym, któremu kiedyś odbiła jedną laskę. Ale tylko się śmiałem.
Kim jestem? Facetem, który przez długi czas nie wierzył w miłość. I może dalej ma z tym problem. Przez mój pokój przewijało się tak wiele kobiet w różnym wieku, że w pewnym momencie straciłem rachubę i po prostu przestałem liczyć. Więc chyba znajdę na to właściwie określenie - kobieciarz. Czego wymagać od człowieka, którego rodzice nigdy nie byli sobie wierni, żyli w ciągłym fałszu?
I nie, nie jestem dilerem. Po prostu dostawcą. Próbowałem różnych świństw, zacząłem przesadzać i wtedy odpuściłem.
Pewnie zostałbym draniem bez uczuć, chroniącym tylko własny tyłek, gdybym nie miał siostry. I gdybym naprawdę jej nie kochał. Prawda jest taka, że mimo kółeczka tak zwanych przyjaciół mieliśmy tylko siebie, jeśli chodzi o zaufanie. Jeśli chodzi o skoczenie za sobą w ogień.
Nigdy nie pracowałem, bo nie było po co. Teraz musiałem wziąć się za siebie. Miałem mnóstwo pieniędzy i dosłownie wszystko, czego chciałem. Miałem samochód, własne mieszkanie, włosy w kolorach tęczy i drogie ciuchy. Później wybuchła wojna, którą bardziej przeczekałem, chociaż umiem walczyć. Siedziałem w bezpiecznym schronie, wywlekli mnie stamtąd dopiero rebelianci. I wrzucili do śmierdzącego getta, gdzie moje włosy wróciły do swojej naturalnej rudości, gdzie zamieniłem auto na rozklekotany rower, gdzie musiałem radzić sobie inaczej niż do tej pory i po prostu zaakceptować fakt, że przegrałem. Że wszyscy przegraliśmy.