Michael urodził się zimą, jako syn nie do końca zdrowej na umyśle kobiety i pochłoniętego pracą naukowca. Mimo, że biorąc pod uwagę realia stolicy, wydaje się to niemal niemożliwe, jego dzieciństwo nie należało do najlżejszych. Choć jego rodzinie nie brakowało pieniędzy, to nie mógł liczyć na zainteresowanie rodziców. Ojciec potrafił przez całe dnie nie wychodzić z prywatnej pracowni, co najprawdopodobniej należało uznać za łut szczęścia, bo jeśli już się stamtąd wyrywał, ktoś z jego bliskich kończył zarażony śmiertelną chorobą, bądź padał ofiarą eksperymentu naukowego. Matka natomiast, rozdarta między ignorującym ją mężem, a obowiązkami, stopniowo traciła zmysły, aż wreszcie bardziej interesowało ją długie wpatrywanie się w okno, niż dorastający syn. W ten sposób, młody chłopak został pozostawiony właściwie sam sobie. Nikt nie przejmował się jego złymi stopniami, znikaniem na całe dnie i noce, ani podejrzanym towarzystwem, w które szybko wpadł.
Od najmłodszych lat odczuwał w sobie potrzebę buntowania się przeciwko wszystkiemu, przeciwko czemu można było się buntować. Odmawiał wizyt u fryzjera oraz noszenia ekstrawaganckich ciuchów. Nie ekscytował się wraz z innymi Głodowymi Igrzyskami, właściwie to w ogóle odmówił ich oglądania. Sprzeciwiał się zakłamanej władzy, która tylko mydliła swoim obywatelom oczy, ukazując skrzywiony obraz rzeczywistości. Kiedy tylko skończył osiemnaście lat, całkowicie odciął się od toksycznej rodziny, wynajmując niewielkie mieszkanie, jak najdalej od domu, w którym się wychował. Gdzieś w pobliżu swoich dwudziestych urodzin postanowił nadać własnym przekonaniom bardziej czynny charakter. Do grupy rebeliantów - chociaż to określenie może wydać się w tym przypadku zbyt szumne - trafił przez przypadek, na jednej z imprez. Nie byli to ludzie wysoko postawieni w całej opozycyjnej machinie, a zwyczajna grupa młodych osób, otwarcie głoszących sprzeciw wobec panujących porządków. W tamtym okresie Michael nie był jeszcze do końca świadomy znaczenia słowa 'powstanie'. Szczycił się głównie samą przynależnością do nielegalnej grupy, nie miał konkretnych planów. Zresztą dla zwyczajnego mieszkańca Kapitolu znalezienie kogoś ze ścisłej czołówki ruchu oporu było niemal niewykonalne. To oni znaleźli jego.
Z Michaelem skontaktowało się dowództwo Trzynastego Dystryktu, a raczej ta jego część, odpowiedzialna za staranną rekrutację nowych członków. Okazało się, że wcześniej obserwowano go przez dłuższy czas, chcąc przekonać się, czy jest godzien zaufania. W końcu postanowiono zaryzykować i postawiono go przed propozycją pomagania rebelii.
Chłopak, a właściwie już mężczyzna, zgodził się bez wahania. Początkowo otrzymywał proste zadania, mające sprawdzić jego umiejętności. Dopiero po kilku latach zaufano mu na tyle, by zlecić do wykonania poważniejsze sprawy.
Rebelianci wykorzystali niebywałą umiejętność Michaela do nierzucania się w oczy. Został człowiekiem odpowiedzialnym za, delikatnie mówiąc, ciche usuwanie niewygodnych osób. To wymagało od niego sporych wyrzeczeń, ale ani przez sekundę nie miał wątpliwości, że gra jest warta świeczki. Przez długi czas kręcił się po Kapitolu, przekonując odpowiednie osoby, likwidując inne i przygotowując grunt pod rebelię. Nie wszystko poszło jednak zgodnie z planem. Atak Trzynastego Dystryktu się udał, ale Michael wylądował w pilnie strzeżonym więzieniu pod Pałacem Sprawiedliwości, gdzie miał oczekiwać na śmierć w specjalnie zorganizowanym przez władzę turnieju, będącym odwetem za rozbicie areny przez rebeliantów. Jak się okazało, miał jednak spore szczęście, bo został odbity przez grupę dezerterów z Trzynastki, którzy sprzeciwiając się rozkazom, wyruszyli na misję ratunkową dla schwytanych powstańców. Stamtąd trafił prosto do podziemnego dystryktu, gdzie szybko zaktualizował swój stosunek do prezydent Coin. Dzień po dniu, miał okazję przyglądać się jej działaniom i z każdą chwilą coraz bardziej wątpił, czy strona, po której się opowiedział, faktycznie jest tą dobrą. Jego system wartości legł jednak w gruzach dopiero, kiedy dostał za zadanie zamordowanie Reiven - dziewczyny, którą darzył przyjaźnią i która została przez władze Trzynastki oskarżona o zdradę. Do Kapitolu pojechał, ale polecenia nie wypełnił, samemu narażając się na zostanie celem. Nie czuł się już jednak w żaden sposób zobowiązany, ani Almie Coin, ani wojskom rebelii.
Po zajęciu stolicy przez powstańców, spodziewał się konsekwencji za niesubordynację, ale spotkała go niespodzianka. Nie w postaci cudownego przebaczenia win rzecz jasna, ale wyglądało na to, że pani prezydent ceni jego osobę bardziej niż własną urażoną dumę. Michael dostał ultimatum - albo będzie nadal pracował dla rebeliantów jako płatny zabójca, albo i on, i Reiven, zostaną schwytani i poddani wyrokowi, który na nich ciąży za rzekomą zdradę. Nie mając wyjścia zgodził się, mając nadzieję, na wykorzystanie zajmowanego stanowiska do własnych celów. Nie zważając na to, że wciąż jest pod czujną obserwacją władzy, zaangażował się w nielegalną pomoc dla zgromadzonych w getcie Kapitolińczyków, ratując potajemnie osoby, które rozkazywano mu zlikwidować.
Sielanka trwała jednak krótko, bo do ślubu z Reiven, na którym doszło do wybuchu i to bynajmniej nieprzypadkowego, choć jak się później okazało, stanowił on jedynie ostrzeżenie. Jeśli bowiem Michael sądził, że uda mu się grać władzy na nosie, to nie mógł się bardziej pomylić. Nie będę opisywać całego roku od wybuchu rebelii, aż do dzisiaj, postaram się podać jednak najważniejsze fakty.
Alma Coin, podejrzewając, gdzie leży lojalność jej płatnego zabójcy, wynajęła odpowiednich ludzi, których zadaniem było poddanie Michaela testowi. Testowi, który oblał w każdym możliwym punkcie, a każda kolejna decyzja tylko bardziej go pogrążała. Miał świadomość, że igra ze śmiercią, nie tylko swoją, ale też bliskich mu osób, dlatego - gdy sam nie potrafił zobaczyć już światełka nadziei - postanowił ochronić chociaż tych, którzy niczemu nie zawinili. Rozwiódł się z żoną, uciekając się do kłamstwa o zdradzie, a wszystkich innych odsunął na bezpieczną odległość, żeby nikomu nie przyszło do głowy użycie ich jako karty przetargowej. Mimo to, nadal żyje w strachu przed konsekwencjami, a strach ów czyni z niego najprawdopodobniej najbardziej oddanego człowieka Coin. Jakąkolwiek pomoc Kapitolińczykom odrzucił już dawno, kategorycznie odmawiając podejmowania ryzyka. Wykonuje rozkazy, które otrzymuje, bez ich kwestionowania, a ewentualne wyrzuty sumienia ucisza alkoholem, który coraz częściej i w większych ilościach pojawia się w jego mieszkaniu.