*Dzieciaki urodzone w Trzynastce już na starcie miały przechlapane. Samo istnienie podziemnego Dystryktu było trudne, a co dopiero wychowanie młodych pokoleń na ludzi zdolnych coś osiągnąć. Byłem jednym z tych ambitniejszych, którzy chcieli do czegoś w życiu dojść i zawieszali sobie bardzo wysoko poprzeczkę już od najmłodszych lat.

Zawsze chciałem walczyć w słusznej sprawie. Odkąd tylko zaczęły krążyć wzmianki o planowanym zamachu na Prezydenta Snow'a byłem bardzo zaangażowany w całą tę sprawę; żadna z informacji nie przemknęła mojej uwadze. Byłem wtedy bardzo młody i nikt nie chciał brać mnie na poważnie dopóty, dopóki nie ujawniły się moje predyspozycje. Wreszcie zaczęto postrzelać mnie, jako zdolnego rebelianta i mogłem być jednym z tych, którzy odwrócą bieg historii Panem, a nie, jako chłopca, któremu zachciało się bawić w wojnę.

Moja ślepa fascynacja wojskiem mimo upływu lat wcale nie przemijała, wręcz przeciwnie; stale przybierała na sile, a ja robiłem wszystko, aby stawać się najlepszym we wszystkich możliwych dziedzinach. Nic nie poradzę, że obrałem sobie jasno określony cel i bywałem dość agresywny, jeśli ktoś w dążeniu do tego celu mi przeszkadzał. Byłem postrzegany, jako egoista, ale to nie prawda. Nigdy nie byłem obojętny na to, co dzieje się wokół mnie. Przejmowałem się tym wszystkim… na swój sposób.
Trafiła mi się jednak kiedyś grupa osiłków, która miała nieco odmienne zdanie na ten temat.
Dość boleśnie wytłumaczyli mi, aby nie próbował zanadto wybijać się z szeregu, a następnie długo jeszcze upewniali się, czy aby na pewno lekcję zapamiętałem.
Trzynastka w ogóle, jak patrzę na to z biegiem lat - była świetną szkołą życia. Nikt nie zabraniał ci dążyć do własnych ideałów, ale jeśli przesadzałeś bardzo skutecznie cię temperowano. Wiem, bo przecież nieraz przekonałem się o tym na własnej skórze.

Po miesiącach przygotowań wreszcie rozpoczęły się 74. Głodowe Igrzyska i tym samym nadszedł sądny dzień dla Kapitolu. Zawsze lubiłem nazywać tak dzień wkroczenia ruchu oporu do stolicy. Niezależnie, czy chciałeś, czy nie dostawałeś broń do ręki i ruszałeś walczyć w słusznej sprawie - to była oficjalna wersja, ale byli i tacy, którzy w tej kwestii zajmowali inne stanowisko.

Dzielnie walczyliśmy. Chcieliśmy zwyciężyć, ba! Musieliśmy zwyciężyć i właśnie to pobudzało nas do walki; Snow zaś dysponował zdezorientowaną oraz nieorganizowaną armią. Podczas ataku zostałem przydzielony do grupy, która miała za zadanie zakraść się na tyły wroga i powoli rozpocząć eliminację niczego niespodziewających się strażników. Widziałem tych chłopaków po raz pierwszy - niewiele starsi oraz niewiele młodsi ode mnie, wszyscy różni, ale z tą samą determinacją w oczach. Nie znaliśmy nawet własnych imion, ale każdy z nas gotów był oddać życie za towarzysza.

Z początku szło nam całkiem nieźle, wybicie pierwszej szesnastki nie było żadną trudnością.
Problem w tym, że nie pamiętam niczego więcej. Władowaliśmy się w zasadzkę usianą ładunkami wybuchowymi czekającymi tylko na eksplozję. Śmierć? Nie, coś znacznie gorszego - piekło na ziemi.

- Przykro mi Danielu, akcja zakończyła się niepowodzeniem - głos Almy był mechaniczny, całkowicie wyprany z uczuć, kiedy przyszła do mnie z wyrokiem. Nie wiedziałem, czy naprawdę było jej z tego powodu smutno, czy tylko była to jedna z jej wyuczonych na pamięć regułek, z których korzystała podczas publicznych wystąpień i przekazywania wiadomości. Tego dnia mogło zginąć równie dobrze stu rebeliantów i rzewne przemowy wygłaszane wszystkim trzymającym się jeszcze ledwo życia mogło po prostu wywoływać depresję, więc pewnie, dlatego szczędziła mi szczegółów nieudanej akcji.

W skrócie… Amputacja nogi to najszybszy sposób na utratę kilku kilogramów. Nie pamiętałem żadnego szpitala, dni, w których ponoć budziłem się tylko po to, aby zacząć ryczeć i drzeć się wniebogłosy. To wszystko wiem jedynie z opowieści pielęgniarek i innych pacjentów, z którymi dzieliłem salę zanim mnie nie odseparowano.
Nie chciałem tego wiedzieć, nie chciałem wyobrażać sobie swojej własnej klęski, kiedy błagałem o leki przeciwbólowe lub śmiertelną dawkę czegoś mocniejszego, ale nie miałem na to wpływu. Chciałem zachować tylko obraz własnego siebie sprzed nieudanej akcji; tego niezłomnego i może rzeczywiście trochę aroganckiego chłopaka, za jakiego wszyscy mnie uważali.

Dni zlały się w całość, zwycięstwo przestało mnie cieszyć i wiedziałem, że muszę znaleźć sobie jakieś zajęcie, aby do reszty nie oszaleć. Stałem się apatycznym dwudziestotrzyletnim kaleką bez szansy na dalszą karierę wojskową. Alma jednak nie zostawiła swoich ludzi na pastwę losu, no przynajmniej mnie. Muszę przyznać, że przeżyłem swego rodzaju szok, kiedy zaproponowała mi miejsce za sterami myśliwca. Nie sądziłem, że ktoś po amputacji może wykonywać taki zawód, lecz proteza, jaką otrzymałem miała być wystarczająco zaawansowana, abym mógł bez przeszkód latać.

Wszystko inne było dla mnie w tym momencie bez znaczenia, miałem szansę na życie, o którym marzenia już dawno pogrzebałem, a teraz mogły powstać jak feniks z popiołu - jeszcze potężniejsze i tak, realne, że prawie namacalne.

W wolnych chwilach nadal wielokrotnie analizowałem ten felerny plan (to było silniejsze ode mnie) uwzględniając oraz przewidując wszystko, co mogło pójść nie tak i ku mojemu zdziwieniu akcja okazała się praktycznie samobójczą.
Czyżby Alma dysponowała sfałszowanymi danymi o rozmieszczeniu ładunków wybuchowych oraz wzmożonej kontorli?
A może chciała się nas pozbyć wysyłając na pewną śmierć? Jeśli tak, to, co chciała tym samym osiągnąć i dlaczego później mimo wszystko pomogła mi wrócić do służby?

Mam więcej pytań niż odpowiedzi i ten fakt mnie przygniata. Dlatego, gdy tylko mam okazję wsiadam do maszyny i lecę. Niby doszkalać swoje umiejętności, lecz tak naprawdę uciekam przed koszmarną przeszłością i jeszcze gorszą przyszłością.*