*Ewangelina praktycznie od zawsze była inna, wyróżniała się na tle swoich rówieśników w kontekście ogólnie przyjętego uwarunkowania normalności. Rysowała mroczne obrazki i rzadko z kim się spotykała. Rozmawiała jedynie ze swoją mamą oraz przyjacielem, Davidem Bushem. Tylko im, dwójce ludzi składających się na cały jej świat, mogła powiedzieć, co jej leży na sercu. Czasem godzinami rozmawiała z Davidem czy też matką, ale nie płakała. Nigdy. Jakoś nie potrafi. Z czasem jednak poczęła zdobywać stopniowo tę umiejętność, powoli ulegając metamorfozie – z, co tu owijać w bawełnę, dziwnej dziewczyny zrobiła się dojrzała szesnastolatka. Jej rodzicielka bardzo się ucieszyła tym faktem. Jednakże owo szczęście nie miało wcale trwać długo. Otóż pewnego dnia ich rodzina została brutalnie wypędzona z domu i musiała się przeprowadzić w inne, o wiele gorsze miejsce. Był to Kwartał, inaczej KOLC. Na nieszczęście Ewangeliny, tutaj droga dwójki przyjaciół się rozeszła, gdyż David zdołał uciec Rebeliantom, a dziewczyna, odczuwając smutek spowodowany poczuciem samotności, załamała się. Stan ten, pogorszony stan psychiczny przerzucił się na jej zdrowie fizyczne. Zachorowała, I to zachorowała bardzo poważnie. A, że psychiatria jest pokrewna z neurologią, nie powinno to zdziwić tych, co to w tym powiązaniu siedzą nieco dłużej. Ale konkretniej. Jej nowa choroba polega na tym, że ma pamięć krótkotrwałą. Cechowała się tym, że jeżeli jednego dnia coś się wydarzyło, po przebudzeniu nic nie pamiętała. Dlatego dziewczyna nosi zawsze przy sobie specjalny zeszyt, w którym na pierwszej stronie widnieje niezmienna informacja informująca o tym, kim jest, jak się nazywa, co jej jest i tak dalej. Za to na późniejszych kartkach rozpisuje się o dniach przebytych. Tak więc, jak znów wszystko zapomni, gdzieś w jej pobliżu zawsze będzie ten notatnik, po którego zazwyczaj sięga bez pomocy innych (ale czasami jest tak zdezorientowana, że po prostu tej pomocy potrzebuje). Czyta pierwszą stronę oraz tą ostatnio zapisaną. I tak sobie Ewangelina żyje. Jest ciężko, ale żyje, a matka jest jej jedynym oparciem.
*