| sala wykładowa

Choć zgrzytnięcie drzwi usłyszała doskonale, nie podniosła głowy od razu. Natychmiast przerwała czytanie, jej wzrok nie śledził już tekstu, ale przez chwilę trwała jeszcze w takiej wymuszonej pozie, by swój wzrok na zbliżającego się profesora podnieść dopiero, gdy ten zbliżał się do ławek. Uśmiechnęła się uprzejmie, choć przecież wcale go nie rozpoznawała, po czym zajęła się szybkim skanowaniem jego aparycji. Starszy, nie wyglądał na pedanta, a co za tym idzie mógł także zawieruszyć gdzieś plakietkę ze swoim imieniem, której Snow nie dostrzegła przypiętej do fartucha. Odezwał się jednak rzeczowym tonem głosu i wyciągnął rękę ku swojej uczennicy, jej pierwsze wrażenie nie było więc negatywne. Oczywiście, że nerwica kazałaby jej dopatrywać się w tym jakiegoś spisku, sztuczki mającej na celu uśpić jej czujność, ale póki co, sama pozostawała uśpiona dzięki hektolitrom kawy i innego rodzaju używek, pochłoniętych w tym tygodniu.
- Wzajemnie, profesorze – odpowiedziała na uścisk dłoni i obdarzyła starszego mężczyznę profesjonalnym uśmiechem numer pięć, zarezerwowanym dla grona pedagogicznego, któremu należało się podlizać, jednak nie w sposób bezpośredni i stereotypowy.
Nie mogła sobie przypomnieć jego nazwiska i sprawiało jej to lekki dyskomfort, jednak zapał profesora był chyba zaraźliwy, bo blondynka już po chwili zapominała o tej drobnostce i zaciekawiona chwytała swoje rzeczy, by następne podreptać za mężczyzną i opuścić salę wykładową.
Początkowo nie miała pojęcia, dokąd się udają i dlaczego nie czekają na resztę studentów, jednak tak już przywykła do specjalnego traktowania, że nie sprawiało jej to nawet najmniejszego problemu. Tajny projekt, którego będzie jedyną uczestniczką? Mało brakowało, a jej ciało przeszyłby dreszcz ekscytacji.
Wkrótce jednak zorientowała się, dokąd prowadzi ją profesor i uśmiechnęła się tylko na widok sylwetki ogrodu botanicznego, majaczącego w oddali. W poprzednim, szczęśliwym życiu, pielęgnowała wraz z dziadkiem swój własny skrawek raju, nic więc dziwnego, że dobre wspomnienia poprawiły jej humor.
Wiernie podążała za starszym mężczyzną, nie zatrzymując się i nie kręcąc głową na boki, choć wciąż bacznie obserwując okolicę. Nie mogła się doczekać zadania, jakie zostanie jej powierzone i w tej chwili nawet plany wyprawy do getta musiały zejść na dalszy plan, bo oto lekko już podekscytowana Cordelia przekraczała próg ogrodu botanicznego.

| Sto lat później. Przepraszam!

W oczekiwaniu na profesora rozejrzała się uważnie dookoła, zwracając uwagę na okazy znajdujące się nieopodal, a nie przemykających co jakiś czas studentów, a gdy starszy pan pojawił się z powortem, trzymając w dłoni kartę magnetyczną, ruszyła za nim bez słowa sprzeciwu.
Mijane okazy w większości nie robiły na niej wrażenia, z częścią z nich miała szansę zapoznać się już wcześniej, gdy jako dziecko odwiedzała z dziadkiem podobne placówki. Jednak ostatnia alejka kryła w sobie niesamowite gatunki, niektóre z nich dopiero co odtworzono, więc nawet panna Snow nie mogła się pozbyć z twarzy wyrazu podziwu. Ach, gdyby tylko genetyka nie cofała się teraz w rozwoju, swoich najlepszych przedstawicieli posiadając w więzieniach, a na ich miejsce sprowadzając niekompetentnych głupców z getta… Medycyna i technologia mogłyby wciąż prężnie się rozwijać i nawet poziom nauczania byłby wyższy, gdyby tylko najlepszych ludzi nie zamknięto w getcie.
Cordelia nie mogła pozwolić sobie na takie rozważania, jeśli nie chciała zepsuć sobie dnia. Wciąż zaciekawiona zadaniem od profesora, weszła za nim ufnie do pracowni, odłożyła torbę na jeden ze stolików i odwróciła się twarzą do mężczyzny, uśmiechając się lekko. I wtedy właśnie zauważyła, że coś jednak było nie tak, a uśmiech momentalnie zszedł z jej twarzy.
Starszy pan momentalnie przestał wydawać się jej tak potulny, jak wcześniej, gdy tylko zamknął za sobą drzwi do pracowni, a kartę schował w wewnętrznej kieszeni fartucha. Jego słowa nabrały nagle dziwnie złowieszczego znaczenia i gdy podszedł do swojej studentki, wyciągając ku niej dłoń i dotykając jej podbródka, ta przełknęła nerwowo ślinę. Nie spuściła jednak wzroku z profesora, unosząc butnie brodę i cofając się dwa kroki, z wyrazem obrzydzenia wymalowanym na twarzy.
Nie mogła działać gwałtownie, to nie był też czas na wyrzucanie sobie, co przeoczyła i jak w ogóle doszło do takiej sytuacji. Dla własnego dobra powinna skupić się teraz na zachowaniu zimnej krwi i szybkiej analizie prowadzącej do podjęcia odpowiednich kroków. Czy przed wejściem do ogrodu znajdowały się kamery? Ilu dokładnie uczniów minęli? Czy na karcie magnetycznej znajdowało się nazwisko i jakimś cudem udało jej się je zapamiętać? Drzwi na zaplecze były zamknięte, ale czy na klucz? I znów była na Arenie, a Igrzyskowy koszmar miał się chyba nigdy nie skończyć.
- Nigdy nie byliśmy piękni, jesteśmy za to dość wpływowi – odpowiedziała spokojnie, przybliżając się do własnej torby, z której w razie czego zdołałaby w porę wyciągnąć coś do obrony – Więc otwórz drzwi, a ja zastanowię się, czy zachowasz posadę po takim popisie.