- No, geniusz to z ciebie prawdziwy. A czy ja mówiłam cokolwiek o tym, że się żegnasz? Nie! Ja mówiłam o tym, że się NIE żegnasz. - Przerwała mu w na chwilę przed tym, jak wrzasnął do niej, że szuka Amandy. To skonsternowało ją na tyle, by rozejrzała się dookoła niepewnie. I to z otwartymi szeroko ustami, które ułożyły jej się w piękne kółko! - A... A... A... Że co, proszę? - Spytała w końcu, wydając z siebie przedtem kilka nieartykułowanych dźwięków i mrugając niezbyt przytomnie.
No dobrze... Tego to ona się nie spodziewała, gdy wybiegała za nim, by najzwyczajniej w świecie wyładować na nim swą wściekłość. Bo innego powodu jej zachowania nawet ona sama nie potrafiła znaleźć, nie szukając nawet zbyt długo, bo to i tak nie miałoby najmniejszego sensu. Przecież sama przyznała sobie chwilę wcześniej, że nawet ucieszyłoby ją jego pospieszne i milczące wyjście.
Tymczasem wydarła się na niego za coś, co teraz zupełnie zdawało się przeczyć prawom logiki. Zwłaszcza po jego informacji o tym, że wyszedł właśnie na poszukiwania Mandy. Ranny, ze świeżo pozszywaną raną brzucha, a jednak chcący jej pomóc, co było takie... Niewątpliwie dziwne, szokujące i jakby po części skłaniające ją do przemyśleń, których za nic w świecie nie chciała mieć. Nie i koniec!
- Powiedz to tym wszystkim ludziom z Kwartału. Przyznaj, że masz się za dobrego człowieka. Zjedzą cię. Przynajmniej nie będą głodni. Zrobisz raz w życiu coś dobrego. - Stwierdziła, pomijając fakt jego chęci pomocy Amandzie i starając się wypadać twardo, chłodno i nieustępliwie, jak na prawdziwie wrogą mu osobę przystało.
Choć już bardziej miała ochotę popaść w jeszcze większą konsternację, bowiem coś jej tu zdecydowanie nie grało. Nie wiedziała tylko, co dokładnie to było. No i nie miała też bladego pojęcia, czego może sobie zażyczyć ten egoistyczny bubek w zamian za współpracę w poszukiwaniach jej siostry. Bo w to, że robił to tak czysto bezinteresownie... Nie było jej przykro, że nie dawała wiary. Na świecie było bowiem naprawdę niewiele bezinteresownych osób, a on zdecydowanie się do nich nie zaliczał.
Za dużo przeżyła, by móc wciąż jeszcze wierzyć w to, że Angelini należał do tego typu dobrych ludzi, którym można było swobodnie i bezpiecznie zaufać. Raz może faktycznie dała mu się omotać i omamić, ale drugiego już nie miało być. Już nigdy więcej. Nie da się ponownie nabrać za żadne skarby tego świata.
- Nie przepadają za sobą, więc to musiałaby chyba być nadzwyczaj wyjątkowa sytuacja, by wyszły gdziekolwiek razem. Poza tym... Nie sądzisz, że bym o tym wiedziała? - Zgasiła jego wybitnie nieudolną próbę pocieszenia jej, lecz poza tym nie udało jej się powiedzieć już zupełnie nic.
Przynajmniej podczas tej chwili, w której Valerius przyciągnął ją za rękę do siebie i zarzucił potokiem słów dotyczących jej zachowania w stosunku do niego. To było takie... Kolejna porypana rzecz i to podczas jednego wieczoru! Ktoś tam musiał się całkiem nieźle bawić, dobierając jej coraz to bardziej rypnięte scenariusze.
Angelini chcący jej dobroci i uśmiechów, bo się bardzobardzobardzo stara? Serio?! To wzbudziło w niej tylko pragnienie wyjątkowo gorzkiego roześmiania się. Jakoś wcześniej nie starał się bardzobardzobardzo, a nawet wręcz przeciwnie. On wszystko bardzobardzobardzo niszczył. Aż za bardzo, by mogła chociaż myśleć o wybaczeniu mu tego. Zwłaszcza teraz, gdy jej siostra zaginęła.
- O dwa błędy za dużo, bym mogła się do ciebie jeszcze kiedykolwiek uśmiechnąć. - Powiedziała do niego sucho, strącając jego kciuk z jej twarzy, choć musiała przyznać, że nie było to złe uczucie. Bardziej pełne słodyczy, ale nie mogła się w tej chwili rozpraszać. Jej siostra...
I te kilka sekund, podczas których zamarła, czując usta Valeriusa na swoich. Jej ciało zareagowało. Szkoda tylko, że na dwa sposoby. Pierwszego z nich nie kochała ona, drugiego zdecydowanie miał nie pokochać on. Lecz tylko ten drugi był wyraźny. No, poza nienaturalnym biciem jej serca i zdradliwymi rumieńcami wstępującymi na policzki. Ona miała rumieńce, zaś on...
Piękne przyładowanie z liścia wprost w sam środek policzka. Szybkie, zadziwiające nawet ją samą, bo przecież gdzieś wewnątrz naprawdę chciała się z nim całować, a jednak wykonała ten ruch. Mimo że po części go paskudnie żałowała. To było takie irytujące.
Choć krzyk, który wyrwał ją z chwilowego zawieszenia i nakazał wreszcie ruszyć jej się z miejsca, a nie stać tak z uniesioną ręką i wyrazem pełnego szoku na twarzy... Ten był pomocny. Sprawiał, że dziękowała wszystkim siłom za to, że jednak nie zaczęła całować się ze swoim nieprzyjacielem. Dzięki temu mogła jeszcze szybciej zerwać się i pędem rzucić w stronę wrzasku. Może i nie znała głosu kobiety, ale przecież nie mogła tak tego zostawić. Nawet ona.

Zajęty sobą i nią, z początku nie ogarniał sytuacji, która nagle wynikła. Wydawało mu się, że jest jak najbardziej dobrze i nic nie ma szans tego popsuć. Na dodatek dawał jej dokładnie to wszystko, czego tak bardzo przed sekundą chciała. No, może poza tą drobną rzeczą, którą zrobił, by wreszcie się przymknęła. Nie lubił zbyt dużo gadających bab, a już zwłaszcza nawijających o czymś godzącym w jego męski honor.
Zdecydowanie bardziej wolał ciche kobietki. Bardziej uległe i mniej dzikie. Ta zaś zaczynała pokazywać mu, co to znaczy w pełni zasługiwać na swój tytuł wariatki. Zaczynając nagle wrzeszczeć, wyrywać się i nawoływać pomocy. Przez co jakby ocknął się ze swoistego transu, mocniej przyciskając swą spoconą dłoń do ust dziewczyny i starając się nasłuchiwać. I już po chwili usłyszał... Wyraźne kroki, które zbliżały się coraz szybciej.
Poderwał się więc z miejsca, jeszcze wyraźniej przyciskając rękę, by uciszyć pannę i przyciskając ją do ściany, by drugą ręką zapiąć sobie spodnie. Po tym rozejrzał się pospiesznie, dostrzegając w półmroku kawałek dosyć grubej deski. Nie zastanawiając się zbyt wiele, przesunął się w jej stronę pospiesznie, chwytając ją i uśmiechając się szeroko do trzymanej gołąbeczki.
Cel uświęcał środki... Grubasek zamachnął się deską, uderzając nią w głowę panienki w ten sposób, by pozbawić ją przytomności, a gdy już to zrobił. Zaczął nieudolnie przerzucać ją sobie przez ramię, nie sprawdzając nawet stanu jej świadomości. A była tylko lekko ogłuszona... Nie zdążył też odejść zbyt daleko, gdy napotkał szukających Amandy...

3.

Plątała się dosłownie jak jakaś skrajnie wymęczona i wychudzona mucha w sieci. No tak, może i w tym wypadku sama traktowała swą osobę jak to w zwyczaju mieli traktować ich rebelianci, dosłownie jak robala, ale był to już raczej mało istotny detal, który nijak liczył się w obliczu tego wszystkiego dookoła. Choć z kolei to nie było zbytnio istotne, jeśli zaczęłaby porównywać ten chaos na zewnątrz z chaosem wewnątrz siebie.
Tak... To zdecydowanie było aż nazbyt skomplikowane. Najgorsze w tym jednak było to, że przez te wszystkie sytuacje dookoła... Cóż, najzwyczajniej w świecie nie potrafiła zebrać myśli. A przynajmniej zebrać ich na tyle, by chociaż udawać, że ogarnia świat wokoło niej. Cholera! Ona przecież nie ogarniała nawet siebie samej i swojego zachowania!
Zachowania będącego jednocześnie przykładem skrajnej głupoty i jakiegoś rodzaju zalążków inteligencji, do czego oczywiście trudno jej się było przyznać. Pomimo zwyczajowej szczerości niezależnie od sytuacji. Zwyczajnie nie potrafiła w tejże chwili się do tego przyznać, no i przyznać też, że kompletnie nie miała pojęcia, co było czym.
Czy jej swoista słabostka do Valeriusa Iana Angeliniego była skrajną głupotą? No, raczej! A może jednak nie i szło to zaliczyć do zalążków inteligentnego zachowania i myślenia? Gdyby tylko wiedziała...
Tymczasem wychodziło na to, że obecność byłego przyjaciela, a obecnego wroga numer jeden!, działała tak jakoś zupełnie destrukcyjnie na jej komórki mózgowe. Przyznajmy - robiąc jej z mózgu zupełną papkę. A ona nie potrafiła zrobić z tym zupełnie nic. Stała tylko i tępo gapiła się na niego lub, przy większej fazie na podłość, rzucała kolejnymi oskarżeniami i wściekłymi słowami.
Coś w głębi mówiło jej, że to nie była dobra droga. Niezależnie już od tego, co miałoby być na jej końcu i czy chciała zamordować Angeliniego z zimną krwią, czy może pojednać się z nim i na nowo zgrywać jakieś dwa słodkie Tęczowe Misie. Przy tym szaleństwie, jakie powoli zaczynało ją pochłaniać, wszystko i tak miało już zupełnie stracić swe znaczenie.
Szaleni ludzie nie potrafili trzeźwo myśleć. O ile w ogóle dawali jakiekolwiek oznaki myślenia czy też choćby życia. No, poza takimi bezwarunkowymi, bo takie przecież nie wymagały nawet świadomości człowieka. Czego przykład, ku swojej rozpaczy i ku poczuciu winy, miała w domu.
Mandy... Wcześniej Tabitha nie miała nawet pojęcia o tym czy może siostra ją słyszy. Ha! Nie wiedziała nawet czy jej bliźniaczka ma choćby jakikolwiek cień świadomości o tym, że jest przy niej, gdzie się znajdują, co się dzieje. Momentami szczerze w to wątpiła i chyba właśnie wtedy miała rację.
Amanda tkwiła całą sobą w tym swoim świecie, do którego nikt z zewnątrz nie miał prawa dostępu. Nawet Tabby, co już wcześniej sprawiało, że czuła się fatalnie. A teraz? W tej chwili chciała czegokolwiek. Choćby i samej świadomości obecności siostry w pokoju obok. Tych momentów, w których mogła z jakimkolwiek spokojem podejść do swej małej Mandy, by ją przytulić czy uczesać jej jasne włosy.
Kiedyś różniły się dosyć znacznie. Począwszy od idealnie wręcz skrajnie innego wyglądu, poprzez ulubione potrawy czy muzykę, na sporej części charakteru zakończywszy. Wtedy jednak zawsze były rzeczy, które łączyły je bardziej niż dzieliło wszystko. Były sobie bardzo bliskimi przyjaciółkami. Teraz zaś...
Teraz dzieliła je prawdziwa przepaść. Tabby mogłaby nawet spokojnie stwierdzić, że była ona wręcz namacalna. Wielka przepaść bez kładki czy mostu i w dodatku jeszcze otoczona grubymi ścianami. Istna blokada nie do przebycia. Nie to, że nie próbowała jej pokonać. Robiła to praktycznie nieustannie, ale bez jakichkolwiek skutków. Ani dobrych, ani złych. Nic. Zupełna pustka.
Nie była ona jednak tak okrutna jak świadomość tej możliwości zupełnej straty siostrzyczki, która zapadła się jak kamień w wodę. A teraz Tabby słyszała wrzask, który zdawało się coś regularnie tłumić. To sprawiało, że coś w niej zaciskało się już tak zupełnie, powodując niezbyt często spotykany dotąd atak strachu.
Niby nie miał on racji bytu, bowiem jej siostra nie odzywała się już od tak długiego czasu, że Tabitha zapomniała już jak to jest słyszeć jej głos i szansa na to, że to Mandy wrzeszczała... Była tak marna, że aż nadzwyczaj prawdopodobnie brzmiąca. Lęku zaś dodawało jeszcze to właśnie, że Tabby nie pamiętała brzmienia głosu siostry, którego zmiana przez tyle lat też była oczywistą oczywistością. A myśl o tym, że Amanda może być w niebezpieczeństwie...
To sprawiło, że gnała jak nigdy. Dopadła do alejkowego wejścia i... I zamarła, dając mimowolnie Valeriusowi przejąć kontrolę nad sytuacją. Ona sama trwała w szoku i absurdalności tej sytuacji.

Prawie mu się udało! Prawie! Mu! Się! Udało! A jednak ją upuścił... Tak właściwie, to myślał nawet o tym, że wystarczyła jeszcze tylko dosłownie jedna chwilka, by uniósł dziewczynę i jakoś pociągnął ją w stronę najbliższego bezpiecznego miejsca. Oczywiście, bezpiecznego dla niego. Dla niej bowiem szemrany burdel nie miał być raczej zbyt pewną lokacją.
Chociaż... Kto wie? Przy jej stopniu napalenia, może i miała czuć się tam wyjątkowo dobrze. W końcu warunki tam nie różniły się znacznie od uliczki, w której tak błagała o jego zainteresowanie. I tu syf, i tam syf. Kwestia tylko tego, że tam gapie przynajmniej płacili za pogapienie się i od razu nie zaczynali robić całkowicie niepotrzebnych afer o nic. Tutaj to było jak najbardziej możliwe, o czym przekonał się nadzwyczaj szybko.
Bowiem tylko ponownie postarał się ją unieść, a cholera cięższa była niż mógłby się spodziewać, no i ponownie zaczął kroczyć w stronę wyjścia z uliczki na ten bardziej nieoświetlony kawałek większej ulicy, gdy usłyszał przed sobą nadzwyczaj już wyraźne kroki, które ustały wcale nie tak nagle, by oddać swe miejsce szczękowi broni.
Broni wycelowanej wprost w jego zacne czoło... Które prawie natychmiast zrosiło się jeszcze obfitszymi kroplami potu, lecz to równie dobrze spowodowane być mogło nadmiernym wysiłkiem. Grubasek bowiem mimo wszystko starał się zachowywać rezon. No i wyglądać jak najbardziej normalnie... Pomimo nagiej kobiety, jaka przewieszona była przez jego ramię.
- Czy możesz się odsunąć, drogi koleżko? Racz zabrać również tę spluwę, bo nie ma najmniejszego powodu, byś ją we mnie celował. Tak się składa, że uratowałem tę oto tutaj panią i właśnie w tej chwili staram się przetransportować panienkę w bardziej oświetlone miejsce, by szukać dla niej odzienia i pomocy. Co też się tak po nocy wyrabia... - Westchnął, kręcąc głową z jak najłagodniejszym uśmiechem na ustach. - Nie zamierzam uciekać. Nie mam również zamiaru stawiać nieprzytomnej dziewczyny na ziemi, bo to niezbyt dobre wyjście przy tym stanie. Nie sądzisz?

3.

Zamurowało ją. Dosłownie wmurowało w ten kawałek chodnika, na którym teraz stała, nie mając zupełnie pojęcia, co ma robić. Ha! Ona w tejże chwili nawet przyłapała się na tym, że nie próbuje myśleć o tym, co powinna zrobić z zaistniałą sytuacją, a tylko stoi w miejscu jak ta zupełna idiotka. A najgorsze w tym wszystkim chyba było to, że mimo tej myśli... Cóż, dalej tak sobie stała.
Wyglądając, przynajmniej we własnych oczach, jak ta zupełna sierotka. Taka bezradna i niezdatna do życia, bo normalnie przecież zdecydowanie nie powinna była dawać komuś przejmować kontrolę nad, bądź co bądź, swoją sprawą. I tutaj raczej całkiem logiczne byłoby zadanie pytania o to, dlaczego była to właśnie jej sprawa.
Przecież jasny tyłek, który świecił wprost przed jej oczami jak jakiś księżyc w pełni czy coś w tym rodzaju, mógł należeć do jakiejkolwiek kobiety z KOLCa, a nie akurat Amandy. Prawdopodobieństwo, że była to właśnie jej siostrzyczka... Nie należało do zbyt wielkich, ale Tabby jakoś tak podświadomie była pewna, że to właśnie jej siostra i jej sprawa.
I może z tego powodu tak bardzo wmurowało ją w ziemię. Z czystego powodu stanięcia na wprost z kimś, kto trzymał jej nagą siostrę, choć przecież zawsze chodziła ubrana na noc w swą ulubioną koszulę nocną, no i nie... Wcale nie wyglądał jej na przyjaznego typa. Było coś takiego w tych jego maluteńkich oczkach. Coś, co mówiło jej, że nie był to człowiek dobry i chcący pomóc.
Może i faktycznie miała jakiegoś rodzaju awersję do tłuścioszków bez szyi, ale za to z kilkoma dodatkowymi podbródkami!, którzy przedstawiali całymi swoimi osobami istotę dawnego Kapitolu... Jednak ten wzbudzał w niej wyjątkowo silny odruch wymiotny. Zwłaszcza od tej chwili, w której zaczął słodząco przekonywać Valeriusa, że chce pomóc.
Nie, ona tego nie kupowała. Za żadne skarby tego świata, innego też raczej nie. Może była to kwestia poglądów i... No, ale nie i nie. Typek ewidentnie aż za mocno się przymilał. Mogła nawet powiedzieć szczerze, że waliło od niego cukrem na kilometr. Normalnie chodząca fabryka słodkości i mydła, którym starał się zamydlać innym oczy. Nie kupowała i miała szczerą nadzieję, że Angelini też nie.
Zamiast jednak wykonać jakikolwiek ruch, ona wciąż stała w jednym miejscu. Teraz zaczynając już jednak myśleć intensywnie nad wyjściem z tej sytuacji. Nawet w wypadku, jeśli trzymana przez typa dziewczyna nie była jej siostrą... Cóż... Należało raczej zrobić coś i tak. Może i Tabby była złym człowiekiem, ale nie chciała tego tak zostawiać. I nie mogła również, bo jeśli była to jej Mandy... Nigdy by tego sobie nie darowała.
Nie zwracała nawet zbytnio uwagi na słowa Valeriusa, zastanawiając się nad sprawą, lecz to, co obiło jej się o uszy było wystarczające do utwierdzenia się w fakcie, że nie była sama w swej niechęci do nad wyraz otyłego kolesia. A gdy jeszcze dziewczyna ocknęła się i zaczęła wrzeszczeć...
Nie pomyślała logicznie. Zwyczajnie rzuciła się w stronę grubasa, chwytając po drodze kawał starej dechy. Tak, to było głupie do nieskończoności, ale...

Prawdopodobnie nic miało nie wyjść z jego usilnych prób przekonania nagłych gości do tego, że wcale nie było tak, jak to wyglądało. Wiedział to od samiuteńkiego początku, ale i tak miał jakiś cień nadziei. Cień, który stawał się coraz mniej wyraźny z każdą przemijającą sekundą, podczas której Strażnik ani myślał o tym, by opuścić broń.
Aż wreszcie do Grubaska w pełni doszło to, że nie udało mu się nikogo przekonać. Na dodatek te wszystkie słowa, jakie wyszły z ust tego parszywego zdrajcy i konspiratora zarazem... Może i zdawały się być pełne szacunku i całkiem logicznego nastawienia, lecz i tak zdecydowanie mu się nie spodobały. Choć dalej usiłował grać...
Nie spodziewając się jednak tego, że panienka nie jest tak do końca nieprzytomna, na jej nagłe wrzaski zareagował podskokiem i okrzykiem, który jednak szybko powstrzymał, jednocześnie usiłując też ponownie "uśpić" dziewczynę. Co nie dawało zbyt dobrych efektów przy tej pozycji. Jego cios, z miejscem przeznaczenia na szczęce panienki, trafił ją prosto w szyję i nie dał zupełnie nic poza chwilową utratą tchu i bólem, które jednak minęły po chwili.
Zaś ratowniczy skok Tabithy... Był prawdziwie głupi i zakończył się równie szybko, co zaczął. Grubasek bowiem umiał sobie radzić... Przeskoczył na bok, zasłaniając się Amandą tak, by wszystkie ewentualne ciosy czy strzały przyjmowała zamiast niego. Ani myślał odłożyć gołębicę, gdy była jego idealną tarczą, na której mógł jeszcze po tym zarobić. Nawet po tym, jak panienka zarobi kilka kulek w różne części ciała, dając mu sobą wyśmienitą ochronę. Z której też skorzystał, jednym ruchem wystawiając ją przed siebie, już twarzą do Valeriusa i Tabithy, łapiąc jednocześnie Amandę za szyję i ściskając mocno drugą dłonią jej ręce.
- I co teraz? - Spytał, śmiejąc się przy tym dosyć nieprzyjemnie. - Powiem wam... Co mi tam. Teraz się odsuwacie i dajecie nam grzecznie przejść, a ja nikogo nie krzywdzę. Lub nie dajecie i śliczna szyjka zmieni swe ułożenie...

3.

Grubasek był pewny siebie. Ha! Grubasek był na tyle pewny siebie, że nie zwracał zupełnie uwagi na jakiekolwiek zaistniałe okoliczności. Zasłonięty przez Amandę, trzymając ją przed sobą niczym żywą tarczę, nie obawiał się o swoje życie. A jej? Gołębica może i była dosyć dobrym towarem, jednak nie jakoś specjalnie wyjątkowym. W KOLCu z pewnością były setki takich jak ona, więc jedno życie mniej, jedno więcej... To się nie liczyło.
A przynajmniej nie do tego momentu, w którym zwrócił uwagę na słowa wypowiadane przez zdradzieckiego chłopaczka. Słowa, które sprawiły, że na jego twarz wstąpił uśmieszek pełen pogardy, a z ust wyszło niezbyt ciche:
- No dalej, śmiało.
Grubasek był pewny siebie. Aż nazbyt pewny. I to właśnie miało być jego zgubą. Przed pierwszym strzałem się uchylił, choć na jego dłoni pozostał ślad od przelatującej kuli, na który to mężczyzna spojrzał, nieopatrznie puszczając dziewczynę, gdy poczuł ostry ból. Złapał się za zranione miejsce i dopiero po kilku sekundach doszło do niego, że nie powinien robić tego wszystkiego.
Po kilku sekundach i właśnie o te kilka sekund zbyt późno. Tym razem nie zdążył nawet podjąć próby uchylenia się. Kula utkwiła w jego ciele niebezpiecznie blisko płuca, jednak w na tyle strategicznym miejscu, by nie umarł od razu. Z pewnością zostało mu mało czasu. Osunął się na ziemię, ze zdziwioną miną patrząc na powiększającą się coraz bardziej plamę krwi na swej piersi. Nic nie mówił... Tylko patrzył...
Tymczasem Tabitha, lekko ogłuszona po nieudanej akcji z deską, która skończyła się uderzeniem bokiem w jeden z metalowych kontenerów, nie była w stanie utrzymać na nogach siebie i Amandy jednocześnie, co skończyło się prosto... Malowniczą wywrotką na stertę już i tak dosyć mocno pogniecionych kartonów. Jeden z kartonów rozciął boleśnie jej wargę, z której to natychmiast poleciała krew. Rola amortyzatora dla siostry też nie była zbyt miła i z pewnością przysporzyła obu panienkom siniaków.

3.

Nie pomyślała... To było tak instynktowne, że zaskoczyło nawet ją samą. Dotąd bowiem nie nawykła do jechania na czystym instynkcie i raczej nie zamierzała już kiedykolwiek na nim jechać, ha! jakby to było czymś więcej niż tylko mało pobożnym życzeniem!, bowiem na własnej skórze przekonała się, że coś takiego nie miewa raczej zbyt dobrych skutków.
Przekonała się o tym boleśnie i... I nie wiedziała nawet, który z razów ma przy tym na myśli. Bowiem tego dnia miały miejsce przecież dwie sytuacje, w których robiła coś dosłownie nie myśląc przed wykonaniem danej czynności. Bo o ile dosyć często wychodziło z jej ust stwierdzenie o braku udziału mózgu w reakcji, a dopiero późniejszym myśleniu nad nią, gdy wszystko już zdążyło mieć miejsce, o tyle z pewnością nie było to wtedy coś tak przedziwnego jak to dzisiaj.
Jak reakcja znacznie wyprzedzająca logiczne myślenie, choć przecież wcześniej tak intensywnie nad tym wszystkim rozmyślała. Nie o tej danej rzeczy jednak, która, prawdę mówiąc, nawet nie przeszła jej przez myśl i to sprawiało, że wypełniała ją mieszanka konsternacji, niepokoju, zadziwienia i sporej dawki strachu o osobę, która faktycznie okazała się być jej siostrą.
Jej Amandą! Jej przytomną Amandą! Z której ten parszywy skurwysyn zrobił sobie jakąś cholerną żywą tarczę! To było dla Tabby zwyczajnie za dużo jak na jeden dzień i wieczór. Normalnie przecież takie rzeczy się nie działy. Nawet u niej, nawet w KOLCu. Może i owszem - nie była to kraina mlekiem i miodem płynąca, ale też i nie dało się powiedzieć, by codziennie tutaj koszmar na koszmarze koszmarny koszmar koszmarem poganiał.
Może przy zebraniu tego do kupy faktycznie wyszłaby jakaś nadzwyczaj chora liczba paskudnych zdarzeń, ale... Chwila! Moment! Wtedy to i tak byłaby ilość negatywów zebranych od wielu ludzi, nie od zaledwie dwóch. No, biorąc pod uwagę jeszcze Angeliniego, trzech.
Ktoś tam u góry musiał chcieć się doskonale zabawić jej własnym kosztem lub też nienawidził jej do tego stopnia, że postanowił napchać w jeden wielki wór wszelkie nieszczęścia i całego tego pecha, jaki tylko mógł się wydarzyć, by czekać z nim na odpowiednią okazję, a jak już ją wyniuchał... Nie ma litości! Cała zawartość wora zleciała na nią.
Ona zaś również poleciała... Odepchnięta wprost na wielki kontener z pordzewiałego i nadzwyczaj mocno sfatygowanego metalu, od którego odbiła się z dosyć dużą siłą, solidnie tłukąc sobie prawy bok ciała. Coś dzisiaj jej prawa strona miała nieszczęście być tą wystawioną na obrażenia... Wpierw oparzone i draśnięte kulą ramię, a następnie bliższe spotkanie jej boku z kupą żelastwa. Przynajmniej całe szczęście, że nie z dosłowną kupą, bo to byłoby już jej ciężko wytrzymać. Po tym wszystkim...
I choć gwiazdy latały jej przed oczami, a zęby mimowolnie zaciskały się z bólu, nie pozwoliła sobie na upadek. W dosłownie ostatniej chwili, chwyciła się kontenera, ściskając jego krawędź tak mocno, że aż pobielały jej knykcie. Miała serdecznie dosyć paskudztwa jak na dzień dzisiejszy i dosłownie wszystko w niej wołało, by się poddała, by zrezygnowała.
Nawet brudny chodnik wołał ją z zawrotną wręcz siłą. Usadź na mnie swój kościsty tyłek! Usadź, no, usadź! W jej uszach dosłownie brzmiał rozkaz, któremu tak bardzo chciała się poddać. Lecz nie mogła. Nie była przecież jakąś życiową ofiarą, która rezygnowała przy byle nieistotnej okazji. Bywało gorzej i wtedy jakoś się nie poddawała. Teraz też nie mogła, chociaż szczerze chciała pozwolić sobie, a właściwie - swojej psychice, na odrobinę odpoczynku.
Nie! Nie! Nie! Nie mogła i nawet nie powinna była o tym myśleć. Całe swe siły za to skupiła na staraniach pokonania tej chwilowej słabości, co w pewnym sensie jej się udało. Przynajmniej na tyle, by zaczęła przygotowywać się do kolejnej próby ataku, do którego jednak nie doszło. A przynajmniej nie z jej strony.
Nie mogła powstrzymać mimowolnego zamknięcia oczu, gdy Valerius strzelał. Jedna z jej dłoni mimochodem powędrowała również w kierunku ramienia, które drasnęła kilka godzin wcześniej właśnie kula z pistoletu Angeliniego. Wtedy też celował w napastnika... Słysząc strzał, przełknęła gulę rosnącą jej w gardle, by przy następnym otworzyć już oczy.
I słusznie, bowiem dzięki temu złapała swoją siostrzyczkę w odpowiedniej chwili, zamykając ją w swych ramionach. Złapała... A przynajmniej tak się jej właśnie wydawało. Nie była to wina Mandy, że odezwał się jej urażony bok. W żadnym razie jej za to nie winiła. Gwiazdki jednak ponownie stanęły jej przed oczami, a tym razem zapanowanie nad równowagą nie miało już miejsca.
Nie to, że nie próbowała jej złapać. Usilnie zamachała wolną ręką, drugą obejmując Amandę, jednak nie wyczuła za sobą nic, co mogłoby posłużyć jej za podporę. Tylko powietrze i nic więcej...
Chwilę później leżały już pośród porozrzucanych starych kartonów, a warga Tabithy piekła nieprzyjemnie. Po chwili Tabby poczuła również smak krwi w ustach. Swojej własnej krwi, która ciekła z jej, rozciętej cholernym papierem!, wargi. Jednak to nie miało w tej chwili znaczenia. Nic nie miało większego znaczenia. Nawet wszechobecny po upadku ból ciała. Nie miało bo...
- Mandy... - Szepnęła, odgarniając włosy z twarzy siostrzyczki i przytulając ją mocniej do siebie, mimo że wciąż leżały w dosyć niewygodnej pozycji. Nawet nie zauważyła, gdy zapłakała. - Cii, nie przepraszaj. Już cichutko, to nie twoja wina. Mój losie... Mandy... - Szeptała między kolejnymi salwami płaczu przemieszanego ze śmiechem, nie zwracając uwagi na mężczyzn. - Albo nie, nie bądź cicho. Już nigdy więcej. Jezu... Losie najsłodszy...

Grubasek powoli odpływał w błogą nieświadomość, która jako jedyna mogła być już dla niego całkowitym wybawieniem. Ostatnią i ostateczną pociechą w jego krótkim życiu. Zdecydowanie nawet nazbyt krótkim życiu. A pomyśleć, że był tak blisko sławy i blasku reflektorów... Udało mu się zdekonspirować wielką konspirację, lecz nie mógł już zrobić zupełnie nic.
Myśl o tym, że ktoś przypisze sobie jego odkrycie... Była zła, lecz gorszy od niej był chyba ból i świadomość tego, że wypływa z niego życie. Krew z uszkodzonego ciała zaczynała napływać mu do płuc. Coraz bardziej i szybciej. Do tego stopnia, że krztuszenie się nią nie było już niczym niezwykłym.
On leżał jednak plackiem na ziemi, nie mając nawet sił na to, by przekręcić się na bok i oszczędzić sobie chociaż tego, co powodowało, że jego śmierć była tylko jeszcze bardziej bolesna. Świat przed oczami zachodził mu mgłą i to właśnie jak przez nią widział, że rebeliancki Strażnik podchodzi do niego. To nasunęło mu do jego bolącej głowy jedną myśl. Myśl, która przerodziła się w pewność w przeciągu zaledwie kilku sekund.
- Tak. - Wycharczał, plując krwią. - Z której rodzinki Valerie jesteś? Ostatnia osoba z rodziny jak robak w KOLCu. Musiałeś jej szczerze nienawidzić... Co się dziwić, skoro mamusia kochała bardziej jej tatusia... - Uśmiechnął się złośliwie mimo bólu i ciemności, która objęła go już prawie całego. - Pozdrów siostrzyczkę. Spotkamy się jeszcze. - Wyszeptał ostatkiem sił, zaczynając się śmiać, jednak zaledwie chwilę później jego głowa opadła bezwładnie i Grubasek wydał z siebie ostatnie tchnienie.
Czyżby to był już koniec niszczących wydarzeń? Powrót do domu z pewnością jawił się jako coś wybitnie pięknego, a opatrzenie ran było bardziej niż konieczne. W końcu... Kto wie, co siedziało w brudnych uliczkach... Choć chyba łatwiej byłoby wymienić to, czego tam nie było... Powoli nastawał świt. Czy przynosił on jednak nowe nadzieje?


3.

To był ostro pokręcony wieczór, mogła nawet z łatwością powiedzieć, że był on również cholernie chory. Chory i pokręcony... Całkiem niezłe słowa, które jednak nijak nie opisywały w pełni tego wszystkiego, co się działo. Były na to stanowczo nazbyt łagodne.
To trochę jakby porównać przewoźne wesołe miasteczko na kółkach, które kursuje z miejsca na miejsce i, zgodnie z zasadami logiki, jest zabawnie wręcz małe z tym wielkim, które wybudowane zostało w jednym miejscu i które ma tam przetrwać wszystko, budząc zachwyt już nawet nie tylko samą mnogością atrakcji, lecz choćby i zwyczajnie swą wielkością i monumentalnością.
Będąc już w sferze porównań do parków rozrywki, Tabitha mogła określić swoje nowe życie nadzwyczaj prosto i zrozumiale, choć przecież tak naprawdę nawet ona sama nie pojmowała w pełni tego wszystkiego, dodatkowo czując się z tym straszliwie nieciekawie. No dobrze, czując się z tym zwyczajnie cholernie źle.
Jak więc określała to wszystko, co wydarzyło się w ostatnim czasie, jako co? Miała uporczywe wrażenie, że pasowało tutaj tylko jedno porównanie, przez które dochodziła do dosyć dziwacznych wniosków, jakie jednak nie robiły na niej wrażenia. W sumie to nic nie robiło na niej większego wrażenia po tym, jak cały wielki wór nieszczęść zwalił się jej na głowę, przygniatając ją i psując jej już doszczętnie zdrowie psychiczne.
To wszystko było jak jakiś piekielny wagonik kolejki, która pędziła z zawrotną prędkością przez olbrzymi Dom Strachów, wywijając koziołki, kręcąc pętle, wjeżdżając wprost do gorącego basenu z lawą i zaliczając wpadnięcie na każdą przerażającą przeszkodę, jaka była w tym miejscu dostępna, by na koniec zacząć tracić kolejne kółka i wreszcie wypaść z toru.
A Tabitha leciała i leciała, i leciała, i leciała... Widząc nieuchronnie zbliżającą się ziemię i wiedząc, że uderzenie w nią będzie oznaczać już jej całkowity koniec, ale nie mogąc z tym zupełnie nic zrobić. Może kiedyś faktycznie była szansa ucieczki, ratunku, lecz przepadła ona już tak dawno temu, że Tabby szczerze wątpiła w to, by jeszcze kiedykolwiek się pojawiła.
Mogła więc tylko żyć dalej ze świadomością tego, że spada coraz szybciej i może tylko na to patrzeć. Prawdę mówiąc... Pogodziła się z tym praktycznie w tej samej chwili, w której straciła szansę wyjścia cało z tej wewnętrznej walki pomiędzy dwoma jej częściami. Które, o dziwo!, niegdyś nie były tak bardzo podzielone, a stanowiły jedność. Jedną całość, która trzymała się tylko dzięki czemuś, co zostało jej odebrane w dosłownie jednej sekundzie.
I nie miało wrócić. Już nigdy, choć przecież Valerius chciał pojednania. Czy mogła mu jednak dać swe wybaczenie? Nie, wątpiła w to jak w mało co w swoim życiu. Pogodziła się z utratą tego, co było kiedyś między nimi, a co teraz zastępowała tak usilnie nienawiścią do byłego przyjaciela. Nie sądziła, by mogło się to zmienić, bowiem...
Zwyczajnie było w niej coś takiego, co panicznie wręcz bało się kolejnego zranienia, kolejnej utraty kontroli nad swoim życiem, a Tabitha Gautier mogła przecież swobodnie przyznać, że miała niewielką manię nakazującą jej mieć pełną kontrolę nad wszystkim, bo tylko wtedy czuła się w pełni pewnie. W innym wypadku zaczynała z niej wychodzić ta część charakteru, którą tak starannie starała się ukrywać i tłumić w sobie, pozwalając jej wpaść gdzieś głęboko pod naporem twardości oraz opanowania.
Nie chciała być słaba i nie mogła być słaba. Zwłaszcza teraz, zwłaszcza w tej chwili, gdy wróciła do niej najcenniejsza osoba w jej życiu. Tylko ona jej nie zdradziła, tylko ona nie próbowała zataić przed nią ważnych informacji, tylko ona nie opuściła jej dobrowolnie. Była szczera i kochana, słodka i...
I mówiła do niej! Po raz pierwszy od tak dawna, odzywała się i wyrwała z tego przeklętego transu! Tabby zapłakała jeszcze wyraźniej, przytulając dłoń do policzka siostrzyczki i gładząc go delikatnie. Tuląc do siebie mocno swoją maleńką Mandy, która do niej wróciła. Nareszcie, po tak długim czasie. Nawet rozcięta i solidnie krwawiąca warga nie miała tutaj teraz znaczenia. Nie przy tym, nie przy pełnej i prawdziwej obecności Amandy.
- To nic takiego. - Wyszeptała prawie bezgłośnie, czując niesamowitą suchość w ustach i tylko smak krwi. Postarała się przełknąć ślinę i powtórzyć już głośniej. - To nic takiego, słoneczko. Do wesela się zagoi i takie tam. - Uśmiechnęła się, ściskając bliźniaczkę w jeszcze mocniejszym uścisku.
I wpadając w chwilową konsternację z powodu słów Amandy. Poczuła nawet bolesny ścisk w sercu na wspomnienie całowania Księcia z Bajki, który według bliźniaczki miał być jej własnym królewiczem. Tak jednak nie było, a ona przecież go nienawidziła. Co nie przeszkodziło jej w swataniu go z Mandy, by zapewnić siostrze lepsze warunki do życia.
- Nie, Mandy. - Odszepnęła, nie mając najmniejszej ochoty na to, by bawić się teraz w wyjaśnienia. To chciała zrobić później, gdy będą już całkowicie same. - Ja i Valerius... Nie jesteśmy razem, nie byliśmy nigdy i nie będziemy. To z góry przegrana i piekielnie skomplikowana sprawa, którą chwilowo muszę wyjaśnić ci za pomocą kilku słów... - Spojrzała na Angeliniego, by po chwili odwrócić spojrzenie do swej siostrzyczki. - Tak właściwie... - Przez moment się zawahała, szukając chwilowo odpowiedniego słowa, by nie nazwać towarzysza ani jej największym wrogiem, ani też przyszłym mężem Mandy, no i jednocześnie nie narazić się na dalsze przesłuchania. Przynajmniej nie tutaj i nie przy nim. - Tak właściwie... To on jest bardziej zainteresowany tobą niż mną i ja wcale mu się nie dziwię, bo jesteś śliczna, słoneczko. Daję ci słowo, że nie będę o niego zabiegać, bo to i tak nic nie da. Jest twój. Całym sercem i całą duszą. - Uśmiechnęła się powoli do Amandy, ocierając łzy i jednocześnie wycierając też krew z rozciętej wargi.
A po chwili tracąc na kilka sekund oddech, gdy siostra ścisnęła ją z nadzwyczajną siłą. Kto by pomyślał, że taka drobina będzie miała taką krzepę... Tabby roześmiała się, czochrając włosy bliźniaczki i starając się przetrwać w jednym kawałku ten prawdziwy deszcz całusów. Sama zadowoliła się tylko cmoknięciem w oba policzki Mandy, a na koniec też i czółko.
- Szalona! - Roześmiała się, przytulając ponownie siostrzyczkę i nie zwracając uwagi na słowa o nienawiści. A przynajmniej nie jakoś specjalnie. - Nic mi nie jest, rybko, będzie dobrze i nie przepraszaj. I ja też cię kocham, i tęskniłam. Nie rób mi tego nigdy więcej. - Westchnęła ze szczęściem w oczach, gładząc włosy tulonej.
Uniosła wzrok w górę, słysząc głos Valeriusa. Zimny, oschły, bezuczuciowy i z jakiegoś powodu ją raniący. Mimowolnie wyciągnęła rękę, by skorzystać z jego pomocy, lecz wtedy zauważyła, że Amanda zrobiła to pierwsza. Nie chciała nadwyrężać jego sił, bowiem bok...
Mimo wszystko nie była aż tak złą osobą, by chcieć w tej chwili jego bólu. Widziała przecież to wszystko, co stało się jeszcze wcale nie tak dawno i słyszała krzyki mężczyzn. Postarała się więc skryć nagły żal i podparła na własnych rękach, by samej jakoś podnieść się dzięki łapaniu ścianki kontenera. Była głupia i nawet nie wiedziała, czego tak dokładnie chciała. To akurat wiedziała.
Spojrzała na serduszko robione przez Mandy i jakoś nie potrafiła powstrzymać gorzkiego uśmiechu, jaki wpełzał na jej wargi.
- Dziękuję, Val. - Powiedziała tylko ze skinieniem głowy.

Gdy tylko odrobinę się skupiła, nadzwyczaj wyraźnie widziała już ten wyraz na twarzy Valeriusa, który wskazywał na jego zupełny odlot do krainy zamyślenia. Widziała tę minę wielokrotnie jeszcze za czasów ich wielkiej przyjaźni i zwyczajnie nie było sposobu na to, by nie potrafiła jej nie zauważyć i nie zastanawiać się przy tym nad przyczyną jej zaistnienia.
A myśl o niej dała jej całkiem nieźle w twarz, solidnego kopa nawet!, bowiem praktycznie od razu przyszła jej do głowy kolejna o powodzie zamyślenia. A jakiż on mógł być w towarzystwie, jak zwykle ślicznej mimo wszystkiego plus nagiej, Amandy? No, właśnie i dokładnie taki, jaki przychodził jej teraz do głowy.
Kolejnym zaś bólem było to, że szczerze nie potrafiła określić własnego samopoczucia w tej chwili. Nie mogła nawet powiedzieć czy czuje się gorzej, czy może lepiej. Głównie chyba ze względu na to, że wciąż trwała w niej jakaś psychicznie ciężka walka między dwoma częściami osobowości, a że nie miała rozdwojenia jaźni, przynajmniej jako tako zdiagnozowanego, było to jeszcze o wiele bardziej nieprzyjemne.
Nie jednak bardziej od tego pierwszego wrażenia, jakie miała na widok Amandy, która tak dosyć otwarcie okazywała zainteresowanie przyjacielem Tabby. Poprawka, byłym przyjacielem i skrajnie głupią rzeczą było odczuwanie jakiejkolwiek formy zbliżonej do zazdrości. To przecież było prawdziwe durnoctwo! Zwłaszcza w przypadku swatania tej dwójki i tak ze sobą!
Mimowolnie pokręciła głową, wzdychając z dużą dawką pogardy dla własnej osoby i swojego aktualnego zachowania. Cóż, na obecne podejście do świata też mogła zwalić nadzwyczaj wiele. Jak na przykład chęć rozsunięcia tej dwójki i to tak silną, że ledwo powstrzymywała się przed zrobieniem tego. A przecież ich wzajemny pociąg był rzeczą jak najlepszą i zdecydowanie powinna się z niego cieszyć.
A gdy Angelini wreszcie raczył wyrwać się z zamyślenia, zadając jej jedno z najdurniejszych pytań, jakie tylko mogła słyszeć... Zwyczajnie zmrużyła urażona oczy, odpowiadając mu chłodno.
- Miłość, honor i pociąg do ojczyzny. - Prawie że warknęła, nie mogąc powstrzymać się od wywracania oczami. - Za pomoc, ciole. Nawet ja potrafię dziękować, chociaż zniszczyłeś mi życie.
Po tym już więcej się do niego nie odzywała, zgarniając tylko Mandy ramieniem i przytulając ją do siebie jak najbliżej. Może i było już po połowie czerwca, ale poranki wciąż zdecydowanie bywały chłodne.
Bez słowa dała Valeriusowi odejść, co też zrobił z nadzwyczajną dla normalnego człowieka prędkością, ale patrzyła za nim aż zupełnie zniknął jej z oczu. Po tym odwróciła się do siostry. W samą porę, bowiem ta zadała jej jedno z Tych pytań. Niezbyt trudnych dla pytającego, ale zdecydowanie zabójczych dla osoby odpowiadającej. Przełknęła ślinę, spuszczając na chwilę wzrok.
- Teraz mieszkamy tutaj... Tyle się wydarzyło, gdy... Gdy byłaś nieobecna... A ja nie miałam wtedy jak nas bronić. Przepraszam, Amy. - Zwróciła się do bliźniaczki pseudonimem, którym nazywała ją w dzieciństwie. - Naprawdę cię przepraszam, kochanie. Zawaliłam na całej linii.

Nigdy nie zastanawiała się tak szczerze i prawdziwie nad tą chwilą, która właśnie nadeszła, zaskakując ją przy tym zupełnie. Może i miała na to nadzwyczaj dużo czasu, aż za dużo nawet, a jednak zwyczajnie o tym nie myślała. Głównie nie chcąc chyba robić sobie jakichś marnych nadziei, których rozproszenie oraz zniszczenie z pewnością byłoby dla niej ciosem.
To całe unikanie tematu faktycznie było na tyle głupie i do bani, że spowodowało u niej teraz zupełną pustkę w głowie. No, dokładnie. Bo cóż takiego mogła powiedzieć siostrze, która dopiero co otrząsnęła się z tego swoistego transu, jaki trwał od tak dawna, że Tabby nie pamiętała już nawet momentu jego rozpoczęcia? Nie pamiętała i nie chciała raczej pamiętać, bądźmy szczerzy. Nie było to bowiem coś z gatunku tych rzeczy, jakie zapisuje się we wszelkich możliwych kalendarzach i ustawia się coroczne przypomnienia w telefonie.
Przez ten okropny stan jej siostrę ominęła cała masa rzeczy. Amanda przegapiła wręcz od groma wydarzeń i, co chyba najważniejsze, nadzwyczaj ważnych wydarzeń. Tego wszystkiego, co miało karkołomny wpływ na poziom ich obecnego życia. A jej przy tym nie było. Przynajmniej myślami, bo ciałem przecież jak najbardziej była obecna i to chyba podczas każdego ważniejszego wydarzenia.
Na cóż się jednak to zdawało, gdy nie miała świadomości tego? No? Co takiego przychodziło im obu z tego, że Mandy brała cielesny udział w całym tym piekielnym cyrku, jaki miał miejsce podczas rebelii i teraz też w sumie dalej się ciągnął? Nic. Zupełnie nic, zero, dno i tysiąc metrów mułu. Poza jeszcze tym nieprzyjemnym faktem, że mogła wtedy dodatkowo ucierpieć i wymagała poświęcania jej uwagi, którą automatycznie odwracało się od najprawdziwszego nieprzyjaciela mogącego to wykorzystać.
No i faktycznie też wielokrotnie to właśnie robiącego. Bowiem niektórzy ludzie mieli to do siebie, że jakoś tak zupełnie automatycznie wyczuwali największą słabość człowieka i w nią właśnie wpierw atakowali. A przy lekkiej, hahahaha... nie!, paranoi Tabby... Cóż, jej ścisły związek z chorą siostrą był wyraźny jak mało co. Można było nawet powiedzieć, że podawała swoją słabość wrogom na tacy i to jeszcze prosto przed nos.
Jednak zawsze walczyła. Przyjmując na siebie nawet najbardziej dotkliwe ciosy, bo jak to tak inaczej. Może większość osób stwierdziłaby, że była to czysta głupota, jak i dobrowolne wystawianie się na pewną śmierć, która przecież w jakimś momencie nie mogła dać się powstrzymać, jednak ona tak tego nie pojmowała. Dla niej samej to było coś zupełnie innego i tak już raczej miało pozostać do końca.
- Byłaś chora, słoneczko, bardzo chora. Ale to już historia, która nie wróci. - Odpowiedziała po chwili, starając się przybrać jak najbardziej pocieszającą minę i mówić kojącym głosem. Uścisnęła lekko siostrę, nie mogąc powstrzymać się przed zmierzwieniem jej blond włosów. - Będzie dobrze. Ha, co ja gadam? Już jest dobrze! - Uśmiechnęła się, ciesząc serce widokiem takiej Mandy, chociaż nagość siostry wprawiała ją w lekkie zakłopotanie.
Ono jednak prawie całkowicie niknęło pod naporem tych wszystkich pozytywnych uczuć, jakie teraz siedziały w niej. Nie mogła nie śmiać się na widok żywej Mandy, która wreszcie zachowywała się jak prawdziwie żyjący człowiek. Rozmawiała z nią, zadawała jej pytania, uśmiechała się... To wszystko było dla Tabithy prawdziwym darem niebios po tych wszystkich wcześniejszych problemach i niepowodzeniach. Choć odpowiedzi na pytania, jakie wychodziły z ust bliźniaczki, były dla niej niezmiernie trudne do wypowiedzenia. Poruszanie tych wszystkich tematów wciąż jednak trochę bolało.
- To tylko kilka minut, Amy, a zachowujesz się zupełnie tak, jak gdyby dzieliły nas lata. Wielka Starsza Siostrzyczka. - Mruknęła ze śmiechem, smutniejąc po tym nagle, bowiem Mandy zadała jej jedno z najgorszych możliwych pytań. Zwłaszcza w tej chwili. - Valerius i ja poznaliśmy się na krótko po twoim wyjeździe. Bardzo szybko jakoś tak zbliżyliśmy się do siebie i zaprzyjaźniliśmy. - Zaczęła, patrząc na linię nieba nad budynkami i słońce powoli rozświetlające dachy. - Myślałam, że to może być coś więcej, wiesz? Był moją pierwszą i dotychczas jedyną miłością, ale zniknął. Z dnia na dzień, przekazując tylko kilka suchych słów przez zupełnie obcego posłańca. A kilka lat później, gdy spotkaliśmy się ponownie... Zdradził mnie, Amy. - Wyszeptała ze smutkiem. - Pozwolił na to, by zabrano mi wszystko, zabrano nam wszystko. Ale najgorsza była chyba wtedy świadomość, że był moim najlepszym przyjacielem, a potraktował mnie gorzej niż robaka. I ten jego wzrok... - Potarła ramiona, drżąc jakby z zimna, by wreszcie wziąć głęboki wdech i ponownie się uśmiechnąć, odpowiadając uściskiem na przytulaniec Amandy. - Kupimy ci klulisia. Kupimy ci wszystko, co tylko sobie zażyczysz. - Nachyliła się, całując delikatnie siostrę w środek czoła. - Tak mi przykro, kochanie. - Wyszeptała ściskając bliźniaczkę mocniej. - Ja też cię kocham, Amy. A teraz może lepiej wejdźmy do środka, bo zaraz zjawi ci się tu tłumek adoratorów, nimfo moja ty. - Roześmiała się krótko, poganiając siostrę dyskretnie i nie przestając jej do siebie tulić. Opanowała już sztukę chodzenia w przytuleniu, więc czemu nie...