/Teoretycznie apartament, praktycznie hala.

Milczał przez całą drogę do sali, choć parę razy natknął się na jakiegoś trybuta bądź kogoś z ekipy sprzątającej, która doprowadzała piętra do porządku po wczorajszym wybuchu. Wzrok wbił w podłogę i szedł równym krokiem, by wreszcie znaleźć się w pomieszczeniu, w którym miał zaprezentować się z jak najlepszej strony. To dziwne, ale wcale nie odczuwał żadnej tremy ani choćby odrobiny adrenaliny. Prawdę mówiąc, od wczorajszego popołudnia był pozbawiony wszelkich emocji, miał już wszystkiego po dziurki w nosie. Blue, Hope, Amanda... imiona te przewijały się często w jego myślach, ale w końcu i one zniknęły.
Znalazł się na środku pomieszczenia i spojrzał na Organizatorów. Pomyślał o swojej matce. Czy ona też była spokojna przed swoim pokazem? Co robiła teraz? Czy jeszcze żyła?
-Theo Madden - przywitał się półgłosem, nie miał więc pewności, że usłyszano go tam na górze - Jestem w parze z Blue Flickerman, niewidomą dwunastolatką. Jej bliźniaczka, Hope Flickerman, także bierze udział w Igrzyskach.
Spojrzał po ich twarzach, fałszywych, złowrogich.
-Gdy wybuchła rebelia, chciałem się do was przyłączyć, wesprzeć was słowem, siłą, jakkolwiek... moja rodzina dość wycierpiała z rąk Snowa. Jednak nie daliście mi szansy, wtargnęliście do mojego miasta, stworzyliście getto i urządziliście kolejne Igrzyska.
Przerwał dosłownie na chwilę, by zaczerpnąć powietrza, był bowiem świadomy tego, że mogą mu nie dać dokończyć.
-Przemawiam teraz do was, rebeliantów, którzy na pewno wiedzą, czym jest poświęcenie. Nie zamierzam walczyć na arenie o swoje życie, zamierzam pomóc swoim przyjaciołom, ludziom, na których losie mi zależy, a którzy zostali przez was skazani na śmierć. Zrobię wszystko, by choć jedno z nich wyszło z tego cało.
Poruszył się niespokojnie, jakby chciał jednak podejść do jakiegoś stanowiska, a w ostatniej chwili zmienił zdanie. Było mu już bowiem wszystko jedno.
-Mógłbym wam więc pokazać, jak opatrzyć czyjąś ranę za pomocą samych liści - wskazał dłonią na stoisko z roślinami - Mógłbym zaprezentować reanimacje na manekinie, zapleść kilka rodzajów węzłów lub sieć, odróżnić grzyby jadalne od niejadalnych. Mógłbym, ale tego nie zrobię.
Westchnął cicho i podniósł głowę, spoglądając prosto na podwyższenie.
-Nie będzie żadnego pokazu, napatrzycie się na to na arenie, gdy będę dawał z siebie wszystko, by ratować najbliższych. Dziękuję za uwagę.
Nie skinął nawet głową, obojętny wzrok przeniósł na najbliższe stanowisko i czekał, jak zareagują ludzie, którzy mieli ponoć w tym kraju jakąś władzę.

W normalnych okolicznościach zdenerwowanie urzędnika na pewno sprawiłoby mu satysfakcje, możliwe też, że pod jego nosem pojawiłby się kpiący uśmieszek. Teraz jednak Theo jedynie stał i wpatrywał się w bliżej nieokreślony punkt na podwyższeniu. Co ma być, to będzie.
Zaniepokoił go jednak mężczyzna, który zabrał głos. Jego gest, ten swoisty toast, wydawał się być za bardzo podejrzany. Jego śmiech też nie zwiastował nic dobrego. I rzeczywiście.
-Theo, błagam...!
-Proszę...!
Głosy bliźniaczek poniosły się po sali,a Madden natychmiast rozejrzał się dookoła, przestraszony. W zależności od tego, gdzie skierował głowę, wrzaski zdawały się dochodzić z najbliższego kąta. Zdezorientowany chłopak zacisnął pięści i przymknął powieki.
Spokojnie, oni chcą cię tylko wyprowadzić z równowagi, nic im nie zrobili, nie mogli.
Przypomniał sobie jednak, że Hope nie była zeszłej nocy najgrzeczniejsza, może rzeczywiście wymierzyli jej jakąś karę?
-Przestańcie! - wykrzyknął w stronę organizatorów - Naprawdę czerpiecie przyjemność z cierpienia innych? Co z was za ludzie?!
Płacz bliźniaczek nie ustawał, Theo zatkał uszy i skulił się nieznacznie. Miał teraz wielką ochotę sięgnąć po broń i wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę. Jednak resztki zdrowego rozsądku podpowiadały mu, że organizatorzy właśnie na to czekają. Nie zamierzał więc być marionetką w ich rękach.