 Wiek : 45
Zawód : pan minister
Znaki szczególne : zachowuje się jak żołnierz
Obrażenia : trzęsą mu się policzki przy jedzeniu
 | | Temat: Ulysses Fenwick Czw Lut 27, 2014 8:36 pm | |
|  Ulysses FenwickMartin Freeman IMIĘ: Ulysses
NAZWISKO: Fenwick
DATA URODZENIA: 13.04.2238
MIEJSCE ZAMIESZKANIA: Dzielnica Rebeliantów
ZAJĘCIE: były lekarz wojskowy, obecnie pluskwa
- Dolores Fenwick - od dwudziestu lat jesteśmy małżeństwem i dorobiliśmy się dwójki chłopców. Starszy Amadeus (20) ma szerokie zdolności, jest ambitny i aspiruje do pracy w Rządzie, młodszy Carter (18) jest pacyfistą. Spędza całe dnie na malowaniu, słucha klasycznej muzyki (cóż za indywiduum!) i poniekąd jest kosmitą - kto bowiem w tych czasach robi takie starodawne rzeczy? Jeżeli mówimy o Dorze, to kocham ją bardzo, to dla niej codziennie wstaję do pracy, dla niej przynoszę pieniądze, nie zdradzam jej, nawet nie myślę o innych. Jest moją przyjaciółką.
- Ophelia Carter - byłaś taka ładna, tak pięknie się śmiałaś. Marzyliśmy, że uciekniemy im wszystkim. I uciekliśmy, mówiłaś że w trzynastce będzie nam najlepiej. Nie wiem dlaczego tam z Tobą poszedłem, przecież sam dobrze wiedziałem co nas czeka. Już od jakiegoś czasu współpracowałem wtedy z NIMI. Ale zaślepiony byłem naszym młodzieńczym uczuciem. Mieliśmy tylko dwadzieścia dwa lata, w tym wieku jeszcze nie miałem perspektyw.
Kiedyś powiedziałem ci, że nigdy się nie rozstaniemy. I uwierz mi, że wtedy wierzyłem w to najmocniej. Jednak kilka lat później wydarzenia złożyły się niefortunnie i musiałem was zostawić. Ciebie i naszą małą Rory.
Z czasem zacząłem sądzić, że tak naprawdę nigdy nie chciałaś być moją żoną.
- Aurora Carter - pojawiłaś się w chwili najpiękniejszej, byłaś naszą nadzieją. Wciąż myślę, że nigdy tak na prawdę na ciebie nie zasługiwałem. Liczyłem się z tym, że odchodząc usuwam siebie z Twojego życia na zawsze. Mam Twoje zdjęcie, ale nikt o Tobie nie wie. Tylko ja i Ofelia.
Moją historię rozpocznę od feralnego trzynastego września 2259 roku, kiedy to Ofelia i ja uciekliśmy z naszego domu. Trafiliśmy na poważnie najlepszy moment, wyczuliśmy chwilę. Jeszcze nie byłem całkowicie wkręcony w swój zawód, a ona miała jeszcze głowę jasną i chętną do szukania tego co nam się należy. Zostaliśmy emigrantami, uciekinierami. Zawsze podziwiałem Ofelię za to jaka jest dzielna, potrafiła uśmiechać się pomimo tego, że nasze życie miało już tylko jeden cel. Nie mogliśmy wrócić, byliśmy skazani na wypicie piwa, któregośmy sobie nawarzyli.
Podziwiałem ją i kochałem. Nic dziwnego, że pół roku wcześniej poprosiłem ją o rękę, a ona ku mojemu szczęściu zgodziła się. Spytała tylko czy jestem gotów iść za nią. Odpowiedziałem, że owszem i że nigdy jej nie opuszczę. Poszedłbym za nią na drugi koniec świata i tak też się stało.
Kiedy dotarliśmy do 13 Ofelia, była już w zaawansowanej ciąży. Próbowałem być jej wsparciem, natomiast nie zapomnę nigdy jej bolesnych jęków, kiedy oświadczała, że to przeze mnie to całe cierpienie. Chciałem się wtedy z nią kłócić, bo to nie ja nas wysłałem w podróż. Ale miała rację, to przeze mnie.
Z NIMI miałem już wcześniej układy. Oczywiście skoro tylko uciekłem, wszystkie dochody zniknęły. Musieliśmy radzić sobie sami w nowym świecie, a ja z potrzeby większej niż myślałem zostałem lekarzem wojskowym. Zarabiałem dużo, ale pewnego razu uratowałem nie tego człowieka, którego należało uratować.
Moja kariera w tym momencie była skończona, a moje życie zagrożone.
Nie mogłem pozwolić, żeby gniew ludzi złych spadł na jedyne dwie kobiety mojego życia. Więc uciekłem, zaraz - zna ktoś lepszy sposób na rozwiązanie problemów? Ja nie.
Po kilku latach trafiłem do Kapitolu. Tu już wcale nikt nie potrzebował lekarzy, ale inna znalazła się oczywiście dla mnie inna praca. Razem z ówcześnie już posiadaną nową kobietą - Dolores (która zresztą była już wtedy w ciąży) oraz naszym małym synkiem, zamieszkaliśmy w jednym z wysokich bloków.
Tu mieszkamy do dziś.
Muszę przyznać, że wszystko zawdzięczam Dolores. To tylko małżeństwo z nią uchroniło mnie przed katem. Jej ojciec jest przebogatym potentatem, to Dolores przez większość dni wspomagała nasz domowy garnuszek. Nie jest to może najpiękniejsza czy najmilsza kobieta pod słońcem, ale jak dla mnie jest aniołem.
Jestem podsłuchiwaczem. Wiesz co to oznacza? Że siedzę cały dzień w podziemiu, bunkrze zawilgotniałym i słucham co robisz. Czasami mam Ciebie już dość, nienawidzę kiedy mlaszczesz, a odgłosy spożywanej owsianki rozchodzą się echem po szarym mieszkaniu. Nie znoszę słuchać twoich jęków, które wydajesz z siebie sapiąc jak świnia, najpewniej leżąc plackiem na swojej żonie. Ale są też momenty w których mnie śmieszysz. Siedzę wpatrzony w ścianę swojej kanciapy i uśmiecham się pod nosem. Opowiadasz żart. Żart stulecia. Opowiadasz, że jutro będzie przerzut, że zrobiliście z ekipą plan, że jutro go sfinalizujecie. A ja zapisuje każde twoje słowo i śmieję się, bo rozbawiłeś mnie niesamowicie.
Jutro dostanę nowego klienta, a ty trafisz do więzienia. Nici z planu, strażnicy za moją informacją sprawdzą podejrzanych, wpadliście i nie wyjdziecie prędko.
Nie mam skrupułów. Jestem do bólu dokładny, więc nie mogę mieć skrupułów. Lubię porządek i kiedy wszystko jest klarowne. Mam swoje ulubione miejsca w które chodzę, kiedy chcę zmarnować czas. Nie lubię zmian, zmiany mnie męczą, przeżyłem już za dużo zmian.
Podsłuchuje swoją córkę.
|
|
Wiek : 31
Zawód : redaktor naczelny CV
Przy sobie : paczka papierosów, zapalniczka, prezerwatywa
Obrażenia : tylko psychiczne
| | Temat: Re: Ulysses Fenwick Czw Lut 27, 2014 9:54 pm | |
| Szkoda, że tak krótko i, że nie ma opisu tego, co działo się po Trzynastce. No nic!
poprawiłem kilka literówek i dodałem ze trzy przecinki. Akceptuję i życzę miłej gry. Zostań z nami jak najdłużej. :>
Mam nadzieję, że nie wsadzisz wszystkich do więzienia. |
|
