To chyba najsmutniejsza historia, jaką kiedykolwiek usłyszycie, mimo że zaczyna się całkiem wesoło. Jo, a właściwie Josephine, urodziła się w lipcu. Jej rodzice, wydawałoby się – bliscy ideału – to popularna aktorka i odnoszący sukcesy finansista. Wszystko wyglądało jak w bajce; mieszkali w pięknej willi z jeszcze piękniejszym ogrodem. Jest to jednak względne, gdyż tworzyli rodzinę, a nie byli nią.
A po środku tego dramatu siedziała samotna, mała Jo. Na początku próbowała pogodzić się z tym, że tatuś nie ma dla niej czasu, a mamusia znów wyszła na spotkanie z przyjaciółmi. I tak kochała ich bezwarunkowo i bezgranicznie, jak to robią małe dzieci. W końcu tak należy, prawda? Przyjmowała z uśmiechem na ustach kolejne prezenty i witała nowe nianie. Nie była trudnym dzieckiem, wręcz przeciwnie, starała się nadążać za nowymi concierge’ami i sprzątaczkami, które stanowiły jej świat, ale kiedyś ta bańka fałszu i sztuczności musiała pęknąć.
Miała niespełna siedem lat, kiedy pisząc swoje kolejne opowiadanie, uświadomiła sobie, że żyje w szklanej kuli. Pięknej, mieniącej się kolorami kuli, która sprawia, że jest nieszczęśliwa. Ma rodziców, ale ich nie zna, co powodowało ukłucie jej małego, drobnego serca. Co gorsza, David i Antoinette nie chcieli jej poznać. Dostawała co chciała i tak miało wyglądać jej życie, zamknięta pod kloszem i będąca pod stałym nadzorem opiekunki, przecież musiała być idealnym dzieckiem. Była pokazywana jako przykład perfekcyjnie delikatnej urody i nienagannych manier. Szkoda tylko, że kiedy przedstawienie się kończyło, ona wracała do swojego pokoju i odcinała się od reszty, ponieważ wolała swój świat wyobraźni od tego prawdziwego.
Lata mijały, a Josephine przyzwyczaiła się do myśli, że rodzina jest tylko błahostką, o którą nie warto zabiegać. Zamiast tego uciekała w książki i swoje pamiętniki, które przepełnione były cytatami z jej ulubionych pozycji literackich albo własnymi tworami literacko-podobnymi; to był jej azyl. Dorastała czytając starą literaturę, jej ulubioną epoką był europejski romantyzm. Zaczytywała się Shakespeare’em i Goethe’em, byli dla niej natchnieniem i powodem do życia. Cała idea miłości platonicznej była jej bardzo bliska, bo sama miała skłonności do zakochiwania się i cierpienia w samotności, aż jej fascynacja kończyła się, a zaczynała kolejna.
Dotrwała tak do wybuchu rebelii. Nie znając sytuacji politycznej i nie będąc świadomą tego co ją czeka, jak maniery nakazują przywitała nowoprzybyłych ludzi w willi. Dopiero po jednym spojrzeniu na matkę zrozumiała, że to nie jest kolejne spotkanie towarzyskie, a coś o wiele gorszego. Jo patrzyła jak umiera jej rodzicielka, a tchórz-ojciec zgarnia w pośpiechu ostatki biżuterii i ucieka przed rebeliantami. Potem już nie miała żadnych informacji o David’ie. Myślała, że nic nie jest w stanie jej już skrzywdzić, że traktowanie rodziców było wystarczającym piekłem. Nie mogła się bardziej mylić. Znowu siedziała w pustym domu, ale tym razem bez żadnych perspektyw, po prostu tkwiła w jednym miejscu.
Cała zapłakana i ledwo żywa trafiła do KOLCa, gdzie jej życie miało się zacząć od nowa. Nie wiedziała co ma ze sobą począć ani jak przeżyć. Obecne otoczenie było przecież tak inne od tego, które znała. Uczyła się od początku jak oddychać i stawiać kroki, swoje niezależne kroki. Od tego momentu stała się panią swojego losu, czy tego chciała czy nie. Musiała znaleźć jakąś pracę, żeby nie umrzeć z głodu i mieszkanie, żeby nie zamarznąć na śmierć. To wszystko było potwornie trudne, bo dotąd żyjąca w fikcyjnej rzeczywistości Jo, teraz zupełnie sama musiała stawić czoła przerażającemu światu.