Narodziny Hany i Rebeki były wydarzeniem, na które państwo Saraiva czekali z utęsknieniem. Po zmaganiach z problemami z płodnością trudno było nie traktować bliźniaczek jako małego, gaworzącego radośnie cudu. Nic też dziwnego, że dziewczynki żyły wypieszczone, otoczone miłością tak wielką, jakiej doświadcza naprawdę niewiele osób. Cackano się z nimi jak z jajkiem, wycierano noski, dbano o to, by nigdy nie zrobiły sobie krzywdy. Były trochę jak porcelanowe lalki, które, gdyby można było to zrobić, postawiono by tylko na półeczce i podziwiano.
Nie znaczyło to jednak, że bliźniaczki chowane były pod kloszem, że ograniczano je, nie pozwalając przeżywać życia. W rzeczywistości mogły robić bardzo wiele, chodzić, gdzie chciały, spotykać się, z kim chciały, mogły realizować swoje pasje i oddychać pełną piersią. Nie kazano im wracać przed dwudziestą do domu, nie zamykano ich w piwnicy, byle tylko nie zrobiły sobie krzywdy. Pozwalano im uczyć się na własnych błędach i poznawać życie na własną rękę, oferując tylko radę w każdej chwili, w której by jej potrzebowały. Taki układ, choć pozornie ryzykowny, był najlepszym, w jakim mogły żyć. To, że nie szarżowały i nigdy nie ryzykowały zanadto nie wynikało z rządów twardej ręki i odgórnej dyscypliny, ale po prostu z miłości, jaką darzyły rodziców. Wiedząc, jak wiele dla nich znaczą i same bardzo ich kochając, bliźniaczki nigdy nie byłyby w stanie ich zranić. Popełniały błędy, jasne że tak, często nawet świadomie, nigdy jednak nie doszło do tego, by dla własnego widzimisię zmuszały rodziców do nadmiernego niepokoju i rwania sobie włosów z głowy.
W takich okolicznościach łatwo zrozumieć, jak trudnym doświadczeniem była dla sióstr śmierć matki. To nie tylko złamało im serce, ale też pozbawiło świat barw. Ukochana kobieta, ich przewodniczka, ich dobra wróżka tak po prostu odeszła i choć dobrze wiedziały, że tak było najlepiej - Esther chorowała przecież długo, bardzo długo, dobrze, że jej cierpienie wreszcie się skończyło - to trudno im było się z tym pogodzić. Teraz, oczywiście, jest lepiej, wciąż jednak zdarzają się chwile - zdarzają się bardzo często - gdy tęsknota za matką nie daje się odpędzić. Choć ojciec stanął na wysokości zadania i zadbał o to, by naprawdę mogły cieszyć się dzieciństwem i dorastaniem, to po prostu niemożliwym było, by wypełnił każdą lukę, jaka pozostała po Esther.
Nie ulegało jednak wątpliwości, że Adam doskonale sprawdził się w wyprowadzaniu córek na ludzi. Nie tylko dobrze je wychował, nauczył ogłady i życia w społeczeństwie, ale przekazał im także całą wiedzę, którą mógł. Będąc pracownikiem w jednej z hal, w której konstruowano poduszkowce, nierzadko zabierał dorastające córki ze sobą, odkrywając przed nimi świat, do którego dziewczynek zazwyczaj nie wprowadzano. Niektórzy twierdzili wtedy, że w ten sposób Adam próbuje zrekompensować sobie brak syna, ale po panu Saraiva nigdy nie było widać, by żałował braku męskiego dziedzica. Zapatrzony w swe córki, śmiał się łagodnie za każdym razem, gdy pytano, czy nie wolałby mieć chłopaka, którego mógłby nauczyć wszystkiego, co umiał. Śmiał się i pytał szczerze, dlaczego miałby woleć syna, skoro ma tak wspaniałe córki, które przecież też może uczyć?
Rebelia była dla rodziny czasem próby. Bliźniaczki nie umiały pozostawać wobec przewrotu obojętne i strach, jaki na stałe zagościł w oczach ojca, nie mógł tego zmieniać. Obie mocno zaangażowane, uważały na siebie jednak, wiedząc, że kolejnej straty Adam (sam wspierający rebeliantów swą wiedzą techniczną) po prostu by nie zniósł. Hana, już przedtem parająca się dziennikarstwem (nie miała szczególnego wykształcenia w tej dziedzinie, ale lekkość pióra, trafność spostrzeżeń oraz wrodzona ciekawość skutecznie to rekompensowały) wzięła na siebie rolę kurierki propagandowej. Nie tylko przenosiła informacje z miejsca na miejsce, nie tylko rozpowszechniała napisane przez kogoś odezwy, ale sama również tworzyła - artykuły, ulotki, plakaty. Jej siostra, Rebeka, była w tym czasie sanitariuszką.
Po Rebelii Hana zdecydowała się wreszcie iść na swoje. Zaraz po przewrocie zdobycie własnego mieszkania było łatwe i dziennikarka zamierzała to wykorzystać. Przejęła na własność lokum zdecydowanie zbyt duże jak na jej potrzeby. Mieszkając dotychczas w jednym apartamencie z siostrą i ojcem, dziwnie czuła się w pustych, cichych czterech ścianach. Nigdy nie zdecydowała się jednak na powrót do ojca, wiedząc, że kiedyś i tak zmuszona będzie stawić czoła dorosłości.
Obecnie para się dziennikarstwem śledczym. Jej poglądy na obecny rząd (poglądy, które zmieniły się nieco od czasu Rebelii) nie mają wpływu na brzmienie jej tekstów, Hana umie bowiem być obiektywną. Sprawnie operując słowem, nie dała się przywiązać do jednej gazety, zostając freelancerką i sprzedając swe artykuły tym, którzy akurat je chcą. Sama wybiera miejsce publikacji, dzięki czemu może dbać o to, by nie być kojarzoną z jedną tylko opcją polityczną. Pozostawanie stosunkowo neutralną póki co wychodzi jej całkiem nieźle, dziewczyna może więc z lekkim sercem stwierdzić, że uniknęła losu tendencyjnych dziennikarzy robiących sobie wrogów szybciej niż przyjaciół.