*Jestem położną. Pomagam kobietom rodzić dzieci, chociaż nie było to moje marzenie, ale wolałam ostatecznie to, niż borować zęby. Mówcie, co chcecie, że poród to niezwykłe wydarzenie, nowe życie przychodzi na świat, że poród to cud. Dla mnie? Poród to smród, nie cud. Do tego się nie da przyzwyczaić, nie dajcie sobie wmówić. Za każdym razem ten cudowny akt jest dla mnie tak samo obrzydliwy. Ale jestem miła, uśmiecham się, ściskam dłonie przyszłych matek, mówiąc, żeby się nie obawiały, będzie dobrze, ja cały czas będę obok, a w rzeczywistości mam ochotę uciec na drugi koniec dzielnicy. Lubię dni, kiedy przychodzę i słyszę "Kimbra, dziś nie ma Anette, idź wymieniaj kroplówki, bo nikt nie rodzi". Znam tych ludzi bardzo dobrze, gdybym nie była sobą, pewnie nazwałabym moich współpracowników przyjaciółmi, ale jestem jaka jestem i dla mnie to po prostu ludzie, z którymi przebywam, którzy wzięli mnie pod swoje skrzydła podczas Rebelii. Bo to dzięki nim tutaj jestem. Może gdyby ktoś inny złapał mnie za rękę, zawołał moje imię, kazał mi robić to i to, wylądowałabym gdzieś indziej? Nie zastanawiałam się nad tym i pewnie wtedy też nie zastanawiałabym się jak wyglądałoby moje życie takie, które teraz prowadzę. Jestem mątwą emocjonalną, przyjmuję wszystko, co mi życie przyniesie bez mrugnięcia okiem. Po prostu wszystko akceptuję. Do mojej rodziny też nigdy nie pasowałam, ale miałam to w głębokim niepoważaniu. Po prostu za kuzynostwem, ciociami, babciami, tatami etc snułam się jak cień, mała Kimbra taka grzeczna i posłuszna. Dobre oceny ma. Na medycynę idzie. Trochę się nie wyróżnia niczym, bo ani charakteru, ani stylu, ani urody wybitnie nie ma, ale to nic. Czasami, bo byłam najmłodsza, zasłaniano mi oczy, mówiono "Kimi nie patrz na to" a mi było wszystko jedno, bo i tak nic mnie nie ruszało. Koleżankę bliską mą raz astma pokonała, lat 14 miała, robiłam smutną minę na pogrzebie, ale nie tęskniłam za nią wcale. Kolegowałyśmy się, bo tato jej jakąś szychą był, z moim tatą i tatą Gera się trzymał. Ja nie wiem, nie wnikałam, nigdy mnie to nie interesowało. Mało co z tego życia, które otrzymałam mnie interesowało. Po prostu byłam, bo musiałam, bo tak wypada, bywać. Tak mi zostało do dzisiaj. Jestem dość apolityczna, po prostu stanę pod sztandarem tych, którzy pierwsi wcisną mi ulotkę ze swoim programem. Kiedyś prawie zwerbowała mnie jakaś sekta, bo było mi obojętne, czy będę zapisana do jakiegoś koła adoracji czy nie, na szczęście już wtedy miałam wokół siebie ludzi, ze szpitala, którzy lubią siebie nazywać Moim Chodzącym Rozsądkiem. Niech im będzie. Nie przeszkadza mi to.*