- Jesteś spięty. – Stwierdziła, patrząc z uwagą na towarzysza, gdy to mijali coraz dziwniejsze miejsca w tym swoistym teatrze osobliwości.
Naprawdę starała się nie okazywać, jak bardzo to wszystko ją brzydziło. W tym momencie ile dałaby za to, by mieć w sobie choć odrobinę tego naturalnego talentu do błyszczenia w miejscach i sytuacjach takich jak ta obecna. To jednak przypadło w udziale jej siostrze, zaś ona osobiście zazwyczaj unikała robienia szumu dookoła siebie. Niezależnie nawet od tego, w jakich okolicznościach miałoby to być. Zwyczajnie czuła się wybitnie nienaturalnie wśród odstawionych ludzkich laleczek święcie przekonanych o własnej autonomii, a tak naprawdę będących tylko jedynie marionetkami w rękach Coin.
Nie mających nawet pojęcia o tym, że są tylko marnymi aktorami na scenie życia, których można w każdej chwili zastąpić. Nikt nie był niezastąpiony, zawsze dało się człowieka wymienić, podstawić na jego miejsce inny model. Niekoniecznie lepszy, ale z pewnością dostatecznie spełniający swoje zadanie.
Świat był jedną wielką sceną, zaś każde małe wydarzenie tylko kolejnym aktem wielkiej sztuki, której zakończenia nie znał chyba nikt. Nawet sama Alma Coin, choć uważająca się za największą lalkarkę, podlegała siłom wyższym. I nieistotne było tu już to, jak zwały się te moce.
Niektórzy sądzili, że jest to fatum, inni mieszali w to bogów z zamierzchłych czasów, jeszcze kolejni odwoływali się do wszechświata jako bytu rozumnego. Lecz żadna wersja tych przemyśleń nie zmieniała jednego. Theatrum mundi… Życie było tylko, a może aż, teatrem i choćby człowiek wierzgał się, wyrywał, buntował… I tak wciąż istniała jego jasno określona rola do odegrania.
Tabitha naturalnie nawet nie mogła domyślać się tej przydzielonej sobie, lecz wciąż niewątpliwie szukała odpowiedzi. Filozofowała wręcz niemożliwie, łapiąc się co chwila na tym, że nieomal potyka się przez to o swoją długą suknię. Która w żadnym razie jej własnym pomysłem nie była, bowiem została jej wciśnięta przez oszalałą na punkcie ubrań znajomą, lecz to tylko drobny szczegół. Drobny, choć obrażenia po wywrotce z jakichś schodów i przeturlaniu się po bruku mogły nie być już takie malutkie.
Dlatego też mocniej uchwyciła się ramienia swojego rycerza w czarnym garniturze, dając poprowadzić w kierunku wyjścia z budynku. Tam z pewnością miała czuć się lepiej, wiedziała to już teraz, choć przecież dopiero co opuścili budynek, który piekielnie odrzucał ją od siebie nawet w tej chwili. Za nic w świecie nie chciała doń wracać, choć zapewne to właśnie miała za moment zrobić. Przecież wybrali się tutaj właśnie po to, by rozmawiać z ludźmi, którzy naturalnie w budynku się znajdowali.
Wcześniej chciała jednak odetchnąć odrobinę świeżym powietrzem i nabrać sił na coś takiego. Poza tym zbyt duży tłum zwyczajnie ją męczył, zaś ona miała ostatnio dosyć sporo powodów do przemyśleń. Zwłaszcza tych o fakcie najświeższym, jakim powinna się chyba kiedyś wreszcie podzielić. Czy może jednak nie? Podzielić, nie podzielić, zachować, wyjawić, cieszyć czy też smucić?
Nie miała bladego pojęcia, jak coś takiego może zostać odebrane. Ba!, wciąż jeszcze nie posiadała stuprocentowej pewności, choć wszystko wskazywało dosyć jednoznacznie. Mimo wszystko, wciąż mogła się mylić, a to byłoby sprawą dosyć nieciekawą. Nie tak jednak, jak wieczne życie w niepewności dotyczącej potencjalnej reakcji. Raz kozie śmierć, jak to mówią. Wciąż jeszcze nie byli małżeństwem, zaś próba tego typu mogła spełnić swe zadanie, pokazując jej wszystko, co zobaczyć potrzebowała.
- Teraz nie mamy już raczej jak wrócić. – Stwierdziła z niezadowoleniem, patrząc w niebo i słuchając dalszych słów ukochanego. Stracił zapał… Czy miał go odzyskać po tym, co zamierzała mu powiedzieć? Czy może wręcz przeciwnie, zostawi ją pośrodku placu, by zaszyć się gdzieś milcząco w kącie?
- Tak… – Potwierdziła wszystkie słowa ukochanego, odpowiadając na pocałunek i jakby uwieszając się na jego szyi. Pominęła tylko pytanie o samopoczucie, bowiem…
- Skołowana. – Potrząsnęła głową, pochylając się w kierunku jego ucha, by szepnąć wreszcie. – Wszystko wskazuje na to, że zaszłam. Nie mam pełnej pewności, ale… Boję się, Vale. Co teraz będzie?

Wrodzona otwartość, hę? Niewątpliwie ceniła takie rzeczy, jednak jakoś niespecjalnie jej to teraz pomagało. Owszem, z pewnością było dobre o tyle, że nie musiała prowadzić jakiejś zupełnie dyskretnej rozmowy, korzystając przy tym z pełni delikatności, bowiem sam połączył fakty nadzwyczaj szybko i raczej nie wahał się wypowiedzieć na głos swojego pytania. Jednocześnie zaś nie miała zbyt dużo czasu, przynajmniej teraz - wcześniej owszem, na przemyślenie tego, co zamierza dalej zakomunikować. Na odkręcenie też nie miała, poza tym nie była przecież aż tak bardzo strachliwą panienką, zaś ciąża miała w przyszłości dać o sobie znać tak czy siak. Cholera! Powinna się ogarnąć, bo zaczynała wychodzić już na bezmózgą panienieczkę.  
- Najprawdopodobniej tak. - Powiedziała, wzdychając i opierając czoło o jego pierś.  
Był troskliwy, widziała to, jednak wciąż gdzieś po jej mózgu tłukła się myśl o tym, co poróżniło ich wcześniej, co zniszczyło ich przyjaźń. Wtedy też był wspaniałą osobą, z którą chciała spędzić życie, jednak... Zdecydowanie powinna przestać poddawać się wątpliwościom, które mogły tylko solidnie jej zaszkodzić. Tym razem miało być inaczej, naprawdę w to wierzyła, tylko teraz jakoś nagle zaczynała myśleć o jakichś dziwactwach. Przez obawę, strach, lęk przed odrzuceniem? Tego nie wiedziała.
- Nie powinnam, wiem. - Uśmiechnęła się do niego wyjątkowo delikatnie, wtulając policzek w jego dłoń. Czuła się przy nim naprawdę dobrze. Gdyby tylko nie dosyć paskudne okoliczności bankietu.  
Przez nie czuła się jak zwierzątko w zoo. Odstawione jak najbardziej elegancko, wymalowane i wyperfumowane zwierzątko, które dosłownie wszyscy mogli oglądać i oceniać. Może nie było to faktycznie na zasadach rodem z dawnych przyjęć w starym Kapitolu, lecz coś z tamtej atmosfery wciąż pozostało. Pewna sztuczność nadal unosiła się w powietrzu, czyniąc je czymś ciężkim do przełknięcia.
Tak samo zresztą jak zachowania ludzi w tym miejscu. Niby nie były tak zupełnie idiotyczne, jak te większości obecnych mieszkańców Kwartału, jednak wciąż miały w sobie coś ze skrajnego debilizmu. Jak i same Igrzyska.  
Naprawdę wciąż uważała, że gdyby tak zebrać wszystkich słownie buntujących się przeciw jawnej niesprawiedliwości związanej z organizacją masowej rzezi, z pewnością dałoby się coś zrobić, jednak była to tylko teoria, jaka do praktyki miała się zupełnie nijak. Wybitnie wręcz nieciekawie, bowiem mało kto miałby raczej odwagę zrobić coś tak naprawdę. I to o wiele bardziej przemyślanie niż członkowie obecnego ruchu oporu, którzy po części do organizacji Igrzysk właśnie doprowadzili. 
Patrząc na to z tej strony, zastanawiała się nad tym, czy osoby siedzące w  kontrrewolucji miały zamiar zrobić cokolwiek z całą tą sprawą. Na samym bankiecie co prawda nie było Coin, jednak wiele innych, praktycznie równie ważnych, osób z pewnością się tu pojawiło. Dlaczego by więc nie...
Choć było to tylko jej własne teoretyzowanie, nie mające kompletnie pokrycia w rzeczywistości. Przynajmniej na chwilę obecną.
Tak czy siak, znowu zaczynała to robić. Stała w towarzystwie narzeczonego, rozmawiając z nim o niewątpliwie ważnej sprawie i uciekając od niej myślami, by tylko nie czuć się coraz bardziej zagmatwanie. A przecież nie powinna tego robić. Musiała zmierzyć się z reakcją Angeliniego, która była nadzwyczaj...  Lekka. Przyjął to tak nadzwyczaj prosto i łatwo, nawet przytulając ją do siebie, by się nie stresowała. Musiała przyznać, że nie do końca się tego spodziewała, co sprawiło tylko, że roześmiała się nadzwyczaj lekko, patrząc na niego z błyskiem w oczach.  - Angelinich? Jakich tam Angelinich? Nie pamiętam, bym zmieniała ostatnio nazwisko. - Powiedziała już z łobuzerskim uśmieszkiem, całując go raz jeszcze, by westchnąć i ująć jego dłoń, a następnie skierować swoje kroki w stronę wejścia do budynku. - Zatem chodźmy.