Z pewnością wiele jest kwestii, które wymagają poruszenia. Moje trupy, jak już wspomniałem, nie grzechoczą radośnie kośćmi w szafie, ale to chyba tylko z prostej przyczyny – są zbyt świeże, aby mogły to robić. W końcu obijanie się ciała o ciało jest nieco cichsze od odgłosów twardej tkanki kostnej najeżdżającej na drugą, nieprawdaż…? Czasami mary te nazywam moimi przyjaciółmi i nie jest to wcale naginanie rzeczywistości. Są nimi… A właściwie – byli nimi za życia. Trzy charakterystyczne postaci, jakich nie sposób było nie rozpoznać, kiedy wszyscy razem przemierzaliśmy nasze dystryktowe ścieżki.
Trzech dosyć postawnych chłopaków i niewielkiej postury, choć już wtedy dosyć wypyszczony, ogon za nami. Nie rudy i nie lisi, choć robiliśmy przecież w przemyśle drzewnym, gdzie pełno było leśnych stworzonek, ale i tak ogon. Lubiłem go – nie powiem, często zaczepiając i goniąc za nim jak pies za własnym. Z tą różnicą, że ja zawsze dorywałem mój ogoniasty cień. Kiedy większość moich znajomych była silna, przystosowana do ciężkiej fizycznej pracy, ja należałem raczej do tych szybkich i zwinnych. Od dzieciństwa byłem bardzo drobny, a warunki w Dystrykcie nie sprzyjały zdecydowanie przybieraniu na wadze, co zrobiłem dopiero wiele lat później. Nie o tym jednak teraz mowa, wpierw należy chyba skupić się na tym, co miało miejsce jeszcze przed początkami mojego największego rozwoju i późniejszego pobytu w Kapitolu.
Doskonale pamiętam dzień, w którym zdecydowałem, kim chciałbym zostać. Miało to miejsce na jakiś czas przed Dożynkami, kiedy ukończyłem trzynaście lat. Niektórzy mogą powiedzieć, że w takim durnym wieku niewiele można zapamiętać na dłużej, jednak właśnie ta chwila utkwiła w mojej pamięci.
Zacznijmy jednak od drobnego wyjaśnienia. Moi rodzice… Cóż, dosyć wcześnie zaczęli. Wiadomo – życie pod wielką presją, ciężkie warunki, mało momentów do radości. Nie będę się zbytnio rozdrabniać, bo nie o to chodzi, bym jakoś bardzo głęboko wnikał w życie erotyczne ludzi, którzy powołali mnie na ten świat, ale… Jakoś tak niezręcznie wyszło, że w tamtym okresie mój ojciec był jeszcze dosyć młody i nie do końca zaznajomiony z życiem w stałym związku, w rodzinie. Zamiast stabilizacji, jaką oferowała mu moja matka – starsza od niego o dwa i pół roku, on potrzebował silniejszych doznań, mocniejszych impulsów. To właśnie wtedy w jakiś sposób nawiązał kontakt z Trzynastką. Wplątał się w całą grę. Do tej pory nie mam bladego pojęcia, w jaki sposób, on także o tym nie mówi, ale fakt jest faktem – opuścił nas na dłuższy czas. Zupełnie bez słowa.
Jak już jednak wspominałem, swoje powołanie odkryłem raczej dosyć wcześnie, przynajmniej w porównaniu z moimi kolegami, którzy w większości nie zrobili tego wcale i zwyczajnie poszli za ogółem – rozpoczynając pracę przy faktycznej wycince drzew. Ja nie chciałem tego robić, to było dla mnie takie… Niepasowne, choć nie sprzeciwiałem się, kiedy potrzebne nam było to do życia. Mój ojciec rozpłynął się w powietrzu, więc to ja musiałem niejako przejąć po nim część obowiązków, nie chciałem zwalać tego na młodszego brata, który od początku był słabego zdrowia. Pewnego dnia głupio się jednak zbuntowałem, całkowicie olewając dzień pracy. Widząc to, mój brat poszedł za mnie i… I to on był moim pierwszym pacjentem. Drzewo, jakie spadło na jego nogi, pogruchotało mu kości. Nie powinien wtedy się za to zabierać.
To ja pierwszy do niego dopadłem, to ja starałem się jakimś cudem utrzymać go przy świadomości, nie pozwolić mu w panikę i stan kompletnego zamroczenia, z którego niektórzy nie wychodzili. To ja próbowałem do niego mówić, to ja tamowałem krew z najgorszej otwartej rany i byłem przy nim wtedy, kiedy przybyła osoba mogąca jakoś mu pomóc. W tamtym momencie zapragnąłem zostać lekarzem i to zrobiłem. Choć nie było łatwo, warunki mi na to nie pozwalały, uparłem się przy tym. A rodzina jakimś cudem mnie wsparła. Zwłaszcza brat, który wybaczył mi tamten wypadek, mimo że nie mógł potem chodzić, doznając poważnych uszkodzeń nóg.
Kolejne lata mijały. Było ciężko, bardzo ciężko, a mój ojciec nadal pozostawał gdzieś tam daleko od nas. Matka wierzyła w to, że żyje, ja niekoniecznie. Pracowałem więc za kilku, jednocześnie usiłując przystosować się jakoś do upragnionego fachu. Przez to zaniedbywałem tych, na których tak bardzo mi zależało. Zaniedbywałem Ogon, zbywając ją bardzo często, choć przecież wcale nie chciałem tego robić. Grupa moich przyjaciół była dla mnie bardzo ważna, tylko brakowało mi godzin w dobie, by wszystko w niej upchnąć. Nie miałem czasu na związki czy romanse, chociaż przyznam, że myślałem o tym, w szczególności zwracając się właśnie ku tej jednej osóbce. Nigdy jej tego nie powiedziałem, zbyt przepracowany, a potem było już na to stanowczo zbyt późno. Ta drażliwa część mojej historii… Zwyczajnie nie chcę o niej wspominać. Może kiedyś.
Tak czy siak, moja ówczesna historia nie ma w sobie nic bardzo inspirującego. Ot, całkowita przeciętność, poza tą jedną rzeczą, o której wspominać raczej nie chcę – nie wnosi ona nic poza nieprzyjemnym ściskiem w piersi. I tak właśnie było do czasu, kiedy skończyłem dwadzieścia pięć lat. To właśnie wtedy wrócił do nas ojciec. Po nocy, ukradkiem, niewiele wyjaśniając. Przyznam, że nie spodziewałem się jego powrotu i że wywarł on na mnie ogromne wrażenie. Ni to dobre, ni to wręcz paskudne. Najważniejsze jednak, że… Zabrano nas z tamtego miejsca. Równie niespodziewanie, co wtedy mojego ojca. Równie ukradkowo, bez pożegnań i zbędnych słów, bez zabierania większości rzeczy, bez… Niczego. Ot, zwyczajnie. Sam nie wiem, dlaczego dopiero po takim czasie, jednak nigdy nie dopytywałem. Co więcej…? Nic, ponownie nic. O dziwo, nie trafiliśmy wcale do Trzynastki, gdzie mój ojciec nie przebywał praktycznie wcale. Już wtedy zdążył zakręcić się wokół odpowiednich osób, trafiając na przeszpiegi do Kapitolu. Po tylu latach wreszcie chciał mieć rodzinę przy sobie. Nie był tą samą osobą, my także byliśmy inni i nie chodziło tylko o nazwisko. Wszystko uległo zmianie, ale mama… Wybaczyła mu. My także to zrobiliśmy. Zresztą… To właśnie wtedy przyszło nam poznać młodą dziewczynę z Kapitolu, którą swego czasu przygarnął. Bett już wtedy studiowała…
W pewnym sensie wszystko jakoś się układało. Ojciec zajmował się swymi skrytymi sprawami, my w to nie wnikaliśmy. To były tajemnicze rzeczy nie do poruszania. Zresztą… Nie mieliśmy z tym zbytniego związku. Nie mam pojęcia, jakim cudem. Istotne, z wielką pewnością, ale w tamtym czasie pytania nie były dobrze punktowane. Dużo lepiej było zwyczajnie nie wtrącać się w cudze sprawy, co już dopiero w tego typu. Kształciłem się zatem, bowiem zyskałem taką możliwość, i nie mieszałem zbytnio w sprawy taty. Oczywiście, czasem coś tam dało się zauważyć, lecz nie pytałem. Aż nadeszła oficjalna rebelia. Wtedy aż nazbyt dobrze wiedziałem, co mam zrobić – brać udział w tym chaosie u boku mojego ojca i jego kompanów. I choć szkoda mi było tych wszystkich niewinnych dusz z obu obozów, nie wahałem się przed tym. Nie dokonałem także nic specjalnego. Ot, jeden z typowych bojowników o wolność z tamtego okresu.
A gdy wrzawa ucichła… Poczułem się źle z tym, jak dalej kierowała nami Alma Coin. Stworzenie getta było dla mnie jak uderzenie pięścią w nos. Nadal byłem swojego rodzaju idealistą i to właśnie dlatego postanowiłem zostać Strażnikiem Pokoju. Nie po to, by gnębić tych ludzi. Wręcz przeciwnie. Dzięki temu mogłem mieć większe możliwości. Kiedy inni moi koledzy pałali nienawiścią do rdzennej ludności Kapitolu, ja… Nie. I choć mógłbym sprawiać wrażenie twardego zawodnika, wszystkie te nagłe wydarzenia, zmiany, kłamstwa serwowane mi przez otoczenie… To jednak się na mnie odbiło. Już nie tak bardzo kusi mnie wyprawianie się na patrole. Oczywiście, robię to wedle zaleceń, lecz dużo bardziej wolę przydawać się w sprawach związanych z medycyną, których często gęsto pełno jest na posterunku. Mieszkańcy getta bywają w końcu dosyć agresywnie nastawieni. Nie zostałem więc normalnym lekarzem, ale spełniam się niejako w swojej roli. Czegóż więcej trzeba…?
Oj, wielu rzeczy…