*Pamięć dziewiętnastolatki jest dla niej brzemieniem, bolesną pamiątką po dzieciństwie spędzonym wśród gruzów, z dala od któregokolwiek z dystryktów bądź Kapitolu.
Urodziła się w maleńkim obozie uciekinierów – ludzi, którzy żyli nad wodą, pośród pozostałości po dawnym bogactwie cywilizacji. Żywili się niemalże wyłącznie tym, co dawało im morze, a także darami natury bardzo szybko rozprzestrzeniającej się na wydartej jej kilka wieków wcześniej ziemi. Polowali na niewielkie zwierzęta, a cienka zupa z pokrzywy była ich codziennym wiktem w ciepłym czasie lata.
Rodzice dziewczyny umarli, zmorzeni chorobą, gdy ona miała zaledwie trzy latka – grupa zostawiła ich ze smutkiem za sobą kiedy nadszedł czas kolejnej wędrówki ku niewielkiej, całkiem nieźle zachowanej wioski kilkadziesiąt kilometrów na południe od szczątków metropolii, w której spędzali zimy.
Odkąd Minko pamiętała hodowali konie – jako dziecko uwielbiała opowieść o tym, jak, tuż po bombardowaniach, pierwsi z uciekinierów trafili do doszczętnie spalonej miejscowości, niegdyś rolniczej, i usłyszeli rżenie.
„Odnaleźli stado niemal kompletnie zdziczałych koni. Zamieszkali wśród gruzów wsi i udało im się ułaskawić kilka z nich. Potem, w niezgrabnie odnowionych kulbakach wygrzebanych z pogorzeliska, ruszyli dalej.”
W dniu siedemnastych urodzin Minko okazało się, że nie tylko jej grupie udało się uciec a potem przetrwać wiele dystopijnych lat.
Nieco ponad dziesięć osób, niemalże wszyscy, siedzieli wokół ogniska rozmawiając, śmiejąc się, jak gdyby stary świat, którego żadne z nich nie miało okazji zaznać, nigdy się nie skończył. Konie uwiązane do słupków prychały, parskały, niespokojnie zarzucały głowami jakby przeczuwając co zaraz ma nadejść. Warta, mniej liczna i czujna niż zazwyczaj nie zauważyła w porę zagrożenia – ostrzegło wszystkich dopiero paniczne rżenie zwierząt, jednak… Było zbyt późno, by mogło obejść się bez starcia.
Minko, dobrze wyuczona przez mężczyzn z grupy jak obchodzić się z bronią, błyskała w ciemności nocy ostrzem noża odbijającym ciepłe, niespokojne światło ogniska, a którym jeszcze chwilę wcześniej jadła gotowaną rybę śmierdzącą mułem.
Wybili kobiety, uciszyli dzieci, pokaleczyli śmiertelnie mężczyzn, którzy odważnie pociągnęli za sobą na drugą stronę jak najwięcej napastników.
Następnie Minko, wściekła i zrozpaczona, zabiła wszystkich pozostałych przy życiu agresorów.
Płacząc po ukochanych ludziach spakowała wszystko, co mogła. Osiodłała jednego konia, drugiego objuczyła wszystkim, co uznała za przydatne. Skierowała wierzchowca ku Kapitolowi, prowadząc na linie obciążonego bagażem luzaka. Wolała zginąć młodo w stolicy niż dożyć sędziwych lat na wolności, ale samotnie...*