*
*Z całego bogactwa historii Panem - te wzloty i upadki, ta wielka wojna jądrowa, ta mityczna Trzynastka - zawsze egoistycznie interesowały mnie moje własne, którym poświęcałem się bez reszty, namiętnie (jakie to zgodne z tematem), będąc kreatorem doskonałym, stwórcą tak pełnym, że nie było nikogo kto śmiałby wątpić, że cokolwiek co tworzę to autopsja, przeżycia własne, wydanie ciągle poprawiane, bo nie starczyłoby rozdziałów. Cóż, na pewno srodze się mylili.
Tak, słyszałem o trybutach, którzy po Igrzyskach zostają utrzymankami - smutna kolej rzeczy, przemielenie jednostki buntowniczej i pracowniczej na swoje plastikowe podobieństwo, koniecznie ze szminką na ustach. Mnie taki los nie spotkał i nie po raz pierwszy dziękowałem Matce - Naturze za geny pełne mądrości i sprytu, acz pozbawione urody. Mogłem po zwycięstwie wrócić do rodziców - kolejne zaskoczenie, umarli naturalnie ze starości, gdy przyszła na nich pora - i kupić im sporo błyskotek za to, co przeszli, kiedy ich nieporadny dzieciak, lat piętnaście męczył się na arenie. Byłem przekonany, że nawet oni nie wierzyli, że wrócę z tarczą, a nie na tarczy. Na szczęście, ojciec zmarł na zawał rok później i nie mogłem się obwiniać, że to z powodu zaskoczenia nad ciamajdowatym synem, który wygryzł dziurę wielkości łokcia swojej rywalce. Inne historie chowałem w sobie głęboko, przelewając na papier tylko szczegóły anatomiczne moich kolegów z sojuszu. Zerwanego, w ogólnej polityce dzieciaków liczyło się przetrwanie, a ja spośród nich miałem coś, czego nie dało się wyćwiczyć - wartki umysł i wyobraźnię, która pozwoliła perfekcyjnie wczuć się w przeciwnika. Ze wszystkich błyszczących i prognozowanych zwycięzców do domu wracałem ja.
Nie będę kłamać, mówiąc, że żałowałem tego. Nienawidziłem Kapitolu i tej otoczki fałszu, którym pokrywano wszelkie niedociągnięcia (bunty), ale znowu miałem, dla kogo żyć. Modelka, pewnie w innym wypadku mógłbym opisywać tylko szerokie rozstawienie jej nóg, ale jako triumfator Igrzysk mogłem jej zaimponować. Nie jako autor powieści, tę rolę zbywano równie łatwo co moje niedawne, dystryktowe położenie. I tak nijak nie pasowałem do nich - nie dałem się przerobić, zmarszczki niedługo zaczęły orać moją twarz, a seksualne perwersje były mi znane jedynie w teorii. Nie znaczyło to, że byłem smutnym, nudnym pisarzem, który szuka wyładowania... Nie, właściwie tak właśnie było.
I pewnie cieszyłbym się nadal z córki, hołdował żonie, gdyby nie śmierć jednego z bardziej znaczących mentorów, który miał sprawować opiekę nad trybutem. Pamiętam, że po mnie przyszli i załamali ręce, że jestem cholernie niemedialny, zapaliłem papierosa i wpierdoliłem Strażnikowi Pokoju. Nie wiem, jakim cudem żona wybłagała łaskę dla mnie, a ja dostałem Murzyniątko w swoje ręce.
Duże usta, to rzuciło mi się w oczy podczas pierwszego spotkania. Nie dawałem żadnych szans temu dzieciakowi i już powoli zacząłem marzyć o butelce (a raczej o szyjce w jego wargach?), próbując odciąć się od tego grubą linią. Byłem tylko pisarzem, umiałem opisać pieszczenie erekcji na tysiąc sposobów, a nie sprzedać kogoś na śmierć.
Dużo czasu zajęło zanim zorientowałem się, że to właśnie to dziecko potrzebuje - ulepiłem nowego bohatera, herosa na miarę tamtych Igrzysk, takiego, który nie wstydzi się sięgnąć po trofeum... i po mój rozporek na dzień przed walką na arenie. Nie muszę mówić o tym, co czuje mężczyzna, który przez lata pozbywa się swojej niechcianej seksualności i chowa ją do szuflady jak wiersze, bo łatwiej posługiwać mu się prozą?
Wziął mnie, rozsmakował mnie i po raz pierwszy drżałem o bezpieczeństwo kogoś kto nie nosił mojego nazwiska. Po zakończeniu szepnął mi na ucho, że przecież mówił, że wygra. Zdradziłem żonę dokładniej tydzień później, świętując zwycięstwo i krzycząc mu w twarz, że już nigdy więcej go nie tknę.
Byłem tak bardzo kiepski w dotrzymywaniu obietnic, może, dlatego teraz tak bardzo ciężko powstrzymać się od alkoholu? Tournée Zwycięzców przerodziło się w emocjonalną huśtawkę - zmieniały się układy naszych ciał (ja w nim, on we mnie); nasze nastroje (kłótnia-seks-wena) i Dystrykty (Kapitol przywitał nas jesienią i moim stanowczym NIE). To i tak było za późno, czułem to nie tylko w kościach, ale w spojrzeniu żony, która chyba podejrzewała zbyt wiele.
Wytrzymała wszystko - zdradę, Rebelię, zabiło ją chyba umieszczenie w getcie, gdzie kosmetyczka była abstrakcją. A może zauważyła, że zbyt długo wpatruje się w twarz Fenrisa?
Po jej śmierci nastąpił regres - nie piszę, już nie umiem; moja córka została dziwką; ja ledwo wiążę koniec z końcem, drukując pornograficzne, podziemne ulotki. Usiłuję przetrwać. Bez niego, bez niej, co za różnica. Nie ma już w moim życiu ważniejszego bóstwa niż butelka, która ostatnio gości w mojej kieszeni coraz częściej. Czasami myślę, że mógłbym zaprzedać nawet Lucy za nią, ale potem znowu widzę Fenrisa, z którego w gniewie ściągam koszulkę i jest lepiej, spokojniej. Szczęście to przecież tylko pojęcie abstrakcyjne - umiem je doskonale opisać.*
*