Za każdym razem opowiadam inną historię, koloruję swoje życie w jedyny znany sposób, bezbolesny i obrzydliwie wręcz prosty. Dawno już nauczyłam się, że prawda jest zawsze nieprzyjemna bądź nudna, a w moim przypadku zadziałały oba te czynniki.
Matka urodziła mnie mając zaledwie dwadzieścia lat, będąc bez żadnego stałego partnera na horyzoncie. Nigdy nie powiedziała mi, kim był mój ojciec, a ja nie chciałam pytać, tę część biografii zawsze mogłam wymyślić sama. Dorastałam w Kapitolu, poznając go dość dobrze, ponieważ rodzicielka zawsze miała na głowie sprawy o wiele ważniejsze, niż wychowywanie córki. Ona tworzyła nowe kreacje dla trybutów z Dwójki, dzieciaków czasem ledwie starszych ode mnie, często zgłaszających się na rzeź osobiście. A ja podpatrywałam ją w pracy, a gdy to mi się znudziło, wychodziłam z mieszkania (które w większości i tak było dla wszystkich pracownią) i zwiedzałam ulice stolicy.
Nie lubiłam chodzić do szkoły, nie interesowały mnie oceny, nie czułam potrzeby zdobywania wiedzy w dziedzinach, które kompletnie mnie nie interesowały. Chciałam być… właściwie nigdy nikim konkretnym, po dziś dzień nie umiem odpowiedzieć sobie na to pytanie. Nie miałam wielu zainteresowań, nie chodziłam na siedem zajęć dodatkowych w tygodniu. Nie wpadłam w złe towarzystwo, to ja nim byłam. Rodzice innych dzieci nie chcieli, aby ich pociechy zadawały się ze mną, ale kilkoro przyjaciół zdołałam sobie znaleźć. Pozostawionych samym sobie, rozkapryszonych, z bogatych domów. Imponowałam im, bo potrafiłam odpyskować dorosłym, bez mrugnięcia okiem ukraść coś ze sklepu czy zdobyć używkę, o której oni mogli tylko pomarzyć. W zamian wyjeżdżałam na wakacje, które oni fundowali i zwiedzałam Dystrykty i korzystałam z życia.
W Trójce podrasowałam swój tablet, panowie z Czwórki nauczyli mnie, jak obchodzić się z… powiedzmy, że wędkami, wizyty w Piątce praktycznie nie pamiętam, widocznie wzięłam za mocne prochy. Po Szóstce podróżowałam poduszkowcem, a Siódemkę zapamiętam z najlepszej zabawy w –podchody, jaką kiedykolwiek rozgrywałam na trzeźwo (względnie). W Ósemce spotkałam matkę, przybyłą po tekstylia do nowej kolekcji, więc szybko czmychnęłam do Dziewiątki, gdzie wdałam się w krótki acz burzliwy romans z kierowcą pługa. Dziesiątkę miałam sobie darować, nie przepadałam za zwierzętami, ale w końcu przekonali mnie znajomi. Po Jedenastce nie spodziewałam się dobrej zabawy, na szczęście srodze się zawiodłam, jednak Dwunastka nie trafiła na listę miejsc, do których chciałabym kiedykolwiek powrócić. Trzynastka? Wtedy dla mnie nie istniała.
O studiach nawet nie myślałam, w głowie cały czas miałam podróże, czerpanie z życia garściami, urabianie ludzi na swoją korzyść. Z matką widywałam się od święta, z dziadkami jeszcze rzadziej. W nosie miałam sytuację polityczną, potyczki na Arenie kompletnie mnie nie interesowały.
Rebelia zastała mnie w Jedynce, gdzie zostałam już do jej końca, szczęśliwie unikając dzięki temu przesiedlenia do getta, gdzie trafiła moja rodzina i część znajomych. Myślałam, że będzie to stan przejściowy, że moje nazwisko już wkrótce wróci do pełni łask, a ja dalej będę mogła przechadzać się ulicami Kapitolu i wieść takie życie, jakiego tylko zapragnę. Ale fundusze topniały, nowe nie nadchodziły, frustracja rosła, podobnie jak skuteczność Strażników Pokoju w wyłapywaniu moich kolegów. Nie miałam już na kim żerować, zostałam zmuszona do powrotu do stolicy, ale ta jakby nie chciała przyjąć mnie na swoje łono. W Dzielnicy nie ma dla mnie miejsca, bo jestem Bezprawna, a musiałabym być skończoną idiotką, by posłusznie zameldować się w getcie i liczyć na (nie)łaskę od Rządu. Zresztą, Dwunastka wybitnie mi się przecież nie podobała.
Zaczęłam więc koczować na obrzeżach, w miejscach, które dobrze znałam i które były sprawdzone. Wiedziałam, które zniszczone mieszkania stoją puste, a latem sen pod gołym niebem nie robił mi różnicy. Spotykałam mnóstwo ludzi, który wybrali ten sam tryb życia, nauczyłam się odwiedzać getto i Dzielnicę na swoich warunkach, pozostając nie wykryta przez władze. Granie im na nosie wybitnie mi się spodobało. Zaczęłam malować po murach, wybijać szyby na posterunkach, okradać mieszkania co bardziej naiwnych Strażników Pokoju.
Bywam brudna, głodna, a zła jestem właściwie niemalże przez cały czas. Daleko mi jednak do opozycjonistki, jestem po prostu wściekła, zbuntowana, sfrustrowana i nie mam zamiaru pogodzić się ze swoim losem. Kto powiedział, że nie zdziałam niczego w pojedynkę? Wszystko jest możliwe, trzeba tylko wiedzieć, gdzie uderzyć.