Urodził się w Trzecim Dystrykcie, w rodzinie Suede. Z jednej strony ojciec, który zawsze podchodził do wszystkiego poważnie, bo wiedział, że musi zrobić wszystko, aby utrzymać rodzinę, z drugiej strony kobieta, o której nikt nic nie wiedział. Jak można było się spodziewać, a może i nie, dwa lata po urodzeniu syna po prostu zniknęła nie zostawiając żadnej wskazówki, ani informacji o tym co się z nią stało. Z początku było ciężko, jednak wystarczyło parę tygodniu, żeby przyzwyczaili się do nowej sytuacji. Przez to wszystko Sebastian musiał dorosnąć i zacząć zajmować się sam szybciej niż inni w jego wieku. Szybciej też zaczynał rozumieć i pojmować otaczający go świat. Codziennie obserwował ojca przy pracy ucząc się wszystkiego co on potrafił. Co do jego umiejętności nikt nie miał żadnych wątpliwości. Potrafił pojąć konstrukcję przedmiotu i jak ona funkcjonuje szybciej niż ktokolwiek inny. Z jego „twórczości”, najlepiej szło mu tworzenie wszelkiego rodzaju broni, pułapek i drobnych rzeczy, które z pozoru wydawały się nieszkodliwe. Nie było jednak tak, że jedyne co robił to „ćwiczenia umysłowe”. Wszelką broń którą projektował i którą robił bez względu na wszystko testował sam. To właśnie tak uczył się władania i posługiwania bronią. Nigdy nie zastanawiał się nad trenowaniem z innymi ze swojego dystryktu, chociaż od kiedy tylko pamiętał obserwował każde jedne Głodowe Igrzyska. Nie interesował się tym kto i jak umierał, czy walczył na arenie. Oglądał to z taką uwagą, co chciał rozpracować arenę i to jak ona funkcjonowała. Sam nigdy nie zamierzał bawić się w trybuta i walczyć o życie na oczach całego Panem. Nie potrzebował nagle znaleźć się w centrum uwagi wszystkich. To mogłoby uniemożliwić mu działania. Poza tym musiałby podporządkować się tym wszystkim zasadom. Nie wspierał rządu i tego co on robił ale nie zamierzał uczestniczyć w działaniach przeciwko obaleniu tego co było wtedy. Nie podobało się to jego ojcu, który od zawsze powtarzał mu, że powinien starać się zrobić wszystko, żeby zlikwidować obecny porządek. Jedyne czego słuchał co mówił mu ojciec to, to że powinien być zawsze dwa kroki przed wszystkimi innymi.
W dystrykcie zazwyczaj trzymał się z boku zajęty swoimi sprawami i doskonaleniem własnych umiejętności. Nie interesowało go to, czy będzie w Trójce znajdował się w centrum, czy raczej stał z boku. Przez 16 lat udało mu się nie zostać „wybranym” jako trybut. 67. Igrzyska miały być inne przynajmniej w jego mniemaniu. Może dla innych było to głupie jednak on dobrowolnie zgłosił się do udziału. Było to niemałe zaskoczenie. W końcu trójka nigdy nie należała do dystryktów, w których ktokolwiek zgłaszał się samodzielnie do wzięcia udziału. Osoby stąd nie były szkolone i przygotowywane do walki jak osoby, z niektórych dystryktów. Szaleństwo? Ktoś go do tego zmusił? Chyba tylko i wyłącznie jego wiara w siebie i swoje umiejętności. W końcu był jednym z najlepszych w swoim dystrykcie pomimo tego, że miał tylko 17 lat. Stylem bycia i obchodzeniem się ze wszystkimi przekonał do siebie wielu sponsorów, jeszcze zanim trafił na arenę. Wiadomo, że podczas zmagań nie zawsze wszystko idzie po myśli uczestnika. Każdy prędzej czy później odnosi jakieś rany, które nie zawsze da się „przeczekać”, aby same z czasem zniknęły albo brakowało podstawowych produktów do przeżycia tam. To wtedy przekonał się jak ważne było zgromadzenie sobie sponsorów. Wyjątkowo raz jego mentor, którego się posłuchał miał rację w tym co mówił, a można się domyślić jak poważnie Suede podchodził do tego co on mówił do niego. Jakim cudem przy tym jaki był udało mu się zyskać sponsorów, którzy pomogli mu wysyłając czasem te podstawowe rzeczy jak jedzenie, czy leki kiedy coś mu się stało tego nie rozumiał chyba nikt. Mógł domyślić się, że podczas tego kiedy on walczył o życie, jego mentor nie próżnował i sam starał się coś zorganizować dla niego. Dziewczyna z Trójki, która wylądowała na arenie wraz z nim zginęła dość szybko. Na arenie nie zawiązywał żadnych sojuszy, czy paktów z innymi. Uważał to za coś zupełnie niepotrzebnego i idiotycznego skoro, żeby wygrać musiał pozbyć się pozostałych osób, albo pozwolić aby same się pozabijały. Szybko utwierdził się w fakcie, że wiedza, którą zyskiwał przez lata przydała mu się bardziej niż całe te starcia wręcz. Oczywiście tak też walczył, jednak należało to do rzadkości. Więcej trybutów zginęło lub zostało uszkodzonych przez jego „zabawki”, które robił z tego co znajdował, niż z walk z nim. Nie liczył swoich ofiar. Nie miał pojęcia ilu uśmiercił. Pamiętał jedynie, że ostatniego trybuta zabił własnoręcznie. Pewnie mógłby powiedzieć o tym coś więcej, gdyby nie stan, w którym wtedy był. Nie chodzi tutaj o stan fizyczny, a raczej psychiczny. Nie poddał się arenie, nie miał zamiaru po prostu umrzeć z czyichś rąk. Był wtedy w swego rodzaju transie, który czasami włączał mu się automatycznie podczas walk.
Po wygranych Igrzyskach nie wrócił do domu. Nawet przez myśl nie przeszedł mu taki pomysł. To było coś czego do siebie nie dopuszczał. Wiedział, że po tym wszystkim wróciłby do domu w chwale tego co zrobił jednak on postanowił pójść dalej. Nikt nie musiał prosić, żeby został w stolicy. Owszem, „zajęcia”, które musiał przejść każdy trybut, który wygrał Igrzyska były nudne, jednak lepsze niż powrót. To całe siedzenie na salonach i udawanie, że to wszystko mu się podoba i wcale nie ma ochoty powiedzieć nic tym napuszonym burakom, którzy go otaczali. Było jedno wyjście z całej tej sytuacji. Został mentorem w kolejnych Głodowych Igrzyskach, nudne zajęcie i w ogóle nie przystosowane do niego, jednak przemęczył się z tym. Postanowił znaleźć pracę, w której będzie robił to co mu się podobało i co chciał robić, a nie co musiał. Znoszenie trybutów, a w dodatku jakaś tam opieka nad nimi nie leżała u szczytu jego marzeń. Na szczęście nie musiał długo starać się o zajęcie, którego naprawdę pragnął. W 67. Igrzyskach, w których wystąpił, wszyscy przekonali się o tym do czego jest zdolny i co potrafi stworzyć, a więc zostanie jednym z twórców aren, było tak naprawdę formalnością. Chociaż największy udział przy tworzeniu aren miał przy dwóch ostatnich zawodach. Wtedy był głównym pomysłodawcą i twórcą ich. To dzięki temu zyskał coś czego nie mógłby zyskać w swoim dystrykcie. Prestiż, a w dodatku pieniądze. W końcu Kapitol dobrze płacił za dobrą rozrywkę jaką zapewniało się mieszkańcom podczas oglądania zmagań. Jak można było przekonać się już wcześniej Sebastiana jakoś nigdy nie interesowało to co działo się na arenie z uczestnikami, o ile nie działo się to z nimi przez urządzenia, które były w niej umieszczone. W końcu nie miał zamiaru przejmować się kto, z którego dystryktu zabił się w jakiej kolejności. To akurat było nudne i nie rozumiał dlaczego Ci wszyscy nic nie warci mieszkańcy Kapitolu tak bardzo się tym fascynowali. Nie sądził, żeby potrafili dostrzec piękno tego co potrafiła „zrobić arena”. Wyjątkiem były 72. Głodowe Igrzyska, które oglądał z uwagą, z jaką nie oglądał ich nigdy wcześniej i nie chodziło tu o arenę, na którą i tak miał dobry widok pomagając przy tworzeniu i kierowaniu nią. Podczas tamtych Igrzysk wypatrzył dziewczynę… Piękną, długonogą dziewczynę o blond włosach, która wyglądała tak jakby pierwszy lepszy przeciwnik mógł pozbyć się jej jednym ciosem. Czemu się nią zainteresował? W jakimś stopniu przypominała mu trochę jego samego. Działała sama i podchodziła do tego wszystkiego indywidualnie. Nie przejmowała się nikim innym. Nie musiał męczyć się, żeby zdobyć o niej jakiekolwiek informacje i właśnie to zawsze było najlepszym w pracy przy arenach. Mógł dowiedzieć się czego chciał. A co podejrzanego jest w „przejrzeniu” trybutów? Chyba nic. Dzięki temu dowiedział się, że ma na imię Reiven Ruen i pochodzi z Jedynki co wyjaśniało czemu tak dobrze radziła sobie w walce. Nie, nie zakochał się, po prostu w jakimś stopniu fascynowało go to jak się zachowywała. To chyba wtedy wziął sobie za punkt honoru, że kiedyś zrobi coś dzięki czemu będzie mógł mieć w swoim posiadaniu. Będzie mógł po prostu ją mieć.
Rebelia była czymś co przydało mu się ale nie po to, aby obalić rząd, a po to, żeby móc testować to co tworzył. Pomagał rebeliantom ofiarując im broń i wszelkiego rodzaju inne, potrzebne do walki sprzęty, które robił. Była to idealna szansa by dowiedzieć się jak wszystko działa w warunkach naturalnych. Pomagał również jednak w jakimś stopniu Kapitolowi. Od jakiegoś czasu niektórzy podejrzewali, że jest przeciwko im więc taka przykrywka była świetna. Obecnie zajmuje stanowisko informatyka pracując na zlecenie rządu, jednak nie można zaprzeczyć, że poza tą pracą nie ma żadnych innych zajęć. Co to dokładnie jest i jak postanowi ułożyć dziewczynie przyszłość, na pewno niedługo będzie można się przekonać.