Wystrzał, który rozległ się wokół, sprawił, że ogarnęłam się na tyle, by wiedzieć, co się wokół mnie dzieje. Wystrzał też uświadomił mi, że ktoś umarł. Kolejna osoba zeszła z tego świata i, jak miałam okazję się zorientować, nie był to nikt z mojej drużyny. Nie tej najbliżej, ale Delilah i Sebastian nadal pozostawali gdzieś tam, gdzie moje zmysły nie docierały. Mogło któregoś z nich już nie być wśród żywych. Nie podobała mi się ta opcja i miałam ochotę się rozsypać wokół. Zrobiłabym to, gdybym nie miała pewności, a musiałam ją mieć. Pragnęłam zobaczyć ciało Delci, nim zacznę ją opłakiwać, a aby je zobaczyć musiała stąd wyjść. Na szczęście potem, po odsłuchaniu hymnu Kapitolu i obejrzeniu zdjęć poległych, okazało się, że to nikt z naszych.
Grzecznie dałam się przenieść przez morze kwasu. Co za ironia! Ja miałam makowe morze, a otaczało mnie właśnie morze kwasu. Nie było jednak bezkresne i miało swój koniec, swoje granice, którymi były ściany łazienki. Musieliśmy się stąd wydostać, a nadzieją na to okazały się drzwi, które zostały uwolnione spod działania pola siłowego.
- Mattie – jęknęłam, widząc obrażenia u innych. Zwłaszcza Carly miała się kiepsko. Coś z nogą? Złamana? Sama też nie trzymałam się za dobrze, a jakiekolwiek słowa wypływające z mych warg bolały cholernie. Chyba lepiej, jeśli będę mówiła jak najmniej, a najlepiej wcale. Musiałam się postarać mówić jak najmniej, zwłaszcza podczas spaceru po niewysokim murku przy ścianie, na który się zdecydowaliśmy. Na nim starałam się skupić, bo kąpiel w tym syfie mi się nie widziała. Chciałam usilnie przeżyć.
Pierwszy poszedł Matt, sprawdzając uważnie drogę. To on pomógł mi przejść z wanny do murku, a potem trzymał za rękę na wypadek, gdybym się zachwiała. Dodawał mi stabilności podczas tego nędznego spaceru i byłam mu za to wdzięczna. Zwłaszcza za to, że był blisko i nie zostawił mnie samej, że nie pozwolił mi umrzeć. Był moim bohaterem.
Tak jak Lucy, która szła zaraz za mną z Carly na plecach. Dwójka moich bohaterów, dzięki której czułam się silniejsza i jakoś się trzymałam, zamiast klęknąć w kącie i ryczeć. Miałam przecież kroczyć drapieżnie przez arenę! Cóż, jak widać, rzeczywistość okazywała się zgoła inna niż to mi się wydawało. Chwała, że towarzyszyli mi tak cudowni ludzie. I Mattie... Ciekawe, co sądził o tej paskudnej ranie... Co ja najlepszego zrobiłam – pomyślałam, poprawiając plecak, który nadal miałam na swoich plecach. Nóż w ustach nie był zbyt dobrym pomysłem. Teraz wyglądać miałam jak potwór.
Szliśmy naprzód. Matt obmacywał nogą nasz, w niektórych miejscach niepewny, grunt i prowadził ku drzwiom, które zamierzał na końcu drogi otworzyć. To równało się temu, że miał ocalić nam tyłki. Był bohaterem! Takim prawdziwym, który dumnie patatajał na swoim rumaku, by ratować niewiasty z opresji... To urocze.

Nie mogłam powiedzieć, że czułam się świetnie. Przynajmniej nie w stu procentach. Owszem, cieszyłam się, że z każdym kolejnym krokiem jesteśmy coraz bliżej opuszczenia tej wstrętnej łazienki, w której za żadne skarby nie chciałam zostawać. Zostaliśmy, a teraz stało się to, co się stało. Miałam wrażenie, że odtąd będę unikała wszelkich pomieszczeń tego typu. To był całkiem świetny pomysł, patrząc na rany po kwasie, które piekły niemiłosiernie i przez które pewnie ciekłyby mi łezki. Dochodziły jeszcze ugryzienia szczurów. Roniłabym łzy z bólu, gdyby nie coś poważniejszego, co zdeptało moje jestestwo najbardziej.
Szkaradna rana, która rozcięła mi wargi, bolała strasznie i jedynie dlatego, by pokazać Mattowi, Carly i Lucy, że jestem silna, nie jęczałam, rycząc i kuląc się w jednym miejscu jak ostatnia sierota na świecie. Odebrano mi jedną z tych rzeczy, o których stracie nawet nie zamierzałam myślałam, nie uznawałam tego jako czegoś, co może nastąpić. I stało się! Zostałam oszpecona i teraz mogłam zapomnieć o zaliczeniu połowy Kapitolu. Kto weźmie paskudnie uśmiechniętego potworka w swoje ramiona? No, kto? Przegrałam w tej chwili swoje życie. Nawet gdybym została sławna, to widziano by mnie jago potwora z areny. To bolało nie tylko fizycznie, ale też psychicznie.
Zacisnęłabym wargi i szła dalej, gdyby to nie bolało. Ostatecznie jedynie powstrzymywałam łzy, idąc dalej. Dłoń Matta dodawała mi nieco otuchy, ale z każdym krokiem coraz bardziej zdawałam sobie sprawę, że on jest jedynie tak blisko, by przeżyć. Nie mieli tu nikogo, prócz siebie... Nie chodziło o to, że coś względem mnie czuł, że mnie kochał, a o to, że chciał przetrwać, a ja byłam możliwością przetrwania. Tak, tak zaczynałam widzieć swoją relację z Turnerem i czemu mnie to bolało? Nie szukałam przecież miłości... Może szukałam, ale on... Awrrr... Po prostu powinnam o tym nie myśleć. Wtedy będzie łatwiej. Łatwiej. Miałam ważniejsze rzeczy na głowie. Musiałam wyjść stąd i odnaleźć Delilah.
Dotarliśmy do drzwi, Matt otworzył je, a my wyskoczyliśmy przy jego pomocy na korytarz. W końcu miałam tę przebrzydłą łazienkę z głowy. Żałowałam, że nie mogłam mieć z głowy też swojej przebrzydłej twarzy.

[z/t dla całej drużynki]