- Twoja matka twierdzi, że sprawiasz problemy wychowawcze.
- Moja matka we wszystkim widzi problemy. - Usta rozciągnęły mi się w wystudiowanym uśmiechu, brew zawędrowała odrobinę w górę. W zasadzie bawiłam się przednio. - Oczywiście poza kwestią zdradzania ojca, ale, cóż począć, takie czasy.
Teatralne westchnięcie, wywrócenie oczami, jakbym mówiła o niewinnej rzeczy której można tylko pobłażać. Zaskoczona mina kobiety miło połechtała moje ego. Rozciągnęłam się wygodniej na fotelu, palcem lewej dłoni wodząc po świeżo lakierowanym drewnie biurka. Mój wzrok spoczął na chwilę na tych deskach noszących za sobą znamiona niesamowitego talentu. Nie mogłam nie poczuć silnego szacunku do artysty.
Westchnęłam ponownie, gdy cisza się przedłużała i zastukałam zniecierpliwiona paznokciami.
- Jestem ciekawa o cóż takiego mnie oskarża, proszę mnie oświecić.
Gładki ton, delikatne wygięcie warg, to był teatrzyk, moja scena.
- O nadużywanie jej zaufania, niedotrzymywanie słowa, nieposłuszeństwo, zbytnią rozwiązłość w sprawach używek. I, o ile się nie mylę, nie są to czcze oskarżenia.
- Och, świecie! Żyjemy w Kapitolu. Gdybym w tym momencie miała wymienić ludzi, młodych ludzi, którzy tego nie robią wystarczyłoby mi na to palców u jednej ręki.
Dla potwierdzenia moich słów uniosłam dłoń, tą którą do tej pory wystukiwałam niecierpliwie staccato i rozchyliłam palce. Pięć osób, nie byłam nawet pewna czy znam chociaż dwójkę moich rówieśników, która unikałaby podobnych imprez czy używek, co dopiero pięć. Gest ten podkreśliłam ponownym uniesieniem brwi do góry, tylko chwilowym, po czym wzruszyłam ramionami i powoli opuściłam rękę.
Wróciłam do wystukiwania subtelnego rytmu.
- To, że inni tak robią nie oznacza, że ty też musisz. Jesteś inteligentną dziewczyną, Jessico, powinnaś o tym wiedzieć.
- Pani też jest inteligentną kobietą, a jednak zdaje się pani nie dostrzegać, iż wszelkie prawione przez panią morały są mi, lekko mówiąc, obojętne - odparłam grzecznym tonem. Nawet spojrzałam na nią niewinnie.
Matka próbowała tego na mnie od dawna, rzucała mnie na pożarcie kolejnym to ludziom, psychologom, doradcom osób młodych, jakby licząc, że któraś z tych sesji zmieni moje nastawienie. Jakby nie wiedziała, że to nie ja jestem tutaj ofiarą, że nie skulę się i nie potaknę bez słowa, przerażona samą perspektywą krytycznych uwag.  Nie wiedziała, że tak naprawdę, prześwietnie bawię się na każdym z tych spotkań i w sumie, chyba tylko dlatego, pozwalałam się na nie zaciągać. Niezmiernie bawiły mnie kolejne to próby rozłożenia mojego charakteru na czynniki pierwsze, szukania w nim jakiś punktów zaczepnych, które pozwolą na wyciągnięcie mnie z tego 'niedobrego towarzystwa.
A najśmieszniejsze były próby odwołania się do mojej moralności i inteligencji.
- Dlaczego więc nadal tutaj siedzisz?
Po lekkim drżeniu ukrytym w głosie kobiety poznałam, że udało mi się ją wyprowadzić z równowagi. Cóż za niefortunny zbieg okoliczności, można by w końcu pomyśleć, że osoby takie jak ona powinny mieć niekończący sie zapas cierpliwości. Tego w końcu wymagał jej zawód.
- Bo mnie to bawi - przyznałam szczerze. Uśmiechnęłam się przy tym drapieżnie i wyprostowałam w krześle, chciałam mieć jak najlepszy widok na twarz specjalistki. - Nie jest pani pierwszą osobą, która próbuje mnie zmienić, rozgryźć moje zachowanie. Każda poprzednia dochodziła do ciekawych wniosków, rzadko bliskich rzeczywistości. Jestem ciekawa jak pani sobie poradzi. No proszę, śmiało.
Milczała, jakby zbita z tropu, ja zaś poczułam silne ukłucie zawodu. Naprawdę? Tak łatwo zamierzała się poddać? Westchnęłam i wywróciłam oczami, w sumie gotowa zrezygnować już z tego teatrzyku. Współaktor nawalił, zapomniał swojej roli, a ja nie zamierzałam pomagać mu dostosować się do sytuacji panującej na scenie. Nim jednak zdążyłam podnieść się z fotelu, czy chociażby sięgnąć po leżący niedaleko kobieta rozchyliła usta, wyraźnie gotowa by coś powiedzieć.
Natychmiast całą uwagę skupiłam na jej osobie, ponownie, uśmiechając się delikatnie. Ba, nawet trochę zachęcająco.
- Sądzę, że nie jesteś złą dziewczyną, że ta pogarda i kpina skierowana w stronę ludzi, którzy winni być twoimi autorytetami wynika głównie z jakiś przeżyć, które zostawiły na tobie piętno. Może to twój sposób na radzenie sobie z faktem, że twoi rodzice się zdradzają, może to próba zdobycia uznania wśród rówieśników, nie jestem jeszcze tego pewna. Ale, na pewno, nie bez powodu utrzymujesz tą arogancką maskę, nie bez powodu odcinasz się od obowiązków i rodziny szukając pocieszenia w zabawie i alkoholu. Wydajesz się zagubioną owieczką, moja droga, owieczką, która błąkała się tak długo, iż zapomniała, że pasterz nie zrobi jej krzywdy, a jedynie zaprowadzi do reszty stada.
Zamilkała. A ja poczułam, że zawód, który obudził się we mnie chwilę wcześniej, wrócił teraz wzmocniony wielokrotnie. Przyglądałam się jeszcze chwilę kobiecie, zastanawiając się, jak to możliwe, iż - ponownie - trafiłam na osobę tak ograniczoną i wypaczoną w postrzeganiu świata. Niektórzy ludzie zdecydowanie woleli karmić się kłamstwem.
Westchnęłam, po czym podniosłam się z fotela, zgarnęłam bez słowa torebkę i ruszyłam w stronę drzwi. Ściągnęłam z wieszaka płaszcz i narzuciłam go na ramiona, zapinając guziki w milczeniu. Dopiero gdy byłam gotowa do wyjścia, gdy moje palce zacisnęły się na wyciągniętej z torebce zapalniczce, usta na filtrze waniliowego papierosa, dopiero gdy poczułam ten przyjemny smak na języku, a obłok dymu wzbił się w stronę nieskazitelnie białego sufitu pozwoliłam sobie na spojrzenie w stronę kobiety.
Szkoda, wypadła nawet słabiej niż inni.
- Zawiodę panią. Ja po prostu robię to co lubię - rzuciłam na pożegnanie, po czym wyszłam z pomieszczenia.
Naprawdę szkoda.