love me like i'm not made of stoneOdkąd tylko pamiętam, moi rodzice byli wielkimi fanami Głodowych Igrzysk. Traktowali je jako największą rozrywkę roku, a ja nie miałam wyjścia - oglądałam razem z nimi. Chociaż na początku nie wiedziałam, o co w tym wszystkim chodzi, to z czasem stało się to normalne. Nie, rodzice nie przejmowali się tym, że ich kilkuletnie dziecko ogląda młodych ludzi, mordujących się nawzajem. Niewątpliwie nie dorastałam w normalnej rodzinie. Wkrótce nikt nie miał dla mnie czasu, więc podsunięto mi pod nos niańkę, której nienawidziłam. Plułam jej do herbaty, nigdy nie chciałam niczego jeść i krzyczałam za każdym razem, gdy tylko kobieta pojawiała się w drzwiach naszego dużego domu. Rodzice tymczasem zajmowali się pracą; tata był doradcą Snowa, a mama całe dnie spędzała w jednym z tych wielkich banków. Śmiało mogę stwierdzić, że dorastałam sama. Lalki nigdy nie chciały ze mną rozmawiać (przecież to takie dziwne!), a za samochodami nie przepadałam. Najlepszą rozrywką było mierzenie o kilkanaście rozmiarów za dużych szpilek mamy (co z tego, że później za każdym razem krzyczała, że są skoślawione). Tak mijało mi dzieciństwo, nie wspominam go najlepiej.

Szkoła minęła pod znakiem Jego. Starszy chłopak o ciemnym spojrzeniu, które pokochałam już podczas pierwszego spotkania, kiedy wpadliśmy na siebie przed szkołą, zawrócił mi w głowie. Za każdym razem na jego widok nerwowo odgarniałam włosy z twarzy. Wkrótce namówiłam go na dodatkowe zajęcia teatralne. Aktorstwo fascynowało mnie bowiem prawie tak samo jak on. Uwielbiałam wzrokiem badać każdą jego część ciała. Po miesiącu na pamięć znałam każde znamię Alberta. Nigdy nie pomyślałabym, że nasz związek stanie się poważny do tego stopnia, że zobaczę w oczach ojca chłopaka zwyczajny żal. Czułam, że to mnie obwinia za sprowadzenie go na złą drogę. Aktorstwo podobno nie było mu pisane, a mimo to dostał się na Wydział Artystyczny, a ja po kilku latach powtórzyłam jego drogę. Starałam się być przy nim w każdej złej i dobrej chwili. Do czasu. Teraz słyszę o nim tylko przy okazji wystaw.

Nadeszły najgorsze czasy dla Kapitolu. Moje rodzinne miasto stało się nie do poznania. Część ukochanej stolicy została zrównana z ziemią, w tym mój rodzinny dom. Zanim jednak to się stało, odwiedziłam tam mamę. Tego dnia otrzymałyśmy wiadomość o zamordowaniu ojca. Chociaż kobieta upadła w histerii na środek salonu, ja po prostu usiadłam na fotelu i nie zareagowałam. Nie poczułam żadnej zmiany, żadnej straty. Nie miałam z tatą większych kontaktów. Nie umiałam też płakać na zawołanie, chociaż byłam aktorką. Nic nie mogło równać się z utratą ukochanego. Chociaż nie umarł, to nigdy już nie będzie mój. Podczas rebelii pozbawiono go głosu, przez co zaczął pić na umór. Nie zwracał na mnie uwagi, chociaż krzyczałam mu nad uchem. Nie reagował, mimo że robiłam wszystko, by wyciągnąć go z nałogu i rozpaczy. Tylko on potrafił wywołać u mnie ból. Poddałam się.
Nie tylko wtedy.

Podczas rebelii poparłam Almę Coin. Wykazałam się niesamowitym egoizmem, ale mam wrażenie, że każdy, kto podzielił mój los, ma to zwyczajnie w genach. Zaczęłam współpracować z rządem. Niedługo później postanowiłam wyciągnąć mamę z KOLCa. Nie, nie dlatego, że przez całe życie miała mnie gdzieś, po prostu była mamą. Doskonale zdawałam sobie sprawę z warunków tam panujących i zwyczajnie nie mogłam jej tam zostawić. Dzięki dodatkowemu wydaniu jednej z państwowych tajemnic, którą niegdyś zdradził jej ojciec, mogła zamieszkać w Dzielnicy Rebeliantów. Możliwie najdalej ode mnie. Porzuciłam również aktorstwo. Po kilkudziesięciu wystawionych sztukach zaczęłam myśleć racjonalnie. Dzięki znajomości stałam się asystentką jednego z doradców nowej prezydent. Stałam się nową osobą. Lepszą? Wątpię. Można powiedzieć, że jestem trochę jak Kapitol.