|Przepraszam za jakość.|
Los mi nie sprzyjał i nie dziwiłam się temu. Moje doświadczenia z igrzyskami były oparte na schemacie w typie rozstań i powrotów. Uciekałam od myśli o nich, ale pospiesznie wracałam. Byłam kimś w rodzaju osoby uzależnionej, która nadaremnie pragnie rzucić nałóg. Dla mnie nie było nadziei. Pokazywały to nawet koszmary śniące się mi po nocach.
Nieustannie trafiałam w nich na arenę co niszczyło mi psychikę już do samego końca. Praktycznie nie opuszczałam igrzysk. Żyłam nimi, bo one wystarczająco długo żyły mną. Błędne koło i chomik imieniem Alex, który nieustannie w nim ganiał. Tłuste, owłosione nóżki. Bardzo dziękuję.
Wyszłam z najbardziej zatłoczonej sali, która była dla mnie zbyt hałaśliwa. Przeszłam kawałek i zatrzymałam się w miejscu bez powodu. Przez co zauważyłam coś ciekawego co sprawiło, że podeszłam do półki z książkami.
Otworzyłam jedną - album ze zdjęciami trybutów z poprzednich lat - wodząc poślinionym palcem po fotografiach ludzi, których nie znałam albo nie zdążyłam poznać.

Gdyby miała pojęcie o tym, jak tam naprawdę myśl o dziecku zaczął postrzegać jej ukochany… Cóż, najprawdopodobniej długo by tu nie pobyła, pragnąc zwinąć się za wszelką cenę, gdy tylko zejdzie mu na chwilę z oczu, by zwiać już zupełnie. Dosłownie aż by się za nią kurzyło. Nie chciała bowiem litości, wątpliwości w fakcie posiadania przyszłego dziecka czy innych takich. Za dobrze wiedziała przecież, jak kończą się takie sytuacje.
Gdyby tylko dowiedziała się o tym, co myślał jej Vale… Cóż, najprawdopodobniej już nigdy by nie wróciła. Umiała stać się niewidzialna, a przynajmniej niedostrzegalna, gdy tego chciała. Jakimś cudem potrafiła dosłownie zapaść się pod ziemię, zaś w tym wypadku raczej nie miałaby innego wyjścia.
Nie chciała kończyć jak jej rodzice, a taki koniec zdecydowanie mógłby być im przy tym pisany. Zupełne fiasko, przyspieszenie ślubu, choć jeszcze nie zdążyli się zbytnio na nowo poznać, bo dziecko w drodze i chęć zapewnienia sobie złudnej stabilności.
Aby wreszcie spędzić ze sobą trochę więcej czasu, przekonując się przy tym, że nie wszystko jest takie kolorowe. Zaczęliby się coraz więcej kłócić, ignorować wzajemnie czy też wyładowywać na niewinnej niczego istotce… Aż wreszcie skończyliby niczym jej rodzice. Równie, jeśli nie bardziej, tragicznie. Tego zdecydowanie nie pragnęła.
Chwilowo jednak wciąż jeszcze uspokojona była wręcz wspaniałą reakcją narzeczonego, który robił sobie z niej teraz własną żonę. Naprawdę łatwo dała się omamić kilkoma słówkami będącymi prawdziwym lekiem na wszystkie jej wątpliwości i rozterki. Ufała mu i nie przykładała aż tak dużej uwagi do obserwowania jego mimiki, zwłaszcza już nie teraz, co może faktycznie było jednym wielkim błędem, lecz to okazać się miało w przyszłości.
Teraz na powrót była osobą jak najbardziej szczęśliwą, na ile mogła nią być przy bankiecie oraz zbliżających się wielkimi krokami Igrzyskach, która z miłą chęcią wtulała się w ciepły bok ukochanego, dając się przepełniać jak najlepszym uczuciom. Taka słodka trzpiotka, choć wciąż poważnie zdołowana wizją ich sióstr na Arenie, to z pewnością też wypełniona ulgą z powodu łatwości w przyjęciu przez Vala informacji o prawdopodobnej ciąży.
Po tym, jak dosyć trudne słowa wyszły już z jej ust, jak pozwoliła sobie na ciężkie do przyjęcia wyznanie, było już znacznie łatwiej. Faktycznie, trudności pozostawały i to z pewnością niezbyt małe, jednymi z nich były właśnie Igrzyska i cały ten sponsoring, jednak myślenie nad tym mogło choć odrobinę zaczekać. Przynajmniej do tego, mającego nastąpić wybitnie szybko, momentu, w którym znajdą się już w pomieszczeniu. W tej chwili pragnęła tylko oddychać głęboko z uśmiechem na wargach i uspokajać rozbiegane myśli.
Przytuliła się mocniej do ukochanego, tuż przed drzwiami, zatrzymując go jeszcze na kilka krótkich sekund, by zbliżyć swoje usta do jego ust, całując powoli i czule. Chwilowo utrzymywała jeszcze ten polepszony nastrój spowodowany rozmową na podwórzu, chociaż z pewnością nie miała robić tego zbyt długo.
Weszli do pomieszczenia, kręcąc się chwilę po głównej sali, by jednak chwilowo zrezygnować i udać się w jakieś inne miejsce, gdzie mogli znaleźć kogoś łatwiejszego do przekonania poza wielkim tłumem. W tym rozgardiaszu i tak dosyć trudno byłoby skupić na sobie czyjąś uwagę wystarczająco długo, by rozpocząć rozmowę o tegorocznych trybutach. Choć nie oznaczało to, że wcale nie próbowali zagadywać kilku pozytywniej wyglądających osób.
Dosyć szybko opuścili jednak pomieszczenie, wybierając się na spacer po całej reszcie, podczas którego to Vale nagle zatrzymał się w miejscu, ciągnąc ją w stronę jakiejś kobiety, w której najwyraźniej rozpoznał swoją znajomą. Tabithcie akurat nic ona nie mówiła, lecz skoro Vale tak bardzo rozjaśnił się na jej widok, zadając pytania i wyjaśniając kilka rzeczy, łącznie z przedstawieniem jej jako swą małżonkę…
Zawsze dobrze było pogadać z jeszcze jedną osobą, a nuż miała to być całkiem dobra sponsorka. Mimo wszystko, z bliska zaczynało jej się wydawać, że gdzieś ją już widziała. A gdy Vale spytał o mentorowanie, wreszcie ją olśniło. Uśmiechnęła się nieznacznie do kobiety, przedstawiając się naturalnie jako Tabitha Gautier-Angelini, dokładnie! Gautier-Angelini!, lecz nie wyciągając ręki na powitanie. Czekała tylko na słowa kobiety.

Zagapiłam się na chwilę - bez ładu i składu przewracając sztywne karty - szukając mojego rocznika. Nie dosłownego, ale tego biorącego udział w tym samym roku co ja. Ludzi zabitych z mojej ręki. Wiele dałabym za bycie jedną z tych niewinnych osób, które nie miały ludzkiej krwi na swoich rękach. Takie też zdarzały się na igrzyskach, bo akurat los im sprzyjał. Nie musiały zabijać. Ja byłam do tego zmuszona, aby teraz nie być zimnym trupem.
Dotykając palcem jednego, bardzo ważnego zdjęcia czułam się jak zbity pies. Po mojej głowie krążyły myśli o tym, że w ostatnich latach było wielu zwycięzców, ale wtedy nie i za to właśnie nienawidziłam trybutów z tych kilku lat. Dlaczego oni a nie inni? Nie zasługiwali na to. Żaden z nich.
Skupiałam się na wspomnieniach i roztrząsaniu przeszłości. Moja teraźniejszość mogła nie istnieć, bo przyszłości nie miałam. Może przez to nie zauważyłam, że mam towarzystwo i dojrzałam je dopiero po nawiązaniu rozmowy. Syn Valerie? Co on robił w tym miejscu?
- Alex - potwierdziłam. Otwarcie przyglądałam się parze. Dopiero teraz zauważyłam jak bardzo chłopak był podobny do matki, której - tak na marginesie - tutaj nie widziałam. - Jak mogłabym zapomnieć takiego łobuza? Dużego i żonatego... Jak szybko płynie czas...
Nie pamiętałam wspominek o żonie najstarszego syna mojej przyjaciółki, ale ostatnio wiele uciekało mi bokiem. Najwyraźniej to też przeoczyłam i przez to czułam się dziwnie.
- Nie mentoruję. To nie dla mnie - powiedziałam i rozejrzałam się. - Gdzie podziewa się twoja matka? Powinna być na bankiecie. Nie tak dawno wspominała o nim i o twojej siostrze... siostrach. Poczekaj... Jak to szło - zamyśliłam się przy próbach odtworzenia słów przyjaciółki. - Powinni podwyższyć wiek i posłać tam zdzirę Mirandę, gdyby tylko znalazła się w okolicy? Jakoś tak - wywróciłam oczami i uśmiechnęłam się. - Twoja matka jej nienawidzi. Co ja mówię? Pewnie wiesz. Przejdźmy do opowieści. Żonaty, tak?

Nie mogła już udawać, że jest w pełni dobrze, bowiem wszystko zaczynało układać się coraz bardziej piekielnie. I nie chodziło jej tutaj o samo przebywanie na bankiecie czy też fakt tego, że raczej nikt nie interesował się tym, co mówili, zaś jej Vale... Rozmawiał z ludźmi, to owszem, jednak przy niej zaczynał się robić coraz bardziej milczący, mrukliwy nawet.    
Tak zupełnie bez powodu, bez jakiejkolwiek przyczyny, a przynajmniej ona jej tutaj nie widziała. To skłoniło ją do większego zwracania uwagi na jego mimikę. Nie otwarcie, oczywiście!, bo wtedy z pewnością mało co by zobaczyła, nie był przecież głupi.
Obserwowała go kątem oka i musiała przyznać, że czuła się z tym co najmniej dziwnie, tak zupełnie nie na miejscu, bo przecież w związku naturalnie powinno chodzić o zaufanie, zaś jej obecne zachowanie było zupełnym zaprzeczeniem tego. Kompletnym brakiem zaufania, wywoływanym na dodatek przez zwyczajnie głupi czynnik. Co jednak mogła zrobić, gdy wszystko wołało, że coś jest zdrowo nie tak?    
Z każdą mijającą chwilą było jej z tym coraz gorzej. Zwłaszcza już przy zawiązaniu wyraźnych sygnałów wysyłanych przez narzeczonego, podającego się teraz za jej męża, co było wyjątkowo miłe, słodkie i kochane. Takie zupełnie otwarte przyznawanie się do głębszej relacji z taką życiową sierotką, jaką była ostatnio.
Choć może już wcześniej przyszło jej zauważyć ponowne oddalanie się, może to właśnie o nie chodziło w tej nieciekawej mimice, jaką wcześniej zauważała? Cholera jasna! Coraz mniej go rozumiała, nie pojmując zupełnie, o co tym razem mogło mu chodzić. Przecież przez moment byli zupełnie szczęśliwi, zaś teraz wyglądało na to, że burza znowu miała się rozpętać.  
Nie słuchała już rozmowy, wbijając spojrzenie w półki i książki na nich, nie czuła się potrzebna do szczęścia tej dwójki. Valerius nazbyt wyraźnie ociekał chłodem, który sprawiał, że mimowolnie potarła odsłonięte ramiona, zaś nieznajoma Alex nawet w najmniejszym stopniu się nią nie interesowała.    
- Pójdę po coś do picia... - Mruknęła, skłonna powiedzieć, że i tak nikt nie zauważy jej odejścia, zbyt mocno zajęci byli sobą wzajemnie.  
Nie spojrzała na Valeriusa, mimowolnie pomijając jakoś to, co doleciało do jej uszu z rozmowy towarzystwa. Jakoś niespecjalnie zwracała uwagę na słowa i reakcje, gdy już odstawiono ją boczny tor i to zupełnie bez wcześniejszego uprzedzenia jej o tym.
Nie obracając głowy, ruszyła się wreszcie z miejsca, znikając wreszcie w drzwiach prowadzących do głównej sali. Mimo wszystko, nie zamierzała być w niej za długo i niedługo planowała wrócić...

- Nie sądzę - powiedziałam. Byłam pewna, że miałam jedną z najbardziej zmieszanych min jakie tylko istniały. - Jak na trupa ma się zaskakująco dobrze. Rana postrzałowa? Nosiła bandaż, ale niezbyt długo – powiedziałam do siebie i przyjrzałam się chłopakowi, który nie był już młodzieńcem, którego znałam. - Nie rozmawiacie? Miała problem z zakażeniem, ale nic jej nie jest. John nie żyje.
Nie mogłam uwierzyć w to, że nie wiedział. Przecież to jej syn! Nie oczko w jej głowie, ale kochała go. To musiała być pomyłka, którą musiałam sprostować. Dlaczego Valerie tego nie zrobiła?
Podrapałam się po głowie i spojrzałam na książkę - wciąż trzymałam ją przy sobie - odnajdując przyjaciółkę. Na karcie. W rzeczywistości nie wiedziałam gdzie jest. Powinna być na bankiecie. To do niej należało wyjaśnianie. Nie do mnie.
- Księżna Miranda. Dziecko twojego ojca z pierwszego związku. Plus minus trzy lata różnicy, ale twoja matka znienawidziła sukę od razu, więc nie bawiłeś się z nią. Chyba - spekulowałam, bo nie znałam reszty szczegółów. - Zniknęła jakiś czas temu. Miranda. Niech ją diabli wezmą.

- Naprawdę nie wiesz - nie spytałam. Pozwoliłam sobie na stwierdzenie oczywistości. Zabawy w dyskrecję nie były dla mnie. Nigdy. - Valeriusie, nie jestem twoją matką. Nie wiem dlaczego to zrobiła. Naprawdę. Przykro mi - powiedziałam spokojnie. Nie odpowiadałam za czyny Valerie - swoją drogą nazwanie syna po matce nadal wydawało się dziwne - i nie czułam się upoważniona do odpowiedzi na pytania chłopaka. To musiała zrobić jego matka.
- Napisz do mnie po bankiecie. Spróbuję zorganizować spotkanie, abyś mógł zapytać matkę – było to uciekanie od mieszania się w nieswoje problemy, ale nie czułam się przez to źle. Wolałam nie zastanawiać się nad tym co powie moja przyjaciółka, gdy przekażę jej wieści. Palnęłam niepotrzebne głupstwo, ale nie brałam za nie odpowiedzialności. Proste? Proste.
- Miranda to wrzód na dupie. Na dodatek przypominała swoją matkę, więc to jak patrzenie na rywalkę. To kobieta - sprostowałam. - Była od ciebie starsza, ale wychodziła na duże dziecko. Dostała za to po dupie i zwiała gdzieś w krzaki. Pewnie kurwić się dla pieniędzy. To był ten typ człowieka.
Nienawidziłam suki tak samo jak Valerie. Obie miałyśmy doświadczenia z dziennikareczką i nam obu stawała kością w gardłach. Całe szczęście zniknęła. Miałam nadzieję, że coś poszarpało jej śliczną buźkę i zjadło ją na śniadanie. Tego Valeriusowi nie wspominałam.
Słuchałam reszty wypowiedzi śmiejąc się na koniec tekstu o tatusiu. To było niemiłe, ale nie mogłam nie.
- Powiedziałeś jej to? Genów nie oszukasz, ale zawsze możesz starać się. O ile nie chcesz uciec, bo rola ojca nie jest łatwa. Teraz. Potem będzie gorzej - nie ukrywałam. - Nie założyłam rodziny. To nie dla mnie. Rozumiem twoje obawy i powiem ci, że zawsze jest jakieś wyjście. Nie chcesz zostać ojcem, więc nie zostawaj. Odejdź nim narobisz jej nadziei albo zostań i nie miej wątpliwości. Rodzina to rodzina, ale historia nigdy nie jest taka sama - wiedziałam to z doświadczenia. Milczałam podczas wybuchu Valeriusa i odezwałam się po nim. - Valerie jest niedoskonała - jak każdy - ale cię kocha. Starała się i nie zmarnuj tego. Zostań przy dziewczynie albo weź rozwód jeśli nie dasz rady. Delikatnie. Nie krzywdź jej.

To wszystko wyglądało niczym jakaś wielka tragedia, zupełny koszmar. Przynajmniej ze strony Tabithy, bowiem ona zdecydowanie, wcale nie w takim znowu niewielkim stopniu, chciała być fair w stosunku do kogoś, kogo kochała i na którym jej przecież zdecydowanie zależało. To nie było przecież rak, że kompletnie miała wszelkie rzeczy gdzieś, burcząc tylko pod nosem informację o podejrzeniu ciąży czy też nie obchodziło jej samopoczucie narzeczonego, bo skupiała się tylko i wyłącznie na sobie. Powiedziała mu prawdę ze względu na to, że naprawdę go kochała.
I to najwyraźniej zaczęło jawić jej się jako kolejny z cyklu paskudnych błędów w jej życiu. Musiała szczerze przyznać, że chyba ponownie zbytnio się zaangażowała, chociaż los już dwukrotnie odsuwał ją jak najdalej od Valeriusa. Od początku wiedziała przecież, że nie powinna była tego robić, bo to tylko najzwyklejszy w świecie klucz do zupełnej porażki. Do fiaska, które to właśnie jej się ukazywało.
Naprawdę dotychczas usiłowała myśleć, że wszystko zaczyna jakoś się układać, lecz najwyraźniej wcale tak nie było i być najprawdopodobniej nie miało. Koszmarek zaczął się wraz z poinformowaniem Vala o prawdopodobieństwie zajścia przez nią w ciąże, może nie dokładnym pewniku, ale jednak, by później coraz szybciej lecieć w dół. Dosłownie na łeb, na szyję, pogrążając ją w bagnie niepowodzeń.
Wystarczyło tylko, by wyszła na chwilę po coś do picia, mając w planach krótkie przemyślenie dotychczasowych problemów... I już spotkała się z losem walącym ją prosto w twarz bez jakiegokolwiek ostrzeżenia. A przecież zaczęło się dosyć niewinnie, tylko od dosyć powolnego oraz zdecydowanie ostrożnego, co za tym idzie – dość cichego, wsunięcia się do pomieszczenia. Zwyczajnie nie chciała rozlać zawartości kieliszków przez szybkie gnanie z nimi czy też nieuwagę, nie chodziło w tym o nic innego.
Już miała wyłonić się zza filaru i odezwać do rozmawiających towarzyszy, gdy… Zamarła w miejscu, słysząc słowa narzeczonego i to, że rozmowa zeszła na tematy bezpośrednio związane z nią, ich związkiem oraz nienarodzonym dzieckiem. Nie mogła powstrzymać się przed posłuchaniem odrobinę bez ujawniania swojej obecności, co skończyło się dla niej zdecydowanie źle. A może właśnie dobrze…? Przynajmniej pozbawiono ją tych swoistych klapek na oczach, jakie tak starannie Valerius przymocowywał jej przez ostatni czas, korzystając z dodatkowego mydlenia gał.
Z każdym kolejnym słowem wypowiedzianym przez parę, robiła się coraz bardziej blada, by wreszcie przybrać śnieżnobiały kolor prześcieradeł, jakie ostatnio z taką radością zakupili do swojego nowego domu. Była wtedy taka szczęśliwa, zaś teraz… Teraz pragnęła tylko zapaść się pod ziemię, zniknąć i nie musieć więcej patrzeć w oczy komukolwiek, kto brał udział w tym wydarzeniu.
Czuła się dosłownie jak ktoś, kto dostał w głowę jakimś wyjątkowo ciężkim przedmiotem, lecz nie dobito go nim, pozostawiając zwijającego się w męczarniach, by tylko przedłużyć jego konanie. Do jej głowy docierała wreszcie ta najprawdziwsza z prawd, jaką do tej pory starała się jeszcze jakoś od siebie odepchnąć, wyprzeć się jej.
Valerius po raz kolejny okazał się być kłamcą, zrobił to ponownie. Gdy mu zaufała, otworzyła przed nim swoje serce, on ponownie ją zdradził, oszukał. Udając przed nią, że nic się nie stało, że wszystko będzie jak najlepiej, by za jej plecami przyznawać się zupełnie obcej, przynajmniej dla Tabby, i nie związanej z nimi kobiecie, że tak naprawdę nie chce dziecka. Wzgardził jej zaufaniem. Okazywał jej wzgardę, jednocześnie wciąż jeszcze udając kochającego partnera życiowego, zakochanego narzeczonego.
Będzie sama zmieniać pieluchy… To nabrało w tym momencie zdecydowanie innego znaczenia, różniącego się znacznie od tego, które wcześniej uznała za rzucony dowcipnie tekścik na poprawę humoru. Teraz było to czymś aż nazbyt wyraźnie mówiącym jej o tym, że w niedalekiej przyszłości najprawdopodobniej zostać może kolejną samotną matką. I to bolało, jak mało co.
Zacisnęła mocniej dłonie na kieliszkach aż pobielały jej knykcie, zaś po bladym nadgarstku zaczęła jej spływać strużka krwi z rozciętej przypadkowo ręki, słuchając zza filaru słów pary jej niedawnych towarzyszy. To wszystko brzmiało tak niesamowicie okrutnie, odbierając jej resztki świeżo nabytej szczęśliwości. Dodatkowo szumiało jej w głowie, jakby za dużo wypiła, choć przecież nawet nie umoczyła ust w alkoholu czy też nie wzięła ani odrobiny dla siebie samej. Była tylko usłużną kurewką Valeriusa, która chciała przysłużyć mu się poprzez przyniesienie szampana, którego kieliszek opróżniła teraz jednym haustem.
Przełknęła głośno ślinę, czując łzy napływające jej do oczu. Już nie słuchała tego, co mówili. Dowiedziała się aż nazbyt wielu rzeczy, by musieć jeszcze bardziej się torturować. Okłamał ją, karmił kłamstwami jak paszą, by rosła na nich, coraz bardziej utwardzając się w przekonaniu, że go kocha i chce jego szczęścia. Tymczasem on zamierzał tylko ją wykorzystać, najprawdopodobniej nawet nieustannie czerpiąc niewątpliwą satysfakcję z zemsty. Udawał zakochanego, by po raz kolejny jej to wszystko zrobić, a ona…
Już więcej nie mogła, nie potrafiła podejść tam do nich jak gdyby nigdy nic, puszczając usłyszane rzeczy w niepamięć. Nie w chwili, gdy nieustannie rozbrzmiewały echem w jej głowie, tłukąc się o czaszkę i nie chcąc za nic w świecie z niej wypaść.
Sama nawet nie wiedziała, w którym momencie kieliszki opuściły jej dłonie. Wypuszczone na podłogę szkło poleciało w dół, naturalnie się tłukąc i rozbryzgując dookoła niczym drobny maczek wraz z całą pozostałą zawartością. Tabitha nie czekała jednak na reakcję towarzystwa czy też moment uderzenia, rozrywając na szwie sukienkę, by mieć większą swobodę ruchów. Myślała o tym nawet teraz, gdy wszystko zupełnie jej się waliło, wariatka.
Dosłownie wyleciała z sali, tym razem nie będąc w żadnym stopniu tą silną Tabithą lub też zgrywającą siłę Tabby, nawet pozornie. Nie powstrzymywała już łez, odchodząc jak najszybciej, praktycznie biegiem na oślep, byleby tylko nie musieć przebywać z tą dwójką w jednym pomieszczeniu czy też nawet w jego okolicy. Już nigdy więcej nie chciała tego robić.
Wyrzuciła do torebki chusteczki, pozostawiając tylko foliowe opakowanie po nich, do którego wrzuciła wyszarpnięty z palca pierścionek zaręczynowy, wciskając swoistą paczuszkę pierwszej lepszej osobie z obsługi, by przekazała ją Valeriusowi Angeliniemu. Tak naprawdę Tabby nie obchodziło to, co stanie się z błyskotką i czy w ogóle powróci ona do jej prawowitego właściciela. Mogli to nawet ukraść, miała to gdzieś, wpadając do toalety i osuwając po ścianie na podłogę, by wypełnić pomieszczenie odgłosami towarzyszącymi łkaniu osoby, której właśnie ponownie coś odebrano.
I tylko ułamki sekund zadecydowały o tym, że ponownie nie zetknęła się z wybiegającym za nią Valem.

- W to nie wątpię - powiedziałam. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że chłopak robił mi łaskę, ale nie wnikałam w to. Mogłam obejść się bez tego. Nie wierzył mi to mi nie wierzył. Łaski bez. Ptaszki odleciały.
Nie wszystkie - niektóre lubiły bawić się w dom i świrować po owocnym wytrysku - bo bociek dopiero nadlatywał, ale związane z wolnością zniknęły. Już nie pytałam o podstawowe zabezpieczenia, bo najwyraźniej Valerie nie prowadziła lekcji wychowania do życia w rodzinie albo Valerius wtedy spał. Współczułam im, ale nie mogłam nic zrobić. Nie byłam wróżką chrzestną.
- Powiedziałeś jej o swoich wątpliwościach? Nie - odpowiedziałam sobie sama. Byłam samowystarczalna jak nic. - Nie powiedziałeś - wywnioskowałam. To miał być syn Valerie? Tej Valerie? Delikatna owieczka. Tchórz jak ojciec.
- Ona go potrz - zaczęłam, ale nie dokończyłam.
Szkło. Alkohol. Długa sukienka. Kobieta. Łzy. Płacz. Kilka kropli krwi. Brak mojej reakcji. Wybiegnięcie. Cholera.
Zamknęłam książkę - gruba okładka połączyła się z trzaskiem - i odłożyłam na stolik za sobą.
- Idź za nią - syknęłam i wyszłam drugim wyjściem. Nie udawałam się na salę. Nie chciałam przegapić zabawy, ale obserwować ją zza szklanych drzwi.
|zt

/ ze dwa dni po spotkaniu z Jackiem

Nie powinien wracać do swojego mieszkania, to oczywiste. Nikt nie mógł wykluczyć, że było monitorowane, odkąd tylko miał status zbiega. Wracanie do niego zdecydowanie można było nazwać skrajnie nieodpowiedzialnym i zwyczajnie niebezpiecznym, Jack pewnie wkurzyłby się na niego, gdyby tylko się o tym dowiedział. Jednak nie mógł się powstrzymać, musiał sprawdzić co z Czortem, jego kotem, i jaki jest obecnie ogólny stan jego mieszkania. Zwłaszcza obrazy, jakie w nim zostawił. Blady strach padał na niego, kiedy pomyślał sobie, że ktoś mógł je rozkraść albo pokryły się pleśnią  na skutek złej cyrkulacji powietrza. Tragedia. Jak się jednak okazało, jego mieszkanie stało zupełnie nietknięte, jeśli nie liczyć grubej warstwy pokrywającego go kurzu. Czorta jednak nie zastał, kocur albo wybrał się na jakiś spacer (wątpił), albo zmienił lokum (bardziej prawdopodobne). Zupełnie też nie wiedział co go podkusiło, żeby przy wychodzeniu zerknąć do skrzynki na listy. Pomysł właściwie absurdalny (niby kto chciałby się z nim kontaktować), ale jak się okazało… całkowicie opłacalny. Dyrektor galerii wystosował do niego pismo, w którym poinformował go, że chciałby urządzić wernisaż jego prac. Lenny nie dowierzał własnym oczom. Wiedział, że jego prace są w obrocie, ale na myśl by mu nie przyszło, że kiedyś trafią pod nos dyrektora Kapitolińskiej Galerii Sztuki. Choć niesamowicie go to bolało, to jednak zdawał sobie sprawę, że w nowej rzeczywistości, tej po Rebelii, jest nikim, wątpił też, żeby tak poważany człowiek skontaktował się z kimś z Kwartału, a tu jednak.
Kiedy już przybył do Galerii, czuł się całkowicie nie na miejscu. Normalnie podjeżdżał w takie miejsca w limuzynie, ubrany w swoje najlepszy garnitur i zazwyczaj ktoś mu towarzyszył, choćby to miała być tylko służba. Teraz, w miejscu dla niego niemalże świętym, stawał w czarnej bluzie, być może miejscami brudnej, całkowicie sam i z dostojną miną, która teraz trochę do niego nie pasowała. Żałował, że nie miał innych ubrań, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę z tego, że nie mógł przyjść wystrojony. Niepotrzebnie zwróciłby tym na siebie uwagę, zresztą, garnitury zupełnie nie sprawdzają się podczas przeprawy przez kanały. Inna sprawa, że żadnym tego typu ubiorem już nie dysponuje i nie miał od kogo pożyczyć.
Prawdopodobnie powinien dziesięć razy przemyśleć fakt, czy powinien tu przychodzić, ale był tak podekscytowany myślą, że jego prace wreszcie zyskały należyte uznanie, że nie poświęcił temu ani chwili. Prezydent Coin ze swoimi Strażnikami Pokoju przestała istnieć, w tym momencie liczyło się tylko to, że właśnie przekraczał próg  Sali Książek, gdzie miano go oczekiwać, rozglądając wokoło z pewną dozą zainteresowania.