*Chyba nie jestem najlepszą osobą do tego, by opisać Ci jak przebiegał mój poród. Nie dość, że znajdowałem się w dość dziwnym miejscu ze słabym widokiem, to w dodatku niewiele pamiętam. Także opuśćmy tę część ograniczając się do tego, że była krew, był krzyk i było wszystko, co zamyka się w dacie dwunastego kwietnia dwadzieścia dwa lata temu. Dokładnie tyle ile mam teraz. Niesamowite, co? Pewnie czujesz się zdziwiony. Ja w sumie nie odczuwam upływu tego czasu jakoś szczególnie. Wręcz nudno mi, chciałbym zrobić coś niesamowitego, co sprawi że większość ludzi zapamięta moje nazwisko, imię… Cokolwiek, co składa się na moją osobę. Nie zdarzyło się jednak jeszcze nic takiego, co by mi na to pozwoliło. Może powinienem zostać seryjnym zabójcą? Nie śmiej się, gdy miałem kilka lat zawsze wierzyłem, że to jedyna droga do tego, by ktoś zwrócił na Ciebie uwagę w Panem. Szczególnie, że śmiertelność jest niska, a gdybym przyczynił się do wzrostu tego wskaźnika, na pewno ktoś by zaczął mnie szukać. Oczywiście wiąże się to z nieprzyjemnymi konsekwencjami, gdyż no nie ukrywajmy, ale nikt zabójcy nie da korony i nie ogłosi go najlepszym. Znowuż nudzą mnie kwestie zdobywania sławy czy coś. Lubię swoją prywatność, ale nie mam też nic przeciwko uwielbieniu. Głupi schemat, co? Też go nie lubię, ale skoro mi towarzyszy to już inna sprawa. Wybacz, że zboczyłem z tematu.
Kiedy to wszystko się zaczęło, kiedy pewne rzeczy stały się mi bliskie bardziej niż zwykle… Wybuchłem śmiechem. Kiedy matka przyprowadziła się do mnie, żeby mówić mi o ucieczce złapałem ją za rękę mówiąc, że to odpowiedni moment, aby stała się odpowiedzialna i przestała ćwiczyć bycie osobą, którą nigdy nie będzie, czyli moją matką i wielką pomocniczką, skoro jest matką tego co się dzieje na zewnątrz.
W jakiś sposób udało mi się przetrwać, choć pamiętam,  że dostałem. Nie wiem czy był to strzał dla mnie czy kogoś w ten sposób ochroniłem, ale upadłem. Gdyby nie szybka pomoc osób, których personaliów nie jestem teraz w stanie przywołać, z pewnością nie byłbym w stanie przeżyć tych następujących po sobie godzin.
Kraj zwykł gwałcić swoją polityką kolejne jednostki, ale to nie ja stałem się jego ofiarą. To tacy ludzie jak moja matka nie mogli się pogodzić z tym, że zostaliśmy zamknięci. Nie mogła już dbać o wszystko tak jak kiedyś, interesowało ją swoje życie, nadal do mnie wracała by spytać czego mi brakuje, choć nie była mi w stanie tego zapewnić. Ale była. Była i w miarę szybko przywykła do nowej sytuacji, którą zgotowała nowa władza. Co o tym myślałem? Iż to kpina? Denny żart?
Nie miałem zbyt dużo czasu, by poddać to rozważaniom, nie mogłem wziąć szkicownika, by twarze osób poranionych i głodnych, umieścić w swoim zeszycie. Ulatywały mi obrazy przez palce, cierpiałem na jakieś dziwne zaniki pamięci, ale kolejne słowa które usłyszałem pieszczone przez matkę we łzach… Były tak znamienne, że nie mogłem odmówić sobie zapisana ich na poziomie pamięci trwałej…
„Kolejne głodowe igrzyska, co jeśli wezmą Orfeusza… Co jeśli…” – tak, płakała. Kwiliła wobec kogoś innego, kto niedługo potem chciał ją zabić, ale przedtem wyjaśnił, że jestem za stary, że wiek mnie ocali.  Wiem to wszystko, bo niektórzy ludzie mieli nadzieję, że jeśli sami zaczną dokonywać egzekucji na tych „bardziej winnych”, to zostaną ułaskawieni, że to wszystko się jakoś ułoży. Kpina, żart, nieprawda. Cofnij się.
Igrzyska ruszyły… Znów mogłem patrzeć na osoby biorące w nich udział, ale to nie było już nic takiego bajkowego, jak kiedyś. Wszystko szło nie tak. Każdy ułamek świata, który znałem właśnie upadł. Dokonał zmiany, w ten najgorszy z możliwych sposobów. A mimo to gdy dobiegły do końca igrzyska z wieloma atrakcjami w postaci śmierci kolejnych osób i atakom ku nowej pani prezydent… Byłem w stanie znów się tylko śmiać. Chciałem dołączyć do tych co się mścili, pokazać jak bardzo mam dość wewnętrznej bez mocy, ale nie zrobiłem nic. Brakło mi tchu, sił, wszystkiego czym Ty może dysponujesz w nadmiarze. Brakowało leków, nie mogłem mieć nadziei na to, że moje rany szybko się zagoją. Gdy do tego doszło obserwowałem paskudną bliznę na piersi i tyle mi zostało z walki, z obserwacji, z zafascynowania tym, co niegdyś kochałem oglądać.  Nadal jednak twierdziłem, że to imponujące… Że schemat tego świata jest tak samo przerażający jak podniecający, i wciąż milczałem nie dzieląc się tym wnioskiem. Strach w oczach innych, głód wymalowany na zapadłych policzkach… Zdecydowanie nie byłem gotów częstować kogoś tym, co mogłoby w nich wzbudzić odruch wymiotny. To nie litość mój drogi, to po prostu świadomość, że szybko by mnie zabili tym samym czyniąc mnie ślepym na wszystko co się mogło dziać dalej. A byłem ciekaw. Ta paskuda kazała mi patrzeć, nawet zejść matce z odcisków…
W końcu doszedłem do wniosku, że więcej „zobaczę” biorąc w czymś bezpośrednio udział. Mimo chęci oglądania krwawych przygód, opowiedziałem się za różnymi protestami, w których brałem udział. Stawałem się częścią społeczeństwa, i gdzieś budziła się we mnie chęć walki. Nie byłem pewny dlaczego walczę, wszak nie miałem nic do uratowania, ale szybko zrozumiałem, że to „z zasady” i nic ponadto. Potrafiłem być bezwzględny, opanować panikę i dokonać pewnych czynów, które może nie były zauważane na pierwszy rzut oka.  
Towarzyszyła mi też niezrozumiała fascynacja zachowaniem Almy Coin. Miała w sobie coś innego niż dotychczasowe głowy władzy, ale nie żebym kibicował jej czynom. Obserwowałem tylko determinację, którą próbowała sobie wszczepić do kolejnych decyzji, a w końcu i tak nic z tego nie wyszło. Kolejny dowód, że bycie udawaną wersją siebie nie zdaje się na nic. Jej zapędy do organizowania igrzysk mimo próby ratowania się przed nimi, były tak niezrozumiałe, że miałem wrażenie, iż ona sama powinna stanąć na arenie i poczuć ten strach, ten zapach krwi. Może wtedy byłaby w stanie dzierżyć władzę w tym chaosie. Ucieszyła mnie zatem informacja o udanym zamachu, o tym że zapadła w śpiączkę… Ten sen… Być może koszmar… Mógłby ścisnąć ją w dołku, zmusić do krzyku, do oglądania tego, czego zazwyczaj się najbardziej boimy. Ta przyjemna wizja zadawania jej mentalnego bólu z pewnością była budująca dla kwartału, w którym przyszło mi funkcjonować. Nie przeszkadzały mi gorsze warunki życia, chętnie motywowałem innych, że można, że trzeba chcieć. To była jedna z wersji zabicia nudy.
I choć jest źle, choć mówią, że getto, że głód, że brak ratunku… To obserwuje politykę, zapamiętuję nazwiska i po raz pierwszy odkładam szkicownik na bok. Zbliżam się kolejnych zajęć podejmując je w większości już bez komentarza. Wszak nie wolno, nie w takich czasach. Nie teraz, gdy może to być jedyna szansa, żeby przeżyć.
A przecież chciałbym zobaczyć więcej, co będzie dalej.
Jestem ciekawy.
Kto wie, może powinienem był zostać rebeliantem…
*