*Annie urodziła się w zwykłej rodzinie w Czwartym Dystrykcie pewnego upalnego, letniego dnia. Jej matka wraz z ojcem uznali jej obecność za prawdziwy cud, wcześniej przekonani, że nigdy nie zostaną obdarowani dzieckiem przez wielokrotne nieudane próby. Jednak Annie przyszła na świat, co więcej - zdrowa i śliczna, a było to dwukrotnie więcej, niż w ich najodważniejszych marzeniach. Dziewczynka szybko rosła, była pojętna i ciekawa świata. Dziecko uczynne, miłe, pracowite - idealne. Wydawało się, że los niczego im nie poskąpił. Dopiero potem dowiedzieli się, jak okrutnie z nich zadrwił.
Wczesny ranek.
Dziś Dożynki. Mama twierdzi, że nie mam się czym martwić, ale widzę zmarszczki na jej czole, które tak usilnie próbuje ukryć. Oczy ma opuchnięte i czerwone i cała jest taka... inna. Jak zawsze w Dożynki. Dawno temu to jej brat nie wrócił z Areny i od tej pory źle znosi wszelki kontakt z Igrzyskami. Przyszykowała dla mnie świeżą, granatową sukienkę, muszę się prezentować ładnie na oczach całego Dystryktu. Tata mnie pogania, zaraz wychodzimy.
Boję się, boję sie, boję się.
Południe.
Jest upalnie i duszno, włosy nieznośnie grzeją się od słońca. Nakłuli mi palec, ustawili w szeregu jak marionetkę i kazali być dzielnym. Tłum gęstnieje, a ja odszukuję wzrokiem Finnicka. Przygryzam wargę, szklą mi się oczy. Kula z losami pobłyskuje lekko, a delikatne szkło wygląda pięknie w słonecznych promieniach, ale ja myślę tylko o tym, że na kilku kartkach jest moje imię. Nie chcę odchodzić. Nie chcę, nie umiem... boję się. W końcu na scenę wychodzi nasza opiekunka, ma lazurowe włosy i szponiaste paznokcie. Szczebiocze coś, a potem zanurza rękę w kuli. Serce bije mi szybko, niespokojnie, jakby chciało się wydostać... ale to nie jestem ja. Drobna dziewczyna o jasnej twarzy przemyka w kierunku sceny, a ja oddycham z ulgą. Serce zwalnia, puszczam ściskane rozpaczliwie kciuki. Losują trybuta i...
To Finnick.
Ma potargane włosy i dumny wzrok, krok miarowy, ubranie schludne i eleganckie. Do oczu napływają mi łzy, więc szlocham głucho, któraś z dziewcząt mnie przytula, też ma mokre policzki, trybutką jest jej siostra. Nie mogę wydobyć z siebie głosu, podczas gdy żelazna obręcz coraz mocniej ściska mnie za serce. Jeszcze tego ranka planowaliśmy popołudniowy wypad na plażę, obiecał... obiecał, że będzie dobrze, a teraz wchodzi na scenę i staje tam już nie jako chłopak, a jako trybut. Ma hardy wzrok, gdy przemyka nim po tłumie, zanim ciągną go w stronę pałacu. Zaciskam powieki, mdłości podchodzą mi do gardła. Finn, Finn, Finn..!
Kilka wyrwanych kartek połączonych w dosyć spójną całość.
Dwie godziny temu zaczęły się Igrzyska. Przeżył pod Rogiem, ma się dobrze, zdobył zapasy. Nie mogę na to patrzeć. Mam nadzieję, że..
Wydaje mi się, że doż... Wiem, że wygra.
~*~
Kolejne dni. Nie oglądam Igrzysk, za bardzo się boję, tata mówi mi o wszystkim. Finnick żyje i ma się dobrze, dostał prezent od sponsorów, na arenie pozostały tylko cztery osoby. Od dwóch dni nie mogę zasnąć, mama bardzo się martwi. Ciągle wydaje mi się, że to wszystko jest moim snem, codziennie chodzę nad naszą zatokę i go szukam, chociaż wiem, że to głupie. Nigdy go tam nie ma. A przecież obiecał, że mnie nie zostawi.
~*~
Wygrał, wygrał, Finnick wraca, wygrał, wygrał, żyje, wygrał, kocham go, kocham Cię, Finnick, kocham Cię, kocham, wrócił, wróc...
Po wygranej Odair'a Annie spędzała z nim prawie każdą chwilę, upojona szczęściem i poczuciem bezpieczeństwa. Z bezgraniczną ufnością złożyła swój cały los w jego ręce, wiedząc, że jej nie zawiedzie. Po jakimś czasie Finnick zaczął często wyjeżdżać do Kapitolu, ale nigdy go o to nie pytała. Ani o to, ani o Igrzyska. Była tylko małą, zakochaną dziewczynką... a los jeszcze nie pokazał jej tego, co potrafi.
Dzień był tak samo parny i duszny jak ten, w którym wybrano Finnicka, więc może powinno ją to ostrzec- ale nie ostrzegło. Była pewna, że najgorsze ma za sobą, kiedy opiekunka z uroczym uśmiechem wyciągnęła z kuli kartkę z jej nazwiskiem. Igrzyska były niekończącym się ciągiem rozpaczy, łez i strachu, wycinkiem z życia, najgorszym koszmarem, który towarzyszył jej również po ich zakończeniu. Wygrała tylko i wyłącznie dzięki umiejętności pływania, nie zabijając nikogo, a jedynie unosząc się na powierzchni podczas ogromnej powodzi na arenie. Po jej powrocie zmieniło się wszystko, a ludzie zamiast nazywać ją Annie Crestą, zaczęli używać innego przydomka - Obłąkana Annie.
Dwa tygodnie po zakończeniu Igrzysk.
Znowu mi się śnił. Miał na imię Bruce i miał szesnaście lat, pochodził z Dystryktu Pierwszego. Finnick powiedział, że nie żyje, że utonął, ale ja wiem, że tak nie jest. Igrzyska wciąż trwają, a on wciąż chce mnie zabić, powiedział mi to dzisiaj we śnie. Nie chciałam wygrać, błagałam go, ale skoczył na mnie z nożem, boję się, boję się, jest bardzo ciemno, wiem, że on gdzieś tu jest, ale ja nie chciałam wygrać, ZOSTAW MNI..
Los w końcu dopiął swego, niszcząc wszystko, co było dobre w życiu dziewczyny. Traumatyczne przeżycia z areny odcisnęły na niej swoje piętno w postaci pomieszania zmysłów, na które nie istniały żadne leki. Jedyną ostoją i miłością jej życia stał się Finnick, jedyny człowiek, który dawał radę uspokoić ją w napadach paniki. Przypadłość pogorszyła się jeszcze w okresie rebelii, a szczególnie w czasie porwania przez służby Kapitolu. Uratowana przez Finnicka Annie trafiła do Trzynastki. Po zakończeniu powstania i mianowania się na prezydenta Almy Coin Annie została powołana na mentorkę, co przeraża ją bardziej, niż cokolwiek innego. Boi sie, że nie podoła Igrzyskom i związanymi z nimi demonami przeszłości. Jedyną jej nadzieją jest Finnick.
To on. To zawsze jest on. Obiecał, że jej nie zostawi. To jedyna rzecz, w którą Annie potrafi jeszcze uwierzyć. On. Finnick.*