W każdym pokoleniu faceci tacy jak Gideon Blackwood trafiają się najwyżej raz czy dwa. Wszyscy oni mają jedną wspólną cechę: są niczym ogromne kompasy, które długo kręcą się bez celu, poszukując prawdziwego kierunku północnego, a następnie rzucają się w jego stronę z przerażającą energią. Ale zanim to się stanie, ludzie tacy przejawiają skłonność do wymyślania największych głupot.
I Gideon nie stanowił wyjątku od tej reguły.

Rodzice w teorii nie mieli powodu spodziewać się niczego innego niż to, czego się dochowali – dobrego chłopca o bystrym, chłonnym umyśle; zdolnego chłopca, którego talent od wczesnego dzieciństwa rozwijał się w atmosferze miłości i zaufania; oddanego dziecka, które kochało tatę i mamę.
W teorii.
Gideon był inny. Nikt, nawet ludzie należący do elity Panem, nie mogli spodziewać się takiego syna jak on.
Przenigdy.
Zaczął czytać w wieku czterech lat, a w wieku sześciu pisał już krótkie rozprawki („Moja siostrzyczka”, „Podróż z matką do Jedynki”). Jego teksty miały wybujałą, wzruszającą konstrukcję właściwą opowieściom sześciolatka i już samo to było zaskakujące - istniał jednak jeszcze jeden element. Gdyby jego nieustannie rozwijająca się kontrola motoryczna nie była w jakimś stopniu czynnikiem określającym wartość tych utworów, można by odnieść wrażenie, że ich twórcą jest bardzo rozgarnięty, choć w najwyższym stopniu naiwny piątoklasista. Z przyprawiającą o zawrót głowy szybkością przechodził od prostych zdań do złożonych, skomplikowanych konstrukcji, z osobliwą intuicją chwytając zasadę budowy zdań głównych i podrzędnych. Czasami stosował złą składnię, błędnie rozmieszczał akcenty, ale i z tą wadą – plagą większości pisarzy, którzy walczą z nią przez całe życie – Gideon uporał się znacznie szybciej niż rówieśnicy. Od ósmego roku życia cierpiał na coraz większe bóle głowy. Rodzice obawiali się, że zapadł na jakąś chorobę – zapewne na guza mózgu – i poszli z nim do lekarza. Ten starannie go zbadał, jeszcze staranniej wysłuchał, po czym oświadczył, że z Gideonem wszystko jest w porządku, tyle że dzieciak przeżywa stres - znajduje się w stanie zupełnej frustracji, ponieważ ręka, którą pisze, nie nadąża za jego umysłem - bóle głowy całkowicie minęły, gdy kartkę papieru zastąpiono klawiaturą.

Dzieciak ze współczynnikiem IQ tak wysokim, że już w początkowych klasach uchodzi za geniusza?
Szczęściarz z malca, że urodził się w Kapitolu, w rodzinie, której na niczym nie zbywa! Zapewniamy atmosferę i warunki, w których jego intelekt może swobodnie się rozwijać… by nie wspomnieć już o jego nie-do-końca-głupiej siostrze. Wychowujemy ich na normalne, typowe kapitolińskie dzieci!
Cóż, a przynajmniej w y c h o w y w a l i ś m y.

Pozorna sielanka trwała do momentu rozwodu – do momentu, w którym Gideon opuścił ciepły, przyjazny dom w uprzywilejowanej części Kapitolu i, wraz z matką, niemal dosłownie wylądował na bruku. Frida uchodziła za inteligentną, wyrachowaną kobietę, jednak jej umiejętność gospodarowania pieniędzmi okazała się godna pożałowania – nie minęło pół roku od rozstania z Nestorem, a musiała zastawić kolekcję biżuterii, by opłacić (wygórowany) czynsz w umiarkowanie szanowanej dzielnicy Kapitolu.
Kolejne sześć miesięcy później Umiarkowanie Szanowana Dzielnica wymieniona została na Szczególnie Kurewskie Rejony Stolicy. Każdy inny wymuskany, wypieszczony chłopiec z dobrej rodziny prędko padłby ofiarą znacznie bardziej zaprawionych w boju Podwórkowych Chłopców – tyle, że Gideon nigdy nie był jak inni. Od czasów wczesnego dzieciństwa gnieździło się w nim zepsucie, zupełnie jakby chłopca, młodzieńca, później zaś dorosłego mężczyznę drążył od wewnątrz obślizgły robak moralnej zgnilizny. Pieczołowicie pielęgnował w sobie ten niepokojący cień nieprzewidywalności; sprawiając wrażenie w pełni spokojnego, potrafił wybuchać wściekłością na samo określenie „grzeczny chłopiec” użyte przez własną matkę – zupełnie jakby słowo „grzeczny” stanowiło dla niego obelgę. Być może dlatego tak łatwo odnalazł się w nowych okolicznościach – w każdym razie przyszło mu to znacznie łatwiej niż Fridzie. Wciąż był bystrym dzieciakiem z odpowiednim nazwiskiem, wciąż namiętnie oglądał Głodowie Igrzyska, wciąż starał się osiągnąć więcej, niż oferowała mu obecna chwila – jego życie parło naprzód powoli i mozolnie, z dala od ojca, z dala od siostry, po której została mu jedynie wspólna fotografia i koślawy, uproszczony rysunek przedstawiający rodzeństwo oraz wyimaginowanego psa, którego nigdy nie posiadali.

Ciemne, podupadłe rudery zdawały się niemalże stykać nad głowami ludzi, a gęstniejące wśród nich ciemności rozświetlał nikły blask nielicznych latarni, migoczących wadliwie neonów oraz światło bijące przez brudne szyby kawiarń i burdeli. Mimo stosunkowo wczesnej pory uliczki wypełniał już tłum stałych bywalców, wnikających do swych ulubionych spelun bądź stojących w grupkach, rozprawiających. Zdawali się nie zauważać przybysza, lecz Gideon czuł na sobie ich spojrzenia, zaciekawione, taksujące, niekiedy rozbawione.
Nie zwracał już uwagi na to, czy depcze po nieczystościach, po prostu szedł przed siebie, ignorując spojrzenia i zaczepki. Nie patrzył na twarze, blade, wykrzywione, opromienione migotaniem neonów, nie słyszał haseł wykrzykiwanych przez grupki pijanych ani zachęt umalowanych ordynarnie tanich dziwek, nie czuł smrodu uryny bijącego z każdego kąta dzielnicy. Parł przed siebie i roztrącał gęstniejący wrzaskliwy tłum niczym okręt przedzierający się wśród kawałów kry – w końcu właśnie tak wyglądało teraz jego życie.
Był po prostu kolejnym brudnym psem tego miasta.

Szybko topniejące finanse stanowiły jedyny i tym samym największy problem – Frida przestała być dumną, budzącą respekt kobietą i powoli zaczęła przeistaczać się w karykaturę samej siebie, zupełnie jak wrak zatopionego okrętu. Od ukończenia piętnastego roku życia Gideon musiał dwoić się i troić, by zapracować na kolejny czynsz, na kolejny obiad, na kolejną koszulę – nie różnił się wtedy od przeciętnego mieszkańca zapchlonej Dziesiątki czy wiecznie brudnej Dwunastki: napędzał go pierwotny instynkt przetrwania, zaspokajanie wyłącznie podstawowych potrzeb, niemal całkowite zezwierzęcenie. Sukcesy w szkole trwały tak długo, jak długo zjawiał się w jej progach – wrodzone predyspozycje znacznie ułatwiały mu oszukanie ułomnego systemu nauczania, odpowiadanie zaś zgodnie z oczekiwaniami nauczycieli stanowiło niemal rytuał, który – choć początkowo sprawiał Gideonowi chorobliwą przyjemność – z czasem przekształcił się w machinalnie wykonywanie obowiązków. Wtedy też, mając za sobą większość licealnych zmagań, po latach spotkał Maeve.
Powinien być jej wdzięczny za tamten moment – właśnie wtedy pojął, że nie był pustą skorupą, jak wydawało mu się dotychczas.
W jego umyśle znacznie jaśniej od zobojętnienia płonęła nienawiść.
Ujrzał ją – zadbaną, czystą, najpewniej po wystawnym śniadaniu, którego większość wylądowała w koszu – i wrzeszczał w myślach.
Nagle wszystko powróciło, wypłynęło na wierzch jego wspomnień jak unoszące się na wodzie zwłoki: poczucie niesprawiedliwości. Złość. Gniew. Gdyby mógł, uderzałby jej głową o ścianę tak długo aż… aż…
… aż poczuje ból równy temu, z którym Gideon zmagał się od lat?
Do cholery, fizyczne cierpienie nie umywało się do tego, przez co przechodził Blackwood – dlatego pozwolił dojrzeć owocom zemsty. Miesiącami z uśmiechem na ustach znosił obecność Maeve, przystał na to, aby poczuła wspólną więź, aby towarzyszyła mu na niemal każdym kroku. Słuchał jej, odpowiadał, świecił przykładem - wszystko po to, by zebrać jak najbardziej obfite plony. Kiedy zaś nadszedł odpowiedni moment, chwila całkowitego upodlenia Fridy, ten moment w jej życiu, gdy napawała obrzydzeniem nawet własnego syna – zaprowadził do niej Maeve.
I z uśmiechem obserwował, jak matka niszczy swoją córkę.
Widząc rozpacz siostry, był radosny jak mięczak podczas przypływu –  triumfował, dostrzegając pękające tamy silnej woli Maeve, uśmiechał się na długo po opuszczeniu przez nią domu. Nawet, gdy Frida kazała przestać szczerzyć gębę, nie potrafił wyrzec się słodkiego posmaku zwycięstwa.
Tak, zemsta była daniem, które zawsze najlepiej smakuje na zimno – nie mógł jednak poświęcać własnemu triumfowi kolejnych dni, dość szybko zauważając zresztą, że Maeve zaczęła go chorobliwie unikać. Głowę Gideona w owym czasie - w okresie, gdy każdy kapitoliński nastolatek z wypiekami na policzkach obserwuje zmagania trybutów – zaprzątała kwestia finansowa.
Jak połączyć przyjemne z pożytecznym?
Jak wzbogacić się na fascynacji śmiercią?